ยิ้มหวาน
ใครรู้สึกไหมกับบ้านที่ว่าตัวเองต้องมานั่งในห้องห้องหนึ่งของแฟนและก็มีแฟนเก่ามานั่งทานข้าวด้วยภายในห้องทั้งๆที่เราไม่ต้องการเลยซึ่งผมก็เป็นในตอนนี้ที่รู้สึกอึดอัดและไม่ชอบใจกับการกระทำของผู้หญิงคนนี้สักเท่าไหร่ต่อให้ผู้หญิงคนนี้เคยเป็นเพื่อนกับพี่ธัญเคยเป็นรุ่นพี่ของพี่เนตร และเคยเป็นแฟนเก่าของพี่พยัคฆ์แต่ผมก็ไม่ชอบใจที่มีผู้หญิงแบบนี้เข้าใกล้คนของผม
"น้ำตาล...."
"พยัคฆ์ น้ำตาลขอคุยอะไรกับพยัคฆ์หน่อยได้ไหม"
"คือว่าเราไม่อยากที่จะ..."
"ขอเวลาได้ไหม"
"คือ..."
"คงให้ไม่ได้ครับ พอพี่พยัคฆ์ไม่มีอะไรที่จะคุยกับพี่อีกต่อไปแล้วแล้วพี่คงรู้เอาไว้ว่าผมคือแฟนของเขาและผมไม่ชอบใจที่จะให้แฟนของผมต้องมาเจอกับแฟนเก่าแบบพี่"
"แฟนเก่าแบบที่มันยังไงหรอคะอย่างน้อยพี่ก็ควรที่จะรู้ว่าอะไรที่ทำให้ตัวของเขาเลิกรักพี่"
"น้ำตาลที่นี่เป็นที่รับรองของประธานบริษัทและรองประธานพนักงานแบบเธออาจจะมีที่ทานอาหารของเธออยู่..."
"เธอก็รู้ว่าเราไม่ได้ต้องการที่จะมาทานข้าวจริงๆเราแค่อยากจะคุยกับพยัคฆ์เท่านั้นเอง"
"คุยแล้วได้อะไรขอถามหน่อยได้ไหมทั้งๆที่เธอเป็นคนทิ้งพยัคฆ์ไปต่างประเทศ พอเธอกลับมาก็จะเอาคืนอย่างนี้หรอกเธอควรเว้นระยะห่างหน่อยนะ เพราะที่นี่มีเพียงเจ้านายกับลูกน้องไม่มีคำว่าคนรักเก่าหรือคนรักใหม่"
"ฉันแค่ต้องการอยากคุยกับพยัคฆ์เท่านั้น"
"น้ำตาล"
"พยัคฆ์"
"ออกมาคุยกันข้างนอก"
ผมมองพี่พยัคฆ์เดินนำให้น้ำตาลออกไป ทำให้ผมยิ่งไม่ชอบใจแต่ก็ไม่สามารถที่จะทำอะไรได้เลยในตอนนี้ทั้งๆที่ผมก็บอกไปแล้วว่าไม่อยากให้พี่พยัคฆ์กลับไปคุยกับผู้หญิงคนนี้อีกแต่พี่พยัคฆ์ก็ยังไปคุยกับผู้หญิงคนนี้
"น้องยังไม่ต้องคิดมากพี่รู้ว่าเพื่อนพี่เป็นคนยังไงมันเจ็บแล้วมันไม่กลับไปเจ็บอีกหรอกมันเจ็บมานานมากพอแล้วนะ น้องยิ้มควรที่จะอยู่ใกล้ๆและให้กำลังใจมันมากกว่าจะมาคิดเล็กคิดน้อยนะ"
"ยิ้มไม่ชอบพี่น้ำตาล"
"พี่เขาใจขนาดพี่เป็นเพื่อนมันพี่ยังไม่ชอบมันเลย ถ้าไม่ติดว่ามันเป็นแฟนของพยัคฆ์พี่ก็คงไม่เป็นเพื่อนกับน้ำตาลหรอก"
"ผมจะไปตามที่พยัคฆ์"
เมื่อผมพูดจบก็รีบเดินออกมาทันทีผมไม่อยากให้เขาอยู่ด้วยกันผมไม่อยากทะเลาะกับเขาแล้วผมไม่อยากให้เขาได้คุยกันผมยอมรับว่าผมเป็นคนขี้หึงแต่ผมก็รักของผมเพราะเขาคือคนที่ผมรักและจะอยู่ด้วยตลอดชีวิต
หมับ!!!
"เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมนะน้ำตาลรักพยัคฆ์มากเลยนะขอโอกาสอีกสักครั้งได้ไหมที่จะเริ่มต้นและอยู่ด้วยกันอีกครั้ง"
"น้ำตาลอื้อ!..."
"เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมนะ"
"อืม..."
"พี่พยัคฆ์..."
"ยิ้ม...คือพี่..."
"พยัคฆ์เด็กคนนี้น่าสงสารนะที่ต้องมารู้ถึงความรักที่พยัคฆ์มอบให้เราเพียงคนเดียวแบบนี้น่าสงสารแย่"
"ทำไมพี่ถึงจะกลับไปหาพี่น้ำตาลล่ะครับทั้งๆที่พึ่งเจอกันวันนี้เองทำไมครับ"
"พี่ขอโทษ...ตอนนี้พี่สับสนมากพี่ขอโทษนะ"
"ขอโทษผมแล้วขอเลิกหรอคำขอโทษมันจะมีประโยชน์อะไรในเมื่อพี่กลับไปคืนดีกับแฟนเก่าแล้วจะทิ้งยิ้ม!"
"ยิ้มพี่ขอโทษพี่รู้ว่าพี่มันแย่แต่พี่อยากให้ยิ้มเจอคน..."
"พี่รู้ตัวมั้ยพี่โคตรแย่เลยวะทั้งๆที่ยิ้มรักพี่ขนาดนี้เราอยู่ด้วยกันเกือบปีเทียบอะไรไม่ได้เลยกับการที่พี่มาเจอแฟนเก่าไม่ถึง 3 ชั่วโมงพี่เห็นยิ้มเป็นควายหรอ!"
"ยิ้ม..."
"ยิ้มอยากได้คำตอบที่ชัดเจนกับพี่ว่าระหว่างยิ้มกับพี่น้ำตาลพี่จะเลือกใคร"
"ยิ้มพี่เลือกไม่ได้พี่ขอโทษ..."
"เลือกมา!"
"พี่กับน้ำตาลเราไม่เคยเลิกกันแต่เราแยกกันไปทำตามความฝันของตัวเอง..."
"...."
"พี่ยังรักน้ำตาลและรู้สึกดีกับยิ้มไปด้วยพี่มันเห็นแก่ตัว..."
น้ำตาที่ใหลออกมาอย่างไม่รู้ตัวของผมมันสื่อว่าผมเจ็บปวดมากขนาดไหนที่ต้องมาเจอกับความรักแบบนี้ ผมกับพี่พยัคฆ์เราอยู่ด้วยกันเกือบปีใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันเกือบปีเรารักกันทุกอย่างที่ผมรู้คือความเผลอใจของพี่พยัคฆ์งั้นหรอ ในตอนนี้ผมควรที่จะรู้สึกยังไงผมยังอธิบายไม่ถูกเลยผมไม่ชอบความรู้สึกมีเลยจริงๆความรักของผมมันไม่มีค่าเลยทำตั้งแต่วินาทีที่พี่พยัคฆ์ได้เจอกับแฟนเก่าของเขา
"เคยรักยิ้มจริงๆไหม"
"พี่..."
"ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นสิ่งที่ยิ่งคิดไปเองนั่นหรอ การกระทำทุกอย่างที่พี่ทำให้ยิ้มยิ้มคิดเองใช่ไหมในเมื่อพี่บอกว่าพี่จะดูแลยิ้มให้ดีที่สุดพี่รู้ตัวไหมว่าตอนนี้ยิ้มโคตรเจ็บมากเลยพี่ทำยิ้มเจ็บ จนตอนนี้ยิ้มก็ยังเจ็บมากขึ้นเรื่อยๆ"
"พี่ขอโทษ"
"เลิกพูดคำว่าขอโทษสักทีได้ไหม ยิ้มไม่ต้องการคำขอโทษยิ้มต้องการพี่และไม่ต้องการให้ใครเข้ามายุ่งในความรักของเรา แต่ยิ้มคิดผิดยิ้มคิดไปเองคนเดียวเพราะพี่ไม่เคยที่จะรักยิ้มเลยสักนิด"
"แค่เขามาพูดขอคืนดีกับพี่แค่ไม่กี่ครั้ง พี่ก็เตรียมหอบผ้าหอบผ่อนหนีตามเขาไปแล้ว ถ้าคำขอโทษของพี่มันทำให้ยิ้มรู้สึกดีป่านนี้ยิ้มคงให้อภัยพี่ไปนานแล้วแต่นี่มันไม่ใช่ทำไมยิ้มต้องมาเจ็บคนเดียว ยิ้มผิดอะไรทำไมพี่ทำกับยิ้มแบบนี้พี่เองก็เคยอกหักมาพี่ก็ต้องรู้สิว่าความเจ็บมันเป็นยังไง"
"พี่รักยิ้มไม่เท่ากับน้ำตาลพี่ขอโทษ..."
ไม่มีอะไรที่จะเอ่ยออกมาจากปากของผมอีกแล้ว มันหมดใจที่ผมจะพูดหรือจะทำอะไรอีก ผมไม่อาจรั้งความรักของผมเอาไว้ได้ไม่สามารถที่จะเก็บความรักของผมเอาไว้ได้อีกแล้ว ผมรักษาความรักของผมไม่ได้แล้ว ผมอาจจะเป็นคนขี้ขลาดตาขาวขอถอยออกมาดีกว่าที่จะต้องมาเจ็บมากไปกว่านี้....
ผมเก็บของออกจากห้องของพี่พยัคฆ์โดยไม่หยิบของที่พี่เขาซื้อให้นะ สิ่งไหนที่เป็นของผมผมจะเอาไป ผมจะไม่เก็บของที่มันเป็นความทรงจำของผมกับพี่พยัคฆ์ที่มีร่วมกันเกือบปีเอาไว้หรอก เพราะถ้าผมเก็บของแล้วนั้นเอาไว้มันยิ่งย้ำเตือนความรู้สึกเจ็บของผมในอีกความรักของผมไม่มีค่าเท่ากับผู้หญิงคนนั้นเลยแม้แต่น้อยใจของผมไม่ได้มีค่าสูงอะไรเลย
"ยิ้ม..."
"พี่ทิพย์ยิ้มเจ็บ...อึก...ฮือออ!..."
"กลับบ้านเถอะพี่มารับแล้ว"
"ยิ้มไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลยทำไมต้องเป็นยิ้มด้วยที่ต้องเจ็บ ทำไมเป็นยิ้มยิ้มไม่เข้าใจ...ฮือๆๆ...ไม่เข้าใจเลยจริงๆ...ฮืออๆ..."
เจ็บจนทนไม่ไหวแล้วเลยตอนนี้ขอพักตัวของผมรับความเจ็บปวดตอนนี้ไม่ไหวอีกแล้วผมขอพักยาวๆต่อไปแล้วกัน....
