ตอนที่ 20 ชิงชิงและของแทนใจ

หลังจากสาวใช้ไปแล้ว เขาก็เดินนำหน้าเสี่ยวเหอเข้าไปในป่าลึกอีกนิด ระหว่างทางเสี่ยวเหอนึกได้ว่าตอนนี้ตัวเองจะอายุสิบห้าแล้ว หากเป็นโลกก่อน อีกไม่นานน้องสาวของชิงถิงก็จะแต่งงาน

เสี่ยวเหอยังจำได้ว่าตอนงานแต่ง เขารู้สึกเสียใจมากที่ไม่มีเงินค่าสินเดิมให้น้องสาว ยังเสียใจไปหลายปี อีกทั้งนางยังจำได้ว่าเคยพบเขาในโลกนี้เป็นทหารตั้งแต่อายุยังน้อยมากด้วย

“ตอนนี้ชีวิตของเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?” เสี่ยวเหอลองถาม

“...” เขาไม่ตอบ

“เช่นนั้นน้องสาวของเจ้า ปีนี้นางอายุเท่าไรแล้ว?”

“อีกไม่นานก็จะปักปิ่นแล้ว และเพราะมีคนที่ท่านปู่เคยหมั้นหมายไว้แล้ว เมื่อปักปิ่น อีกไม่กี่เดือนก็จะแต่งงานเลย” เขายอมตอบแล้ว

“เจ้าจึงได้กังวลมาก” เด็กสาวเอียงหน้าถาม

'เจ้ารู้ใจข้าได้อย่างไร' ชิงถิงหันมามองหน้าเสี่ยวเหออย่างแปลกใจ

“เพราะข้ามองเจ้าตลอดมา จึงพอจะเข้าใจความกังวลของเจ้าบ้าง” เสี่ยวเหอยิ้มเพราะอ่านสีหน้าเขาได้บ้างแล้ว

นางพูดเกี้ยว หวังจะได้เห็นเขาหน้าแดง แต่ดันกลายเป็นเขาทำหน้าตกใจและเศร้าแทน หลังจากนั้นก็ทำหน้ากังวล โมโห รีบเดินไม่รอนาง เด็กสาวไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นจึงวิ่งตามและพยายามถามว่าเกิดอะไรขึ้น

“เกิดอะไรขึ้น ข้าพูดสิ่งใดผิดไปหรือ..นี่..ตอบข้าสิ”

“...” แต่เพราะเขาตัวเริ่มสูง ขายาวมากขึ้นกว่าแต่ก่อน นางไล่อย่างไรก็ไล่ไม่ทัน

“ข้าขอโทษ ข้าไม่ได้ตั้งใจเช่นนั้น เจ้าคุยกับข้าก่อน..” นางวิ่งไปขอโทษเขาไป

ชิงถิงไม่สนใจ รีบเดินไปไกลแล้ว

“โอ๊ย!” เสี่ยวเหอรีบวิ่งตาม จึงไม่ทันระวังสะดุดล้มลง

ชิงถิงได้ยินเสียงร้องของเสี่ยวเหอก็ตกใจ รีบหันกลับมาดูนาง เห็นนางล้มอยู่ เด็กหนุ่มรีบวิ่งมาดูด้วยความเป็นห่วง เขานั่งลงใกล้ๆ เพื่อดูว่าเป็นอย่างไรบ้าง แต่เด็กสาวกลับจับแขนเสื้อเขาไว้ไม่ปล่อย

“ข้าทำอะไรผิดอีก เจ้าบอกข้าเถิด..ไม่ชอบที่ข้าพูดเกี้ยวเจ้าหรือ”

“คนผิดไม่ใช่เจ้า..แต่เป็นตัวข้าเอง” เขาตอบทั้งที่ยังจับข้อเท้าของนาง สำรวจความเสียหาย

