(16)ฉันสนใจเพื่อนเธอ

ฉันสนใจเพื่อนเธอ

พักกลางวัน ฉันกับหว่าหวาเดินลงมาจากห้องเรียนเพื่อไปที่โรงอาหารของคณะ ระหว่างทางสายตาเจ้ากรรมก็ดันไปเห็นชายหนุ่มกับหญิงสาวยืนจูบกันนัวเนียที่มุมตึก ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นเทมโปนั่นเอง

"เทมโปทำอะไรไม่อายฟ้าอายดินเลย"หว่าหวาบ่นพึมพำเพราะเธอเองก็เห็นเช่นกัน

"รีบไปกันเถอะ"ฉันคว้าแขนเพื่อนแล้วรีบก้าวขาเดินมาอย่างเร็ว

"หยุดก่อน ออร์แกน"ฉันหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย ตึก ตึก ตึก เสียงฝีเท้าเดินมายืนตรงหน้าฉัน เขามองมาที่ฉันสลับกับหว่าหวาและยกยิ้มมุมปาก

"หว่าหวา?"เทมโปจ้องไปที่เพื่อนของฉันแล้วพูดขึ้น

"ใช่ ฉันนี่แหละหว่าหวา"หว่าหวาเชิดหน้าตอบกลับพร้อมกับยกแขนกอดอก

"หึ ทำไมฉันไม่เคยสังเกตเลยว่ามีเพื่อนร่วมคราสสวยขนาดนี้"เขาพูดแล้วแสยะยิ้มร้าย

"นายคงจะตาต่ำ"

"เธอคิดแบบนั้นเหรอ..."ชายหนุ่มพูดแล้วมองมาที่ฉัน

"...หรือฉันจะตาต่ำจริง ๆ"ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมต้องมองมาที่ฉัน ทำให้รู้สึกไม่พอใจคำพูดและสายตาที่จ้องมาที่ฉัน แต่เก็บไว้ในใจ

"นายมีอะไรก็พูดมา ฉันกับแกนจะไปกินข้าว"พอหว่าหวาพูดจบเทมโปก็หันไปที่เธอ

"บังเอิญจังฉันก็หิว...พอดีงั้นฉันขอไปด้วยนะ"เขาเว้นคำว่าหิวแล้วยกยิ้มท่าทางเจ้าเล่ห์

"ใครไปห้ามนายล่ะ"ว่าแล้ว หว่าหวาก็จับมือฉันเดินไป โดยมีชายหนุ่มผมสีทองเดินตามมาติด ๆ

พอมาถึงโรงอาหาร

"อยากกินอะไรสั่งเลย เดี๋ยวให้ออร์แกนไปยกเอามาให้"เทมโปพูดขึ้นกับหว่าหวา

"ทำไมต้องให้แกนเป็นคนยกมาให้ นายไม่มีมือมีเท้าหรือไง?"

"มี แต่ออร์แกนเต็มใจที่จะยกอาหารมาให้ฉันกับเธอ...."หันมาที่ฉัน

"....ใช่ไหมออร์แกน"ฉันผงกหัวรับ

"ฉันไปยกเองดีกว่า"หมั่บ! มือหนาคว้าแขนหว่าหวาไว้ขณะที่เธอกำลังจะก้าวขาเดิน

"สั่งมาอยากกินอะไร แล้วให้ออร์แกนไปยกมาให้"เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มเรียบแล้วจ้องมองมาที่ฉันด้วยสายตาเชิงกดดันอะไรบางอย่าง

"หว่าหวาจะกินอะไร เดี๋ยวแกนไปยกมาให้เอง"สายตาคมเขาจ้องมาที่ฉันด้วยสีหน้าพอใจที่ฉันพูดกับเพื่อน

"ไม่เป็น..."

"เอาเถอะ เดี๋ยวแกนไปยกมาให้ เอาเหมือนเดิมใช่ไหม"ฉันดักพูดก่อนที่เพื่อนจะเอ่ยปฏิเสธ

"ของฉันก็เหมือนเดิม แล้วเอาน้ำมาเสิร์ฟก่อนนะ"นั้นเป็นคำสั่งของชายหนุ่ม ก่อนจะคว้าแขนหว่าหวาไปนั่น ส่วนฉันก็เดินไปสั่งอาหาร แล้วก็ยกน้ำมาให้ทั้งคู่ตามคำสั่งคนที่เรียกได้ว่าผู้มีพระคุณกับครอบครัว หึ! ถ้าฉันต้องตกในสภาพแบบนี้ พ่อฉัน แม่ฉันคงไม่รับความช่วยเหลือจากเขาแน่ พอยกอาหารมาจนครบ ทั้งสามคนก็ต่างนั่งทานกัน โดยที่ฉันไม่ปริปากพูดอะไรออกมานั่งทานอย่างเงียบ ๆ

"เธอเป็นน้องสาวไอ้..ภิสิงห์?"เทมโปเป็นคนแรกที่เปิดการสนทนาถามหว่าหวา

"ใช่ ฉันเป็นลูกพี่ลูกน้องพี่สิงห์ ช่วยให้เกียรติพี่ชายฉันด้วย"หว่าหวาพูดขึ้นอย่างไม่พอใจ

"หึ...คุณภิสิงห์พอใจยัง"เทมโปเอ่ยเชิงประชดประชัน

"เหอะ"หว่าหวากลั้วหัวเราะออกมาแล้วส่ายหน้า

"เลิกเรียนไปดื่มกันไหม..."ฉันและหว่าหวาหันไปที่คนพูด

"...ฉันอยากฉลองให้กับเพื่อนใหม่ ฉันเลี้ยงเอง"เทมโปยกยิ้มมุมปากสีหน้าเจ้าเล่ห์

"เอ่อ..."หว่าหวาหันมาที่ฉัน

"ออร์แกนต้องไปด้วยอยู่แล้ว เธอกลัวอะไร หืม?"เทมโปแทรกพูดขึ้นแล้วลงท้ายประโยคเป็นคำถาม

"ฉันไม่ได้กลัว!"เพื่อนใหม่สวนกลับทันที

"ไม่กลัวก็ดี ฉันชอบคนใจกล้าแบบนี้แหละ"ฉันได้แต่นั่งนิ่งมองใบหน้าที่หล่อเหลาแต่แฝงไปด้วยความร้ายกาจ.

หลังจากทานข้าวเสร็จ ระหว่างที่เราสามคนเดินออกมาจากโรงอาหาร

"เทมโป"อยู่ ๆ ก็มีเสียงหวานเรียกชายหนุ่ม ด้วยความอยากรู้ฉันกับหว่าหวาจึงหันไปดูพร้อมกับเจ้าของชื่อ

"น้องดาว"เทมโปพึมพำเบา ๆ ก่อนจะหันมาที่ฉัน

"ขึ้นไปก่อนเดี๋ยวฉันตามไป"สิ้นเสียง ฉันก็คว้าแขนหว่าหวาเดินออกมาอย่างไม่ใส่ใจ ระหว่างขึ้นห้องเรียน

"เทมโปจะมาไม้ไหนกันนะ"หว่าหวาพึมพำเบา ๆ พอได้ยิน

"...."ฉันได้แต่เงียบไม่กล้าที่จะแสดงความคิดเห็นอะไร

"หว่าหวาไม่ไว้ใจเทมโป..."เธอมีสีหน้าราวกับครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า

"....ชวนพี่สิงห์ไปด้วยดีกว่า"พูดจบ ก็กดเบอร์โทรหาพี่ชายของเธอทันที

"พี่สิงห์เย็นนี้ว่างไหม"

"ห๊ะ ไม่ว่างเหรอ"หว่าหวาทำหน้ายู่เมื่อรู้ว่าพี่ชายของตนไม่ว่าง

"พี่สิงห์ ..พี่สิงห์"เธอดูหน้าจอโทรศัพท์แล้วทำท่าทางหงุดหงิด

"วางสายไปซะแล้วคงไม่ว่างจริง ๆ"เธอเอ่ยขึ้นพร้อมกับเอาโทรศัพท์ใส่ไปในกระเป๋า

"เทมโปคงไม่ทำอะไรหว่าหวาหรอก"ฉันเอ่ยปลอบใจเพื่อนแม้ในใจก็ยังกังวลกลัวว่าเขาจะทำอะไรเพื่อนฉันเพราะเขาเป็นผู้ชายที่ร้ายกาจมาก

"หว่าหวาไม่น่าไปรับปากเลย"พูดจบก็ยีหัวตัวเอง

"พอแล้ว ๆ ผมยุ่งหมดแล้ว"ฉันคว้ามือเพื่อนออกจากหัวของเธอ

"อยากจะตีปากตัวเองจริง ๆ"ฉันคลี่ยิ้มบาง ๆ เข้าใจในสายตาของหว่าหวาที่มองเทมโปเป็นคนเจ้าชู้ ควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า เธอจึงรู้สึกไม่ไว้ใจ แต่ผิดกับฉันที่ดันไปตกหลุมรักคนแบบนั้น ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน คนดี ๆ ทำไมไม่ไปชอบนะ

