ตอนที่ 21 ความกลัวที่ยังคงอยู่

สาวใช้เห็นคุณหนูรองบาดเจ็บก็รู้สึกว่าตัดสินใจถูกแล้วที่ให้นางไปกับต้าจื่อ หากเป็นตัวเองคงอุ้มคุณหนูรองกลับลงมาไม่ไหวแน่ สาวใช้สุ่ยได้แต่ถอนหายใจ เหตุใดคุณหนูรองถึงได้ซุ่มซ่ามและทำงานไม่เป็นเสียเลย

ชิงถิงให้สาวใช้ช่วยพยุงคุณหนูรอง เพราะกลัวว่าใครมาเห็นเขาอุ้มนางไว้บนหลัง เสี่ยวเหออาจเกิดเรื่องได้ ตัวเขาช่วยแบกของอื่นๆ กลับไปส่งนางถึงบ้าน ยังได้รับคำขอบคุณมากมายจากแม่เลี้ยงของเสี่ยวเหอ และได้รับขนมดอกกุ้ยกลับบ้านด้วย

ส่วนเสี่ยวเหอทำเป็นลืมเลือน ไม่ยอมคืนกำไลดอกหญ้าให้ชิงชิง [1] ของนาง ทั้งยังเพิ่งจะนึกได้ว่าที่แท้ตัวเองนั่นแหละที่เป็นต้นเหตุให้เขาต้องเข้ากองทัพตั้งแต่ยังเด็กอายุน้อย

รุ่งขึ้นเสี่ยวเหอยังเจ็บข้อเท้า แต่คล้ายว่านางจะข้ามเวลากลับไปตอนตัวเองอายุหกขวบ ท่านแม่เห็นว่าข้อเท้าบวมมาก จึงต้องพาไปหาหมอ ระหว่างทางไปหาหมอ เสี่ยวเหอเห็นชิงถิงตัวอ้วนกลมแบกตะกร้าออกไปหาผักป่า ไม่ทันได้ทักทายกัน

เด็กน้อยเสี่ยวเหอกลัวว่าตัวเองจะหลับกลางทางและตื่นที่ใดไม่รู้ นางพยายามตื่นจนถึงร้านหมอยา ท่านหมอให้ความเห็นว่ากระดูกแตก ไม่รู้ตอนเด็กนางไปทำอะไรมา คงจะเล่นซนอะไรสักอย่าง

ข้อเท้านางบวมหนักมาก ต้องใช้ยาประคบ แต่ก่อนหน้านั้น ยังต้องจัดกระดูกข้อเท้าเสียก่อนด้วย ท่านหมอกลัวนางตัวเล็กจะทนความเจ็บปวดไม่ไหว จึงบังคับกินยานอนหลับ

เสี่ยวเหอน้อยพยายามปฏิเสธเต็มที่แล้วแต่ก็ทานไม่อยู่ สุดท้ายต้องกินยานอนหลับ เพราะท่านแม่ให้สาวใช้จับตัวนางจนแน่น แล้วกรอกยาใส่ปาก วันนั้นเสี่ยวเหอจึงหลับที่ร้านหมอยาเป็นครั้งแรก!

เสี่ยวเหอตื่นมาอีกครั้ง ลืมตาไม่ไหว ได้ยินเสียงคนมากมาย คล้ายมีผู้คนรุมล้อมเต็มไปหมด นางรู้สึกเวียนหัวจนอยากจะอาเจียน มีหญิงสาวคนหนึ่ง จับตัวนางเขย่าแล้วเรียกด้วยความตื่นตระหนก

“ฮูหยิน ๆ ฮูหยินเจ้าคะ ฮูหยิน ท่านเป็นอะไร”

