ตอนที่ 19 ฤดูเก็บผักป่า

ใช้เวลาสองชั่วยามกว่าจะกลับถึงบ้านของเสี่ยวเหอ เพราะดึกแล้ว น้องๆ หลับกันหมด จึงเหลือแต่ท่านพ่อท่านแม่และพี่หลันเหมย พี่สาวเป็นคนตื่นมาเรียกลุงเจาให้ไปเปิดประตู เพราะได้ยินเสียงเคาะหลายครั้ง

“ต้าจื่อ!! เสี่ยวเหอ! นี่พวกเจ้าสองคน..พวกเจ้า..ไปทำอะไรมา” ท่านพ่อแทบจะล้มทั้งยืน เมื่อเห็นว่าชิงถิงพาเสี่ยวเหอกลับมาบ้านดึกดื่น พวกเขากลัวว่าเด็กสองคนอาจก่อเรื่องทำข้าวสารให้เป็นข้าวสุกไปแล้ว 

“เลือด!!” แม่เลี้ยงมองเห็นคราบเลือดที่เสื้อของชิงถิง และตกใจมากกว่าเดิม

“เอ่อ..ท่านอา ใจเย็นๆ ก่อนขอรับ” ชิงถิงพูด ก่อนจะเล่าเรื่องทั้งหมด โดยข้ามตอนที่ตัวเองจูบปลอบเสี่ยวเหอไป เหมือนว่าเสี่ยวเหอเองก็จำไม่ได้แล้วเช่นกัน และมันทำให้ชิงถิงน้อยใจมาก 

ท่านพ่อท่านแม่และพี่หลันเหมยรู้ทุกอย่างแล้วก็โกรธมาก แม่เลี้ยงเอาแต่ขอโทษเสี่ยวเหอและรู้สึกผิดอย่างมากที่ส่งนางไปเรียนที่สำนักศึกษาหญิง พี่สาวกอดน้องสาวไว้แน่นพร้อมปลอบใจตลอดเวลาที่ชิงถิงเล่าว่าเกิดอะไรขึ้น

ท่านพ่อของเสี่ยวเหอถึงกับจะคุกเข่าขอบคุณชิงถิง ยังดีที่เขารั้งไว้ทัน 

“ท่านอา อย่าทำเช่นนี้เลย ข้าเพียงผ่านทางไปเท่านั้น อย่าทำให้เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ไปเลยขอรับ อีกอย่างข้าคิดว่าให้เก็บเรื่องนี้เป็นความลับเพราะจะเป็นเรื่องที่ทำให้เสี่ยวเหอเสื่อมเสียได้ ตัวข้าเองจะไม่พูดแน่ ท่านสบายใจได้

ข้าคิดว่าท่านควรใช้ข้ออ้างว่าเสี่ยวเหอนางไม่สบายหนัก จึงได้ให้คนที่บ้านไปรับตัวนางกลับมาตั้งแต่เมื่อวาน พอกลับมาถึงก็ลืมไปว่ายังเหลือข้าวของของเสี่ยวเหอ จึงได้ให้จื่อรั่วกลับไปเอา โชคร้ายที่นางเจอโจรปล้นระหว่างทาง” ชิงถิงวางแผนให้เสร็จสรรพ

“ขอบใจเจ้ามาก ต้าจื่อ หากไม่มีเจ้า ตาแก่อย่างข้าก็ไม่รู้เลยว่าลูกสาวของข้าจะเป็นเช่นไร ขอบใจเจ้ามากจริงๆ” พ่อของเสี่ยวเหอน้ำตาคลอเบ้า ทั้งที่ปกติเป็นคนเคร่งขรึมและเจ้าระเบียบเสมอ

“ข้าเต็มใจขอรับ เรื่องเล็กเพียงนี้ สองบ้านของเราก็เหมือนครอบครัวเดียวกัน ท่านอาก็ช่วยบ้านข้าไว้หลายครั้ง เป็นสิ่งที่ข้าควรทำขอรับ” ชิงถิงถ่อมตัว พยายามปลอบใจผู้อาวุโส

“แล้วงานรวมตัวท่องบทกลอนครั้งหน้าเล่าเจ้าคะ ท่านพี่รับปากบัณฑิตเซี่ยหยางว่าจะส่งลูกสาวไปร่วมด้วยแล้วนะเจ้าคะ” แม่เลี้ยงถามสามีด้วยความกังวล

