ตอนที่ 18 เฝ้าดูแลแอบติดตาม

เสี่ยวเหอจับสาวใช้พลิกคว่ำ ใช้ก้อนหินทุบลงไปที่ต้นคออีกหลายครั้ง เลือดไหลนอง จนจื่อรั่วไม่ขยับ จากนั้นนางก็ออกวิ่งไปทิศเหนือสุดแรง วิ่งไปเรื่อยๆ ภาพสาวใช้ที่เลือดออกเต็มหัวก็ยังคงวนเวียนมาให้เห็น 

หญิงสาวรู้สึกผิด รู้สึกหวาดกลัวเรื่องที่จะเกิดขึ้นหากนางไม่ตื่นมาเสียก่อน แต่สิ่งที่น่ากลัวที่สุดกลับเป็นเรื่องที่ตัวเองใช้ก้อนหินทำร้ายคน นางวิ่งไปด้วยมองมือตัวเองที่เต็มไปด้วยคราบเลือดไปด้วยก็ยิ่งหวาดกลัว

แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้นก็ไม่กล้าหยุดวิ่ง เพราะรู้ดีว่าพวกคนเลวนั้นไล่ตามมาได้เร็วเพียงใด เสี่ยวเหอวิ่งไปเรื่อยๆ จนเข้าไปในป่า ฟ้าเริ่มมืดสนิท ถึงจะหวาดกลัวมาก แต่นางก็ยังไม่กล้าวิ่งออกนอกเส้นทางที่เป็นทางเดินเล็กๆ หญิงสาวกลัวตัวเองจะหลงทาง 

ผ่านไปราวหนึ่งเค่อ เสี่ยวเหอคล้ายได้ยินเสียงม้าวิ่งตามมา นางพยายามวิ่งให้เร็วขึ้นแต่เหมือนเสียงฝีเท้าม้าวิ่งจะวิ่งได้เร็วมาก ยิ่งเสียงใกล้เข้ามา เรื่องน่าหวาดกลัวก็ยิ่งมีมากขึ้น 

ในที่สุดเสี่ยวเหอตัดสินใจว่าตัวเองคงวิ่งต่อไม่ไหวแล้ว จึงพยายามจะหลบซ่อนข้างทาง สายตามองไปจนทั่ว นางเห็นพุ่มไม้ขึ้นอยู่มากพอสมควร จึงตัดสินใจวิ่งไปหลบอยู่ใต้พุ่มไม้

หลังจากเข้าไปหลบซ่อนแล้วก็ได้ยินเสียงม้าวิ่งผ่านไป นางเห็นว่าคนที่นั่งอยู่บนหลังม้าถือคบเพลิงด้วย แต่เพิ่งจะดีใจได้ชั่วอึดใจ ก็ต้องเสียใจอีกเพราะได้ยินเสียงม้าวิ่งวนกลับมา เสียงฝีเท้าม้ายังวิ่งช้าลงด้วย 

เสี่ยวเหอเพียงคิดว่าอีกฝ่ายรู้ว่านางหลบซ่อนอยู่ก็รู้สึกกลัวจนหัวใจจะหยุดเต้นตรงนั้น แต่หลังจากที่ม้าวิ่งเข้ามาใกล้บริเวณที่นางซ่อนตัวอยู่ หญิงสาวได้ยินเสียงของชิงถิงเรียกชื่อตัวเอง

“เสี่ยวเหอ..เสี่ยวเหอ” 

นางพยายามฟังให้ดี เผื่อว่าตัวเองจะหูฝาดไป

“เสี่ยวเหอ..เสี่ยวเหอ เจ้าอยู่ที่ใด นี่ข้าเอง ชิงถิง..ไม่ต้องกลัว” เสียงของชิงถิงชัดเจน

ในที่สุดเสี่ยวเหอก็มั่นใจว่าเป็นเขา พยายามยืนขึ้นให้ชิงถิงเห็น ทันทีที่ชายหนุ่มเห็นนาง เขาดีใจมาก พร้อมสายตาที่เป็นห่วงด้วยใจจริง เขารีบลงจากหลังม้า เดินมาหานางใกล้ๆ

“เจ้าไม่เป็นไรนะ” 

