(14)ใจร้าย nc

ใจร้าย

คอนโดหรูกลางใจเมือง เทมโปขับรถเขาไปจอดของ VIP ซึ่งแน่นอนว่าคอนโดแห่งนี้เป็นของเขา

"เทมโปมาที่นี้ทำไม"ฉันแสร้งถามทั้งที่ในใจก็พอจะรู้ว่าหลังจากนี้ต้องเจอกับอะไร

"ฉันพาเธอมาทบทวนไงว่าถ้าขัดคำสั่งฉ้นจะต้องเจอกับอะไร"พูดจบก็ลงจากรถแล้วอ้อมมาฝั่งที่ฉันนั่ง

"ลงมา!"เทมโปตวาดใส่จนฉันสะดุ้ง

"เทมโป..แกนขอเถอะอย่า..."

"ไม่ต้องขอฉันจะทำให้เธอลืมไม่ลงเลยแหละ"เขาแทรกพูดแล้วยกยิ้มอย่างชั่วร้าย ฉันจ้องหน้าเขาแล้วนึกถึงตอนเขาป่วยรู้แบบนี้ปล่อยให้ตาย ๆ ไปซะก็ดี ไม่น่าดูแลเลย ชาวนากับงูเห่าชัด ๆ

"ฉันบอกให้ลงมา ทำไมต้องให้พูดหลายรอบว่ะ"ฉันค่อย ๆ ลงจากรถอย่างว่าง่ายเพราะรู้ว่ายังไงก็หนีไม่พ้น

"ว้าย!"เทมโปกระชากแขนแล้วลากฉันขึ้นลิฟต์ก่อนจะกดไปยังชั้นที่เขาพัก

"เธอทำฉันหงุดหงิด..เธอจะต้องโดนทำโทษอย่างสาสม"เขาขบกรามแน่นสีหน้าดุดันจนชวนขนลุก

"นะ นายเพิ่งจะหายไข้..."

"ฉันเอาได้.."ชายหนุ่มผมทองแทรกพูด

"....ยังไงวันนี้ฉันจะทำให้เธอหลาบจำ"ฉันเบือนหน้าลอบหายใจด้วยหัวใจที่เต้นแรง ติ๊ด! แต่พอเสียงประตูลิฟต์เปิด หัวใจฉันก็แทบจะหยุดเต้นทันทีจากที่เต้นแรงมาตลอด

"จะออกไปเองหรือจะให้ฉันลากเธอ"ฉันยังยืนนิ่งจนเสียงชายหนุ่มดังจึงก้าวขาเดินออกมาจากลิฟต์

ฝีเท้าหนักก้าวออกจากลิฟต์แล้วเดินนำหน้าฉันไปที่ห้องของเขาด้วยสีหน้าที่พึงพอใจ เขาเปิดประตูห้องแล้วหันมาแสยะยิ้มร้าย ๆ ก่อนจะเข้าไปด้านในโดยมีฉันตามเข้าไปติด ๆ

"ที่นี้จะบอกได้หรือยังว่าเมื่อวานเธอไปไหนมา"เขายืนเต็มความสูงแล้วปลดเนคไทออก ซึ่งเป็นเครื่องแต่งกายของคณะ

"ถ้าแกนบอกแล้วจะให้แกนกลับใช่ไหม"ฉันลองพูดต่อรองกับเขา

"เธอกำลังจะทำให้ฉันหงุดหงิดอีกรอบ...."เขากดน้ำเสียงทุ้มต่ำแล้วจ้องหน้าฉันด้วยน้ำเสียงดุดัน

"...บอกมาว่าเมื่อวานเธอไปไหนมา"ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไมจะต้องคาดคั้นฉันยิ่งกว่าพ่อแม่ฉันซะอีก

"ไปกินข้าวกับหว่าหวามา"สุดท้ายฉันก็ต้องบอกเขา

"หว่าหวา?...เธอรู้จักกับยัยนั่นด้วยเหรอแล้วรู้จักกันตั้งแต่เมื่อไหร่"

"รู้จักกันเมื่อวานหว่าหวาช่วยแกนไว้"ฉันบอกตามความจริง

"ช่วย? ยัยนั่นช่วยอะไรเธอ"

"ก็ช่วยไม่ให้เมียนายมารังแกฉันไง"ชายหนุ่มร่างสูงขมวดคิ้วมองมาที่ฉัน

"เมียฉัน..ใคร?"แล้วเอ่ยถามเสียงเรียบ

"คงจะหลายคนสินะ"