ยิ้มหวานผมมองใบหน้าผู้ชายที่ผมรักสุดหัวใจ ก่อนที่ตัวของผม จะเดินเข้าไปใกล้ๆพี่เขา ไม่ใช่บอกว่าตัวเองเข้มแข็งมากเท่าไหร่แต่ผมก็ยอมรับว่าตัวของผมหญิงใจง่ายให้กับเขาอยู่อย่างเดิม ใจอ่อนมักง่าย ผมรักเขานี่คือเรื่องจริงสำหรับตัวของผม ผมเข้าไปกอดพี่พยัคฆ์ที่ยืนนิ่งอยู่ ผมดีใจที่ในครั้งหนึ่ง ผมได้กอดเขาไว้ ได้รักเขาเก็บเขาไว้คนเดียวผมชอบที่จะอยู่แบบนี้กับเขาเหมือนในตอนนั้น ผมไม่รู้หรอกนะว่าที่เขาทำมาทั้งหมดเพื่ออะไร แต่สิ่งที่ผม อยากจะทำมากที่สุดเลยก็คือการได้อยู่กับเขาและการได้อยู่กับครอบครัว ให้มันมีความสุข"พี่พยัคฆ์ พี่รู้สึกยังไงกับผมกันแน่ พี่บอกผมหน่อยได้ไหมนี่เป็นโอกาสสุดท้ายที่ผมจะหยิบยื่นให้พี่แล้วนะ""พี่รักเธอน้องยิ้ม พี่คิดมาตลอดว่าพี่เป็นคนผิดที่ทำให้ยิ้มรู้สึกเสียใจมาตลอดพี่จึงไม่กล้าที่จะเข้ามาหายิ้มและที่จะรักยิ้มต่อเพราะพี่คิดว่าตัวพี่ไม่ได้ดีสำหรับยิ้มอีกต่อไป พี่ทำให้ยิ้มเหนื่อยและก้าวถอยหลังไปเองพี่ขอโทษนะพี่ทำให้ยิ้มรู้สึกเสียใจแบบนี้""ยิ้มก็รักพี่ครับรักมากขอแค่พี่บอกรักยิ้มและเรากลับมาดีกันเหมือนแต่ก่อนยืมคงจะรู้สึกดีมากกว่านี้""ขอบคุณนะ ที่เก็บสิ่งที่มีค่าที่สุดขอ
เขี้ยวพยัคฆ์ในช่วงเช้าไอ้ธัญ รีบโทรหาผมให้มาที่บริษัทด่วน ผมไม่รู้ว่าที่บริษัทเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นจึงรีบออกมาโดยทันทีเมื่อมาถึง หุ้นของบริษัทของผมกับเพื่อนก็ตกอย่างรวดเร็ว โดยที่เมื่อวานนี้ หุ้นบริษัทก็ยังขึ้นอยู่ ไม่รู้ว่าเรื่องนี้มันเกี่ยวกับใครหรือเปล่า นับตั้งแต่วันที่น้ำตาลถูกเปิดเผยความจริงว่ากำลังหักหลังบริษัทจึงทำให้มีผู้หวังดีมาเปิดเผยความชั่วของผู้หญิงคนนี้แต่ใครจะคิดว่าเมื่อวานนี้เป็นคราวซวยของน้ำตาลแต่วันนี้เป็นคราวซวยของบริษัทผมแล้ว"เราจะเอายังไงดีวะ""ไม่รู้ว่ะตอนนี้ยังคิดไม่ออกเลยต้องหาใครที่สามารถช่วยเราได้""ใครจะสามารถช่วยเราได้ในตอนนี้วะมึงคิดดูดิตอนที่เรายังดีๆอยู่มีแต่คนมาเกาะแข้งเกาะขาตอนนี้อ่ะเรากำลังล้ม ไม่เห็นมีใครสอดมือเข้ามาช่วยเลย""ใจเย็นๆก่อนกูจะให้ทางบริษัทของพ่อมาช่วยเหลือบริษัทของพวกเรา""หรือว่าที่ไฟล์ข้อมูลทางบริษัทเราหายไป อาจจะเป็นเพราะตัวของน้ำตาลเอาไปให้ฝ่ายตรงข้ามแล้วก็ได้""มึงใจเย็นๆก่อน""มึงจะให้กูใจเย็นๆไงคะพยัคฆ์มึงดูสิผู้หญิงของมึงมันสร้างความเสียหายให้กับบริษัทเรานะเว้ย""แต่เราก็ไม่รู้นี่ว่าเขาล่ะทำจริงหรือเปล่า""มาถึงขนาดนี้แล้วมึ
