(26)ไม่ยอมปล่อย

ไม่ยอมปล่อย

ตึก ตึก เสียงฝีเท้าหนักที่เดินมาจากห้องน้ำจนมาหยุดยืนท้าวเอวหลวม ๆ จ้องมาที่ฉัน ด้วยสภาพผมที่เปียกหมาด ๆ ดูตามเนื้อตัวก็เดาได้ว่าเขาเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ

"ไปล้างตัว"ปากหนาเอ่ยพร้อมกับพ่นลมหายใจออกมาแล้วเบือนหน้าไปทางอื่น ในขณะที่ฉันมองเขาด้วยสายตาเคียดแค้นยกมือขึ้นปาดน้ำตาแบบลวก ๆ แล้วขยับกายลงจากเตียง เดินย่างเข้าไปในห้องน้ำอย่างเงียบ ๆ

หลังจากที่จัดการกับร่างกายตัวเองจนสะอาดเรียบร้อย ก็ได้เดินออกมาจากห้องน้ำ แต่ก็ต้องหยุดชะงักเอียงหูฟังบทสนทนาที่ชายหนุ่มผมที่ทองพูดคุยกับใครบางคนผ่านโทรศัพท์

"หาคนไปสั่งสอนไอ้ภิสิงห์ให้หน่อย"พอได้ยินแบบนั้นฉันก็รีบก้าวขาเรียวเดินไปยืนตรงหน้าก่อนที่จะเอ่ยห้าม

"เทมโป แกนขอร้องอย่างทำอะไร..."

"แค่นี้ก่อน"ยังพูดไม่จบประโยค เทมโปก็แทรกพูดในโทรศัพท์แล้วกดวางสายจ้องมาที่ฉันด้วยสายตาดุดัน

"เป็นห่วงมันมาก?"

"แกนขอเถอะนะ.."ใบหน้าหล่อเบือนหน้าไปทางอื่นแล้วลอบหายใจ

"...จะให้แกนทำอะไรก็ได้ แต่ขอเรื่องเดียวอย่าทำอะไรพี่สิงห์เลยนะ"ฉันพอรู้มาบ้างว่าธุรกิจครอบครัวเทมโปไม่ได้มีแต่ธุรกิจที่ขาวสะอาด แต่ยังมีธุรกิจสีเทา แน่นอนว่าเขาจะต้องมีอำนาจและพรรคพวกมากมาย ฉันจึงคิดว่าภิสิงห์คงไม่ปลอดภัยแน่

"หึ..ยอมทุกอย่าง?"เทมโปหันกลับมาแล้วเลิกคิ้วถามแล้วแสยะยิ้มร้าย.

"ใช่ แกนจะยอมทุกอย่างเพียงแค่เทมโปอย่าทำอะไรพี่สิงห์เลยนะ"ฉันถือวิสาสะเอื้อมมือไปเขย่าแขนแกร่งเบา ๆ

ชายหนุ่มยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะกระตุกผ้าขนหนูตัวเองออก เผยท่อนเอ็นขนาดใหญ่ที่ผงาดออกมา ฉันยืนกลืนน้ำลายลงคอแล้วย่อตัวลง

"ทำให้หน่อย"เป็นคำสั่งที่น้ำเสียงกระเส่าของคนตัวโต และแน่นอนฉันไม่สามารถขัดใจเขาได้ในสถานการณ์แบบนี้

เช้าวันต่อมา

ฉันค่อย ๆ ลืมตาขึ้น แล้วกวาดสายตาไปรอบ ๆ ห้องอย่างคนสิ้นหวัง ไม่อยากจะตื่นขึ้นมาเลย เพราะตื่นมาต้องพบกับสิ่งที่โหดร้าย ฉันพ่นลมหายใจพรืดใหญ่อย่างปลง ๆ แล้วหยัดกายลุกขึ้นนั่งเอาหลังพิงหัวเตียง.

ภายในห้องว่างเปล่า ไร้ร่างชายหนุ่มที่ทำเรื่องอย่างว่ากับฉันเมื่อคืนเกือบเช้า จากนั้นฉันก็ลงจากเตียงแต่สายตาก็เหลือบไปเห็นโน้ตที่วางไว้บนโต๊ะข้างเตียงจึงหยิบขึ้นมาดู

'ฉันต้องเข้าประชุมเช้ากับพี่ทอย เธอตื่นแล้วก็รีบตามมา'

อ่านจบฉันขยำแล้วทิ้งลงในถังขยะก่อนที่จะพาตัวเองเข้าไปในห้องน้ำ

ตอนนี้ฉันนั่งรถมาถึงที่บริษัทแล้ว ก่อนที่จะไปที่โต๊ะทำงานฉันได้แวะไปหาพ่อที่แผนก

"อ้าว ยัยแกน"พ่อละสายตาจากเอกสารแล้วเงยหน้าขึ้นทักทายฉัน

"สวัสดีค่ะพ่อ"ฉันยกมือไหว้ท่านแล้วเดินไปนั่งเก้าอี้

"เมื่อคืนไปนอนไหนมา"ฉันคลี่ยิ้มบาง ๆ สะเทือนใจกับคำถาม

"นอนกับหว่าหวาค่ะ"ใช่แล้ว ฉันไม่บอกความจริง เลือกที่จะโกหกคนเป็นพ่อ

"อืม"พ่อขานรับสั้น ๆ แต่มีสีหน้าที่ดูไม่เชื่อสนิทใจ แต่ท่านก็ไม่ได้เซ้าซี้อะไรฉัน

"พ่อคะ"ท่านหันมามองฉันด้วยสีหน้าสงสัย.

"หนี้สินของบ้านเรา...."

"เหลืออีกไม่เท่าไหร่เราก็จะชำระหมดแล้วล่ะ..ลูกมีอะไรหรือเปล่า"พ่อแทรกพูดขึ้นแล้วเอ่ยถามในประโยคสุดท้าย

"แกนอยากไปเรียนต่อที่ต่างประเทศค่ะ"ก่อนหน้าตอนที่พ่อยังไม่ได้มีหนี้สินที่มหาศาลแบบนี้ ท่านเคยบอกว่าจะส่งฉันไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ

"...."ท่านย่นคิ้วหนาจ้องมองฉันนิ่ง ๆ

"พ่อไม่ต้องห่วงเรื่องเงิน แกนจะสอบชิงทุนไปเอง"

"พ่อไม่ได้ห่วงเรื่องเงิน เพราะตอนนี้พ่อพอมีที่จะส่งลูกไปเรียนได้...."ท่านหยุดพูดแล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินมาที่ฉันแล้วยกมือลูบที่หัวอย่างอ่อนโยน.

"...แต่ก่อนหน้าลูกปฏิเสธที่จะไป พ่อก็เลยแปลกใจว่าทำไมต้องนี้ลูกถึงอยากจะไป"

"แกนอยากไปหาประสบการณ์น่ะค่ะ"ฉันตอบกลับแล้วคลี่ยิ้มบาง ๆ แต่ความจริงที่ฉันอยากไปก็เพราะอยากจะหนีหน้าใครบางคน

"อืม..งั้นก็ตามใจลูก"ฉันสวมกอดพ่อด้วยความรัก และดีใจที่พ่ออนุญาต หลังจากพูดคุยธุระกับพ่อเรียบร้อย ฉันก็มาที่แผนกด้วยความหวัง.

'อดทนอีกแค่เดือนเดียว..ฉันก็จะไม่ได้เจอคนเลวคนนั้นแล้ว'

พอเดินมาถึงหน้าห้องผู้บริหาร ฉันถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปเพื่อทักทายเพื่อน เพราะรู้ว่าเธอต้องอยู่ด้านในคนเดียว เนื่องจากอีกคนต้องเข้าประชุม แต่ทว่า พอเปิดประตูเข้าไปก็พบแต่ความว่างเปล่า

"หว่าหวายังไม่มา?"ฉันพึมพำกับตัวเองแล้วล้วงโทรศัพท์ในกระเป๋าขึ้นมา แล้วกดเบอร์หาเธอทันที

ครืนนนน ครืนนนน

(ฮาโหล)ไม่นานปลายสายก็กดรับแล้วเอ่ยขึ้น

"หว่าหวาทำไมยังไม่มา...."

(แกน หว่าหวาคงไม่ได้ไปฝึกงานที่นั้นแล้ว.....)เธอลอบหายใจเบา ๆ ก่อนที่จะพูดต่อ

(....หว่าหวาทนทำงานกับคนที่ทำร้ายพี่ชายหว่าหวาไม่ได้หรอก)สิ้นเสียง ก็เป็นฉันที่พ่นลมหายใจ

"แกนเข้าใจ แล้วพี่สิงห์เป็นยังไงบ้าง"แล้วเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

(ไม่เป็นอะไรมากแต่พี่สิงห์เป็นห่วงแกนมากเลยนะ เทมโปทำอะไรแกนหรือเปล่า)

"มะ ไม่เขาไม่ได้ทำอะไรแกน"ฉันพูดโกหกอย่างตะกุกตะกัก

(หว่าหวาอยากให้แกนอยู่ห่าง ๆ เทมโปไว้ เขาร้ายกาจมาก ๆ เลย) ฉันก็กำลังหาทางหนีเขาอยู่เหมือนกัน

"จ่ะ แกนจะพยายามอยู่ห่างเขา"

(หว่าหวาเข้าใจแกนนะ ว่าต้องทดแทนบุญคุณ แต่ที่เขาทำกับแกนมันมากเกินไปทำราวกับว่าแกน...)เธอหยุดพูด และฉันก็รู้ว่าเธอจะพูดต่อว่าอะไร

"ไม่ใช่คน"ฉันพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเทา

(โธ่ แกน...)

"ไม่เป็นอะไรแกนทนได้ อีกไม่นานแล้ว.."

(เทมโปจะปล่อยแกนไปจริง ๆ เหรอ) นั้นคือสิ่งที่ฉันกังวล

ระหว่างที่ฉันทำงานอยู่นั้นก็ได้ยินเสียงส้นสูงเดินใกล้เข้ามา ฉันจึงเงยหน้าขึ้นมอง ก็รู้สึกตกใจเล็กน้อย

"ฝน..."เธอเดินแสยะยิ้มเข้ามาที่โต๊ะทำงานฉัน

"...มาได้ยังไง"

"เทมโปเรียกฉันมา"เธอตอบแล้วยกยิ้มมุมปาก

"เป็นไงนังขี้ข้า สบายดีไหม"ฉันกำหมัดกัดกรามแน่นด้วยความโกรธที่ฝนพูดกับฉันแบบนี้ แต่ก็ได้แค่นิ่ง

"ที่เทมโปให้เธอมาฝึกงานที่นี่ไม่ใช่เพราะพิศวาสในตัวเธอนะ..."หญิงสาวที่ฉันเคยคิดว่าเป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่ง แต่กลับมาพูดจาดูถูกเหยียดหยามฉันอยู่ตรงหน้า

"...อย่างเธอก็เป็นได้แค่ขี้ข้ากับ นางบำเรอเท่านั้น"

"พูดจบหรือยัง"ฉันเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบใบหน้านิ่ง.

"นัง..."ตึก ตึก ตึก ฝนไม่ทันได้วีนเหวี่ยงใส่ เสียงฝีเท้าหนักก็เดินเข้ามาทำให้ฉันกับเธอหันไปที่เจ้าของฝีเท้านั้น

"เทมโป"ฝนเดินเข้าไปเกาะแขนชายหนุ่มอย่างออดอ้อน

"มีธุระอะไรถึงมาหาฉันที่นี่"คำถามของชายหนุ่มทำให้ใบหน้าหญิงสาวเลิ่กลั่ก

"ฝนก็แค่..."พูดยังไม่ทันจบ เทมโปก็ดึงมือของฝนออกจากแขนของตนแล้วเดินเข้าไปในห้องทำงาน แต่ทว่าฝนก็รีบเดินตามเข้าไปติด ๆ