เขายังไม่ทันเดินไปถึงตัวนาง เสี่ยวเหอก็วิ่งเข้าไปกอดเขาเสียก่อน หญิงสาวตัวสั่น น้ำตาคลอเบ้าด้วยความกลัว 

‘ใช่..แน่นอนว่าข้าต้องได้พบเขา เมื่อตื่นขึ้นในวันใหม่’ ถึงนางจะแน่ใจเรื่องนั้นอยู่แล้ว แต่ก็ยังคงดีใจจนทำตัวไม่ถูก

ชิงถิงยกแขนค้างชะงักตกใจ เขานึกไม่ถึงว่านางจะวิ่งเข้ามากอดตัวเองเช่นนี้ ผ่านไปสักครู่กว่าชายหนุ่มจะรู้สึกตัวได้ว่าเสี่ยวเหอตัวสั่นกลัวอยู่ เขาค่อยๆ ยกมือขึ้นมาลูบหัวนางเพื่อปลอบโยน ทั้งกอดและจูบหน้าผากแผ่วเบา[1] 

“ข้าอยู่นี่แล้ว ไม่ต้องกลัว” 

ชายหนุ่มประคองใบหน้าหญิงสาวให้เงยขึ้น เขาเช็ดน้ำตาให้นางด้วยความอ่อนโยน ก้มลงไปจุมพิตอย่างอ่อนโยนเพื่อปลอบโยนเสี่ยวเหอที่กำลังกลัวจนตัวสั่นเทา

“มาเถิด ข้าจะพาเจ้ากลับ” เขาบอก

ชิงถิงใช้เสื้อของเขาเช็ดคราบเลือดที่มือของเสี่ยวเหอ ก่อนจะจับยกนางขึ้นม้า เขาขึ้นควบม้า โอบกอดนางไว้และวนกลับไปเส้นทางเดิม

“เจ้าจะไปที่ใด!” เสี่ยวเหอถามอย่างตระหนกตกใจ

“ข้าจะไปส่งเจ้าที่สำนักศึกษาหญิง” 

“ข้าเรียนที่สำนักศึกษาหญิงหรือ!” เสี่ยวเหอทั้งตกใจและไม่เข้าใจ

“เจ้าถูกท่านแม่ของเจ้าส่งมาเรียนที่สำนักศึกษาหญิง เรียนรู้เรื่องมารยาทและศาสตร์ต่างๆ หลังจากอายุครบสิบเก้าปี เพื่อหวังจะให้แต่งงานกับพวกขุนนาง” ชิงถิงพูดเสียงแข็งกระด้าง เต็มไปด้วยความน้อยใจ

“เจ้าว่าอะไรนะ!!” เสี่ยวเหอตกใจ

“โชคดีที่วันนี้ข้าตั้งใจจะมาในตัวอำเภอ ระหว่างทางกลับข้าพบสาวใช้ของเจ้านอนหมดสติจมกองเลือดอยู่ ข้าจำได้ว่าสาวใช้คนนั้นเป็นคนที่ทางบ้านเจ้าส่งมารับใช้ระหว่างที่เจ้าเรียนในสำนักศึกษาหญิง

ข้าไม่สบายใจ เห็นว่ารอยเท้าวิ่งมาทางนี้ จึงคิดว่าเป็นเจ้าและตามมา เมื่อครู่ข้าเห็นว่ารอยเท้าหายไปตรงนี้ จึงคิดว่าเจ้าอาจซ่อนอยู่ก็ได้” เสียงที่แข็งกระด้างเมื่อครู่เริ่มอ่อนลง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นความกลัวและความเป็นห่วง

ที่จริงแล้วเขาสั่งคนให้เฝ้าดูนางอยู่ หากมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นก็ให้รีบไปแจ้งเขา พอดีคนเฝ้าเห็นว่ารถเทียมวัวของนางเสียหายเล็กน้อยที่ล้อข้างหนึ่ง ทั้งยังออกมานอกสำนักศึกษาตอนยามเซิน[2] 

