(13)เที่ยว

เที่ยว

หลังจากสั่งอาหารเรียบร้อย ซึ่งไม่ได้มากมายอะไรหรอก เราสามคนก็ต่างพูดคุยกันตามประสา แต่อยู่ ๆ หว่าหวาก็พูดเรื่องเมื่อเช้าที่ฝนผลักฉันขึ้นมา

"พี่สิงห์ เมื่อเช้าหว่าหวาเห็นมีผู้หญิงคนนึงหาเรื่องออร์แกนด้วย"

"ใคร"ชายหนุ่มรุ่นพี่เอ่ยถามเสียงทุ้ม

"เธอเป็นเพื่อนในคราสเรียนเดียวกันชื่ออะไรแล้วนะ"หันมาที่ฉัน

"ฝน.."ฉันตอบกลับแล้วหันไปที่ภิสิงห์

"...ไม่มีอะไรหรอกค่ะแค่เรื่องเข้าใจผิด"ฉันเห็นสีหน้าภิสิงห์ดูโมโหจึงรีบอธิบายไป

"เข้าใจผิด? เรื่องอะไร"เขาถามด้วยน้ำเสียงเรียบ

"เรื่องเล็กน้อยน่ะค่ะ"

"เรื่องเล็กน้อยอะไรหว่าหวาเห็นว่าผู้หญิงคนนั้นดูจะทำร้ายเธอนะแกน"หว่าหวาแทรกพูดขึ้นด้วยสีหน้าไม่พอใจ

"ฝนคงไม่ได้ตั้งใจ"ฉันก็แก้ตัวไปไม่อยากให้มันเป็นเรื่องใหญ่ เพราะสีหน้าสองพี่น้องดูไม่โอเค มันทำให้ฉันรู้ว่าภิสิงห์และหว่าหวาดูเป็นห่วงฉัน

"อาหารมาพอดี"เป็นจังหวะที่พนักงานเสิร์ฟได้ยกอาหารมาฉันจึงรีบเปลี่ยนเรื่อง

"ว้าว น่ากินมาก"พออาหารมาตั้งตรงหน้าหว่าหวาก็เอ่ยขึ้น แต่สีหน้าภิสิงห์ยังดูเคร่งขรึมอยู่ ฉันจึงตักอาหารใส่ลงไปในจานของเขา

"ทานเยอะ ๆ นะคะ"แล้วยิ้มหวานให้ ภิสิงห์คลี่ยิ้มบาง ๆ รับ

"เทมโปหายดีแล้วเหรอ"อยู่ ๆ ภิสิงห์ก็ถามถึงผู้ชายคนนั้น

"ก็คงดีขึ้นแล้วล่ะค่ะ"

"เทมโป? ผู้ชายที่โกรกผมสีทอง ๆ ใช่ไหม"หว่าหวาเอ่ยถาม

"อือ"

"เขาหล่อนะ แต่ได้ข่าวว่าเจ้าชู้ตัวพ่อเลย"ฉันยิ้มเจื่อน ๆ

"สนิทกับแกนเหรอ หว่าหวาเห็น.."

"ไม่สนิทหรอก แค่เขาเคยช่วยเหลือครอบครัวแกนน่ะ"ฉันแทรกพูดขึ้นโดยไม่ปล่อยให้หว่าหวาพูดจบ

"แบบนี้เอง"หว่าหวาพึมพำเบา ๆ

"แล้วมอง ๆ บริษัทที่จะไปฝึกงานหรือยัง"อันนี้ภิสิงห์เป็นคนถาม

"นั่นสิ..ถ้าไม่มีมาฝึกงานกับหว่าหวาไหมบริษัทพี่สิงห์น่ะ"คำชวนของหว่าหวาก็น่าสนใจ

"แกนขอดูก่อนนะ"พูดจบ ก็ยิ้มให้ทั้งสองพี่น้อง

จากนั้นพวกเราก็นั่งรับประทานอาหารกันต่อจนกระทั่ง ทานจนเสร็จ ภิสิงห์ก็เรียกพนักงานเช็คบิล

"หว่าหวายังไม่อยากกลับบ้านเลย เราไปนั่งฟังเพลงซิว ๆ กันดีไหม"เพื่อนใหม่คนสวยฉันพูดขึ้น ก่อนจะหันมาที่ฉัน

"ไปด้วยกันนะแกน ไปผ่อนคลาย"

"เอ๋อ..."