“งานรวมตัวเพื่อท่องบทกลอนของสำนักศึกษาหรือ มีงานเช่นนี้ด้วย..เอ่อ ข้าคิดว่าให้พี่หลันเหมยไปแทนเถิดเจ้าค่ะ นางมีความสามารถด้านนี้มากต่างจากข้า แม้พี่หลันเหมยไม่ได้เรียนก็ยังทำได้ดี นางคอยอ่านตำราเสมอเวลาว่างจากงานที่ทำเจ้าค่ะ” เสี่ยวเหอรีบแนะนำ แม้จะไม่รู้ว่ามีเรื่องเช่นนี้ด้วย

“เจ้าท่องบทกลอนเป็นด้วยหรือ” ท่านพ่อถามลูกสาวคนโต

“พี่หลันเหมยถือว่าเป็นยอดในด้านนี้แน่นอนขอรับ รองนายกองมักให้ข้ามาขอพี่หลันเหมยเขียนให้บ่อยๆ” ชิงถิงให้คำรับรอง

ท่านพ่อจึงได้รู้ว่าที่จริงแล้วตัวเองตัดสินใจผิดที่ส่งน้องสาวไปเรียน ที่จริงควรจะส่งเสริมพี่สาวมากกว่า แต่เพราะเห็นว่าพี่สาวเริ่มอายุมากแล้วจึงไม่ได้ใส่ใจ

ทั้งยังคิดว่าเป็นพี่สาวคนโต มีภาระในบ้านมากมาย จึงไม่ได้คิดให้ถี่ถ้วน ทำร้ายบุตรสาวคนโตโดยไม่รู้ตัว

“ไม่เป็นไรถึงจะอายุยี่สิบแล้ว แต่หากมีความสามารถก็ไม่กลัวว่าจะขายหน้า” ท่านพ่อบอก 

ทุกคนขอบคุณในคำแนะนำของชิงถิง แม้เขาจะตอบอย่างถ่อมตนว่าไม่เป็นไร แต่แท้ที่จริงแล้ว เขาเพียงต้องการจะบอกว่า อย่าส่งเสี่ยวเหอของข้าไปที่ใดอีก

เมื่อเรื่องทั้งหมดจบลง ชิงถิงกลับค่ายกองทัพ เสี่ยวเหอได้กลับมานอนที่เตียงตัวเองอีกครั้ง 

รุ่งขึ้นเสี่ยวเหอตื่นมาถามคนอื่นๆ แล้วพบรู้ว่าวันนั้นนางอายุสิบสี่ย่างสิบห้า วันนี้ท่านแม่ขอให้นางไปเก็บผักป่ากับสาวใช้อีกคนหนึ่งซึ่งไม่ใช่จื่อรั่ว ในจวนของเสี่ยวเหอมีสาวใช้อยู่สองสามคน

ถือเป็นบ้านคนรวยในบ้านนอกแถบนี้ แต่ท่านพ่อไม่อยากให้ลูกๆ เป็นคนขี้เกียจ ไม่รู้จักเจียมตัว จึงบอกให้แม่เลี้ยง เลี้ยงดูลูกๆ ให้เหมือนลูกชาวบ้านคนอื่น ให้ลูกๆ ได้ทำงานหนักด้วย 

เมื่อออกมานอกหมู่บ้านก็พบกับชิงถิงบนทางขึ้นเขา เขาเองก็กำลังจะขึ้นไปดูว่ากับดักที่ทำไว้บนเขามีสัตว์อะไรติดบ้าง เสี่ยวเหอดีใจมาก ในใจอยากเข้าไปกอดเขาเหมือนเมื่อวาน[1] 

แต่ตอนนี้ชิงถิงยังเด็กอยู่มาก จึงได้แต่เดินตามและชวนคนปากหนักพูดคุย ถามคำก็ตอบคำ แม้สาวใช้จะรู้สึกว่าคุณหนูรองทำตัวไม่เหมาะสม แต่อีกใจก็คิดว่าเด็กๆ คงพูดคุยกันตามประสาคนที่โตมาด้วยกัน จึงไม่ได้ปรามอะไร

