ตอนที่ 40 รุนแรง สุขสม สั่นเทา (NC)

แรงขยับของเสี่ยวเหอนั้นไม่อาจทำให้ถึงใจของเขา ชิงชิงจึงใช้มือดึงขา สองข้างของนางมากอดไว้ที่เอวตัวเอง กอดเอวบางอุ้มนางขึ้นไปนั่งบนหีบไม้ที่ใส่เสื้อผ้า

“โอ๊ย..” นางรู้ว่าเขาเริ่มอ่อนโยนขึ้น อารมณ์ก็ดีขึ้นแล้ว จึงได้แกล้งร้องแผ่วเบา

ชายบ้าคลั่งรีบกอดนางขึ้นมา นึกว่ามีเสี้ยนตามหีบไม้ที่ยังเอาออกไม่หมด เขาอุ้มนางค้างคาไว้เช่นนั้นไม่ยอมให้แท่งหยกลำใหญ่หลุดออกจากถ้ำดอกไม้ เดินไปหยิบกางเกงที่อยู่ใกล้ที่สุดมาปูบนหีบไม้ เพื่อให้นางนั่งสบายขึ้น และตัวเขาเองจะได้ขยับแรงๆ ได้เท่าที่ใจต้องการ

เสี่ยวเหอได้แต่อมยิ้มมองความน่ารักของเขา หรือที่แท้แล้ว ชิงถิงรู้จักการรักหยกถนอมบุปผาเป็นอย่างดี เพียงแต่เขาไม่ชอบเช่นนั้น เมื่อชิงถิงเริ่มขยับสะโพก นางจึงฉวยโอกาสรีบกัดริมฝีปากของเขาเอาไว้

“อื้ออ” เขาส่งเสียงคราง

เสี่ยวเหอพึงพอใจ หากเขาไม่ชอบการรักหยกถนอมบุปผา เสี่ยวเหอก็จะทำตามที่เขาต้องการ นางจึงกัดไปอีกหลายครั้ง

“โอ๊ย..ซี๊ด” เขาร้องเสียงสุขสม

“ข้ารักเจ้า เจ้าช่วยพูดว่ารักข้าบ้างได้หรือไม่ พูดให้ดังๆ ข้าอยากจะฟัง” หญิงสาวออดอ้อน

ชิงถิงมองตานาง นัยน์ตาสั่นระริกดีใจ ต่อให้นางจะโกหกหรือไม่ เขาก็ยินดีตกนรกขุมนี้ เพราะหลายเดือนมานี้เขาพบเจอนางไปเที่ยวกับชายอื่น คิดว่านางคงไม่รักเขาแล้ว เจ็บปวดปางตายแทบทุกวัน

เมื่อได้เห็นว่านางบอกรัก ทั้งยังดูคล้ายว่าออกมาจากใจจริง นางแสดงออกว่ารักเขามากเช่นเดิม ต่อให้เป็นเพียงการหลอกลวง เขาก็ยังดีใจ

“ชิงชิง เจ้าช่างน่ารักยิ่งนัก ถึงจะตัวใหญ่แต่ก็น่ารักน่าทะนุถนอม ถึงจะเป็นทหารกล้า แต่ก็อ่อนไหวถึงเพียงนี้ เจ้าทำตัวน่ารักน่าหลงใหลเช่นนี้ เจ้าจะให้ข้าตัดใจจากเจ้าไปแต่งงานให้ผู้อื่นได้เช่นไร” เสี่ยวเหอยังคงเกี้ยวเขา

เขายิ้มมีความสุขอย่างโง่งม เมื่อเขาสบายใจบ้างแล้วจึงยอมแก้เสื้อที่มัดแขนนางเอาไว้ออก

“ข้าขอโทษ เจ้าเจ็บหรือไม่” เขาถามเสียงแหบพร่า แม้จะกลัวว่านางจะเจ็บ แต่กลับไม่ยอมหยุดขยับสะโพก ช่วงล่างยังคงสอดใส่เข้าออกบางเบา เพื่อให้หญิงสาวหายใจได้สะดวก

“ไม่เจ็บสักนิด หากเจ้าพึงพอใจ อยากจะมัดอีกเท่าใดก็ได้ทั้งสิ้น ขอเพียงเจ้าเป็นคน ทำ ไม่ว่าทำเช่นไรข้าก็ยินดี” เสี่ยวเหอรีบยกแขนกอดคอเขา พูดจาอ่อนหวานเอาใจบุรุษตัวใหญ่จอมหึงหวง

นางรู้แล้วว่าเขาไม่ชอบรักหยกถนอมบุปผา นางจึงก้มหน้าไปเลียรอยเลือดที่ตัวเองเผลอข่วนไปก่อนหน้านี้ จงใจดูดเลือดตรงรอยแผลเบาๆ ก่อนจะขบเม้มไปตามเส้นเลือดใหญ่ที่คอ

เรียวลิ้นสำรวจเรื่อยขึ้นมาจนถึงคางสาก และครอบครองริมฝีปากของชิงถิงในที่สุด เสี่ยวเหอจูบเขาให้ดุเดือดขึ้น แทรกลิ้นน้อยๆ ของนางไปปั่นป่วนชวนลิ้นนุ่มนิ่มของเขาเล่น สองมือจิกเล็บลงไปที่ไหล่กว้างของเขาอย่างจงใจ

“อื้อออ...” ชิงถิงครางรับการยั่วยวนของเสี่ยวเหออย่างพึงพอใจ

เขาเริ่มขยับช่วงล่างให้เร็วขึ้น ในขณะที่นางกัดริมฝีปากหยุดเขาเอาไว้ นางกัดไม่ยอมปล่อย เขาก็ขยับรุนแรงขึ้น เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังคลอกับเสียงกล่องหีบกระทบไม้

ชิงถิงชื่ชอบความรู้สึกยามที่นางกัดเขาไว้ ราวกับนางอยากยึดเขาไว้กับนางเรื่อยไป ในใจอิ่มเอิบ ร่างกายจึงยิ่งสุขสม เลือดลมไหลเวียนไปทั่วร่าง ขยายแท่งหยกให้ใหญ่ขึ้น บดเบียดช่องรักของเสี่ยวเหอจนนางระเบิดออก

“อ้า..อา..อา..” นางยอมปล่อยเขาในที่สุด เพราะตัวเองเพิ่งถูกกระแทกจนเสร็จสม แม้นางจะปลดปล่อยน้ำหวานออกมาจนแฉะลื่น แต่ก็ไม่มากเท่าของชายหนุ่มที่กำลังหอบหายใจอยู่ตรงหน้า

“เจ้า..ยังไม่ได้บอกว่า..รักข้า” นางทวงถามคำบอกรักจากเขาเสียงสั่น

“ขะ..ข้ารักเจ้า..มากมาย..มากเหลือเกิน” เขาตะโกนเสียงแหบพร่า ไม่กลัวใครได้ยิน ไม่กลัวใครจะมาเห็นพวกเขาตอนนี้ ใบหน้าเต็มไปด้วยความสุข ทั้งสุขใจและสุขกาย

เมื่อได้บอกรักตามใจแล้ว เขาก็เริ่มขยับอีกครั้ง ไม่สนใจคราบรักที่เปรอะเปื้อนเต็มถ้ำดอกไม้ของนาง

เสี่ยวเหอยอมให้ชิงถิงปล่อยเกาทัณฑ์แกร่งท่อนล่างอย่างสุขสม เขาเริ่มขยับแรงๆ สอดใส่กระแทกกระทั้นใส่นาง เสียงผิวเนื้อของเขาและนางที่กระทบกัน ดังควบคู่ไปกับเสียงบอกรักอันแหบพร่าของเขา

หญิงสาวไร้เรี่ยวแรงต่อกร ได้แต่เสพความสุขจากคำบอกรักและการสอดใส่ที่รุนแรงถึงอารมณ์นั้นของชิงถิง นางไม่เคยสัมผัสอารมณ์รุนแรงเช่นนี้มาก่อน ทุกครั้งที่นางไปถึงจุดสูงสุดของอารมณ์ นางรู้สึกว่ามันช่างสุขสมยิ่งกว่าการร่วมหอก่อนหน้านี้ทั้งหมด

คืนนั้นชิงถิงปล่อยน้ำขาวขุ่นออกมากี่ครั้งนางจำไม่ได้ เพราะเขาปล่อยออกมาเรื่อยๆ นางจำได้เพียงว่าตัวเองถึงยอดเขาราคะเพียงสามครั้ง แต่ทั้งสามครั้งล้วนสุดยอดยิ่งกว่าครั้งไหนๆ

โดยเฉพาะครั้งสุดท้ายที่เขาให้นางโก้งโค้งทั้งยืน เขาจับสะโพกของนางกระทุ้งไม่ยั้ง ขยับๆ รัวๆ และรุนแรงจนนางกระเด้งกระดอน ยังดีที่เขาเป็นคนจับสะโพกนางเอาไว้

เมื่อเขารัวความเร็วยิ่งขึ้น ยิ่งขึ้น เสี่ยวเหอรู้สึกว่าในหัวมีเพียงแสงสีขาวเจิดจ้าระเบิดออก ชิงถิงเองก็ตะโกนคำว่ารักอย่างบ้าคลั่ง เมื่อทุกอย่างจบลง เขาก็พุ่งน้ำขุ่นอุ่นๆ ใส่นาง

เสี่ยวเหอทรุดลงไปนอนกับพื้นทันที ขาทั้งสองข้างสั่นระริก นางชักกระตุกไปทั้งตัวจนควบคุมไม่ได้ แต่ช่างเป็นความสุขสมชนิดที่ลืมไปทั้งใต้หล้า รับรู้เพียงความสุขสมที่เขากระทุ้งกระแทกใส่ บางสิ่งอย่างวิ่งไปทั่วร่างบาง

นางยังจำได้ว่าเขาตกใจรีบคุกเข่ากอดอุ้มนางเอาไว้

“เป็นอะไรหรือไม่ ข้าไม่ดีเอง รุนแรงไปหน่อย เจ้าเจ็บหรือไม่”

“ตัวข้าเองก็สุขที่สุด ชิงชิงสุดยอดที่สุด ข้าแทบจะคลั่งเพราะเจ้าแล้ว ข้าชอบที่เจ้าทำข้าเจ็บ ข้าชอบที่เจ้าไม่รักหยกถนอมบุปผา” เสี่ยวเหอได้แต่ส่ายหัว และกระซิบบ่นพึมพำเสียงแหบแห้ง

สองขาของนางยังคงสั่นระริก แต่คำบ่นของนางราวกับน้ำทิพย์ที่เฒ่าเย่โหลวหลั่งรดในหัวใจของเขา ชิงถิงรู้สึกรักใคร่นาง หวงแหนนางมากมายจนอยากอมไว้ในปากก็กลัวละลาย คายออกมาก็กลัวหาย รักจนเจ็บปวดไปทั้งหัวใจ ไม่รู้จะทำเช่นไรกับคนตรงหน้า

เสี่ยวเหอหมดเรี่ยวแรงขาสั่นจนทำอะไรไม่ไหวอยู่นาน คล้ายว่านางหลงใหลความไม่รักหยกถนอมบุปผาของเขาเข้าแล้ว ส่วนเขาที่เพิ่งปลดปล่อยน้ำรัก แม้จะอยากกลืนกินนางอีก แต่เพราะนางตัวสั่นจนไม่อาจควบคุม เขาจึงได้แต่อดทนเอาไว้

ชิงถิงเป็นคนเอาผ้าไปชุบน้ำเพื่อมาเช็ดทำความสะอาดให้นางและตัวเอง เขาค้นหาเสื้อผ้าชุดใหม่ของเขาในหีบไม้ออกมาให้นางสวมใส่ เพราะเสื้อผ้าของเสี่ยวเหอถูกเขาฉีกทิ้งจนใส่ไม่ได้