บทที่ 1

ตอนมดลูกบีบตัวจนฉันเจ็บจนสลบ แล้วก็เจ็บจนได้สติขึ้นมาอีกครั้ง ฉันก็มาอยู่ในโกดังใต้ดินที่มืดและเย็นยะเยือกแล้ว

ประตูขนาดใหญ่ปิดลงดังโครม ถ้าไม่ใช่เพราะฉันดึงเท้ากลับมาอย่างรวดเร็ว ตาตุ่มคงโดนหนีบจนเละไปแล้ว

อาจเป็นเพราะขยับแรงเกินไป ฉันรู้สึกถึงของเหลวอุ่นๆ ไหลออกมาจากหว่างขา

ฉันรู้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น น้ำคร่ำของฉันแตกแล้ว!

ฉันสติแตกอยู่พักหนึ่ง

ฉันพยายามสงบสติอารมณ์ อยากใช้โทรศัพท์ แต่หาดูทั้งตัวแล้วก็ไม่เจอมือถือ

แต่ซางสือซวี่ยึดมือถือฉันไป เพื่อให้แน่ใจว่าฉันจะไม่สามารถติดต่อกับใครได้

เด็กในท้องดิ้นไม่หยุด ฉันทั้งหนาวจนสั่นไปทั้งตัว แล้วก็เจ็บจนเหงื่อไหลท่วมตัว

ฉันใช้แรงทั้งหมดตะโกนขอความช่วยเหลือ ไม่ยอมแพ้แม้ความหวังช่างริบหรี่

ในที่สุดฉันก็ได้ยินเสียงเท้าดังมาจากข้างนอก

“ขอร้องล่ะ ช่วยฉันด้วย!” ฉันตะโกนเสียงดัง “ฉันโดนขังไว้ในโกดังใต้ดิน! ฉันจะคลอดแล้ว!”

ฉันตะโกนซ้ำแล้วซ้ำเล่า คิดว่าจะมีคนมาช่วยฉัน

แต่หลังจากนั้นน้ำเสียงที่ดูได้ใจเสียงหนึ่งดังขึ้น

“ซูฉี่ นอนอยู่ในโกดังใต้ดินตอนฤดูหนาวรู้สึกยังไงบ้างล่ะ? ฉันว่าพี่ควรทำแบบนี้ตั้งนานแล้ว เธอจะได้สำนึก”

น้องสาวของซางสือซวี่ ซางเทียนฉิง!

ฉันสะกดกลั้นเสียงหอบหายใจ พยายามทำให้เสียงตัวเองยังคงชัดเจน “ซางเทียนฉิง ช่วยพาฉันออกไปหน่อย เด็กใกล้คลอดแล้ว จะไม่ทันแล้ว!”

ซางเทียนฉิงถีบประตูโกดังใต้ดินอย่างแรง จ้องฉันด้วยความโมโห

“ปล่อยเธอออกไปเหรอ? ฝันไปเถอะ! ไม่มีวิธีขัดขวางพี่สะใภ้ให้คลอดลูกแล้ว เธอคงร้อนใจมากสินะ? พี่ส่งฉันมาจับตาดูเธอ ไม่มีทางให้เธอทำเรื่องแบบนี้อีกเด็ดขาด!”

“พี่ชายฉันงานยุ่งมากทุกวัน ยังต้องมาจัดการคนน่ารำคาญอย่างเธออีก เธอเลิกสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่นได้ไหม?”

“ทายาทของตระกูลซางต้องเป็นลูกของเหอชิงเยว่เท่านั้น! เธอจะทำอะไรก็ไม่มีทางเปลี่ยนแปลงได้!”

การบีบตัวอย่างรุนแรงของมดลูกทำให้ฉันร้องโอดครวญอีกครั้ง ฉันพูดทั้งน้ำตา

“ฉันไม่อยากได้มรดกจริงๆ แล้วก็ไม่อยากให้ลูกฉันเป็นทายาทด้วย ฉันแค่อยากให้ลูกมีชีวิตเท่านั้น! ขอแค่ซางสือซวี่ยอมปล่อยฉันไปคลอดที่โรงพยาบาล จะให้ฉันทำอะไรก็ได้!”

เหมือนเสียงคร่ำครวญของฉันทำให้ซางเทียนฉิงหงุดหงิด เธอขมวดคิ้วแน่น พูดอย่างรังเกียจว่า “นังชั้นต่ำ เธอใช้เสียงแบบนี้ยั่วใครไม่ทราบ? น่ารังเกียจจริงๆ ถ้าเธอส่งเสียงโหวกเหวกอีก ฉันจะให้คนมาอุดปากเธอ!”

หลังจากนั้นเธอโทรหาซางสือซวี่

ความเจ็บจากในท้องยังคงแผ่ซ่านออกมาไม่หยุด คราวนี้ฉันขบริมฝีปากล่างแน่น ไม่กล้าแม้แต่จะส่งเสียงหายใจออกมา

ซางเทียนฉิงพูดกับปลายสายว่า “อื้ม พี่ไม่ต้องห่วง ฉันเฝ้าเธออยู่ ไม่ให้เธอสร้างเรื่องวุ่นวายแน่นอน!”

ตอนฉันได้ยินเสียงซางสือซวี่ในมือถือ ในใจฉันมีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง

ฉันตะโกนแทบขาดใจ “ซางสือซวี่! ลูกจะคลอดแล้ว! รีบบอกให้ซางเทียนฉิงพาฉันไปโรงพยาบาล ฉันทนไม่ไหวแล้ว!”

ตอนนี้ฉันไม่มีแรงแม้แต่จะนั่ง ทำได้แค่นอนลงบนพื้นอย่างอ่อนแรง

ซางเทียนฉิงลังเลเล็กน้อย เธอพูดกับปลายสายด้วยเสียงเบา “พี่ ฉันว่าเธออาจจะใกล้คลอดแล้วจริงๆ ดูไม่เหมือนแกล้งทำ”

“ให้ฉันพาเธอไปโรงพยาบาลก่อนไหม ถึงยังไงเธอก็อุ้มท้องลูกเพียงคนเดียวของพี่ ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาจริงๆ......”

ซางสือซวี่เงียบไปไม่กี่วินาที เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่

หลังจากนั้นน้ำเสียงของเขาอ่อนลง “โอเค งั้นพาเธอไป......”

ขณะนั้นเสียงอ่อนหวานเสียงหนึ่งดังแทรกเข้ามา “ซางสือซวี่ ฉันหิวแล้ว อยากกินคัพเค้ก หมอบอกว่ากินให้อิ่มถึงจะมีแรงคลอด”

“เธอจะคลอดแล้วเหรอซูฉี่? ไม่ต้องกังวลนะ คลอดลูกไม่เจ็บสักนิด ตอนนี้ฉันยังลุกขึ้นมาเต้นละตินได้ด้วยซ้ำ เธอก็ต้องไม่เป็นอะไรเหมือนกัน”

เหอชิงเยว่ต้องไม่เจ็บอยู่แล้ว

ซางสือซวี่ให้เธออยู่ห้องคลอดสุดหรูวันละล้านห้าแสนบาท แค่ร้องโอ๊ย พวกพยาบาลก็กรูกันเข้ามานวดให้เธอแล้ว

ทว่าซางสือซวี่เชื่อคำพูดของเธอทันที เขาส่งเสียงหึในลำคอ

“จะเป็นอะไรได้? ซูฉี่เล่ห์เหลี่ยมเยอะขนาดนั้น ไม่มีทางปล่อยให้ตัวเองต้องทนทุกข์ทรมานหรอก”

“ที่แสร้งทำแบบนั้น เพราะจะหลอกให้เธอปล่อยออกไปเท่านั้น แค่นี้เธอก็หลงกลแล้ว คราวหน้าตั้งใจหน่อย”

ซางสือซวี่กดวางสาย

ส่วนซางเทียนฉิงโดนพี่ชายตำหนิจนโมโหหน้าแดงเถือก คิดไม่ถึงว่าเธอจะปล่อยสุนัขที่ล่ามไว้ที่ประตูเข้ามาทันที!