“เจ้าผิดอะไร ข้าเป็นคนพูดไม่ดีเอง ข้าขอโทษ” เสี่ยวเหอจับแขนเสื้อเขาเขย่าเบาๆ ส่งสายตาราวกับกระรอกน้อย

เขาเห็นกิริยานั้นแล้วรู้สึกว่าเจ็บตรงหัวใจแปลบปลาบ ไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น นางน่ารักมาก แต่เขากลับปวดหัวใจ

“ข้าเองที่ผิด ทั้งโง่และ..ยากจน ข้ารู้ตัวดีว่าเป็นคางคก ไม่คิดจะอาจเอื้อมกินเนื้อห่านฟ้า อย่ามองข้าเช่นนั้น ข้าไม่คู่ควร” เขาน้อยใจในชีวิตและเจียมตัวว่าตัวเองไม่คู่ควรให้นางเกี้ยว

แต่ในใจของเสี่ยวเหอกลับเต้นแรงมาก เพราะตั้งแต่จำความได้ ทั้งโลกก่อนและโลกนี้ ไม่มีสักครั้งที่ชิงถิงจะน้อยใจหรือหวาดกลัว มีแต่มองมาที่นาง และพุ่งชนใส่นางตรงๆ มาตลอด อาการท่าทางตอนที่เขาพูดแผ่วเบาว่าตัวเองไม่คู่ควร ช่างน่ารักน่าเอ็นดูจนนางแทบจะอดใจไม่ไหว

แต่เพราะตอนนี้ทั้งเขาและนางยังอายุน้อยอยู่มาก เสี่ยวเหอจึงไม่กล้าเข้าไปกอดเขา ได้แต่หน้าแดงใจเต้นแรงมองเขาอย่างหลงใหล แต่อาการของนางที่ทำเช่นนั้น ก็น่ารักจนเขาทนมองไม่ไหวเช่นกัน เขาจึงลุกขึ้นและบอกว่า

“เจ้าข้อเท้าแพลง คงเดินไม่ไหวแล้ว รอตรงนี้ ข้าจะไปตรวจดูกับดักและรีบมาเก็บผักป่าใกล้ๆ แถวนี้แทน”

“แต่ข้าไม่กล้าอยู่คนเดียว” เสี่ยวเหอส่งเสียงออดอ้อนเขาเต็มที่

ชิงถิงในวัยหนุ่มน้อยทำหน้าลำบากใจกับความน่ารักนั้น หน้าแดงระเรื่อไม่รู้จะทำอย่างไร หันซ้ายแลขวาก็ไม่มีอะไรพอจะปลอบขวัญเสี่ยวเหอได้ เขาจึงถอดกำไลดอกหญ้าที่ท่านปู่ให้เอาไว้เพื่อคุ้มครองเขาเวลาเข้าป่า ส่งมอบให้นางใส่แทน

“ไม่ต้องกลัว สิ่งนี้จะช่วยคุ้มครองเจ้า” เขาบอก

เสี่ยวเหอรับมาใส่ไว้ตรงข้อมือข้างเดียวกันกับที่มีด้ายแดงอยู่ ด้ายแดงนี้ เขาเห็นนางใส่มานานแล้ว ตั้งแต่เด็ก บางครั้งก็ใส่ บางครั้งก็ไม่ใส่ จึงไม่ได้สงสัยสิ่งใด

ครู่ต่อมา ชิงถิงคล้ายจะนึกบางอย่างได้ ใบหน้าของเขาก็กลายเป็นสีชาดทันที และรีบเดินจากไป เสี่ยวเหอหัวเราะคิกคักที่เขาเขิน

‘ราวกับมอบของแทนใจ ใครจะไม่เขินอายบ้าง’ เสี่ยวเหอคิด

นางมองแผ่นหลังที่รีบเดินไปแล้วยิ้มดีใจ หลังจากนี้นางตั้งใจจะเปลี่ยนคำที่ใช้เรียกชิงถิงว่า ชิงชิง [1] เพราะฟังดูน่ารักเหมือนเขายามนี้ เขินอายและเป็นเด็กดี เป็นคนที่เสี่ยวเหอรัก

