"คุณพี พอดีพี่ปลายให้คนมารับ ขอบคุณคุณพีมากนะคะ" มือหนาของพีระยื่นมาจับแขนเธอแล้วดึงเธอเดินไปอีกทาง
"แทนกลับเองได้ค่ะ" น้ำเสียงแผ่วเบาราวกระซิบ เธอพยามรั้งตัวเองไว้ อาการร้อนวูบวาบตรงที่พีระสัมผัสทำให้ขนในกายเธอลุกชัน เธอชอบสัมผัสเขาหรอ มันไม่ใช่เธอไม่ได้ชอบเขา "กลับพร้อมพี่.. แทนไม่ไหวหรอก" สายตาของเขาเปลี่ยนไป จากที่นั่งคุยกันในคลับเพาร์ท แต่ตอนนี้คือสายตาของผู้ชาย ที่พร้อมจะกลืนกินเธอ และเขาจะทำมันถ้าเอาตัวเธอไปที่รถได้ แค่ดาราหน้าใหม่คนหนึ่ง ทำไมเขาจะทำไม่ได้พีระคิดในใจ ดาราอันดับต้นๆ ของช่องยังไม่ยุ่งยากขนาดนี้เลย นี่เธอเป็นใครทำไมถึงเล่นตัวมากขนาดนี้ อยากจนตัวสั่นแต่กัดปากจนเลือดจะซึมอยู่แล้ว อาการต่อต้านของเธอยิ่งทำให้เขามีความต้องการในตัวเธอมากขึ้น "เจ้ามึงจะเดินไปไหน ไม่ช่วยหน่อยหรอว่ะ" ปราบดาถามเพื่อน เขากับเจ้าสมุทรกำลังจะกลับ เจ้าสมุทรเพียงแค่ยืนมอง แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา เพื่อนเขาคนนี้ค่อนข้างที่จะเดาอารมณ์ยาก สายตาคมดุจ้องดูเหตุการณ์ตรงหน้านิ่ง คนของพีระรายล้อมตัวเจ้านายของมัน ดูยังไงเธอก็ไม่น่ารอด " วิธีสกปรกแบบนี้ ระดับมันมีแต่ผู้หญิงวิ่งเข้าหา แล้วจะไปอยากได้คนที่เขาไม่เล่นด้วยทำไม" พอปราบดาพูดจบ คิดว่าเพื่อนตัวเองฟังอยู่หันหน้ามาอีกที เจ้าสมุทรก็เดินดุ่มๆเข้าไปแล้ว มันเคยกลัวอะไรที่ไหน "เอ้ย! ไอ้เจ้า!" ปราบดาร้องเรียกเสียงดัง ก่อนที่จะรีบเดินตามไป " ไม่แทนไม่ไป.." จิตใจเธอพยายาม ที่จะขืนตัวเองจากแรงผลักของพีระ ให้เธอเข้าไปนั่งด้านในรถ แต่ร่างกายเธอ ที่รู้สึกร้อนวูบวาบเวลาเขาสัมผัสหรือแตะต้องเหมือนต้องการมากกว่านั้น นี่เธอจะมาตกม้าตาย ในวันนี้จริงๆหรือไง โทรศัพท์เจ้ากรรมก็สั่น แต่เธอรับไม่ได้เพราะกำลังจะหาทางเอาตัวรอดจากพีระอยู่ "มีพี่คนเดียว.. เท่านั้นที่ช่วยแทนได้ " "คุณให้แทนกินอะไรในแก้วนั้น.. คุณทำแบบนี้ทำไม" มือเล็กจับประตูรถไว้แน่น เธอมองหาคนที่เดินผ่านไปผ่านมา ที่กำลังเดินเข้าคลับเพาร์ทเพื่อจะขอความช่วยเหลือ แต่ทุกคนก็ไม่ได้สนใจเธอ เพราะคนของพีระเข้าไปบอกว่า พีระกำลังจะพาแฟนกลับบ้าน ห้ามถ่ายรูป