(15)จะไม่ทน

จะไม่ทน

"หยุดพล่ามได้แล้ว!"เทมโปกลับตวาดใส่จนทำให้ฉันน้ำตาไหลออกมา เขาใจร้ายมากจริง ๆ ไม่คิดจะเห็นใจกันบ้างเลย

"กินข้าวแล้วก็กินยาซะ"ฉันมองไปที่ถาดอาหารที่มียาอยู่ในนั้นตั้งอยู่บนโต๊ะหัวเตียง ตึก ตึก เสียงฝีเท้าหนักก็เดินออกไปจากห้อง ฉันยกมือปาดน้ำตาแล้วมองแผ่นหลังคนใจร้ายอย่างซ้ำใจ

ฉันพยายามขยับร่างกายที่บอบซ้ำลุกขึ้นแล้วตักอาหารในจานเข้าปาก ในหัวก็คิดว่าฉันจะไม่ทนอะไรแบบนี้แล้ว แม้ว่าส่วนลึก ๆ ในใจฉันยังคงรักเขาอยู่ หลังจากกินข้าวกินยาเรียบร้อย ฉันก็รู้สึกง่วงและเพลีย จึงหลับผล็อยไป

"พี่ขอโทษ พี่ติดธุระจริง ๆ"ฉันสะดุ้งตื่นเมือได้ยินเสียงชายหนุ่มพูดคุยโทรศัพท์อยู่ใกล้ ๆ พอลืมตาก็พบว่าเป็นเจ้าของห้องที่นั่งอยู่ปลายเตียง

"เอาไว้คราวหน้านะ พี่สัญญาจะไม่เบี้ยวดาวอีก"หึ! ฉันแค่นหัวเราะในใจ พร้อมกับหยัดกายลุกขึ้น

"ตื่นแล้วเหรอ"เทมโปกดวางสายแล้วหันมาถามฉัน

"ละเมออยู่มั้ง"ฉันตอบไปแบบประชดประชัน

"ยังปากดีได้ คงไม่เป็นอะไรแล้วสินะ"เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มแล้วยกยิ้มมุมปาก

"เหอะ"ฉันเบือนหน้าไปกลั้วหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะลงจากเตียง.

"จะไปไหน"ชายหนุ่มก้าวขาเข้ามาที่ฉัน

"กลับบ้าน"ฉันตอบกลับแล้วพยายามจะลุกขึ้นยืน

"นอนที่นี่"เทมโปออกคำสั่งทันที

"ไม่"

"จะขัดคำสั่งฉันอีกแล้ว?"ฉันนั่งลงที่เดิมแล้วพ่นลมหายใจออกมา

"ฉันโทรไปบอกพ่อกับแม่เธอแล้ว...."ชายหนุ่มร่างสูงท้าวเอวหลวม ๆ แล้วจ้องหน้าฉัน

"...ฉันบอกว่าเธอไม่สบาย"

"เหอะ..แกนไม่ได้เป็นอะไรแต่ที่อยู่ในสภาพนี้ก็เพราะเทมโป"

"ขอโทษได้ไหมล่ะ..."เขาเอ่ยออกมาเบา ๆ

"...ก็เธอทำให้ฉันโกรธหนิ"สุดท้ายก็โยนคำผิดมาที่ฉัน

"แกนทำอะไรให้เทมโปโกรธ"ฉันย้อนถามเขาไป

"ก็เธอ...ขัดคำสั่งฉันไปหาไอ้นั่น"

"มันไม่เกี่ยวกัน แกนมีสิทธิ์ที่จะไปไหนต่อไหนกับใครก็ได้เทมโปไม่ควรที่จะมายุ่งอย่าลืมสิว่าเราเป็นแค่เพื่อนกัน"

"ใช่ เราเป็นแค่เพื่อน แต่นอกจากเพื่อนแล้วเธอยังต้อง..."

"เรื่องนั้นแกนรู้แล้วเข้าใจดี แต่เทมโปควรจะปล่อยแกนให้เป็นอิสระบ้างไม่ใช่เอะอะก็ห้ามนั่นห้ามนี่ แกนเป็นคนนะไม่ใช่สัตว์เลี้ยง"ฉันแทรกพูดด้วยความเคืองใจ

"เธอคิดจะคบกับมัน?...ชอบมันงั้นเหรอ"เทมโปถามด้วยน้ำเสียงเรียบ

"ถ้าแกนชอบพี่สิงห์มันก็ไม่เกี่ยวเทมโปนะ"

"ทำไมจะไม่เกี่ยวก็ในเมื่อ....."เขาหยุดพูดแล้วเบือนหน้าไปลอบหายใจก่อนที่จะหันกลับมามองที่ฉัน

"....เธอไม่รักฉันแล้ว?"สิ้นเสียง ฉันก็ลุกขึ้นยืนแล้วพูดดัง ๆ แม้จะตรงข้ามกับหัวใจว่า

