(12)เพื่อนใหม่

เพื่อนใหม่

"ทานข้าวก่อนล่ะกัน ส่วนยาเดี๋ยวแกนจะออกไปซื้อให้"ว่าจบ ฉันก็หยิบข้าวผัดที่จัดเตรียมไว้ยกมาให้เทมโป

"ขอบใจ"เขารับมันมาแล้วกล่าวขอบคุณด้วยเสียงแหบ ๆ

"แกนออกไปซื้อยาก่อนนะ"

"อืม"เทมโปตอบรับสั้น ๆ แล้วตักข้าวเข้าปาก ส่วนฉันก็หยิบกระเป๋าสตางค์แล้วเดินออกมาจากห้อง

"ยาน้ำก็มีแต่ของเด็ก คนโตกินแล้วจะหายไหม"ระหว่างทางฉันก็บ่นพึมพำไป จนกระทั่งมาถึงร้านขายยา

"สวัสดีค่ะ เป็นอะไรมาค่ะ"เภสัชกรเอ่ยถามขึ้นทันทีที่ฉันเดินเข้าไปในร้าน

"เอ่อ..เอายาแก้ไข้ชนิดน้ำค่ะ"

"น้องอายุกี่ขวบคะ"คำถามของเภสัชทำให้ฉันคลี่ยิ้มออกมา

"ยี่สิบสามค่ะ"ฉันตอบกลับแล้วฉีกยิ้มกว้างอยากจะขำออกมาจริง ๆ

"ยี่สิบสาม?"เภสัชกรทวนคำตอบของฉันด้วยสีหน้าสงสัย

"คือเขาทานยาชนิดเม็ดไม่ได้ค่ะ"

"อ๋อ..งั้นเอายาตัวนี้ไปค่ะ..."เภสัชกรล้วงมือไปในตู้วางยาแล้วหยิบยาแก้ไข้ชนิดน้ำออกมายี่ห้อหนึ่ง

"...แบบนี้ทานได้ทั้งเด็กและผู้ใหญ่ค่ะ"ฉันหยิบมันขึ้นมาดู

"ขออีกขวดหนึ่งค่ะ"ฉันกลัวว่าขวดเดียวเขาจะไม่หายจึงสั่งไปเลยสองขวด

"ได้ค่ะ"เภสัชกรก็หยิบยาอีกขวดหนึ่งมาเพิ่ม จากนั้นก็ทำการคิดเงินก่อนจะที่ฉันจะเดินออกมาจากร้าน

ฉันเปิดประตูเข้าไปในห้องก็พบว่าเทมโปกินข้าวผัดไปนิดหน่อยเท่านั้นเอง

"ทำไมกินน้อยจัง"ฉันจึงเอ่ยถาม

"กินอะไรไม่ค่อยลง..ยา?"เขาตอบกลับแล้วถามถึงยา

"แบบนี้พอกินได้ไหม"ฉันส่งถุงยาให้เขาดู เทมโปรับไปแล้วหยิบขึ้นมาดู

"อืม..แบบนี้แหละ"เขาแกะกล่องยาแล้วเปิดฝากระดกดื่มทันที

"ขอน้ำหน่อย"ฉันรีบรินน้ำใส่แก้วแล้วยื่นให้เขา

"กินยาแล้วก็นอนพักซะ"เทมโปผงกหัวรับ แล้วล้มตัวนอนอย่างว่าง่าย เวลาป่วยเขาดูเหมือนเด็กน้อยน่าเอ็นดูดี แต่ตอนไม่ป่วยอยากจะบีบคอให้ตาย

หลังจากเทมโปหลับพักผ่อนฉันก็เก็บถ้วยจานแก้วน้ำมาล้างอย่างเงียบ ๆ เพราะกลัวว่าคนป่วยจะตื่น จากนั้นก็จัดการอาบน้ำแต่งตัวเตรียมตัวนอน ฉันเลือกที่จะนอนบนโซฟา ไม่อยากไปเบียดคนป่วยนอน ระหว่างที่ฉันกำลังเคลิ้ม ๆ ใกล้จะหลับ

"แม่ครับ เทมโปหนาว"เสียงชายหนุ่มดังขึ้น ทำให้ฉันต้องรีบหยัดกายลุกขึ้นไปดู ก็เห็นเทมโปนอนคุดคู้อยู่ ฉันจึงดึงผ้าห่มคลุมให้แต่ทว่ามือหนาก็คว้าแขนฉัน

"แม่กอดเทมโปหน่อย เทมโปหนาว"เขาจับแขนฉันไว้แน่น ท่าทางน่าสงสาร จึงตัดสินใจขึ้นไปบนเตียงแล้วล้มตัวนอนกอดเขา

เช้าวันต่อมา

สุดท้ายฉันก็นอนบนเตียงกับเทมโปทั้งคืน พอตื่นลืมตาขึ้นมาก็ไม่พบร่างชายหนุ่ม จึงรีบลุกลงจากเตียง กวาดสายตาไปรอบ ๆ ห้อง ก็พบว่าเขายืนสูบบุหรี่อยู่ที่ระเบียง.