ฉันไม่ใส่ใจก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ ผ่านไปร่วมชั่วโมงประตูห้องก็เปิดออกมา พร้อมกับร่างชายหนุ่มที่มือถืแฟ้มเอกสารเดินมาที่โต๊ะฉัน

"พี่นุชฝากให้เธอศึกษาดู คราวหน้าเธออาจจะต้องเข้าประชุมกับฉัน"เขาวางแฟ้มเอกสารลงบนโต๊ะก่อนที่จะหันหลังก้าวขาเดิน

"เทมโป..."คนร่างสูงหยุดชะงักแล้วหันมาที่ฉัน

"...ลบคลิปนั้นออกได้ไหม"

"หึ..."เทมโปแค่นเสียงหัวเราะในลำคอแล้วเอามือทั้งสองค้ำที่โต๊ะ ก่อนจะโน้มหน้าเข้ามาใกล้ ๆ

"...ทำตัวดี ๆ แล้วเชื่อฟัง ฉันอาจจะใจดีลบคลิปให้ แต่ถ้าเธอยังดื้อด้านไม่เชื่อฟังคลิปนั้นจะกระจายว่อนทั่วเน็ตแน่"

"ทะ เทมโป.."จังหวะที่ฉันกำลังจะพูดอะไรต่อ ประตูก็เปิดเข้ามาอีกครั้งพร้อมกับร่างหญิงสาวที่ดูสภาพไม่เหมือนก่อนหน้า เดาได้เลยว่าทั้งคู่ทำอะไรกันอยู่ด้านใน

"ฝนกลับก่อนนะ"เธอเดินมาที่ชายหนุ่มแล้วใช้ปากจุ๊บที่แก้มของเขาต่อหน้า ก่อนจะหันมาแสยะยิ้มร้ายให้ฉัน

"ทีหลังไม่ต้องมาที่นี่..."เทมโปพูดกับเธอเสียงเรียบ.

"...เดี๋ยวฉันโทรหาเธอเอง"หญิงสาวฉีกยิ้มด้วยความดีใจก่อนจะสวมกอดชายหนุ่ม

"ฝนจะรอนะ"เธอผละจากกอดแล้วพูดขึ้น

"ไปได้แล้ว"สิ้นเสียง ฝนก็เดินนวยนาดอย่างสีหน้าเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม

"เข้าไปทำความสะอาดในห้องให้ด้วย"พอฝนเดินไปจนลับตา เทมโปก็พูดขึ้นก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องทำงาน ฉันมองแผ่นหลังแล้วถอนถอดหายใจออกมา

ฉันลุกจากเก้าอี้เดินเข้าไปในห้องเพื่อไปทำความสะอาดตามคำสั่ง ก็พบว่าข้าวของบนโต๊ะกระจัดกระจาย แล้วมีซองฝอยที่ถูกฉีกใช้งานแล้วตกอยู่ ฉันจัดเรียงข้างของ และทำความสะอาดด้วยหัวใจที่วูบไหว.

"ฝนกับนายไม่ใช่แค่เพื่อนใช่ไหม"ฉันตัดสินใจเอ่ยถาม เรื่องที่สงสัยมานานกับเทมโปที่นั่งกอดอกไขว้ห้างอยู่บนโซฟา.

"สถานะฝนก็เหมือนเธอ...ก็แค่เพื่อนที่เอากันได้"

"แล้วทำไมแกนไม่ได้รับอิสรภาพเหมือนฝนบ้าง"ฉันย้อนถามไปด้วยน้ำเสียงสั่น.

"...."เขาไม่ตอบได้แต่จ้องมาที่ฉันนิ่ง ๆ

"แกนขออิสรภาพได้ไหม"

"ฉันไม่ให้! เพราะเธอคือคนที่ฉันจะไม่ยอมปล่อย.."เขาเอ่ยประโยคสุดท้ายเสียงแผ่วเบา แล้วลุกขึ้นเดินออกไปห้องด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์