"แกนไม่รักเทมโปแล้ว คนใจร้าย!"ชายหนุ่มยืนนิ่งเอาลิ้นกระพุ้งที่แก้มจ้องหน้าฉันด้วยแววตาเรียบ

"ก็ดี"พูดจบ เขาก็เดินออกไปจากห้องปล่อยให้ฉันยืนมองแผ่นหลังเขาจนประตูปิดลง

ฉันฟุบนั่งบนเตียงแล้วคิดทบทวนเรื่องราวที่ผ่านมา ไม่เข้าใจหัวใจตัวเองเลยว่าทำไมต้องมาหลงรักคนใจร้ายอย่างเทมโปด้วย ทั้ง ๆ ที่เขาทำร้ายฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า มันสมควรแล้วจริง ๆ ที่ฉันจะไม่ทนอีกต่อไป พอคิดได้ฉันก็ค่อยลงจากเตียงก้าวขาเดินย่อง ๆ ไปที่ประตูห้อง แล้วเปิดมันออกอย่างเบามือ

"จะไปไหน!"ฉันสะดุ้งโหย่งเมื่อเห็นร่างชายหนุ่มมายืนตรงหน้า

"...."ฉันยืนนิ่งแล้วเม้มปากทั้งสองเข้าหากันแน่น

"ถ้าจะออกมาก็ออกมากินข้าว ฉันเตรียมไว้ให้แล้ว"ว่าจบ เทมโปก็เดินเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงไปที่โต๊ะอาหาร ในขณะที่ฉันยังยืนนิ่ง.

"จะกินไหมข้าว?"เทมโปหันมาที่ฉันแล้วพูดขึ้นก่อนจะขยับเก้าอี้นั่งลง

"กินก็กิน"ฉันพึมพำกับตัวเองแล้วเลือกที่จะเดินไปที่โต๊ะอาหาร

"ฉันสั่งอาหารที่เธอชอบให้ด้วย"ใช่ อาหารบนโต๊ะมีแต่ที่ฉันชอบจริง ๆ จึงทำให้ฉันฉีกยิ้มกว้าง

"ตอบแทนที่เธอดูแลตอนฉันป่วย"

"อืม"ฉันตอบกลับสั้น ๆ แล้วตักอาหารใส่จาน โดยไม่สนใจคำพูดของชายหนุ่มผมสีทอง

"ต่อไปนี้ฉันจะไม่ทำร้ายเธอ..."ฉันเงยหน้าขึ้นมองไปที่คนพูด

"...แต่ฉันขอเธอเรื่องเดียว"

"...."ฉันขมวดคิ้วสงสัยเขาจะขออะไรฉันกัน

"อย่าไปเจอกับมัน..ไอ้ภิสิงห์นั้นน่ะ"พูดจบ ใบหน้าหล่อก็พ่นลมหายใจออกมาพรืดใหญ่

"ทำไมแกนถึงไปเจอกับพี่สิงห์ไม่ได้"ฉันถามอย่างสงสัยและอยากรู้

"ฉันไม่ไว้ใจมัน..อีกอย่างเธอไม่เคยมีเพื่อนคนอื่นนอกจากฉัน และไม่เคยคบผู้ชาย..."เขาลอบหายใจเบา ๆ

"...ฉันเป็นห่วงเธอในฐานะเพื่อน"คำพูดเขาดูดี แต่ทุกสิ่งทุกอย่างเขาควรจะยอมรับการตัดสินใจของฉันมากกว่า อีกอย่างฉันก็ไม่รู้สึกเลยว่าภิสิงห์ไม่น่าไว้ใจตรงไหนเลย เขาดูเป็นสุภาพบุรุษด้วยซ้ำ

"ถ้าแกนไม่ทำตามล่ะ"

"ก็คิดว่ามันเป็นคำสั่งของฉัน!"ชายหนุ่มพูดด้วยสีหน้าไม่พอใจก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้

"ฉันจะไปดูผับ เธอนอนก่อนได้เลย"ว่าจบ ก็ก้าวขาเดินออกไป

เช้าวันใหม่

ฉันลุกจากเตียงด้วยอาการแสบหลังเริ่มจางลง. จึงฝืนตัวเองเข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัว โดยไร้ร่างชายหนุ่มเจ้าของห้อง.จากนั้นจึงเลือกไปยังห้องที่ฉันเคยมานอนค้าง เพราะมีเสื้อผ้านักศึกษาฉันอยู่ หลังจากแต่งตัวเรียบร้อยก็ออกมาจากคอนโดเทมโปโบกแท็กซี่ไปมหาวิทยาลัย

"ออร์แกน"พอมาถึงตึกคณะก็ได้ยินเสียงหวานเรียกมาจากด้านหลัง พอหันกลับไปก็พบว่าเป็นหว่าหวาที่กำลังวิ่งมาที่ฉันด้วยสีหน้าดีใจ

"หว่าหวา"ฉันเอ่ยเสียงแผ่วเบาแล้วคลี่ยิ้มให้เพื่อน

"เมื่อวานแกน..."มาถึงหว่าหวาถามถึงเรื่องเมื่อวาน ฉันจึงแทรกพูดขึ้นทันที

"เมื่อวานแกนมีธุระนิดหน่อยน่ะเลยไม่ได้เข้าเรียน"

"แล้วเทมโปรับโทรศัพท์แกนได้ยังไง"หว่าหวาถามด้วยสึหน้าสงสัย

"เอ่อ..."