ระหว่างที่อาจารย์กำลังสั่งงาน

ติ่ง ! เสียงเตือนจากแอปพลิเคชันสีเขียวก็ดังขึ้น

TemPo:ฉันรู้สึกสนใจเพื่อนเธอขึ้นมาแล้วล่ะสิ

นั่นเป็นข้อความที่มาจากเทมโปซึ่งเขานั่งอยู่หลังห้อง

OrGan:อย่าทำอะไรหว่าหวานะ

ฉันตอบกลับไปอย่างไว

TemPo:หึ

เขาแค่ส่งสติกเกอร์หัวเราะมาเท่านั้น

จากนั้นฉันก็หันหลังไปมองเขาที่กำลังลุกจากเก้าอี้เดินไปยังโต๊ะของหว่าหวา

"ปากกาฉันหมึกหมด เธอพอจะมีให้ฉันยืมบ้างไหม"เขาย่อตัวแล้วโน้มหน้าไปใกล้ ๆ ใบหน้าหว่าหวา

"ฉันขอดูก่อน"หญิงสาวเบือนหน้าหนีแล้วล้วงมือไปในกระเป๋าใบกระทัดรัด

"มีอยู่หนึ่งแท่งพอดี"เธอยื่นให้กับชายหนุ่ม

"ขอบใจนะ เธอนี่สวยแถมยังใจดีอีก"เทมโปเอ่ยชมหว่าหวาแล้วคลี่ยิ้ม ก่อนที่จะตวัดสายตาจ้องมาที่ฉันแล้วแสยะยิ้มร้าย ติ่ง!

TemPo:ถ้าไม่อยากให้ฉันทำอะไรเพื่อนเธอก็เลิกยุ่งกับไอ้ภิสิงห์ซะ!

ข้อความของเทมโปถูกส่งมาที่เครื่องของฉัน พออ่านจบฉันก็พ่นลมหายใจออกมาพรืดใหญ่ ในใจรู้สึกเอือมระอาความเอาแต่ใจของเขาเต็มทน

พอเลิกเรียนเทมโปก็เดินมาที่โต๊ะหว่าหวาขณะที่เธอกำลังเก็บของใส่กระเป๋า

"ฉันเอาปากกามาคืน ขอบใจนะ"เขาเอ่ยขึ้นพร้อมกับยื่นปากกาส่งให้

"อืม"หว่าหวาตอบรับสั้น ๆ

"เจอกันที่ผับ..."หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่ม

"...ฉันต้องเข้าไปเคลียร์งานก่อนน่ะ"เทมโปพูดต่อ หว่าหวาก็ผงกหัวรับ

"ออร์แกนดูแลหว่าหวาให้ดีนะ"ไม่เข้าใจว่า ถ้าไม่ได้ออกคำสั่ง เขาจะตายหรือไง

"อือ"พอสิ้นเสียง เทมโปก็เดินออกไป

"เฮ้อ"ฉันถอนลมกายใจออกมาทันที ทำให้หว่าหวาหันมามองที่ฉัน

"หนักใจอะไรเหรอ"เธอเอ่ยภาม

"ก็หนักใจกับคนที่เพิ่งเดินไปเมื่อกี้ ไม่เข้าใจเลยว่าถ้าวันไหนไม่ออกคำสั่งให้ฉันทำนั่น ทำนี่ จะชักตายหรือยังไง"หว่าหวายืนฟังอย่างเงียบ ๆ

"ถ้ารู้ว่าแกนต้องกลายเป็นเบ้เขาแบบนี้ คงไม่ให้เขายื่นมือมาช่วยเหลือครอบครัวแกนแน่"มันรู้สึกอัดอั้นตันใจจึงเผลอระบายความในใจออกมา

"...."หว่าหวายังคงฟังสีหน้าที่ดูตั้งใจ

"ฉันเผลอพูดอะไรออกไปเนี่ย"พอรู้ตัวว่าพูดมากจึงยิ้มเจื่อน ๆ ให้เพื่อน

"แกนคงทุกข์ใจมากเลยสินะ"

"ไม่ขนาดนั้นหรอก"ฉันรีบปฏิเสธทันที แม้ในใจจะตรงข้าม ใช่ฉันทุกข์ใจมาก