"ฉันไม่เคยให้สถานะเมียกับใคร"เขาพูดด้วยสีหน้าราวกับเป็นเรื่องปกติ

"เหอะ"ฉันกลั้วหัวเราะออกมาเบา ๆ

"เธอแน่ใจนะว่าไปกับยัยนั่นแค่สองคน"เทมโปถามแล้วจ้องมองฉันอย่างจับผิด

"กะ ก็ใช่นะสิแกนไปกับหว่าหวาแค่สองคน"ถ้าเขารู้ว่าฉันไปเจอกับภิสิงห์ต้องเป็นเรื่องแน่ แล้วอยู่ ๆ เสียงโทรศัพท์ฉันก็ดังขึ้น

"ใครโทรมาทำไมไม่รับ"สิ้นเสียงฉันก็หยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า จึงรู้ว่าเป็นหว่าหวาที่โทรเข้ามา

"แกนขอไปรับโทรศัพท์ก่อนนะ"พูดจบ กำลังจะเดินไปที่ระเบียงก็ถูกมือหนาคว้าไว้

"คุยตรงนี้ เปิดลำโพงด้วย"เจ้าของใบหน้าหล่อเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบ แต่หัวใจด้วยน้อยกลับเต้นแรง

"ระ รับตรงนี้?"

"อือ ฉันอยากรู้ว่าพวกเธอคุยอะไรกัน"

"แต่นี้มันเรื่องส่วนคัวนะ ทำไมต้องอยากรู้ด้วย"ฉันท้วงขึ้นทันที

"ทำไมฉันจะรู้ไม่ได้ กดรับเดี๋ยวนี้!"ถ้าฉันกดรับแล้วคุยกับหว่าหวาต่อหน้าเขามันก็เสี่ยงที่เพื่อนใหม่ของฉันจะพูดถึงพี่ชายของเธอ จึงเลือกที่จะไม่รับ

"อยากจะทำอะไรก็รีบทำสิ"ฉันเก็บโทรศัพท์ใส่ในกระเป๋าทั้ง ๆ ที่มันยังดังอยู่

"ออร์แกน! ฉันสั่งให้เธอรับโทรศัพท์"ฉันสะดุ้งโหย่ง แล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาด้วยอาการมือสั่น

"เปิดลำโพงด้วย"นั้นเป็นคำสั่งของชายหนุ่มผมสีทองก่อนที่จะนั่งลงบนโซฟาแล้วไขว้ห้าง

"ฮาโหล"

(แกนวันนี้ไม่เข้าเรียนเหรอ)เสียงหวานดังเข้ามาในสาย

"เอ่อ..."

(เป็นอะไรหรือเปล่า เมื่อคืนพี่สิงห์ไปส่งถึงบ้านเลยไหม)ตุ่บ ตุ่บ ใจฉันเต้นแรงจนไม่เป็นจังหวะ พรึ่บ! แล้วโทรศัพท์ฉันก็โดนกระชากออกจากมือ

"เธอว่ายังไงนะ พี่สิงห์ที่เธอพูดมันเป็นใคร"เทมโปพูดในสายด้วยน้ำเสียงทุ้มเข้มสีหน้าโกรธ

(นายเป็นใคร...เทมโป?)

"บอกฉันมาว่าเมื่อวานเธอพาออร์แกนไปเจอใครมา"ชายหนุ่มผมสีทองขบกรามแน่นแล้วมองมาที่ฉัน

(แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายด้วย ให้แกนมาคุยกับฉันเดี๋ยวนี้นะ)ทางนั้นก็ดูท่าไม่ยอม

"ไอ้ภิสิงห์ใช่ไหม"เทมโปกัดฟันพูดสายตาดุดันยังคงจ้องมาที่ฉัน

(ถ้าใช่แล้วจะทำไม)พอคนในสายพูดจบ เพล๊งง! เทมโปก็ทำในสิ่งที่คาดไม่ถึง เขาปาโทรศัพท์ฉันลงบนพื้นอย่างแรงจนหน้าจแตกกระจาย

"ทะ เทมโป"หมั่บ!