เสี่ยวเหอพูดไปสักพัก ก็วนกลับมาถึงเรื่อง ข้าวมื้อเที่ยง 

“วันนี้ข้ามีเนื้อนะ” นางบอกเขา 

“เจ้าคิดว่าข้าเป็นเด็กสี่ขวบอยู่หรือ ตอนนี้ข้าสามารถล่าสัตว์เองได้แล้ว เลิกเอาเนื้อมาให้ข้าสักที!” แต่ชิงถิงกลับหันกลับมามองนางด้วยสายตาดุ

“เข้าใจแล้ว” เสี่ยวเหอได้แต่หัวเราะแห้งๆ

หลังจากถูกเขาบ่น นางก็ไม่รู้จะพูดอะไร จึงเดินตามเงียบๆ สักพักเขาหันมามองหน้านาง สายตาอธิบายไม่ถูก

“เกิดอะไรขึ้นหรือ” เสี่ยวเหอถาม 

“เจ้าตามข้ามาทำไม” เขาดุนางอีกครั้ง

“เจ้าต้องไปเก็บผักป่าไม่ใช่หรือไรกัน” ชิงถิงทวนความจำของเสี่ยวเหอ 

“เอ่อ พี่สุ่ย พี่ไปเก็บผักป่าด้านโน้นคนเดียวได้หรือไม่ ส่วนตัวข้าจะตามต้าจื่อขึ้นเขา” เสี่ยวเหอนึกขึ้นได้ จึงบอกให้สาวใช้แยกตัวไปเก็บผักป่า พร้อมกับหันไปส่งตายิ้มจ้องเด็กหนุ่มจนเขาหวั่นไหว

“ไม่ได้” เขาตอบเด็ดขาด

“ปกติข้าไม่ค่อยได้ออกมาเก็บผักป่ามากนัก ไม่ชำนาญ กลัวตกเขา แต่หากไปกับเจ้า ข้ารู้สึกมั่นใจและปลอดภัยมาก” เด็กสาวตอบหน้าซื่อตาใส

ชิงถิงยิ่งขมวดคิ้ว ทำหน้าบึ้งไม่พอใจ แต่ถึงจะหน้าบึ้งเสี่ยวเหอก็เห็นว่าเริ่มหูแดงเรื่อ นางรู้ดีว่าเขาเป็นบุรุษปากหนักจอมเขินอาย ทำเป็นหน้านิ่งไปเช่นนั้นเอง 

“คุณหนูรอง ไปลำพังกับบุรุษ ไม่งามเจ้าค่ะ” พี่สุ่ยสั่งสอน

“ไม่งามอย่างไร ท่านพ่อข้ารู้จักต้าจื่อมานาน เขาไว้ใจให้ต้าจื่อดูแลพวกเราพี่น้องที่สุดแล้ว ใครไม่รู้บ้างว่าต้าจื่อของพวกเราเป็นคนดี เขาไม่ทำอะไรข้าอยู่แล้ว อีกอย่างเขาเก่งมาก หากข้าตกเขา ต้าจื่อต้องช่วยได้แน่ ข้าซุ่มซ่ามเช่นนี้ หากเป็นตกเขาไป พี่สุ่ยจะตามลงไปช่วยข้าได้หรือ” นางจึงพูดคำหวานเอาใจเขา

“..เอ่อ พี่สุ่ยวางใจ เดี๋ยวจะดูแลเสี่ยวเหอให้ จะช่วยนางเก็บผักป่าอีกแรง นางซุ่มซ่าม ทำงานก็ไม่ค่อยเป็น” เขาหันหลังและบอกสาวใช้ว่าจะช่วยดูแล คล้ายไม่ได้ใส่ใจ แต่หลังคอแดงก่ำ

“อ้อ เช่นนั้นขอบคุณเจ้ามากนะต้าจื่อ” สำหรับสาวใช้สุ่ยนั้น นางคิดว่ามีคนช่วยอีกแรงก็ดีกว่าทำงานกับคุณหนูรองที่ไม่ค่อยเป็นงาน ทั้งเด็กหนุ่มก็เป็นคนที่ไว้ใจได้ดังที่คุณหนูรองว่าจริงๆ นางจึงขอบคุณชิงถิงและแยกตัวไป

 

---

[1] เมื่อวานของเสี่ยวเหอนะคะ ไม่ใช่เมื่อวานของชิงถิง เพราะนางเอกย้อนเวลาไปในอดีตที่พระเอกยังเด็กอยู่เลยค่ะ