(23)อย่าตอบ

อย่าตอบ

หลังจากที่จัดการตัวเองเรียบร้อยฉันก็เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยอารมณ์ที่โกรธ โมโห และแค้นใจมาก ทำไมนะ ทำไมฉันถึงได้โง่รักผู้ชายคนนี้ได้

พอมาถึงที่หน้าห้องทำงานผู้บริหาร ฉันยืนพ่นลมหายใจพรืดใหญ่ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปเพื่อไปเอากระเป๋าที่ฝากหว่าหวาไว้

"แกนมาพอดีเลย"นั่นเป็นเสียงหวานของหว่าหวาที่เอ่ยขึ้นเมื่อฉันก้าวขาเข้าไปในห้อง ซึ่งภายในนั้นก็มีหว่าหวาที่กำลังนั่งให้หญิงวัยกลางคนกำลังสอนงานเลขาอยู่ ส่วนอีกมุมที่โต๊ะประจำตำแหน่ง ชายหนุ่มผมสีทองที่เพิ่งจะทำเรื่องอย่างว่ากับฉันอย่างซาดิสม์ กำลังนั่งจดจ่ออยู่กับหน้าจอคอมของตัวเองด้วยสีหน้าจริงจัง และดูตั้งใจ

"พี่นุชกำลังสอนงานเรา"ฉันคลี่ยิ้มให้พี่นุชพร้อมกับยกมือไหว้เธออย่างนอบน้อม

"สวัสดีค่ะ"เธอยิ้มรับ ในขณะที่ฉันกำลังจะก้าวขาเดินไปยังโต๊ะทำงานที่หว่าหวานั่งอยู่ แต่ก็ต้องหยุดชะงัก

"ออร์แกน"เพราะมีเสียงทุ้มเอ่ยเรียก

"...."ฉันหันไปที่เจ้าของเสียงด้วยใบหน้าเรียบแฝงความไม่พอใจเรื่องที่เขาทำเมื่อกี้ในห้องน้ำ

"ไปชงกาแฟให้ฉันหน่อย...."ใบหน้าหล่อหันไปที่หว่าหวา

"...เอากาแฟด้วยไหม"เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงละมุน

"ไม่ดีกว่า นายจะดื่มกาแฟ?"หว่าหวาถามกลับ

"ใช่"สิ้นเสียงตอบ หว่าหวาก็หันไปที่พี่นุช

"เดี๋ยวหว่าหวามานะคะ"

"จะไปไหน"ชายหนุ่มเอ่ยถามทันที

"จะไปชงกาแฟกับแกนให้นายไง"

"พี่นุชสอนงานเธออยู่ไม่ใช่เหรอ...ไม่ต้องไป"เทมโปแย้งขึ้นทันที

"แต่แกนก็ต้องเรียนรู้งานด้วยเหมือนกัน"

"ก็รีบไปแล้วรีบมา"ชายหนุ่มผมสีทองหันมาพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงเข้ม

"หว่าหวาไม่ต้องไปหรอก เดี๋ยวแกนจะรีบไปรีบมา"ว่าแล้ว ฉันก็เดินออกมาจากห้องทันที

ฉันชงกาแฟให้เทมโปตามคำสั่งแล้วรีบนำมาให้เขาทันที

"ขอบใจ"เสียงทุ้มเอ่ยด้วยน้ำเสียงห้วน ๆ เขารับแก้วกาแฟไป ฉันก็ก้าวขาเดินไปที่หว่าหวาเพื่อจะได้เรียนรู้งาน

ผ่านไปราวสองชั่วโมง

"พอเข้าใจไหมคะ"พี่นุชที่เป็นหัวหน้าเลขาเอ่ยถามขึ้น

"เข้าใจค่ะ"ฉันกับหว่าหวาตอบพร้อมกันพร้อมกับคลี่ยิ้มให้เธออย่างเป็นมิตร

"งั้นลองทำดูนะ เดี๋ยวพี่จะมาตรวจ"

"ค่ะ/ค่ะ"สิ้นเสียง พี่นุชก็หันไปพูดกับเทมโป

"พี่ไปก่อนนะเทมโป"

"ขอบคุณครับ"ชายหนุ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงสุภาพ

พอพี่นุชออกไปฉันก็หยิบกระเป๋าแล้วเดินออกมาจากห้องเพื่อไปยังโต๊ะทำงานของฉันที่อยู่ข้างนอก

ฉันนั่งทำงานจนเพลินมารู้ตัวอีกทีก็เพราะมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ครืนนน ครืนนน จึงหยิบขึ้นมาดูแล้วคลี่ยิ้มบาง ๆ ก่อนจะกดรับ

"ฮาโหลค่ะ"

(พี่กำลังไปรับนะ)เสียงนุ่นละมุนพูดเข้ามาในสาย

"เที่ยงแล้วเหรอคะเนี่ย..."ระหว่างที่กำลังคุยโทรศัพท์อยู่ฉันต้องหันไปยังประตูห้องทำงานผู้บริหารที่เปิดออกมาพร้อมกับร่างชายหนุ่มและหญิงสาว

"ออร์แกนทานข้าวกับหว่าหวา..."หว่าหวาชะงักเมื่อเห็นว่าฉันกำลังคุยโทรศัพท์อยู่

"ใครโทรมา"แล้วก็มีเสียงทุ้มเอ่ยถามเมื่อเห็นฉันคุยโทรศัพท์เช่นกันด้วยสีหน้าเข้ม

"พี่สิงห์แน่เลย"เป็นหว่าหวาที่พูดพร้อมกับส่งยิ้มให้ฉัน ในขณะที่ชายหนุ่มเปลี่ยนสีหน้าที่ดุดันจ้องฉันด้วยสายตาคมกริบ

"แกนรอนะคะ"ฉันพูดเข้าไปในสายอย่างไม่ใส่ใจสายตาคมที่จ้องอยู่ แล้วก็กดวางสาย

"แกนจะไปทานข้าวกับพี่สิงห์"จากนั้นก็หันไปบอกกับหว่าหวา

"โอเค งั้นฝากบอกพี่สิงห์ด้วยนะว่าหว่าหวาไปทานข้าวกับเทมโป"ฉันผงกหัวรับ

"ไปด้วยกัน"อยู่ ๆ เทมโปก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแข็ง

"หมายความว่ายังไง..."หว่าหวามองเทมโปสลับมาที่ฉัน

"...ให้แกนไปด้วยงั้นเหรอ"

"อืม"ชายหนุ่มตอบกลับสั้น ๆ

"แกนรับปากจะไปทานมื้อกลางวันกับพี่สิงห์ อีกอย่างเขากำลังจะมาแล้วด้วย"

"ก็ให้มันกลับไป"เทมโปสวนกลับทันที ทำให้หว่าหวาหันขวับไปที่ชายหนุ่ม

"คงทำแบบนั้นไม่ได้"คำพูดของฉันทำเอาเจ้าของใบหน้าหล่อดูหงุดหงิดขึ้นมาอย่างไม่ปกปิด

"ออร์แกน!"เขาตวาดใส่ด้วยน้ำเสียงเข้มดุ

"ปล่อยให้แกนไปทานกับพี่สิงห์..."หญิงสาวหน้าสวยพูดจบแล้วยิ้มหวานให้ฉันก่อนที่จะคว้าแขนชายหนุ่มแล้วเอ่ยขึ้น

"...ส่วนเราไปกันเถอะหว่าหวาหิวแล้ว"ว่าจบ เธอก็ดึงแขนเทมโปให้ก้าวขาเดิน

"เฮ้อ"พอทั้งคู่เดินลับตาไปฉันก็พ่นลมหายใจออกมาหนัก ๆ ฉันรู้สึกเหนื่อยใจมาก ที่ไม่สามารถคาดเดาอารมณ์ของเทมโปได้เลย บางครั้งก็มีท่าทางราวกับหึงหวง และอีกมุมก็มีท่าทางที่ดูรังเกียจในตัวฉัน