"มานี้!"เทมโปกระชากฉันไปที่ห้องนอนด้วยอาการโกรธเคือง และพอเข้ามาก็เหวี่ยงฉันลงไปกองบนเตียง

"โอ๊ยยย"

"กล้าดียังไงถึงแอบไปเจอมัน"ชายหน้าสูงโน้มหน้าลงมาแล้วขบกรามถามฉัน

"แกนจะไปเจอกับเขามันไม่เกี่ยวกับเทมโป ทำไมต้องมาห้ามกันด้วย"ฉันรวบรวมแรงทั้งหมดผลักหน้าอกแกร่งแล้วพยายามจะหยัดกายลุกขึ้น

"ทำไมจะไม่เกี่ยวในเมื่อเธอยังคงต้องนอนแบให้ฉันเอา"พูดจบก็ผลักฉันนอนราบลงที่เดิมก่อนจะหันไปเปิดลิ้นชักที่หัวเตียงแล้วหยิบบางอย่างออกมา

"ทะ เทมโปจะทำอะไร"ฉันเห็นของในมือเขาก็รู้สึกกลัวจนตัวสั่น

"กล้าขัดคำสั่งฉันนักใช่ไหม"พอสิ้นเสียง ชายหนุ่มผมสีทองก็รวบมือทั้งสองของฉันไว้แล้วมัดด้วยเชือกสีแดง

"ปล่อยนะเทมโป แกนบอกให้ปล่อย"ฉันตะโกนบอกเขาแต่เปล่าประโยชน์เพราะเทมโปไม่สนใจจะฟังฉันเลยจนกระทั่งเขามัดมือฉันเสร็จ แล้วพลิกร่างฉันนอนคว่ำจากนั้นก็หยิบแซ่ฟาดลงที่แผ่นหลัง

"กรี๊ดดดดด เทมโป"ฉันกรีดร้องด้วยความเจ็บ เพี้ยะ!

"จำไว้ถ้าขัดคำสั่งฉันเธอจะต้องเจ็บตัวแบบนี้"เพี้ยะ!

"กรี๊ดดด พอเถอะเทมโป แกนเจ็บ"ฉันร้องขอด้วยน้ำตานองหน้า ทำไมชายหนุ่มที่ฉันหลงรักถึงได้ใจร้ายกับฉันแบบนี้

"จะจำไหม"เพี้ยะ!

"จำแล้ว ๆ แกนจะไม่ขัดคำสั่งเทมโปอีกแล้ว"ตอนนี้ฉันเจ็บมากอะไรที่ยอมได้ก็คงต้องยอมไปก่อน พรึ่บ! เสียงแซ่ร่วงหล่นที่พื้น ฉันถอนหายใจออกมาอย่างโล่ง แกร๊ก นั่นเป็นเสียงปลดเข็มขัดของชายหนุ่มที่อยู่ข้างเตียง ไม่นานนักฉันก็รู้สึกเตียงยวบลง จากนั้นมือหนาก็จัดท่าทางของฉันให้เป็นท่าคลานเข่า ก่อนที่จะใช้นิ้วร้ายเกี่ยวชั้นในฉันออกแล้วถกกระโปรงขึ้น พรวด! ท่อนเอ็นขนาดใหญ่สอดใส่เข้ามาที่ร่องรักฉันจนสุดลำในคราเดียว

"อะ อ๊ะ"เอวหนากระแทกกระทั้นเข้ามาจนร่างฉันสั่นคลอน ปั่ก ปั่ก ปั่ก

"เธอจะต้องอยู่ในโอวาทของฉันจนกว่าจะเรียนจบจำไว้"ปั่ก ปั่ก สะโพกสอบโยกเข้ามาอย่างแรงแบบเน้น ๆ ในขณะที่ฉันกัดฟัน กำผ้ามือไว้แน่นด้วยความแค้นใจ

ไม่รู้ว่านานแค่ไหนกิจกรรมบนเตียงจะจบสิ้น ฉันทั้งเจ็บปวดที่กายและที่ใจมาก เทมโปยังคงทำกับฉันไม่หยุดจนกระทั่งฉันอดกับความเจ็บปวดนั้นไม่ไหวจึงจอดับไป

"โอ๊ย."ฉันรู้สึกตัวอีกทีเพราะเจ็บจี๊ดที่หลัง

"อยู่เฉย ๆ ฉันกำลังทายาให้"เสียงทุ้มดังขึ้นจากด้านหลัง

"มันแสบ"ฉันพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

"ใกล้จะเสร็จแล้วทนหน่อย"ไม่นานนักเทมโปก็ทายาให้ฉันเสร็จ

"ลุกขึ้นมากินข้าวจะได้กินยา"

"ทำไมนายต้องทำร้ายกันด้วย"ฉันเอ่ยถามอย่างน้อยใจ

"...."เทมโปเงียบไม่ตอบ

"แกนไปทำอะไรให้เทมโปนักหนา..."ฉันเบือนหน้าไปลอบหายใจ

"....แค่แกนรักเทมโปถึงต้องทำร้ายกันขนาดนี้เลยเหรอ"ฉันพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเทา