ตอนที่ 39 ไม่รักหยก ถนอมบุปผา (NC)

ชายหนุ่มซุกหน้าลงไปที่หลังคอ พรมจูบไปทั่วบริเวณนั้น เลื่อนไปกัดที่ปลายหู เสี่ยวเหอรู้สึกยากจะควบคุมเขาได้แล้ว จึงเริ่มด่าเขา

“เจ้าคนบ้าคลั่ง” นางด่าเสียงดัง ไม่กลัวใครได้ยิน

“หยุดนะชิงชิง ข้า..ข้ากลัว โอ๊ย..ข้าเจ็บ สารเลว เจ้าหยุดสิ..อื้อออ”

“เจ้าเป็นของข้า ของข้าผู้เดียว ข้าไม่ยอมให้เจ้าไป ทำ กับใครทั้งสิ้น” เขาพร่ำพูดแต่คำซ้ำๆ

เสื้อที่มัดอยู่รอบตัวเสี่ยวเหอ ทำให้นางขยับแขนไม่ได้ อยากจะทุบตีเขาก็ทำไม่ได้ รู้ตัวอีกทีเขาก็จับสะโพกของนางเชิดขึ้นเล็กน้อย และเริ่มสอดใส่เอ็นมังกรเข้าไปในตัวนางทันที

“อึก..โอ๊ย..อื้อ” เสี่ยวเหอร้อง เพราะความคับแน่น แม้ว่าจะเจ็บน้อยกว่าครั้งแรกแล้วก็ตาม

เมื่อชิงถิงผู้บ้าคลั่งได้เริ่มสอดใส่ก็ขยับสะโพกรัว กระแทกกระทั้นรุนแรง จากที่เสี่ยวเหอด่าเขาอยู่ก็เริ่มส่งเสียงไม่เป็นคำ ได้แต่พูดอื้อๆ อาๆ

ชิงถิงหยุดพักหายใจสักครู่ เสี่ยวเหอยังไม่ทันหายใจทั่วท้องก็ถูกอุ้มขึ้นเหมือนเด็กเล็ก เขาตัวทั้งใหญ่ทั้งสูง อุ้มนางในท่าแปลกประหลาด ทั้งสองคนหันหน้าไปทางเดียวกัน

เขาจับสองขาของนางยกและแยกออก เขาไม่ยอมให้มังกรตัวเขื่องหลุดออกจากกลีบดอกไม้ของนาง กระแทกกระทุ้งทั้งที่อุ้มนางอยู่เช่นนั้น หากใครมาเห็นพวกเขายามนี้ เสี่ยวเหอที่กำลังอ้าให้ป่าใหญ่ชื่นชมคงไม่รู้จะใช้ชีวิตต่อไปอย่างไร

“ชิงชิง ข้า..ข้า อ้า..อา..อ๊ะ” หญิงสาวได้แต่ร้องครางครวญไปพร้อมกับจังหวะของเขา

เขาพานางไปวางบนระเบียงที่นั่ง ให้เสี่ยวเหอนั่งคุกเข่าก้มหัวไปข้างหน้าเล็กน้อย มือหนึ่งเขาจับสะโพกนาง อีกมือก็รวบเสื้อที่มัดตัวนางไว้มั่น และเขาก็เริ่มกระทุ้งใส่นางอีกครั้ง

ชิงถิงกระทุ้งแรงขึ้น แรงขึ้น ชิงถิงกระทุ้งจนอารมณ์ของเขาไปสุดปลายทาง น้ำรักสีขาวขุ่นแตกกระจายในร่องของนาง จนเสี่ยวเหอลืมไปหมดว่าเรื่องที่ทะเลาะกันอยู่คือเรื่องใด แต่นางพอจะเข้าใจคำว่า ทำ ที่เขาหมายถึงคือสิ่งใด

เขายังไม่สาแก่ใจ อุ้มนางลงมานอนด้านล่าง จัดให้นางนอนคว่ำและเขาก็คว่ำอยู่บนตัวนางอีกที สองมือของเขาตระกองกอดเกาะกุมหน้าอกนางเอาไว้ ช่วงล่างก็ขยับถี่ๆ ยัดเยียดความยิ่งใหญ่ของตัวเองให้นางเพื่อประกาศความเป็นเจ้าของต่อไป เขาสอดใส่เข้าออกเร็วแรง จนน้ำขาวขุ่นแตกใส่นางอีกครั้ง

เท่านั้นไม่อาจทำให้เขายอมหยุด แม้เสี่ยวเหอจะตัวสั่นระริกเพราะความสุขสม แต่ชิงถิงไม่ใส่ใจ จับสะโพกของนางให้โก้งโค้ง,โก้งโค้งรับกับท่อนเอ็นร้อนลวกของเขา และเริ่มกระทุ้งนางแรงๆ ตั้งแต่เริ่มต้นอีกครั้ง

เขาทำอย่างรุนแรงจนเสี่ยวเหอหัวสั่นหัวคลอน ผมที่เกล้าไว้เริ่มหลุดลุ่ยไม่เป็นทรง เดี๋ยวก็จับสะโพกนางบีบเคล้น เดี๋ยวก็รวบตึงมือของนางที่ถูกมัดอยู่ด้านหลัง

เมื่อได้ปลดปล่อยไปแล้วสามสี่ครั้ง เขาก็เริ่มพูดมาก คำบอกรักมากมายตามมาดังเช่นทุกครั้ง แต่ครานี้ถึงจะบอกว่ารักเสี่ยวเหอ นางก็ได้ยินว่าในน้ำเสียงมีความรักสามส่วน ความโมโหและโกรธเคืองสามส่วน อีกสี่ส่วนเต็มไปด้วยอารมณ์เสียวซ่าน

บุรุษบ้าคลั่งยังคงกระทุ้งด้วยความรุนแรงไม่ต่างจากช่วงแรก เสี่ยวเหอได้ยินเสียงผิวกายกระทบกันอย่างรุนแรง แต่กลับไม่รู้สึกเจ็บอีกแล้ว รู้สึกถึงแต่ความหฤหรรษ์ที่เขาป้อนยัดให้

“อะ...อ้า..อึก..อือ อ๊า” นางส่งเสียงตามจังหวะกระทุ้งของเขา ลืมหมดความอับอาย ปล่อยอารมณ์ให้เขาพานางไป ท่วงท่าจะน่าเกลียดเพียงใดนางก็ให้เขาจัดการ

น้ำรักพวยพุ่งแตกเป็นครั้งที่ห้า ชิงถิงก็เริ่มกอดนางเอาไว้กับอกและนุ่มนวลมากขึ้น จับนางพลิกกลับมามองหน้าสบตา เขานั่งลงและยกนางขึ้นมานั่งบนตักของเขา ก่อนจะสอดใส่แท่งหยกร้อนเข้าไปในตัวนางอีกครั้งโดยไม่สนใจจะเช็ดคราบที่เปรอะเปื้อนเต็มไปหมดตามสองขาของนาง

เสี่ยวเหอที่เหน็ดเหนื่อยสุขสมได้เห็นหน้าของชิงถิงก็ชะงักงัน เพราะ สองแก้มของเขาคล้ายจะเปื้อนคราบน้ำตา นัยน์ตาเต็มไปด้วยความเศร้าโศกเสียใจ ความหึงหวงและโกรธเคือง

ในใจของเขาคิดว่านางกับคุณชายตระกูลหยวนได้ ทำ กันไปแล้ว จึงเสียใจมาก ทั้งหึงหวงมาก และโกรธเกลียดมาก แต่ก็รักนางมากจนทำใจปล่อยนางไปไม่ได้

ใจหวังเพียงครั้งนี้หากนางยอมให้เขาทำโทษ ต่อไปไม่ว่านางพูดสิ่งใดเขาก็ยินดีจะโง่งมให้นางหลอกลวง

เขายังไม่ยอมแก้เสื้อที่มัดนางไว้ เสี่ยวเหออยากจะยื่นมือกอดเขาก็ทำไม่ได้ จึงได้แต่ยื่นหน้าไปจูบซับน้ำตาให้เขา