‘ฮูหยินหรือ นี่ข้า ย้อนเวลามาที่ใดกัน’ ในใจของนางหวาดกลัวยิ่ง

ไม่นานเสี่ยวเหอก็ตื่นเต็มตา สอบถามหญิงสาวที่เรียกนางว่าฮูหยินไปมากมาย สุดท้ายก็ได้ความว่า นางมาหาหมอและจู่ๆ ก็หมดสติไป คล้ายว่านางจะกลายเป็นฮูหยินแล้ว และมีสาวใช้ส่วนตัวด้วย

สาวใช้ยังบอกอีกว่าต้องรีบซื้อยากลับบ้าน ท่านรองแม่ทัพได้รับบาดเจ็บ จากการถูกยิง เป็นธนูมีพิษ เสี่ยวเหอปวดหัวจนฟังไม่ค่อยเข้าใจ แต่ก็ทำตามสาวใช้บอก ก่อนจะขึ้นรถม้ากลับจวน

ระหว่างนั่งในรถม้า เสี่ยวเหอถามอีกจึงพบว่าตัวเองอายุสามสิบต้นๆ แต่งงานมีลูกแล้ว แต่นางยังปรับตัวไม่ทัน ยังรับเรื่องที่ตัวเองแต่งงานมีลูกแล้วไม่ได้เท่าไรนัก

เมื่อรถม้าวิ่งมาถึงหน้าจวน เสี่ยวเหอเดินลงจากรถม้าและพบว่าที่นี่คือจวนของชายชราที่ครั้งหนึ่งนางเคยคิดว่าเป็นท่านตาของชิงถิง ชายแก่ที่บอกว่าตัวเองชื่อชิงถิงผู้นั้น!!

‘ชายแก่ผู้นั้นก็คือชิงชิงนี่เอง!!’ ตอนนั้นเองที่เสี่ยวเหอเข้าใจเรื่องราวชัดแจ้งขึ้น นางรู้สึกว่าตัวเองช่างโง่เสียจริง ในอนาคตนางได้แต่งงานกับเขา ได้เป็นฮูหยินของเขา..ชิงชิงยังถึงขั้นสร้างฐานะจนกลายเป็นรองแม่ทัพอีกด้วย!

เสี่ยวเหอโห่ร้องดีใจจนเก็บรอยยิ้มไม่ได้

แต่ดีใจได้เพียงครู่เดียวก็นึกถึงสิ่งที่สาวใช้บอกว่า รองแม่ทัพถูกธนูพิษ ทันใดนั้นเสี่ยวเหอก็รู้สึกวิงเวียนจนอยากจะอาเจียนอีกครั้ง ความกลัวที่เคยสัมผัสในภพที่แล้ววิ่งผ่านความทรงจำ นางยกมือสั่นๆ ขอให้สาวใช้ช่วยรีบพาตัวเองไปหาชิงถิง

เสี่ยวเหอกลัวจนจำเส้นทางเข้าจวนไม่ได้ รู้เพียงว่าถูกพาเข้ามายืนอยู่ที่หน้าห้องอะไรสักอย่าง นางก็ไม่แน่ใจ แต่มีทหารวิ่งวุ่นเต็มไปหมด

“ได้ยามาหรือไม่” มีผู้ที่ท่าทางคล้ายหมอเอ่ยถามเสี่ยวเหอ

เสี่ยวเหอรู้สึกหนักอึ้งจนพูดไม่ออก นางหน้าซีดจางจนน่ากลัว

“ได้มาเจ้าค่ะ ได้มาแล้ว” สาวใช้เป็นฝ่ายตอบคำถามและเอายาไปจัดการตามหมอสั่ง

เสี่ยวเหอยืนนิ่งนานกว่าจะก้าวขาเข้าไปในห้องอย่างลืมตัว ในใจภาวนาให้ไม่ใช่ชิงถิง กลิ่นเลือดและยาคละคลุ้ง มีอ่างน้ำที่เต็มไปด้วยเลือด คล้ายว่าหมอจะใช้ผ้าซับเลือดมาล้างในอ่างนั้น

