ตอนที่ 38 ใช้เสื้อมัด (NC) (TW)

เขารักนางอย่างบ้าคลั่ง ตรรกะเหตุผลคล้ายไม่มีความหมาย ต้องยั่วยุให้เขาได้ปลดปล่อยอารมณ์ก่อน เมื่อเขาปลดปล่อยจนใจเย็นลง นางจะค่อยๆ พูดค่อยๆ กล่อมเขา แล้วค่อยเล่าความจริงให้เขาฟังจะดีกว่า

เมื่อตัดสินใจเช่นนั้น เสี่ยวเหอจึงพยายามผลักเขา แสดงให้เขารับรู้ว่านางไม่ยินยอม แต่เขาก็ไม่ยินยอม ต่างฝ่ายผลักไปผลักมาจนเล็บของเสี่ยวเหอเผลอไปขูดใส่ต้นคอของชิงถิง มีเลือดซึมออกมา

เสี่ยวเหอได้กลิ่นเลือดจางๆ นางก็ตกใจอย่างมาก รีบดึงมือกลับและมองนิ้วตัวเองซึ่งมีคราบเลือดของเขาติดมาด้วย หญิงสาวหน้าซีด

“ข้า..ข้าขอโทษ ข้าไม่ได้ตั้งใจ” นางออดอ้อน

แต่เขาไม่สนใจ ชิงถิงจับมือของนางมาเลียตรงรอยเลือด เสร็จแล้วก็ก้มลงไปจุมพิตนางใหม่อีกครั้ง กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งอยู่ในปาก เสี่ยวเหอได้แต่พยายามผลักเขาออก

“ต้องรีบดูแผล ข้าไม่ได้ตั้งใจ” นางกลัวว่าเขาจะเจ็บ

แต่เขาไม่ได้รู้สึกเจ็บที่แผล ในใจของเขาเจ็บปวดมากกว่ารอยข่วนร้อยเท่าพันเท่า ชิงถิงจับมือนางทั้งสองข้างชูขึ้นไปบนหัวและเริ่มกอดจูบนางอีกครั้ง มือหนึ่งรวบมือทั้งสองข้างของนางเอาไว้ราวกับกรงขัง อีกมือคลึงบีบอกอิ่มของนางอย่างต้องการครอบครอง

ชิงถิงจูบปากเสร็จก็เลื่อนลงมาจูบที่คอ ขบเม้มไปที่หู ใช้ลิ้นดูดดุนชิมเลียไปตามคอของเสี่ยวเหอ และกัดจนเกิดรอยแดงซ้ำๆ เขาไม่สนใจว่าจะทำให้นางเจ็บปวดหรือไม่ ไม่ต้องดูก็รู้ ตรงที่เขาดูดกัดจะต้องเกิดรอยแดงจ้ำใหญ่แน่ๆ

เสี่ยวเหอรู้สึกเจ็บทุกที่ที่เขาขบกัดดูดดื่ม ความรู้สึกผิดที่ทำให้เขามีบาดแผลก็หายไปสิ้น นางพยายามดึงมือออกจากการเกาะกุม ก่นด่าเขาออกไปสองสามคำ

“เจ้าคนบ้าคลั่งสารเลว เจ้าทำข้าเจ็บนะ”

“ใช่..ข้าเป็นคนสารเลว และข้าไม่ยินยอมให้เจ้าไปแต่งงานกับผู้อื่น หากเจ้ากล้าไป ข้าจะจับเจ้าขังเอาไว้ หากเจ้ากล้าทิ้งข้า..ข้า..ข้าจะทำให้เจ้าไม่กล้าออกไปพบหน้าผู้คน” เขาเงยหน้าขึ้นมาพูด กลิ่นน้ำส้มยังคงไม่จางหาย

“คนที่บอกว่าจะไปแต่งกับหญิงอื่นคือเจ้าไม่ใช่หรือ คนที่มาสู่ขอข้า ข้าไม่ได้บอกให้เขามา”