“ข้าขอโทษที่ทำให้เจ้าเสียใจ ข้าสาบาน ข้ารักเจ้าผู้เดียว”

“แต่เจ้า ทำ กับมันไปแล้ว!” เขาตัดพ้อเสียใจอย่างสุดซึ้ง

ชิงถิงทั้งหึงหวง โกรธแค้นขุ่นเคือง เสียใจที่คนรักไป ทำ กับชายอื่น ถึงกระนั้นก็ยังจับสะโพกของเสี่ยวเหอให้เริ่มขยับบดเบียดท่อนเนื้อใหญ่ของเขา

“ข้า ข้า..ไม่เคย..ทำ กับใคร ข้า..ทำ กับเจ้าเพียง..ผู้เดียว” เสี่ยวเหอพูดติดๆ ขัดๆ เพราะมือใหญ่ที่จับสะโพกของนางกำลังขยับ บังคับให้ดอกไม้ชมพูกลืนกินแท่งหยก และเสียดสีไปมา

แม้เขาจะพอฟังเข้าใจที่นางพูด ในใจไม่อาจเชื่อใจนางอีก แต่ก็ยังทำใจทิ้งนางไปไม่ได้ เขารักนางจนโง่งม

“ข้าเป็นของเจ้าผู้เดียว..ไม่ว่าจะภพชาติใด ก็..อื้อ จะรักเพียงเจ้า..เป็นของเจ้า ข้าสาบาน” เสี่ยวเหอออดอ้อน

นางเอนตัวไปชิดเขา เริ่มจุมพิตเขาอย่างอ่อนโยน ยื่นปลายลิ้นไปให้เขากลืนกินอย่างไร้ยางอาย ระหว่างที่เขาดูดดื่มปลายลิ้น นางสังเกตเห็นว่าเสื้อของเขาหลุดลุ่ยจนไหล่กว้างและอกแข็งแรงของเขาเปิดกว้าง

เสี่ยวเหอจึงจงใจขยับเข้าไปใกล้ แอ่นอกอิ่มของนางถูไถไปมาตามหน้าอกของเขา ด้านล่างก็ขยับให้ความสุขแก่เขา

“เจ้าอยากจะมัดข้าไว้เพื่อทำโทษก็ไม่เป็นไร เจ้าอยากจะทำสิ่งใดก็ย่อมได้ทั้งสิ้น ไม่ว่าอย่างไรข้าก็รักเจ้า หากเจ้าอยากจะมัดข้าเอาไว้กับตัวตลอดไป ข้าก็ยินยอม แต่ห้ามทิ้งข้า ห้ามหยุดรักข้า ห้ามมีใครอื่นเพราะข้าไม่ยินยอม” แม้ชิงชิงของนางจะไม่รู้จักรักหยกถนอมบุปผา แต่นางก็รักเขามาก

นางจูบเขาไปมาและเริ่มเลื่อนลงไปขบกัดที่กระดูกไหปลาร้าของเขา ก่อนจะดูดที่คออีกหลายครั้งจนเป็นรอยแดงหลายจุด

ชิงถิงถอดเสื้อของตัวเองทิ้ง รู้สึกยินดีในสิ่งที่นางทำให้ จึงปล่อยให้นางปรนเปรอเขาบ้าง เสี่ยวเหอเริ่มขยับช่วงล่างของตัวเองแรงขึ้น แรงขึ้น เพราะเขาชอบเช่นนั้น นางก็ชอบ

หญิงสาวร่อนเอวตัวเองอย่างเชี่ยวชาญสนองความต้องการของพวกเขา แม้มือจะถูกมัดไพล่หลัง เรี่ยวแรงเหลือน้อยเต็มทีก็ไม่เป็นอุปสรรค นางอยากขยันเอาใจเขาให้มาก เพื่อปลอบประโลมความเสียใจของคนรัก

เพียงแต่ เมื่อครู่เขากระแทกเจ้าสิ่งนั้นใส่นางแรงไป จนขาของเสี่ยวเหอสั่นเทาอย่างไม่อาจควบคุม ต่อให้นางมีใจเพียงใด เมื่อขยับเอวไปได้สักครู่ เรี่ยวแรงก็เริ่มลดลง