(24)เห็นดี!

เห็นดี

TomPo:ถ้าไม่อยากตายคาเตียงก็อย่าตอบตกลง!

พออ่านจบฉันก็เงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มที่ส่งข้อความมา ซึ่งเขานั่งอยู่ตรงหน้า ในขณะที่เขาเองก็จ้องมาที่ฉันด้วยสายตาดุดันสีหน้าตึงเรียบ

"เมื่อกี้พี่พูดว่าอะไรคะ"ฉันเลือกที่จะละสายตาจากเขาอย่างไม่ใส่ใจแล้วหันไปพูดกับภิสิงห์

"เราเป็นแฟนกันไหม"จริง ๆ แล้วฉันไม่ได้ลืมคำพูดที่ภิสิงห์พูดก่อนหน้าหรอก แต่แสร้งถามเพื่อให้เขาเน้นย้ำอีกรอบ

"จะกินไหมข้าว..."ฉันยังไม่ได้ตอบอะไรก็มีเสียงแทรกขึ้นมาทำให้ทุกคนต่างจ้องมองไปที่เขา

"....ถ้าจะขอเป็นแฟนกันก็ไม่ขอกันที่อื่น รำคาญ!"เขาสบถคำสุดท้ายด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ก่อนจะจิ้มชิ้นปลาตัวใหญ่เข้าปาก

"หึ"ภิสิงห์แค่นหัวเราะในลำคอแล้วส่ายหน้า แล้วตักอาหารมาใส่ในจานฉัน

"ทานเยอะ ๆ นะ"เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่นุ่มละมุน

"ขอบคุณค่ะ"ภิสิงห์ตักอาหารอีกรอบเพื่อไปใส่ในจานของหว่าหวาที่นั่งนิ่งไม่ได้พูดอะไร แต่ทว่าเธอกลับมีสีหน้าที่ยิ้มกรุ่มกริ่ม

"ขอบคุณค่ะพี่ชาย"หว่าหวากล่าวด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ภิสิงห็ยิ้มรับก่อนที่จะหันมาพูดกับฉัน

"พี่รอคำตอบนะ"เขายังคงต้องการคำตอบเรื่องขอเป็นแฟนกับฉัน

"อะ แฮ่ม!"ฉันได้แค่ยิ้มแล้วยังไม่พูดอะไร เสียงกระแอมของเทมโปก็ดังขัดอีก

"เทมโปมีอะไรติดคอเหรอ"หว่าหวาหันไปถามชายหนุ่มผมทองที่นั่งข้าง ๆ

"เปล่า"เขาตอบกลับสั้น ๆ ก่อนจะยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม

"รีบกินเถอะ จะได้รีบไปทำงานต่อ"เขาบอกเสียงเรียบแล้วตักข้าวเข้าปาก

หลังจากทานมื้อกลางวันเสร็จเรียบร้อย พวกเราก็ออกมาจากร้านไปยังที่จอดรถ

"ออร์แกนไปนั่งรถฉัน"เทมโปหยุดเดินแล้วหันหลังมาพูดกับฉันที่เดินเคียงคู่ภิสิงห์

"....."ฉันนิ่งแล้วมองไปที่ภิสิงห์

"เธอจะให้ไอ้...คุณภิสิงห์เสียเวลาไปส่งทำไม"เขาจึงแทรกพูดขึ้นก่อนที่ใครจะแย่งพูด

"เอ่อ..."

"ไปกับฉัน!"เขาตวาดเสียงแข็งกร้าว

"เฮ้อ.."ภิสิงห์พ่นลมหายใจก่อนจะพูดขึ้น

"...แกนไปกับเทมโปเถอะ"ว่าจบเขาก็เดินไปที่รถ ในขณะที่ชายหนุ่มผมสีทองแสยะยิ้มอย่างผู้ชนะ

"หึ"หว่าหวาที่ยืนอยู่ก็ได้แต่ส่ายหน้า

"ไปครับหว่าหวา"เทมโปพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงนุ่มต่างจากฉันเลย ทางฝั่งหญิงสาวก็คลี่ยิ้มหวานให้ก่อนจะขึ้นรถ ส่วนฉันก็นั่งเบาะหลังคนขับ จากนั้นเทมโปก่อนขับรถออกมาจากร้านอาหารไปยังบริษัท

"เทมโปเข้าไปก่อนนะ หว่าหวาขอคุยกับแกนนิดหน่อย"พอมาถึงหน้าห้องทำงานผู้บริหารหว่าหวาก็พูดขึ้นขณะที่เทมโปกำลังเปิดประตู

"คุยเรื่อง?"ชายหนุ่มผมสีทองเลิกคิ้วถามด้วยสีหน้าสงสัย

"เรื่องผู้หญิง ๆ น่ะ"หว่าหวาตอบกลับแล้วฉีกยิ้มกว้าง.