"ไปด้วยกันนะครับ เดี๋ยวพี่มาส่ง"ภิสิงห์เสริม จริง ๆ แล้วฉันก็ไม่ค่อยออกมาดื่มสักเท่าไหร่ ไหน ๆ ก็มาขนาดนี้แล้วไปกับพวกเขาสักหน่อยดีกว่า

"ก็ได้ค่ะ"หว่าหวาฉีกยิ้มกว้าง ส่วนภิสิงห์คลี่ยิ้มให้ฉันบาง ๆ สีหน้าพอใจ

จากนั้นพวกเราก็พากันออกมาจากร้านอาหารมุ่งหน้าไปที่คลับ ซึ่งฉันก็ไม่รู้หรอกว่าภิสิงห์จะพาไปคลับไหน

จนกระทั่งภิสิงห์เลี้ยวเข้าไปในคลับใหญ่แห่งหนึ่ง มันทำให้หัวใจฉันเกิดเต้นแรงขึ้นมาซะงั้น เมื่อเห็นแค่ชื่อคลับ KAI ใช่แล้วคลับแห่งนี้เป็นธุรกิจอีกอย่างของบ้านเทมโป และเขาก็จะได้เป็นคนดูแลคลับนี้ต่อหลังเรียนจบ

"คลับใหญ่จัง ดูหรูหรามาก"หว่าหวาเอ่ยขึ้น

"ผ่านหลายครั้งแล้ววันนี้เลยเข้ามาดูสักหน่อย"คนเป็นพี่พูดพร้อมกับขับรถไปที่จอดรถ

"แกนเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมเงียบจัง"ฉันหลุดจากภวังค์แล้วหันไปที่หว่าหวา

"มะ ไม่ได้เป็นอะไร"แล้วยิ้มให้เพื่อนใหม่ พอรถจอดสนิทเราสามคนก็ลงจากรถ ระหว่างที่จะเข้าไปในคลับ

"ออร์แกน"มีเสียงหวานเรียกมาจากด้านหลัง

"อ้าว พี่นับ พี่รณ สวัสดีค่ะ"ฉันยิ้มหวานให้ทั้งคู่แล้วเอ่ยทักทาย

"มาเที่ยวเหรอ"พี่นับตังค์ภรรยาพี่รณถามขึ้นอย่างเป็นกันเอง ซึ่งฉันรู้จักทั้งคู่มาตั้งแต่ปีหนึ่ง เพราะเทมโปพาฉันมาที่บ้านเขาบ่อย ๆ ไม่แปลกที่ฉันจะสนิทสนมกับพี่นับตังค์

"ค่ะ แกนมากับเพื่อนแล้วก็พี่ชายเพื่อน"

"อ๋อ..เทมโปไข้ขึ้นนอนซมอยู่ที่บ้านพี่รณจึงมาดูคลับให้"พี่รณยืนนิ่งให้ภรรยาพูดคนเดียว เพราะว่าเขาเป็นคนไม่ค่อยพูดอยู่แล้ว ไม่เหมือนเทมโปที่พูดมากแถมยังปากเสียด้วย

"ตอนนี้เขาดีขึ้นหรือยังคะ"แต่ไม่รู้ทำไมฉันก็ยังเป็นห่วงเขาอยู่ทั้ง ๆ ที่เขาทำไม่ดีกับฉันเลย

"ดีขึ้นแล้วล่ะ พรุ่งนี้คงจะไปเรียนได้แล้ว"พี่นับตังค์ตอบกลับ

"ออร์แกน เข้าไปกันเถอะ"หว่าหวาเดินเข้ามาเรียกแล้วยิ้มให้พี่ทั้งสองอย่างเป็นมิตร

"งั้นแกนไปก่อนนะคะ"

"ตามสบายเลย"พี่นับตังค์เอ่ยแล้วยิ้มให้ฉันกับหว่าหวา

พอเข้ามาด้านในก็เห็นภิสิงห์ได้โต๊ะแล้วจึงพากันเดินเข้าไป

"ดื่มอะไรดี"ชายหนุ่มรุ่นพี่เอ่ยถามฉันกับหว่าหวา

"อะไรก็ได้แต่ขอไม่แรงนะคะ"

"ครับ"ภิสิงห์ตอบกลับมาอย่างสุภาพแล้วคลี่ยิ้มให้ เขาดูมีเสน่ห์เวลายิ้มมาก

เครื่องดื่มพร้อมนักดนตรีก็พร้อม เราสามคนต่างพากันดื่มแล้วฟังเพลงที่ขับกล่อมไป ฉันรู้สึกสบายใจ และเป็นตัวของตัวเอง จากที่ไม่ได้รู้สึกแบบนี้มานาน

เราอยู่ในคลับไม่นานนักหรอก เพราะพรุ่งนี้มีเรียน ภิสิงห์ขับรถพาฉันมาที่มหาวิทยาลัยเพื่อมาเอารถที่ฝากพี่ร.ป.ภไว้ จากนั้นภิสิงห์ก็ขับรถตามฉันมาส่งถึงหน้าบ้าน

"พ่อกับแม่แกนคงจะนอนกันหมดแล้วล่ะ"ภิสิงห์อยากจะลงมาทักทายพ่อแม่ฉันแต่ตอนนี้ก็ดึกแล้วท่านทั้งสองคงจะหลับกันไปแล้ว