คนเฝ้ากลัวว่าจะเกิดเรื่องก็เลยรีบส่งนกพิราบไปแจ้งกับเขา ชิงถิงรีบมาโดยไม่ได้ขอกองทัพ ทั้งยังแอบเอาม้าออกมาด้วย ตอนที่เขาพบจื่อรั่วนอนจมกองเลือด เขาหวาดกลัวมากว่านางจะเป็นอะไรไป แต่เขาจะไม่มีวันบอกเรื่องพวกนี้แก่นาง 

“ข้า..ข้าอยากกลับบ้าน” เสี่ยวเหอพูดเสียงสั่น นางไม่เคยรู้เลยว่าตัวเองในโลกนี้จะได้มาศึกษาไกลถึงตัวเมืองในอำเภอ

แม้ใจเขาจะยังโกรธนาง[3]อยู่ แต่ก็เป็นห่วงและสงสารหญิงสาวมากกว่า นางคงกลัวมาก เขาก็ไม่รู้จะปลอบอย่างไร ได้แต่ลูบหลังมือนางเบาๆ ก่อนจะหันม้ากลับไปทางกลับบ้านของเสี่ยวเหอแทน 

หญิงสาวรู้ดีว่าอาการลูบมือนี้ของเขาเป็นการปลอบโยน ถึงแม้จะยังหวาดกลัวอยู่แต่ก็วางใจลงมาก นางเริ่มเล่าเรื่องที่สาวใช้ขายตัวเองให้เขาฟัง ชิงถิงโกรธมาก 

“ข้าจะกลับไปฆ่านาง!!”

“ไม่..ข้า..จะกลับบ้าน”

เสี่ยวเหอไม่อยากกลับไปที่นั่นแล้ว นางกลัวพวกพ่อค้าวาณิชมาตามหา กลัวว่าเขาจะสู้คนมากไม่ได้และถูกแทงอีกครั้ง 

“หรือไปที่ใดก็ได้..กับเจ้า” นางเอ่ยปากขอร้องโดยไม่ได้คิด รู้เพียงไม่อยากกลับไปที่สำนักศึกษาหญิงแล้ว 

“..!!” ท่าทางของเขาเห็นชัดว่าลำบากใจ 

เสี่ยวเหอจึงคิดว่าเขาและนางในตอนนี้ ยังไม่ได้แต่งงานกัน และคล้ายว่าชิงถิงจะโกรธที่ท่านแม่ของนางตั้งใจจะส่งนางไปแต่งงานกับพวกขุนนางด้วย เขายังไม่ได้ขอนางแต่งงานแม้จะอายุสิบเก้าแล้ว เสี่ยวเหอเองก็เริ่มกังวลว่าอาจเกิดอะไรขึ้น เขาคล้ายจะลำบากใจที่ต้องอยู่กับนางลำพังสองคน 

“เอ่อ..พาข้ากลับบ้านก็ได้” นางไม่ต้องการให้เขาลำบากใจจึงพูดไปเช่นนั้น ทั้งที่ในใจกำลังหวาดกลัวว่าที่โลกนี้ นางอาจไม่ได้ลงเอยกับเขา

ที่จริงแล้ว ในใจของชิงถิงกลัวว่าหากได้อยู่ลำพังสองคน ตัวเขาอาจจะควบคุมความต้องการของเขาไม่ได้ และเผลอจับนางกินทั้งที่ยังไม่ได้แต่งงาน ทำให้นางเสียใจอีก แต่เสี่ยวเหอกลับไม่เข้าใจ 

ชายหนุ่มหญิงสาวต่างมีเรื่องลำบากใจระหว่างทางกลับบ้าน

 

---

[1] อ่านไปเรื่อยๆ จะเริ่มเข้าใจว่าทำไมพระเอกถึงกล้ากอด จูบนางเอกตอนนี้ ทั้งที่ยังไม่แต่งงานนะคะ ส่วนนางเอกตกใจมากจนไม่ทันคิด เคยกระทั่งเข้าหอกับพระเอกมาแล้ว เรื่องพวกนี้จึงปกติมากค่ะ

[2] ยามเซิน คือ เวลา 15.00-16.59 นาฬิกา

[3] อ่านไปเรื่อยๆ จะเข้าใจว่าทำไมพระเอกถึงโกรธค่ะ