"อืม แล้วรีบเข้ามานะครับ"

"โอเค"สิ้นเสียงเทมโปก็เข้าไปในห้อง

"หว่าหวามีเรื่องอะไรจะคุยกับแกนเหรอ"เมื่อเห็นว่าเทมโปเข้าไปแล้วฉันจึงเอ่ยถามทันที

"คือ..พี่สิงห์อยากจะเลี้ยงฉลองที่เรามาฝึกงานวันแรกหน่ะ..."หญิงสาวใบหน้าสวยพูดพร้อมกับยิ้มหวาน

"..แกนต้องไปนะ"แล้วเอื้อมมือมาสะกิดแขนฉัน

"อืม แกนไป"ฉันตอบกลับทันที โดยที่ไม่คิดเกรงกลัวเทมโป ต่อไปนี้ฉันจะไม่ยอม ไม่ฟัง ไม่ทำตามความต้องการของคนเลวอีกแล้ว ใช่ เขาเลว!

"เย้!"หว่าหวาเอ่ยออกมาอย่างดีใจ

"...."ฉันยิ้มหวานให้กับเพื่อนที่น่ารัก

จากนั้นหว่าหวาก็ขอตัวเข้าไปในห้อง ส่วนฉันก็ทำงานที่ค้างไว้ทันที

จนกระทั่งใกล้เวลาเลิกงาน เสียงฝีเท้าหนักก็ดังเข้ามา ทำให้ฉันละสายตาจากหน้าจอคอมหันไปดูว่าเป็นใคร

"พ่อ"ฉันเอ่ยขึ้นด้วยความดีใจ. ท่านก็คลี่ยิ้มให้

"วันนี้พ่อยุ่งทั้งวันไม่มีเวลามาหาลูกเลย"ท่านเอ่ยพร้อมเอามือมาลูบหัวฉัน

"ไม่เป็นไรค่ะ"

"พอทำได้ไหม"พ่อถามแล้วมองไปที่หน้าจอคอม

"ทำได้อยู่ค่ะ"ฉันตอบกลับแล้วคลี่ยิ้มกว้างตาหยี

"นั้นสินะ ลูกสาวพ่อเก่งอยู่แล้ว"

"คิก คิก"ฉันหัวเราะชอบใจที่พ่อยอฉัน

"ขับรถมาใช่ไหม"ท่านเอ่ยถามเพราะไม่รู้ว่าเมื่อเช้าภิสิงห์มารับฉันที่บ้านตอนที่พ่อออกไปบริษัทก่อน

"ไม่ได้ขับมาค่ะ เมื่อเช้าพี่สิงห์ไปรับ"พ่อผงกหัวรับ ก่อนที่จะพูดขึ้น

"แล้วจะกลับพร้อมพ่อเลยไหม"ฉันยกแขนดูนาฬิกาที่ข้อมือสลับกับประตูห้องผู้บริหาร

"พ่อกลับไปพักเถอะค่ะ...แกนจะกลับกับพี่สิงห์เพราะเขาบอกว่าจะมารับ"

"แกนรักพี่เขาหรือเปล่า"พ่อเอ่ยถามแบบยิ้ม ๆ ฉันรีบสั่นหัวพรืดใหญ่

"แกนเห็นพี่สิงห์เป็นแค่พี่ชายค่ะ"

"แกนมีคนที่รักแล้ว?"สิ้นเสียง ฉันก้มหน้างุดแล้วพูดเบา ๆ ว่า

"มีค่ะ..."แล้วก็ลอบหายใจเบา ๆ

"...แต่เขาไม่ได้รักแกนเขาเห็นแกนเป็นแค่เพื่อน"ใบหน้าหล่อเหลาของเทมโปก็ลอยเข้ามาพร้อมกับคำพูดของเขาที่มันดังในหูว่า

'เธอเป็นได้แค่เพื่อนที่ฉันเก็บไว้เอาเวลาเงี่xนเท่านั้น' มันรู้สึกเจ็บจี๊ดไปทั้งใจ

"ใครกันนะที่ตาบอดมองไม่เห็นความสวยของลูกสาวพ่อ"พ่อพูดเชิงหยอกล้อเพื่อให้ฉันผ่อนคลาย

"...."ฉันเงยหน้าขึ้นแล้วยิ้มหวานให้ท่าน

ระหว่างที่เราสองพ่อลูกคุยกันอยู่นั้น เสียงฝีเท้าหนักอีกคู่ก็เดินเข้ามา

"พี่ทอย"ใช่แล้ว เขาคือรองประธานบริษัท หรือพี่ชายต่างมารดาของเทมโปนั้นเอง

"สวัสดีครับคุณอา"

"สวัสดีครับคุณทอย"สองหนุ่มต่างวัยทักทายกันอย่างสุภาพ

"มาให้กำลังใจลูกสาวเหรอครับ"พี่ทอยเอ่ยแซวพ่อแล้วคลี่ยิ้มให้ฉัน

"เหอะ ๆ"พ่อได้แต่กลั้วหัวเราะ

"ผมขอตัวก่อนนะครับ"