"งั้นพี่ไม่กวนแล้ว ฝันดีนะครับ"

"ค่ะ พี่ก็ขับรถปลอดภัยนะคะแล้วก็นอนหลับฝันดี"เขาคลี่ยิ้มให้ก่อนจะขึ้นรถแล้วขับออกไป ส่วนฉันก็ขึ้นบ้านอาบน้ำนอน

เช้าวันใหม่ที่สดใส วันนี้ฉันไม่รีบจึงได้อยู่ทานมื้อเช้าที่แม่ทำไว้ให้

"เมื่อวานไปไหนมาทำไมกลับดึก"แม่พูดขึ้นในขณะที่นั่งทานมื้อเช้า ส่วนพ่อไปทำงานแล้ว

"ไปดื่มกับเพื่อนนิดหน่อย"ฉันตอบคนเป็นแม่แล้วยิ้มกว้าง

"แล้วทำไมปิดเสียงโทรศัพท์"ฉันขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

"แกนไม่ได้ปิดนะแม่ อาจจะไม่ได้ยินเพราะข้างในเสียงค่อนข้างดัง แม่มีอะไรหรือเปล่าถึงโทรหาแกน"

"ไม่มีอะไรหรอก เทมโปโทรมาถามน่ะว่าทำไมแกไม่รับโทรศัพท์"เกร๊งงง พอแม่พูดจบช้อนในมือก็หล่นลงมาทันที

"แม่ว่าอะไรนะ"

"เทมโปโทรหาแกแต่แกไม่รับเลยโทรมาที่แม่"หัวใจดวงน้อยก็เกิดเต้นแรงจนแทบทะลุออกมาจากอก

"แล้วแม่บอกเขายังไงบ้าง"

"ก็บอกว่าแกยังไม่กลับ ไม่รู้ไปไหน"แม่ตอบแบบนั้นก็ไม่ผิดเพราะฉันไม่ได้โทรบอกท่าน แต่สงสัยว่าเทมโปจะโทรมาทำไมกัน รู้สึกกลัว ๆ ขึ้นมาแล้วล่ะสิ

ฉันขับรถมายังมหาวิทยาลัยด้วยใจที่ตุ๊ม ๆ ต่อม ๆ อย่างบอกไม่รู้ พอลงจากรถ กำลังจะเดินเข้าคณะ หมั่บ! จู่ ๆ ก็มีมือหนาคว้าแขนแล้วกระชากฉันเข้าไปมุมลับ

"ทะ เทมโป!"ฉันสบถออกมาด้วยความตกใจ

"เมื่อวานไปไหนมา"เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ

"ปล่อยแกนนะ..แกนเจ็บ"เทมโปบีบข้อมือฉันแรงมากจนฉันต้องเอ่ยปากขอร้องให้ปล่อย

"ฉันถามว่า..เมื่อวานเธอไปไหนมาไม่ได้ยินหรือไง!"เขาตวาดใส่ฉันด้วยอารมณ์โมโห

"แกนจะไปไหนมันเกี่ยวอะไรกับเทมโป..ปล่อยแกนเดี๋ยวนี้นะ"ฉันทนกับความเอาแต่ใจเขามากพอแล้วถึงสวนกลับไปอย่างไม่เกรงกลัว

"เดี๋ยวนี้ยอกย้อน?"เขาเลิกคิ้วแล้วขบกรามเน้นจนเห็นเส้นเลือดปูดโปนที่ขมับ

"แกนบอกให้ปล่อย ไม่งั้นแกนจะร้องให้คนช่วย"ไม่ว่าจะสะบัดออกยังไงเทมโปก็ยิ่งบีบข้อมือฉันไว้แน่น จึงเอ่ยปากขู่แต่ทว่าเขากลับดูไม่กลัวเลย

"ก็ร้องให้คนช่วยสิ ร้องเลย"

"เทมโปว้าย..."ยังไม่ได้พูดอะไรเทมโปก็กระชากฉันไปที่รถของเขาแล้วเปิดประตูรถก่อนจะผลักฉันเข้าไปนั่งที่เบาะข้าง ๆ คนขับ

"ห้ามคิดหนี"ชายหนุ่มร่างสูงพูดขึ้นก่อนจะปิดประตูรถแล้วเดินอ้อมมาที่ฝั่งคนขับ

"จะพาแกนไปไหน"เขาขับรถออกมาจากมหาวิทยาลัยอย่างรวดเร็ว

"ฉันให้โอกาสเธอพูดแล้วนะออร์แกน"

"แกนบอกก็ได้แต่พาแกนกลับเถอะ"ฉันยอมที่จะบอกเขาและขอร้องให้พาฉันกลับ

"สายไปแล้ว"เทมโปหันมาพูดพร้อมแสยะยิ้มร้าย