ยิ้มหวานคุณปู่กลับมาแล้วหลังจากไปฮันนีมูนกับภรรยาคนที่ 4 และการกลับมาของคุณปู่ ก็มาพร้อมกับผู้ชายคนนึง ที่มีท่าทางภูมิฐานแม้ว่าหน้าตาจะยังดูเด็ก แต่ผมก็ไม่อาจคาดคะเนถึงอายุของเขาได้พวกเขาเดินมาด้วยกันก่อนที่คุณปู่จะแนะนำให้รู้จัก"หนูยิ้ม นี่คือแมททริค เป็นหลานชายของเพื่อนของคุณปู่เองทำความรู้จักกันไว้ซะสิ""สวัสดีครับพี่แมททริค""สวัสดีครับน้องยิ้มน่ารักกว่าในรูปอีกนะครับ""ขอบคุณครับเชิญด้านในก่อนคุณปู่กับพี่แมททริค เดินทางมาเหนื่อยคงอยากจะพักผ่อนมากแล้วมาเถอะครับเข้ามาข้างในก่อนครับ""ขอบคุณครับ"ผมมองใบหน้าของคุณปู่ที่ทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่ผมและผมก็รู้เลยว่าพี่คนนี้มาที่นี่มีเหตุผลอะไรและแน่นอนว่าผมไม่ยินยอมที่จะทำตามคำสั่งของคุณปู่อย่างแน่นอน"ยิ้มรู้นะครับว่าคุณต้องการอะไร""ก็ปู่เห็นยิ้มเลี้ยงน้องบังเอิญคนเดียวแล้วปู่สงสารปู่อยากหาใครที่ไว้ใจได้มาคอยดูแลน้องยิ้มกับน้องบังเอิญไงลูก""ต่อให้คุณปู่ทำด้วยความรักแต่ผมก็ไม่ยอมที่จะมีคนใหม่หรอกนะครับ""แล้วน้องยิ้มจะรอเขาอีกเมื่อไหร่อีกนานแค่ไหนจนกว่าที่จะเริ่มต้นกับใครใหม่ได้งั้นหรอ""ในตอนนี้ยิ้มไม่พร้อมจริงๆยิ้มแค่อยากใช้ชีวิตกับลูกให
ยิ้มหวานผมพาน้องบังเอิญกลับมาถึงที่บ้านก็เห็นน้องนั่งร้องไห้แม้มันจะผ่านมาถึง 2 วันแล้วก็ตามลูกชายผมยังขวัญเสียอยู่ ผมทำแผลให้กับน้องบ้างเลยก่อนที่จะปลอบใจขนาดเข้านอนลูกชายของผมก็ยังละเมอร้องไห้ผมไม่เคยแตะเคยตีไม่เคยด่าทอลูกชายของผมเลยแม้แต่น้อยแต่เขาเป็นใครที่ทำแบบนี้กับลูกชายผม"มาม๊า อึก ฮือออ""อย่าร้องไห้เลยนะครับมาม๊าอยู่ตรงนี้แล้วนะเด็กดีของมาม๊า""มาม๊าอย่าทิ้งผมนะคับ""น่ารักขนาดนี้มาม๊าจะทิ้งได้ยังไงนอนนะครับพรุ่งนี้เราจะมีคุณครูมาสอนที่บ้านนะครับ""จริงหรอคับ""จริงครับเด็กต้องนอนเร็วๆตื่นเช้าๆจะได้สดชื่นนะครับ""คับผม"ในช่วงเช้า ผมตื่นเช้าขึ้นมาก็ทำอาหารไว้ให้ลูกชายของผม ไม่รู้สิเขาชื่นชอบทานอาหารเหมือนกับพ่อของเขาหน้าเหมือนกันก็ยังชอบกินอะไรเหมือนกันอีกนิสัยก็ยังเหมือนกันแต่ยังดีที่ว่าเอานิสัยผมมามากกว่า"มาม๊า!""ตื่นมาก็เสียงดังเชียว""แหะๆ""มาทานอาหารเช้าได้แล้วครับ""คับผม"08.30 น.คุณครูสอนพิเศษของลูกชายผมก็มาถึงผมก็ได้ต้อนรับขับสู้เขาอย่างดีเป็นผู้หญิงวัยรุ่นอายุมากกว่าผม 3 ปี ชื่อว่าพี่ซิงมีลักษณะการสอนที่เด็กๆชอบ"พี่ชิง""พี่ชื่อซิงค่ะ""พี่ชิงอิอิ""ทะลึ่งนั