ถ้าถ่ายจะฟ้องเรียกความเสียหาย "เข้าไปน้องแทน ถ้านานเข้าเราจะทรมานมากกว่านี้ " พีระกำลังก้มลงจะอุ้มร่างเล็กขึ้น แล้วเตรียมยัดเข้าไปในรถลีมูซีนคันสีดำ เพราะธนัชชากำลังทำให้เขาเสียเวลา ที่เขาจะมีความสุขกับเธอ "พี่จะดูแลเราอย่างดี สิ่งที่เราปรารถนาและอยากได้จะมากองอยู่ตรงหน้า" พีระก้มหน้าเข้าไปใกล้ธนัชชา ก่อนที่จะส่งสายตาชวนหวานหยดมาให้เธอ พีระก้มหน้าจะสูดดมแก้มอมชมพูนุ่มนิ่มนี้ก่อนที่เขาจะพาเธอ ไปที่คอนโดที่ใกล้ที่สุด และเขาจะมีความสุขกับเธอจนถึงเช้า "ไม่แทน.. ไม่อยากได้ " ใบหน้าสวยกล่ำกลืนฝืนทน เมื่อจิตใจของเธอ กำลังจะสวนทางกันกับความต้องการ ของร่างกายตัวเองตอนนี้ เรื่องการระวังตัว อย่าไว้ใจคนแปลกหน้า รู้หน้าไม่รู้ใจ ครั้งนี้คือบทเรียนราคาแพง จนเธอตั้งรับมันไม่ได้เลยทีเดียว คนเรามีหลากหลายรูปแบบ อย่าคิดว่าการที่เขาดูเป็นมิตรกับเรา ใช่ว่าจิตใจเขานั้นจะเหมือนสิ่งที่ตัวเองแสดงออกมา ในเรื่องอำนาจที่พีระพึ่งมี เขาสามารถเสกสิ่งที่ผิดให้เป็นถูกได้อย่างไม่รู้สึกผิด เพียงแค่เขามีอำนาจเงินตรา ที่มหาศาลเพื่อสิ่งที่เขานั้นต้องการ ตัวเธอแค่ดาราหน้าใหม่ ที่พึ่งเริ่มมีชื่อเสียงแต่กลับถูกตาต้องใจ ลูกชายเจ้าพ่อสื่อสิ่งพิมพ์ยักษ์ใหญ่ของวงการ ไม่ใช่ว่าคนที่ร่วมงานปาร์ตี้วันนี้ จะไม่มีใครพบเห็น ในสิ่งที่เขาทำกับเธอตอนนี้ แต่คนพวกนั้นกลับทำเป็นมองไม่เห็น ไม่คิดจะมองความถูกผิด แค่เพียงเพราะไม่อยากทำให้ตัวเองเดือดร้อน หรือมองเธอเป็นแต่เศษใบไม้ใบหญ้าที่ไม่มีราคาค่างวดอะไร "เข้าไป.. น้องแทน อย่าให้พี่หมดความอดทน" พีระผลักร่างเล็กเข้าไปเต็มแรง การที่คนเห็นน้อยที่สุด ย่อมก่อให้เกิดปัญหาตามมาน้อยที่สุด นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาทำแบบนี้ การถูกตาต้องใจใครสักคน มันไม่ใช่เรื่องยากที่เขาจะครอบครองพวกเธอ ไม่ว่าจะดารา นางแบบ คนไหนก็ตามที ถ้าเธอเกิดต่อต้านเขา หน้าที่ชื่อเสียงในวงการของพวกเธอก็หดหายไป ในเพียงชั่วในพริบตาเดียวธนัชชามองมือตัวเองอาการตกใจเมื่อสักครู่เริ่มจะดีขึ้น นี่เธอเป็นลมไปเพราะแพ้ท้องหรอกหรือ นี่ลูกของเธอมาอยู่ในท้องเธอแล้วใช่ไหม ธนัชชาก้มมองหน้าท้องแบนราบของตัวเอง