เสี่ยวเหอพูดไปเช่นนั้น ชิงถิงก็ทำหน้าโมโหขึ้นมาอีก แสงไฟจากคบเพลิงทำให้นางเห็นนัยน์ตาของเขาชัดเจน เป็นความโกรธชนิดที่นางยังจำได้ดี เหมือนเมื่อตอนเข้าหอครั้งแรก

“หญิงแพศยา วันนั้น เจ้าไปเดินดูงานเทศกาลซีซีกับเจ้านั่น เจ้ากล้าเอากำไลของข้าไปถอดไว้ที่ใด เจ้าเดินไปกับมัน หัวเราะยิ้มร่า เอามือทัดผมข้างหูเพื่ออะไรกัน พูดคุยเสียงเล็กเสียงใหญ่ ยังจะกล้าพูดว่าไม่ได้บอกให้เขามาสู่ขอ

ขากลับพวกเจ้าก็นั่งด้วยกันในรถม้า ไม่รู้ทำอะไรกันข้างในบ้าง ทีกับข้าเจ้าก็ใช้มารยาใส่ข้าจนข้าหน้ามืดตามัว หลงรักเจ้าจะเป็นจะตาย เจ้าให้ข้า ทำ ไปแล้วครั้งหนึ่ง แต่กลับไม่ยอมให้ข้า ทำ อีก อ้างว่าไม่สมควร เจ้าจะให้ข้ารู้สึกอย่างไร” เขาด่าทอนางอย่างเผ็ดร้อน ไม่คิดรักษาน้ำใจ

ชิงถิงดูโมโหมาก จนเสี่ยวเหอไม่เข้าใจคำว่า ทำ ของเขาเสียเลย แต่ยิ่งนางทำหน้าตาสับสนสงสัย ไม่เข้าใจสิ่งที่เขาพูด ก็ยิ่งทำให้เขาโมโห

ชิงถิงจูบบดขยี้ ขบกัดไปทั่วริมฝีปากของนาง

“อิงอิง อ้าไม่เอ้าใอ เบาอ่อน..อื้อ..เดี๋ยว..ข้า..”

เสี่ยวเหอพยายามถามว่าหมายถึงสิ่งใด แต่เขาไม่ตอบ ใช้ความตั้งใจทั้งหมดไปกับการจุมพิต นางพยายามถามทั้งๆ ที่เขายังจูบที่ริมฝีปากของนางไปมา แม้เสียงบางช่วงจะอู้อี้บ้างแต่ก็ยังพอฟังรู้เรื่องอยู่ว่านางถามเกี่ยวกับอะไร

โชคร้าย ยามนี้เขาโกรธนางอยู่ ชายหนุ่มน้อยใจมากอยู่ จึงไม่อยากตอบ จูบเลื่อนลงไปที่คอระหงเรื่อยๆ

“ข้า..อื้อ..ข้าไม่ได้ทำเช่นนั้นกับคุณชายตระกูลหยวน..เจ้า..เจ้าใจเย็นก่อน ได้หรือไม่” เสี่ยวเหอกลัวว่าเขาจะเข้าใจผิดจึงพยายามอธิบาย

แต่การพูดถึงผู้ชายคนอื่นในเวลาเช่นนี้ สำหรับชิงถิงก็ไม่ต่างจากการเทน้ำมันบนกองไฟ เขาโมโหมาก

“แล้วเจ้าไปกับมันทำไม ข้าชวนเจ้า เจ้ากลับบอกว่ามันไม่งาม แต่ไปเที่ยวกับเจ้านั่นได้ เช่นนี้หรือที่บอกว่าตัวเองไม่ได้ทำ”

พูดมาถึงตรงนี้ ชิงถิงคล้ายจะนึกถึงความเป็นไปได้บางสิ่ง ทั้งรู้สึกหวาดกลัวและโมโหท่วมท้น เขาถามเสียงดุอย่างไม่พอใจที่สุด

“คืนนั้น เจ้าได้ ทำ กับมันหรือไม่!!”

เสี่ยวเหอไม่เข้าใจคำที่เขาเน้นถาม เขาหมายถึงสิ่งใดกัน ฟังดูจากการที่เขาพยายามเน้นคำนั้น คงจะเป็นเรื่องที่หญิงกับชายทำกันสองคน ตอนอยู่สองต่อสอง แต่นางก็ไม่แน่ใจว่าเป็นเรื่องใด

ถ้าหากเป็นจุมพิต คล้ายว่านางจะจูบกับเขาตอนที่ยังไม่แต่งงานเพียงสองครั้งไม่ใช่หรือ แล้วชิงถิงหมายถึงสิ่งใดที่นางให้เขา ทำ มาแล้วหนึ่งครั้ง หญิงสาวได้แต่พยายามทบทวนว่าตัวเองทำสิ่งใดไปบ้าง

ชิงถิงเห็นว่าเสี่ยวเหอเอาแต่นิ่งเงียบ จึงคิดว่านางคงให้คุณชายตระกูลหยวน ทำ ไปแล้วจริงๆ ครานี้ความโมโหจนแทบระเบิดกลายเป็นเยียบเย็น เขาหน้าแดงตัวสั่นเทา

ชิงถิงก้มลงไปกัดไหล่เสี่ยวเหออย่างแรงเพื่อทำโทษ

“โอ๊ย..ชิงชิง เจ็บ” หญิงสาวรู้สึกว่าเนื้อตรงไหล่ที่ถูกเขากัดคล้ายถูกฉีกเป็นชิ้น

เขาซุกหน้าไปดูดที่คอนางแรงๆ อีกสามสี่ครั้งเพื่อระบายความโกรธ เสี่ยวเหอเจ็บจนแทบจะร้องไห้ แต่ตอนนี้ นางคิดว่าไม่ว่าพูดอะไร จะบอกว่าไม่ใช่นาง หรือพูดว่ายังไม่ได้ ทำ เขาก็ไม่สนใจอีกแล้ว

“เจ้าเป็นของข้า ข้าไม่ยอมให้เจ้าไปเป็นของใคร ต่อให้ตายเจ้าก็ยังเป็นของข้า ภพนี้หรือภพหน้าเจ้าก็ต้องเป็นของข้าผู้เดียว” ชิงถิงคำรามออกมา

“...” แม้จะถูกเขาขบกัดทำให้นางเจ็บหลายครั้ง แต่เมื่อได้ฟังคำพูดของเขา ในใจเสี่ยวเหอรู้สึกว่าความหวานกำลังวิ่งไปทั่ว เขารักนางมากเพียงนี้เชียวหรือ

แต่เขากลับโกรธอย่างรุนแรง จูบนางอย่างรุนแรงไปทั่วเนื้อตัวผ่านเสื้อผ้า ต่อให้เสี่ยวเหอพยายามจะบอกให้ใจเย็นๆ ขอร้องให้เขาฟังที่นางพูดก่อน หรือไม่ว่านางขอร้องให้หยุดอย่างไร ก็คล้ายไม่เข้าไปในสำนึกรับรู้ของเขาแล้ว

ชิงถิงจับแท่งหยกที่เพิ่งพ่นน้ำรักออกมาสอดใส่และกระแทกใส่นางรุนแรงอย่างจงใจ เขาต้องการทำให้นางเจ็บและจดจำเขาเพียงผู้เดียว

เสี่ยวเหอตกใจเพราะเจ็บ นางพยายามผลักเขาออก จนชิงถิงเริ่มรำคาญสองมือเล็กของนาง จับนางหันหน้าเข้าหาต้นไม้และดึงเสื้อของเสี่ยวเหอลงมาจนเห็นไหล่ขาวทั้งสองข้าง เขารวบนางมากอดแนบอก ก้มลงไปดูดๆ กัดๆ แถวหัวไหล่ของนาง

“เดี๋ยว..ช้าก่อน หยุดนะ..ชิงชิง” เสียงร้องของนางไร้ความหมาย

เขากลับดึงเสื้อตัวนอกของนางออก และใช้เสื้อตัวนั้นมัดมือของเสี่ยวเหอทั้งสองข้างไว้ด้านหลัง สองมือของเขาขยำหน้าอกอิ่ม ปากก็จูบเลียไปทั่วแผ่นหลังของนาง ก่อนจะดึงนางมาแนบอกแกร่งของเขา