"เทมโปหายดีแล้วเหรอถึงออกมาสูบบุหรี่แบบนี้"ฉันเอ่ยด้วยน้ำเสียงดุ ๆ ทำให้ชายหนุ่มผมสีทองหันมามองฉัน แล้วทิ้งบุหรี่ลงที่ถังขยะ

"ดีขึ้นแล้ว"เขาตอบกลับแล้วแทรกตัวเข้ามาในห้อง ก่อนจะถอดเสื้อออก

"วันนี้ฉันจะกลับแล้ว"

"นายยังไม่..."

"ฉันไหว เธอรีบไปเก็บของเถอะ"เทมโปแทรกพูดขึ้นก่อนจะหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าไปในห้องน้ำ

"คงจะคิดถึงแม่สินะ เมื่อคืนร้องหาแม่ทั้งคืน"ฉันพึมพำเบา ๆ แล้วอมยิ้มเมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อคืนที่เขาร้องอ้อนแม่ทั้งคืน

ฉันรีบเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าพอเทมโปอาบน้ำเสร็จก็เข้าไปอาบน้ำ หลังจากทุกอย่างเรียบร้อยพร้อมแล้วที่จะออกเดินทาง เทมโปก็ไปเช็คเอาท์ ก่อนจะพาฉันขับรถออกมาจากโรงแรม

"แวะทานมื้อเช้าก่อนไหม..จะได้กินยา"ระหว่างทางฉันเอ่ยถามเทมโปที่กำลังขับรถอยู่

"ไม่...."เขาปฏิเสธสั้น ๆ แล้วหันมาที่ฉัน

"...เธอหิว"ฉันส่ายหน้า

"งั้นฉันจะยิงยาวเลย..อยากกลับบ้านจะแย่"ประโยคท้ายเขาพูดเบา ๆ แต่พอได้ยิน ทำให้ฉันรู้ว่าเขาต้องรีบไปหาแม่เป็นแน่ เพราะปกติเทมโปจะอยู่คอนโดซะส่วนใหญ่

"ไปอ้อนแม่สินะ"ฉันพูดเบา ๆ แล้วเบือนหน้าไปที่กระจกข้าง

"เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะ"ชายหนุ่มผมสีทองเอ่ยถามเสียงทุ้ม

"เปล๊านิ"

"ฉันได้ยิน เธอพูดอะไร"

"...."ฉันไม่ตอบได้แต่อมยิ้ม

"อย่าบอกเรื่องที่ฉันเอ่อ...ป่วยกับใคร"เทมโปพูดขึ้นด้วยสีหน้าดูเลิ่กลั่ก

"เรื่องที่นายกินยาเม็ดไม่ได้ ต้องกินยาน้ำแทน แล้วก็ชอบร้องหาแม่ทั้งคืนด้วยใช่ไหม"

"ออร์แกน!"เขาตวาดใส่ฉันไม่จริงจัง ด้วยสีหน้าที่เขินอาย

"ฉันก็แค่..คิดถึงแม่"

"อืม แกนไม่บอกใครหรอก"

ไม่กี่ชั่วโมงเทมโปก็ขับมาถึงบ้านของเขา พอจอดรถสนิทเขาก็รีบลงจากรถแล้วเข้าไปในบ้านทันที โดยมีฉันเดินตามเข้าไปติด ๆ

"แม่"เทมโปตะโกนเรียกแม่ของเขาเสียงดัง

"อ้าว เทมโป"น้าเรอาเดินมาจากหลังบ้าน พอเทมโปเห็นก็รีบเข้าไปกอดแม่ของตน

"เทมโปป่วยครับแม่"แล้วก็พูดกับแม่ด้วยน้ำเสียงออดอ้อน

"เป็นอะไรมากไหมลูก"คนเป็นแม่เอ่ยถามแล้วเอามือแตะหน้าผากลูกชายอย่างเป็นห่วง

"สวัสดีค่ะน้าเรอา"เธอมองมาที่ฉันด้วยสีหน้าสงสัย ฉันจึงรีบยกมือสวัสดีทันที

"สวัสดีจ๊ะ เป็นยังไงมายังไงถึงมากับเทมโปได้"ฉันเป็นคนเล่าทุกอย่างให้น้าเรอาฟัง ส่วนเทมโปก็นอนเอาหัวหนุนตักแม่ตัวเองแล้วก็หลับผล็อย ท่าทางคงจะเพลียอาการป่วยยังไม่หายดีก็ต้องมาขับรถอีก