ก่อนจะมองหน้าท้องของอาริตา “ใคร... ท้อง แทนงง” ธนินท์เห็นใบหน้าลูกสาวซีดเซียวตกใจ เขายิ่งเจ็บปวดหัวใจ คิดว่าลูกสาวไม่อยากเก็บเด็กไว้ ธนัชชายังเรียนไม่จบคงยังไม่พร้อม “ไม่เป็นไรนะ ถ้าแทนตัดสินใจยังไง พ่อก็ตามใจหนูทุกอย่าง เอาออกก่อน..” ธนินท์กำลังจะพูดแต่กลับได้ยิน “ตัดสินใจอะไรครับ นั้นลูกของผม” เรื่องแรกยังไม่หายตกใจ แค่คราวนี้ร่างเล็กคือตกใจมากกว่าเดิม เจ้าสมุทรมรอยู่ที่นี่ได้ยังไง ไหนว่าเขาไปคุยงานที่ญี่ปุ่น แต่ประโยคสุดท้ายลูกเขากับใคร เขาพูดกับเธอหรอ “ขอเวลาส่วนตัว ผมขอคุยกับแม่ของลูกสองคน เรามีเรื่องต้องคุยกัน “ เจ้าสมุทรรีบตรงดิ่งมาที่โรงพยายาบาลภายใน 30 นาที เขาตื่นเต้นจนดีแลนด์ก็นั่งไม่ติดไปด้วยเช่นกัน ธนินท์จำเป็นต้องถอยออกมาด้วยความไม่เต็มใจ รวมทั้งธาวินท์ด้วย เจ้าสมุทรนั่งลงบนเตียง ก่อนที่แขนหนาจะยกร่างเล็กมานั่งบนตัก พร้อมด้วย
เจ้าสมุทรจรดปลายปากกาเซ็นชื่อทำสัญญาให้มันจบภายในไม่กี่วินาที ยิ่งเจ้าสมุทรจ้องใบหน้าเขาไม่วางตา เหงื่อไคลจึงหลั่งไหลออกมาเต็มหลัง ทั้งที่แอร์เย็นเฉียบมือหนายื่นสัญญาให้คู่ค้า ที่แทบจะร้องไห้กว่าจะนัดเจ้าสมุทรได้นั้นยากเย็นแสนเข็ญ แถมได้สัญญาระยะยาว 5 ปียิ่งดีใจขอบคุณไม่หยุด “มึงควรบอกกูว่า แทนแพ้ท้อง ก่อนที่มึง จะร่ายยาวเรื่องเธอเป็นลม” เจ้าสมุทรหยุดเดิน แล้วยกขาเตะหน้าแข้งของดีแลนด์อย่างแรงด้วยความโมโห “โอ้ย! เจ้านายครับผมเจ็บนะ” ดีแลนด์ร้องใคร่ควรไม่หยุด แต่ต้องรีบเดินก่อนที่เจ้าสมุทรจะย้อนกลับมา เตะหน้าแข้งเขาอีกครั้ง ธนัชชาหลับไปเกือบชั่วโมง ก่อนที่ปลายฟ้าจะมาปลุกร่างเล็กขึ้นมาแต่งหน้าทำผม เพื่อจะได้เตรียมตัวเข้าฉาก นักแสดงร่วมถ่ายเร็จแล้วเรียบร้อย เหลือตัวหลักนั้นคือธนัชชา ธนัชชาเริ่มรู้สึกว่าตัวเองมึนศรีษะ จนต้องใช้แขนเรียวพยุงตัวเองไว้ พอได้กลิ่นน้ำหอมในฉาก ร่างเล็กเริ่มหายใจไม่ออกหน้ามืดตาลาย จนแขนขาอ่อนแรงก้าวขาไม่ออก แขนขาหมดแรงก้าวเดิน ร่างบางทรุดฮวบเป็นลมลงไปที่พื้น แต่บังเอิญช่างกล้องที่เดินตามหลังร่างเล
“ว่าไงไงไอ้เสือ” สายตาคมดุมองนิ่งสำรวจตรวจตรา มองดูเด็กสาวที่เดินมากับหลานชายคนโตของเขา การแต่งตัวเหมือนเด็กกะโปโลนั้น เรียกสายตาเรียบนิ่ง ที่เย็นเฉียบให้จ้องมอง เอริคมองดูแฟนของหลายชายของเขา ที่ถ้าไม่รู้มาก่อนแฟนของหลานชายอายุ 23 ปี เอริคคงคิดว่ายังไม่พ้นวัยเด็กด้วยซ้ำ เด็กคนนี้หรอจะเอาหลานชายที่แสนดื้อรั้นและเอาแต่ใจอย่างเจ้าสมุทรอยู่หมัด คริสโตเฟอร์ก็ยืนอยู่กับคนเป็นพ่อตัวเอง เขาทำตัวเหมือนผู้ชมคนที่หนึ่ง “คุณเอริค ให้เกียรติมารอรับแขกขนาดนี้เลย” เจ้าสมุทรเดินไปกอดเอริค ด้วยความคิดถึง ปู่ของเขาอายุ 65 ปี แต่เพราะดูแลตัวเองอย่างดี จึงทำให้ดูไม่แก่มาก เอริคจ้องมองใบหน้าเล็กของธนัชชา จนร่างเล็กยืนเก้ๆกังๆไม่รู้จะยืนตรงไหน “ปู่เลิกแกล้งเมียผมได้แล้ว เห็นไหมเธอจะร้องไห้แล้ว” เจ้าสมุทรดึงแขนเล็กมาใกล้เอริค ก่อนที่ปู่ของเขาจะยืนจ้องหน้านิ่งขรึม จนธนัชชารู้สึกประหม่าไม่กล้าสบตามอง “อายุเท่าไหร่แล้ว หวังว่าแอสตันมัน ไม่ได้บังคับขืนใจหนูใช่ไหม” ความอ่อนโยนของผู้หญิงตรงหน้า คงเรียกอาการอยากปกป้องของหลานชายเขาพุ่งขึ้
เจ้าสมุทรพาธนัชชามาเยี่ยมนิชาดาที่โรงพยาบาล ตอนนี้ร่างเล็กนั่งคุยกับมารดาไม่หยุด ทั้งที่ก่อนหน้ากว่าเขาจะปลุกเธอให้ลุกขึ้นมาล้างหน้า ออกมาหามารดาของเธอ นั้นยากเย็นแสนเข็ญ ตอนนี้ที่แคลิฟอร์เนียกำลังจะเข้าฤดูหนาว เจ้าสมุทรกลัวที่สุดว่าร่างเล็กจะไม่สบาย การผ่าตัดเล็กเอาแท่งยาคุมกำเนิดที่ใต้แขนออกให้เธอนั้น มีร่าได้จัดการนัดอาจารย์หมอไว้แล้วเรียบร้อย “หนูผอมไปหรือเปล่าลูกน้องแทน ก่อนที่แม่จะมาอเมริกา ทำไมเราอ้วนกว่านี้” นิชาดาลูบตามตัวของลูกสาว ที่ตอนนี้ร่างเล็กกำลังนั่งปลอกผลไม้ให้เธออยู่ “ก็หนูอยากทำงาน แต่คุณเจ้าห้ามเยอะไปหมด” เจ้าสมุทรเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินคนตัวเล็กพูดถึงเขา ดวงตากลมโตคู่นั้นแอบชำเลืองมองดูเขา แต่ดันสบตาเข้ากับสายตาคมดุของเขาเข้าพอดี นิชาดาเผลอหลุดหัวเราะออกมาจนเผลอไอตามมา “คุณแม่อย่าออกแรงเยอะ เดี๋ยวก็โดนลุงหมอดุอีกนะคะ” มือเล็กวางองุ่นไว้บนจานให้มารดาอย่างรักและเป็นห่วง ถึงเธอจะเคยโกรธ และไม่เข้าใจนิชาดาว่าทำไมถึงไม่กลับมาหาเธอเลยตอนเด็กๆ แต่พอเอาเข้าจริงแล้วนะ