ชิงถิงไปไม่นานก็กลับมา ได้ไก่ป่าและกวางตัวเล็กมาอย่างละหนึ่งตัว เสี่ยวเหอแกะอาหารเที่ยงรอกินพร้อมกับเขา ระหว่างกินข้าวเที่ยงในเด็กสาวก็นึกถึงคำพูดน่าฟังของชิงถิงในโลกก่อนที่บอกว่า

ข้าเข้ากองทัพก็เพราะนาง เหตุใดข้าจะออกจากกองทัพเพราะนางไม่ได้

ทำให้เสี่ยวเหอคิดบางอย่างได้

“หากชิงชิงกังวลเรื่องน้องสาว เหตุใดไม่ไปเข้าร่วมกองทัพ อย่างน้อยก็มีเงินเดือน รวบรวมพอจะให้เป็นสินเดิมน้องสาวได้ และ..ไม่แน่ ในอนาคตอาจสร้างผลงานจนมีตำแหน่ง เพราะเจ้าเป็นคนเก่ง ครานี้..จะสู่ขอหญิงสาวสักคนแต่งงานก็ไม่ใช่เรื่องยากแล้ว” เสี่ยวเหอก้มหน้าก้มตาพูดไม่กล้ามองเขา

ชิงถิงรู้สึกหน้าร้อนผ่าวเพราะคำเรียกของหญิงสาว! แต่ถึงแม้เขาจะหน้าแดงเพราะคำเรียก และคำแนะนำที่มาพร้อมคำเกี้ยวเช่นนั้นของนาง เขาก็ยังคงปั้นหน้านิ่งบ่นตำหนินางได้เช่นเดิม

“ห้ามเจ้าเรียกข้า..เช่นนั้น..อีกอย่าง ท่านปู่บอกว่าต้องรออายุ 18 ปีก่อนถึงจะเข้าไปได้” เขาพยายามทำคล้ายกับไม่มีสิ่งใดผิดปกติ

“ข้าเคยได้ยินมาว่าถ้าหากเป็นคนตัวใหญ่ และอายุสิบห้าปี ก็เข้าร่วมกองทัพได้แล้ว” หญิงสาวแนะนำ แม้ไม่รู้สิ่งใด แต่นางจำได้ว่าอีกไม่นานเขาจะต้องเข้ากองทัพ

เขาได้แต่หน้าแดง ทำตัวไม่ถูก ในใจเต็มไปด้วยความสงสัยสับสน นางอยากให้เขาไปสู่ขอหรือถึงได้แนะนำเช่นนั้น หนุ่มน้อยทำใจลำบากจะตอบรับแต่ก็ยอมพยักหน้าตอบรับคำแนะนำของนาง

“อย่าเรียกข้าว่าชิงชิง!” เขาดุนางเรื่องคำเรียกในที่สุด

“ชิงชิง..ชิงชิง..ชิงชิง” นางกลับเรียกเขาซ้ำๆ

‘ช่างเถิด พูดอย่างไรนางก็คงทำตามใจอยู่ดี’ ชิงถิงตัดใจไม่สนใจนางอีก แต่ในหัวใจกลับพองโตเพราะคำเรียกนั้น

หลังจากมื้อเที่ยงชิงถิงช่วยเก็บผักป่าให้เสี่ยวเหอจนเต็มตะกร้า ขากลับลงเขายังช่วยแบกนางไว้บนหลังพร้อมตะกร้าผักป่า และถือสัตว์ที่วางกับดักได้เต็มสองมือ กว่าจะพบสาวใช้ก็ใกล้ถึงหมู่บ้าน

---

[1] ชิงชิง แปลว่า ที่รัก ค่ะ