ตอนนี้สิ่งที่ทำได้คือนั่งนับวันที่จะเรียนจบ เพราะฉันจะได้ไม่ต้องทดแทนบุญคุณที่เขาช่วยครอบครัวของฉันแล้ว แน่นอนถึงวันนั้นฉันก็จะเป็นอิสระ มีชีวิตเป็นของตัวเองจริง ๆ สักที

ฉันเก็บข้าวของปิดคอมพิวเตอร์แล้วลงมารอภิสิงห์ที่ชั้นล่างของบริษัท และไม่นานนักภิสิงห์ก็ขับรถเข้ามา ฉันจึงเลือกที่เดินไปหาเขาเอง เพราะจะได้ไม่ต้องเสียเวลาให้เขาต้องลงจากรถ

"หว่าหวา?"พอเปิดประตูรถชายหนุ่มหน้าตาดีก็เอ่ยถามถึงน้องสาวเขา

"หว่าหวาไปทานข้าวกับ...เทมโป"

"หึ"พอสิ้นเสียง ภิสิงห์ก็กลั้วหัวเราะออกมาพร้อมกับถอยรถขับออกจากบริษัท

"อยากทานอะไรเป็นพิเศษไหม"ระหว่างทางชายหนุ่มคนขับก็หันมาถามฉัน

"อะไรก็ได้ค่ะ"ที่ตอบแบบนั้นก็เพราะฉันทานได้ทุกอย่าง เป็นไคนที่ไม่เรื่องมากอยู่แล้ว

"โอเค"ภิสิงห์ตอบกลับสั้น ๆ และไม่บอกด้วยว่าจะพาฉันไปทานอะไร

จนกระทั่งภิสิงห์เลี้ยวเข้าร้านอาหารหรูแห่งหนึ่ง ระหว่างที่คนขับหาที่จอดรถสายตาฉันก็เหลือบไปเห็นรถยนต์คันหรูที่คุ้นเคย

"เทมโป"ฉันพึมพำเบา ๆ ใช่แล้วรถคันนั้นเป็นของเทมโปนั่นเอง

"เมื่อกี้แกนพูดว่าอะไรนะ"ชายหนุ่มจอดรถสนิทแล้วก็หันหน้ามาถาม

"เอ่อ...เปลี่ยนร้านได้ไหมคะ"ฉันรู้สึกอยากจะเปลี่ยนร้านขึ้นมาทันทีจึงพูดออกไป

"ทำไมล่ะ"ภิสิงห์เลิกคิ้วเอ่ยถาม

"คือ..."ครืนนนน ครืนนน ยังไม่ทันได้พูดอะไรเสียงโทรศัพท์ขอวภิสิงห์ก็ดังขึ้น เขาละสายตาแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู

"หว่าหวา"แล้วบอกให้รู้ว่าคนที่โทรเข้ามาคือใคร ก่อนจะกดรับ

"ว่าไงหว่าหวา"ฉันนั่งฟังเงียบ ๆ

"เอ้าเหรอ"ภิสิงห์หันมาที่ฉัน

"โอเค โอเค เดี๋ยวเข้าไป"สิ้นเสียง ภิสิงห์ก็กดวางสายก่อนจะพูดขึ้น

"หว่าหวากับเทมโปทานข้าวที่ร้านนี้..."ฉันก้มหน้างุดแล้วเม้มปากทั้งสองเข้าหากันแน่น

"..เพราะเทมโปใช่ไหมแกนถึงอยากเปลี่ยนร้าน"ฉันเงยหน้าแล้วหันไปมองที่ชายหนุ่ม

"...."มันพูดอะไรไม่ออกเลยจริง ๆ

"ถ้าพี่อยู่แกนก็ไม่ต้องกลัว..."ฉันขมวดคิ้วด้วยใบหน้าสงสัยกับคำพูดของภิสิงห์

"....เทมโปชอบรังแกแกนใช่ไหม"ภิสิงห์พูดต่อ

"...."ฉันไม่ตอบได้แต่นั่งนิ่ง

"พี่จะปกป้องแกนเอง..พี่จะไม่ให้ใครมารังแกแกนได้อีก"ว่าจบ มือหนาก็คว้ามือของฉันไปกุม