"เทมโปหลับไปซะแล้ว..เดี๋ยวน้าให้คนขับรถไปส่งนะ"น้าเรอาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน

"ขอบคุณค่ะ"

"ไม่ต้องขอบคุณหรอก น้าต้องขอบคุณหนูแกนมากกว่าที่ดูแลเทมโป..."น้าเรอาหยุดพูดแล้วลอบหายใจเบา ๆ

"....เทมโปกินยายากมาตั้งแต่เด็กต้องซื้อยาชนิดน้ำให้กินตลอด โตป่านนี้ก็ยังกินยาน้ำ"คนเป็นแม่ก้มมองลูกชายที่นอนหลับบนตักแล้วเอามือลูบหัวด้วยความรัก

น้าเรอาให้คนจัดหาอาหารมาให้ฉันทานก็จะให้คนขับรถพาฉันไปส่งที่บ้าน

พอมาถึงบ้านฉันก็ทานยาดักเอาไว้ก่อนที่จะขึ้นห้องไปพักผ่อน เพราะพรุ่งนี้มีเรียนเช้าด้วย

ตอนเช้าฉันตื่นนอนอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปมหาวิทยาลัย พอลงมาจากห้องก็เจอแม่เตรียมอาหารเช้า

"แม่วันนี้แกนไม่ทานนะคะ แกนรีบ"ฉันบอกกับแม่แล้วรีบออกจากบ้านทันที

พอมาถึงมหาวิทยาลัย ก็รีบเดินเข้าไปในคณะ ระหว่างก็ได้เจอกับฝน เธอเดินปรี่เข้ามาหาฉันด้วยสีหน้าเอาเรื่อง

"นังแว่น!"ฉันตกใจเล็กน้อยที่เธอกล้าเรียกฉันแบบนี้ต่อหน้า ฉันเองก็สงสัยว่าไปทำอะไรให้เธอไม่พอใจ

"เทมโปไปหาแกใช่ไหม"ฉันขมวดคิ้วจ้องหน้าคนที่เรียกว่าเพื่อน

"เพราะแก ฉันถึงอดที่จะได้..."

"เธอหมายความว่าอะไร ฉันไม่เข้าใจ"ฉันแทรกพูดขึ้นก่อนที่ในจะพูดจบ

"ก็ถ้าแกไม่ไปเที่ยวอะไรนั้น เทมโปก็คงไม่ตามแกไปฉันจึงอดที่จะได้อยู่กับเขาในวันหยุด..."ฝนเดินเข้ามาแล้วผลักไหล่ฉันหลาย ๆ ที

"...เพราะแก เพราะแก"จนฉันเซจนจะล้ม

"ฉันเกี่ยวอะไรด้วย อีกอย่างฉันก็ไม่ได้ชวนเทมโปไปด้วยสักหน่อย เขาตามฉันมาเอง"ฉันเถียงกลับไป ทำให้ฝนมีสีหน้าโกรธยิ่งขึ้น

"เพราะแกพยายามอ่อยเขาไง...อย่าลืมสิว่าเทมโปเห็นแกเป็นแค่..."ฝนหยุดพูดแล้วมองฉันหัวจรดเท้าก่อนจะยกยิ้มมุมปาก

"...ฉันคือเมียของเขารู้ไว้ซะ!"พูดจบ ฝนเดินเอาไหล่กระแทกฉันอย่างแรกจนจะล้มแต่ยังดีที่มีคนเข้ามาประคองไว้

"นี่เธอ!"เป็นหญิงสาวหน้าตาสะสวยที่ช่วยประคองฉันแล้วตวาดใส่ฝน

"แกเป็นใคร?"ฝนขมวดคิ้วถามพร้อมกับยกแขนกอดอก

"เป็นใครไม่สำคัญ แต่เธอชนเพื่อนเกือบจะล้มแต่ไม่คิดจะขอโทษเลยเหรอ"หญิงสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงแข็ง

"ทำไมฉันต้องขอโทษ ไร้สาระ!"สิ้นเสียง ฝนก็เดินไป

"จะไปไหน..."หญิงสาวเรียกแต่ฝนกลับไม่สนใจฉันจึงแทรกพูดขึ้น

"ช่างเขาเถอะ"

"แต่ยัยนั่น.."

"ฉันไม่เป็นไร ขอบใจนะที่ช่วย"

"อืม ต้องช่วยอยู่แล้วเพราะพี่ชายฉันสั่งมา"หญิงสาวพูดจบก็คลี่ยิ้มหวาน

"พี่ชาย?"ฉันพึมพำเบา ๆ ด้วยความสงสัย

"ก็พี่สิงห์ไง"หญิงสาวเอ่ยขึ้นจึงทำให้ฉันนึกถึงคำพูดที่ภิสิงห์เคยบอกว่ามีลูกพี่ลูกน้องเรียนอยู่มหาวิทยาลัย และคณะเดียวกับฉัน

"งั้นเธอก็หว่าหวาใช่ไหม"

"ใช่แล้ว..ยินดีที่ได้รู้สึกนะออร์แกน"หว่าหวายื่นมือมาฉันจึงจับมือเธออย่างเป็นมิตร

"เราเป็นเพื่อนกันนะ"เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงสดใส

"ได้สิ"

"ถ้ามีใครมารังแกเธอบอกฉันได้เลยนะ หว่าหวาคนนี้จะไปจัดการให้"พูดจบ ฉันก็หัวเราะคำพูดและท่าทางของหว่าหวาที่ดูน่ารักดี

"เข้าเรียนกันเถอะ ได้เวลาแล้ว"ฉันชวนเธอเข้าห้องเรียนเพราะมันใกล้ถึงเวลาเรียนแล้ว

จากนั้นฉันกับหว่าหวาก็พากันเข้าไปในห้องเรียน ท่ามกลางสายตาฝน ดีแลน และเจมส์ ที่มองมาที่ฉันด้วยสีหน้าสงสัยที่ฉันไปรู้จักกับหว่าหวาได้ยังไงทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้า ฉันแทบจะไม่คบค้าสมาคมกับใครเลย.

วันนี้เทมโปไม่มาเรียนฉันคิดว่าเขาน่าจะยังป่วยอยู่ จึงรู้สึกสบายใจที่เขาไม่มา แต่อีกใจก็เป็นห่วงเขาอยู่บ้าง หลังเลิกเรียนหว่าหวาชวนฉันไปเจอกับภิสิงห์ ฉันก็สองจิตสองใจจะไปดีไหม สุดท้ายก็ตัดสินใจไปเนื่องจากเทมโปไม่มาเรียนเขาคงไม่รู้

"แกน เอารถจอดที่มหาวิทยาลัยก่อนแล้วไปกับหว่าหวานะ"ระหว่างออกจากห้องเรียนเพื่อนใหม่ของฉันก็พูดขึ้น ซึ่งทำให้ฝนที่อยู่ไม่ไกลได้ยิน ฉันจึงรีบดึงมือหว่าหวาออกมา

"มีอะไรเหรอ"พอเดินมาไกลแล้ว หว่าหวาก็เอ่ยถาม

"ไม่มีอะไรหรอก แกนแค่ไม่อยากให้ฝนรู้ว่าเราสองคน..."

"ยัยประสาทนั่นน่ะเหรอ"เพื่อนใหม่พูดแทรกขึ้น

"อืม"ฉันตอบรับไปสั้น ๆ

"ถ้าจะรู้แล้วจะทำไม มันจะไปฟ้องใคร"หว่าหวาเอ่ยถามด้วยสีหน้าไม่พอใจสักเท่าไหร่

"...."ฉันก็พูดไม่ออก เพราะสิ่งที่ฉันกลัวนั้นคือกลัวว่าฝนจะไปพูดให้เทมโปฟังแล้วจะเป็นเรื่อง

"ช่างเถอะ หว่าหวาไม่ถามก็ได้...เรารีบไปกันเถอะพี่สิงห์คงรอเราอยู่"พูดจบก็คว้ามือฉันไปที่รถของเธอ

หว่าหวาขับรถพาฉันมาที่ร้านอาหารหรูแห่งหนึ่ง พอลงจากรถเธอก็คว้าแขนฉันเดินเข้ามาในร้าน ก็ได้เจอกับภิสิงห์ที่นั่งรออยู่

"นั่นไงพี่สิงห์"หว่าหวาเอ่ยแล้วเดินนำฉันไปที่โต๊ะ

"ออร์แกน"ชายหนุ่มรุ่นพี่เอ่ยทักฉันด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

"สวัสดีค่ะพี่สิงห์"ฉันก็ส่งยิ้มหวานกลับไป

"เชิญนั่งครับ"เขาขยับเก้าอี้ให้ฉันนั่งข้าง ๆ ก่อนจะขยับให้หว่าหวานั่ง ในขณะที่พนักงานเสิร์ฟเดินมายื่นเมนูให้พวกเรา

"อยากทานอะไรตามสบายเลยนะ"

"ไม่เกรงใจนะคะ"ฉันพูดพร้อมกับหัวเราะเบา ๆ

"ไม่ต้องเกรงใจหรอกแกน พี่สิงห์เขารวย"หว่าหวาพูดจบ เราสองคนก็ปิดปากหัวเราะกัน

"คิกคิก"