หญิงสาวเดินเข้าไปในห้อง นางเห็นชิงถิงนอนอยู่บนเตียง เขาไม่ได้สวมใส่เสื้อ หน้าอกข้างที่เคยถูกดาบแทงทะลุมียาสมุนไพรพอกอยู่เต็ม ที่แขนยังมีรอยคราบเลือดไหลเป็นทาง

ภาพที่เขาถูกแทงทะลุอกวิ่งผ่านความทรงจำอีกครั้ง น้ำตาของหญิงสาวเริ่มไหลราวกับสายฝนโดยที่นางไม่รู้ตัว กว่าจะนางรู้สึกตัวก็ตอนที่ได้ยินเสียงตัวเองตะโกนร้องไห้ออกมาดังๆ เข้าไปเขย่าตัวชิงถิงราวกับหญิงไร้สติ

“ม่ายยย..ไม่นะชิงชิง เจ้าห้ามตาย เจ้า..เจ้า..ต้องตื่นขึ้นมา..ตื่นสิ..ข้าไม่ยอม..ตื่นนน..ชิงๆ ..ชิงชิงงงง ห้ามตาย”

ชิงถิงเองก็ตกใจลืมตาดูฮูหยินของเขาที่กำลังบ้าคลั่ง

ทั้งท่านหมอและทหารที่อยู่ข้างนอกต่างตกใจว่าเกิดอะไรขึ้น หลายคนรีบวิ่งมาแยกตัวเสี่ยวเหอออกจากตัวท่านรองแม่ทัพ เพราะกลัวว่านางจะทำให้แผลฉีกมากกว่าเดิม

“ไม่นะ..ฮือ ๆ ๆ ปล่อยข้า ไม่..ฮือ ๆ ๆ ข้าไม่ยอม ฮือๆ ๆ ..ข้าไม่ได้ข้ามน้ำข้ามเวลามาขนาดนี้ เพื่อดูเจ้าตายอีกครั้งนะ ข้าไม่ยอมรับ ชิงชิง เจ้า..เจ้าตื่น..ฮือๆ ๆ ตื่นสิ” เสี่ยวเหอตะโกนไปพยายามดิ้นรนให้หลุดจากมือของท่านหมอและทหารไปด้วย

ชิงถิงตาโต เขาเข้าใจทุกอย่าง จำได้ว่านางเป็นใคร จึงยกมือห้ามพวกทหารและหมอให้ปล่อยตัวนาง ในขณะที่ตัวเขาพยายามชันตัวลุกขึ้นนั่งบนขอบเตียง เสี่ยวเหอที่เห็นว่าเขายังไม่ตาย ยังลุกขึ้นมานั่งไหว นางจึงหยุดดิ้นหยุดร้องโวยวาย

รองแม่ทัพใช้มือข้างที่ไม่ถนัดกวักเรียกนาง มือข้างนั้นก็มีด้ายแดงผูกอยู่ แต่เสี่ยวเหอไม่ได้สังเกต รีบวิ่งเข้าไปนั่งลงข้างเตียงกอดเอวเขาไว้แน่น ร้องไห้ราวกับเด็กน้อย ไม่ได้สนใจด้ายแดงเลย

---

[1] หลังจากนี้ นางเอกจะเรียกพระเอกว่าชิงชิงตลอด แม้จะข้ามไปยังช่วงที่แต่งงานแล้ว ก็ยังเรียกชิงชิง ทำให้พระเอกสามารถแยกนางเอกตัวจริงและร่างของนางเอกออกจากกันได้ง่ายมากขึ้นนะคะ เพราะปกติร่างนางเอกจะเรียกพระเอกว่าต้าจื่อ พอแต่งงานแล้วก็เรียกพระเอกว่าท่านพี่ มีแต่นางเอกตัวจริงที่เรียกพระเอกว่าชิงชิงค่ะ (สปอยไหมนะ แต่ไม่เป็นไร ถ้าไม่เขียนอธิบายทุกคนจะไม่เข้าใจเนอะ แฮะๆ)