ก่อนที่ร่างเล็กจะผุดลุกขึ้นแล้วดิ้นออกจากอ้อมกอดเขา ก็ว่าอยู่ทำไมทุกครั้งที่มองหน้าเจ้าสมุทร เธอถึงรู้สึกคุ้นเคยเหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน ตั้งแต่เจอดวงตาคู่นี้ครั้งแรกแล้ว ถ้างั้นเธอจะกล้าขอความช่วยเหลือจากเขาหรือไง “จำได้ แล้วใช่ไหม” เจ้าสมุทรเผลอยิ้มออกมา ก่อนที่จะจ้องดวงตาคู่สวยคู่นี้นิ่ง ร่างเล็กโผล่เข้ากอดเขาเต็มแรง แขนเรียวเล็กกอดคอเขาแน่น “ทำไมคุณไม่บอกหนู.. หนูคิดว่า... คิดว่าคุณตายไปแล้ว คุณรู้ไหมหนูกลับไปพร้อมกลับยายแล้วเอาขนมกลับมาให้คุณ แล้วเจอเลือดเต็มไปหมด…คิดว่าคุณตายแล้ว.. อื้ออ” คืออะไรนี่เธอร้องไห้เลยหรอ เจ้าสมุทรจึงดึงร่างเล็กมากอดแล้วเพิ่มแรงรัดร่างเล็กแน่นกว่าเดิม พร้อมทั้งโยกตัวไปมาเหมือนเด็กน้อย เพื่อให้เธอหายเศร้าใจ “แต่ฉันกลับมาหาเราอีกครั้ง คนแถวนั้นบอกว่าเราย้ายบ้านไปแล้ว ตอนนั้นมาดามแพรพิชชาถึงขนาด จะรับเรามาเป็นลูกสาวบุญธรรมด้วยซ้ำ เกือบแล้ว... เกือบได้เป็นน้องสาวก่อนเป็นเมีย” ธนัชชาเผลอยกมือตีแขนเขาแรงด้วยความมันเขี้ยว อารมณ์อย่างนี้ยังมาเล่นอีก ตอนนั้นยายเธอเสียพอดี น้านิอรจึงรับเธอไปดูแลต่
“ถ้า.. งั้นหนู..” ธนัชชาไม่กล้าพูดออกมาว่า เธอไม่คุมกำเนิดแล้วก็ได้ ถ้าเขามาช่วงนี้และหลังเรียนจบ 1 ปี ที่เธอเคยวางแผนว่าจะพักก่อนที่จะต่อปริญญาโท ถ้าเขามาก็ดี “ไม่ต้องเครียด เรามานอนพักกันไม่ต้องพับแล้วผ้า อีกห้องมีแต่เสื้อผ้าเราฉันเตรียมไว้จนหมดแล้ว” เจ้าสมุทรได้แจ้งมีร่าโทรไปนัดอาจารย์หมอ เรื่องการผ่าตัดเอายาคุมที่ฝังอยู่ต้นแขนเล็กออก เขาเคยจะพาเธอไปเอาออกตั้งแต่รู้ความจริง แต่แพลนที่วางไว้คงต้องพับเก็บ เมื่อร่างเล็กยังไม่พร้อมเจ้าสมุทรก็ไม่อยากบีบบังคับเธอ “ถ้าอย่างนั้นเราไปโรงพยาบาลกัน” เจ้าสมุทรก็ยังคงนิ่งเขาเข้าใจ ในสิ่งที่เธอบอก ผ่านไปเกือบสามนาที ที่เจ้าสมุทรพยายามรักษาสีหน้าให้นิ่ง เพราะความตื่นเต้นมากเกินไป จึงดีดตัวลุกขึ้นนั่ง แล้วมองใบหน้าเล็ก ก่อนที่จะก้มลงจูบที่เปลือกตาเธออย่างแผ่วเบา แล้วลามมาที่ปลายจมูกเล็กอย่างรักใคร่ “ไม่เจ็บหรอกฉันสัญญา มีร่านัดอาจารย์หมอให้แล้ว” ธนัชชาจ้องหน้าคนตัวโตนิ่ง ก่อนที่จะทำปากยื่นออกมา ทุกอย่างดูเตรียมพร้อม นี่เขารู้อยู่แล้วใช่ไหมว่