"พี่ชอบแกนนะ"ตุ่บ ตุ่บ ตุ่บ คำพูดของภิสิงห์มันทำให้หัวใจดวงน้อยของฉันปั่นป่วน หลากหลายอารมณ์ ทั้งตกใจ แปลกใจ และกังวล

"เราไปกันเถอะ"เมื่อเห็นว่าฉันไม่ได้พูดอะไร ภิสิงห์จึงเปลี่ยนเรื่องชวนฉันเข้าไปในร้าน พอพ้นประตูเข้ามาในร้าน ก็เห็นโต๊ะที่มีหว่าหวากับเทมโปนั่งอยู่ดี ซึ่งทั้งคู่ต่างมองมาที่ฉันและภิสิงห์ ในขณะที่กำลังจะก้าวขาเดินไปหา จู่ ๆ ภิสิงห์ก็คว้ามือฉันไปจับแล้วพาฉันเดินเคียงคู่ไปกับเขา ท่ามกลางสายตาชายหญิงที่มองมา

"แหม่...จับมือราวกับคู่รักเลยนะ"พอเดินมาถึงโต๊ะหว่าหวาก็เอ่ยแซวขึ้นทันที ส่วนชายหนุ่มที่นั่งข้าง ๆ ส่งสายตาดุดันพร้อมกับขบกรามแน่นจนเห็นเส้นเลือดปูดโปนที่ขมับ

"สวัสดีเทมโป"ภิสิงห์เลือกที่จะกล่าวทักทายเขาเจ้าของใบหน้าที่บอกบุญไม่รับ

"อืม"แต่ยังตอบกลับสั้น ๆ ห้วน ๆ จากนั้นภิสิงห์ขยับเก้าอี้ให้ฉันนั่งลงก่อน แล้วเขาก็นั่งลงข้าง ๆ

"หว่าหวา"ชายหนุ่มเอ่ยเรียกน้องสาวด้วยใบหน้าอมยิ้ม

"ว่าไงคะพี่สิงห์"คนเป็นน้องตอบรับด้วยน้ำเสียงสดใส

"เมื่อกี้พี่สารภาพรักกับแกนแล้วนะ"คำพูดของภิสิงห์ทำให้ฉันรู้สึกตกใจมากที่เขากล้าพูด

"หึ"เทมโปกลั้วหัวเราะในลำคอด้วยสีหน้าเยาะเย้ยภิสิงห์อยากเห็นได้ชัด

"แล้วแกนว่ายังไง"หว่าหวาพูดพลางมองไปที่ภิสิงห์สลับมาที่ฉัน

"แกนก็ชอบพี่สิงห์"คำตอบฉันทำให้ภิสิงห์หันขวับมาที่ฉันด้วยใบหน้าที่ดูแปลกใจแฝงดีใจด้วย

ส่วนชายหนุ่มอีกคนไม่แสดงท่าทีอะไรเขานิ่งมาก แต่สายตาที่แสนคมกริบนั้นมองมาราวกับว่าจะฆ่าฉันยังไงยังนั้น ทำให้รู้สึกขนลุกไปหมด

"งั้นเราเป็นแฟนกันนะ"ภิสิงห์คว้ามือฉันมากุม

"...."ฉันก้มหน้างุดแล้วพูดกับตัวเองในใจ การที่ฉันบอกว่าชอบภิสิงห์ไม่ได้หมายถึงชอบจนอยากเป็นแฟนขนาดนั้น ติ่ง! จู่ ๆ เสียงข้อความในโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ทำให้ฉันสลัดออกจากความกดดันแล้วหยิบขึ้นมาดู

TomPo:ถ้าไม่อยากตายคาเตียงก็อย่าตอบตกลง!