"เชิญครับ ๆ"พ่อผายมือราวกับหลบทางให้ท่านรองประธาน

"...."เขาคลี่ยิ้มแล้วเปิดประตูเข้าไปในห้อง

"งั้นพ่อกลับก่อนนะ"เมื่อเห็นท่านรองประธานเข้าไปแล้วพ่อก็พูดขึ้น

"ค่ะ...."ฉันขานรับแล้วดึงแขนพ่อมากอดแล้วทำท่าออดอ้อน

"...เอ่อวันนี้แกนอาจจะกลับดึกนะคะ"

"จะหนีเที่ยวใช่ไหม"พ่อพูดแล้วเอื้อมมือมาบีบจมูกฉันเบา ๆ

"ไม่ได้หนีเที่ยว...พอดีว่าพี่สิงห์จะเลี้ยงฉลองที่มาฝึกงานวันแรกน่ะค่ะ"

"แค่สองคน?"

"มีน้องสาวเขาด้วย หว่าหวาไงค่ะที่แกนเคยเล่าให้ฟังบ่อย ๆ"

"อืม"พ่อพยักหน้ารับรู้

"อย่าดึกมากนะ"ฉันรีบส่ายหัวทันที

"ไม่ดึกหรอกค่ะเพราะต้องตื่นเช้ามาฝึกงานไงคะ"

"โอเค งั้นพ่อกลับก่อนนะ"

"ค่ะ..ขับรถดี ๆ นะคะ"ฉันนั่งมองแผ่นหลังพ่อตัวเองแล้วคลี่ยิ้มอย่างมีความสุขที่ได้เกิดเป็นลูกท่าน

แอ๊ดดดดด เสียงประตูห้องเปิดออกมาพร้อมกับร่างชายหนุ่มสองคน

"ลูกค้าท่านนี้ค่อนข้างเรื่องมาก จะพูดอะไรก็พูดให้มันดี ๆ หน่อยนะ"รองประธานเอ่ยกับน้องชายที่เพิ่งเข้ามาฝึกงานในบริษัท

"รู้แล้วครับ...."เทมโปหยุดยืนตรงที่ฉันนั่ง

"....พี่ไปก่อนเดี๋ยวผมตามไป"

"อืม รีบตามมาล่ะ"คนพี่พูดจบก็ก้าวขายาวเดินไป

"ไปรอฉันที่คอนโด"เทมโปพูดขึ้นหลังจากพี่ชายต่างมารดาเดินลับตาไปแล้ว

"...."ฉันไม่ตอบเลือกที่จะนั่งเงียบทำหูทวนลม

"ถ้าฉันกลับไปแล้วไม่เจอเธอ เห็นดีแน่"ว่าจบ ชายหนุ่มผมสีทองก็เอามือล้วงกระเป๋าแล้วก็เดินไป

"คนเลว"ฉันแอบด่าเขาเบา ๆ ด้วยความหมั่นไส้

"แกน ๆ"ประตูเปิดออกมาพร้อมกับเจ้าของเสียงหวานที่เดินเข้ามา

"เราไปกันเถอะ พี่สิงห์ใกล้จะถึงแล้ว"

"โอเค แกนขอเก็บของก่อน"

หลังจากเก็บของปิดคอมพิวเตอร์ตรวจดูความเรียบร้อยแล้ว ฉันกับหว่าหวาก็เดินไปที่ลิฟต์อย่างอารมณ์ดี

อีกด้าน

เทมโปขับรถตามพี่ชายต่างมารดาไปคุยงานกับลูกค้าที่นัดไว้ ระหว่างสายตาคมเหลือบไปเห็นรถยนต์คันหรูที่คุ้นตาขับมาอีกเลนในเส้นทางที่จะไปยังบริษัทของเขา

"ไอ้เหี้ยสิงห์"เขาสบถออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ที่เห็นคนที่ไม่ชอบ เขาเกิดนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้จึงคว้าโทรศัพท์กดหาใครบางคนทันที

ครืนนนน ครืนนนน

(สวัสดีครับ)ไม่นานปลายสายก็กดรับแล้วเอ่ยขึ้น

"สวัสดีครับคุณอา"

(มีอะไรหรือเปล่าครับคุณเทมโป)ชายวัยกลางคนที่อยู่ในสายเอ่ยถาม

"คือ..แกนได้บอกหรือเปล่าครับว่าจะกลับบ้านตอนไหน"

(....)ปลายสายเงียบ

"ผมมีงานที่จะให้แกนทำน่ะครับ"

(อ๋อ..วันนี้ยัยแกนบอกว่าจะกลับดึกหน่อยเห็นว่าภิสิงห์จะพาไปเลี้ยงฉลองน่ะครับ)พอได้ฟังแบบนั้นชายหนุ่มก็ขบกราม มือกำพวงมาลัยรถแน่นด้วยความโกรธ

"ขอบคุณครับ"สิ้นเสียง เขาก็รีบกดวางสายแล้วกดเบอร์หาอีกคน

ครืนนนนน ครืนนนนนน ครืนนนน

การที่ปลายสายไม่รับทำให้เขายิ่งโกรธมาก

"โธ่เว้ย! ออร์แกนได้เห็นดีกันแน่"