"แล้วหว่าหวาก็ติดต่อกับแกนไม่ได้เลย มีอะไรหรือเปล่าหว่าหวาเป็นห่วงแกนนะ พี่สิงห์ก็ด้วย"ฉันลอบหายใจเบา ๆ ก่อนที่จะตอบกลับเพื่อน

"แกนเผลอทำโทรศัพท์ตกพื้น คิดว่าวันนี้จะไปซื้อเครื่องใหม่"ฉันโกหกคำโตเลย เพราะจริง ๆ แล้วไม่ใช่ฉันที่ทำโทรศัพท์พัง แต่เป็นชายหนุ่มที่เอาแต่ใจ และใจร้ายคนนั้น

"อืม แล้วเทมโป.."หว่าหวายังคงสงสัยที่เทมโปรับโทรศัพท์ฉัน

"คือ..เทมโปเป็นคนพาแกนไปทำธุระหน่ะ"ฉันค้องโกหกเพื่อนอีกแล้ว

"แบบนี้สินะ"หว่าหวาเอ่ยด้วยสีหน้ายังคงสงสัยและไม่เชื่อแต่เธอก็เลือกที่จะไม่ถามต่อ

"ขึ้นเรียนกัน..เย็นนี้หว่าหวาจะพาแกนไปซื้อโทรศัพท์เครื่องใหม่"ฉันผงกหัวแล้วคลี่ยิ้มก่อนที่จะเดินขึ้นห้องเรียนไปกับเพื่อนคนสวย

ระหว่างที่รออาจารย์เข้าสอนฉันก็หยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน ตุบ อยู่ ๆ ก็มีเสียงวัตถุวางลงตรงหน้า ฉันช้อนตามองดูก็รู้ว่ามันเป็นโทรศัพท์ยี่ห้อหรูราคาแพง แล้วพอแหงนหน้าขึ้นมองคนที่ยืนก็พบว่าเป็นเทมโป

"ฉันซื้อโทรศัพท์มาคืนเธอน่ะ"พูดจบ เขาก็เดินไปนั่งโต๊ะประจำของเขาที่อยู่หลังห้อง

"เทมโป"นั่นเป็นเสียงของฝนที่พอเข้าห้องมาเห็นชายหนุ่มก็แสดงความดีใจจนออกนอกหน้า เธอชายตามองมาที่ฉันแล้วแสยะยิ้มร้าย ก่อนจะเดินไปหาชายหนุ่มผมสึทอง

"ทำไมไม่มาเรียนตั้งสองวัน"เทมโปนั่งไม่ไกลจากฉันนักทำให้ฉันได้ยินบทสนทนาของทั้งคู่

"ขี้เกียจ"นั้นเป็นคำตอบของฝ่ายชาย

"อีกไม่กี่วันก็ต้องหาที่ฝึกงานแล้ว ฝนขอไปฝึกงานที่เดียวกับเทมโปได้ไหม"ฝ่ายหญิงพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน

"ไปสมัครสิ ตอนนี้เปิดรับแล้ว"

"ทำไมฝนต้องไปสมัครในเมื่อฝนเป็น..."

"อย่างเธอก็แค่เพื่อนเหมือนกัน"เทมโปแทรกพูดน้ำเสียงทุ้ม พรึ่บ! เป็นเสียงเขาลุกขึ้นจากเก้าอี้

"ไอ้เจมส์ ไอ้ดีแลนไปสูบบุหรี่กัน"จากนั้นฝีเท้าหนักก็เดินออกไป

"แกน ๆ"เสียงคุ้นเคยเอ่ยเรียกและสะกิดฉัน จึงรีบหันไปหา.

"ว่าไงหว่าหวา"

"เมื่อกี้ได้ยินอะไรไหม"หว่าหวาพูดแล้วชายตาไปที่ฝนซึ่งมีสีหน้าที่ดูหงุดหงิด

"อืม"ฉันตอบกลับสั้น ๆ

"สมน้ำหน้า เมื่อกี้ฉันเห็นนางนั่งบนตักเทมโปอย่างกับเป็นคู่รัก"ฉันหันหลังให้พวกเขาจึงไม่เห็น

"งั้นเหรอ"

"คิกคิก"หว่าหวาปิดปากหัวเราะด้วยสีหน้าสะใจ ฉันก็ได้แต่มองความน่ารักของเพื่อนโดยไม่ได้พูดอะไร

..........