ยิ้มหวานผมมาส่งลูกชายของผมตามปกติก่อนที่ผมเองจะเดินทางไปมหาลัยเพื่อเรียนหนังสือแล้วว่าผมจะเป็นห่วงลูกชายของผมที่ได้เจอกับพ่อที่แท้จริงของเขาวันนั้นถ้าไม่ใช่ว่าผมรีบพาน้องบังเอิญหนีออกมาก่อนคงโดนพี่พยัคฆ์คาดคั้นอย่างแน่นอนแต่จะทำยังไงได้สุดท้ายแล้ว เขาก็ไม่ได้คิดอะไรอยู่ดีวันนี้ผมทำงานของคณะจนเวลาล่วงเลยเกินกว่าที่ผมจะกลับไปรับลูกชายของผมได้ทันผมจึงโทรให้พี่เลี้ยงไปรับแทน แต่ผมต้องรีบทิ้งงานทุกอย่างเมื่อพี่เลี้ยงไปรับลูกชายของผมแล้วบอกว่าลูกชายของผมถูกรับตัวไปแล้วผมรีบเข้าไปดูในกลุ่มของผู้ปกครองที่ใช้คุยกันแล้วรู้เลยว่าผู้ปกครองกลุ่มนึง ได้พาตัวของลูกชายผมไปงานเลี้ยงโดยที่ไม่ได้รับอนุญาตจากผมแล้วบ้านหลังนั้นก็คือบ้านของพี่พยัคฆ์ที่เป็นบ้านของแม่เขาเป็นที่ที่ผมไม่อยากกลับมาอีกเลยอ๊อดดดดดดดด!!!!อ๊อออออดดดดดดดดดดดด!!!!"มาหาใครคะ""ผมมารับลูก""เชิญด้านในค่ะ"ผมเดินเข้าไปภายในก่อนที่จะตรวจสายตาหันไปมองลูกชายของผมแต่แล้วผมก็ไม่เจอเขา แต่เสียงร้องไห้มาจากในครัวก็ดังขึ้น ผมเห็นลูกชายของผมโดนเพื่อนๆเอาเชือกมามัดขามัดแขนเอาไว้ ทั้งๆที่ในบ้านก็มีผู้ใหญ่มากมายแต่กลับไม่มีใครช่วยเหลือลูกชายข
เนตรผมคบกันกับพี่ธัญ มาเป็นเวลาถึง 3 ปีกว่าจนตอนนี้ผมเรียนถึงมหาลัยชั้นปี 4 แต่กว่าที่ผมจะเรียนจบก็ชั้นปีที่ 6 ถึงจะสามารถจบได้ผมคบกับพี่ธัญ ได้รู้นิสัยใจคอเขาดีมาโดยตลอดและระวังตัวเมื่อเขาออกไปเที่ยวตอนกลางคืนอยู่เสมอไปกับพี่พยัคฆ์ผมไม่ได้ห่วงอะไรเลยห่วงแต่ว่าเขาจะไปเที่ยวกับคนอื่นมากกว่าซึ่งวันนี้พี่ธัญ ก็ทำตัวแปลกๆบอกว่านัดไปดื่มกับพี่พยัคฆ์และคนอื่นๆในแก๊งค์แต่พอถามพี่พยัคฆ์แล้วพี่พยัคฆ์กลับไม่ว่างต้องไปดูแลหลานสาวของเขาแทนน้องสาวซึ่งผมก็จะตามพี่ธัญ ไปยังจุดหมายที่เขาพูดอะไร"พี่ธัญ ไม่ไปไม่ได้หรอกครับวันนี้ผมรู้สึกว่าผมไม่สบาย""พี่ไปไม่ได้พี่นัดกับเพื่อนไว้แล้ว""อยากไปก็ไปเถอะครับเนตรอยู่คนเดียวได้""ไม่งอนนะพี่อ่ะสงสารมันที่คิดเรื่องของน้องยิ้มแล้วก็คิดเรื่องของน้ำตาลพี่จะไปปลอบใจมันเอง""ก็ขอให้ไปปลอบใจพี่พยัคฆ์ครับไม่ใช่ว่าไปติดคนอื่นอย่าให้ผมจับได้นะครับว่าพี่นอกใจผมไม่อย่างนั้นคงหาว่าไม่เตือน""โถ่น้องเนตรน่ารักขนาดนี้พี่จะนอกใจไปหาใครได้ล่ะ""ก็ขอให้มันจริงตามคำพูดของพี่แล้วกัน""พี่รักน้องคนเดียวนะครับน้องเมียคนสวยของพี่""ก็บอกแล้วไงอยากไปก็ไป"และผมก็แอบตามเขาไปจริงๆเ