(27)บังคับ

บังคับ

ฉันมองแผ่นหลังแกร่งที่กำลังเดินออกจากห้องด้วยน้ำตาที่คลอเบ้า รู้สึกเสียใจ น้อยใจมาก

"ทำไมไม่ยอมปล่อยแกน?"แล้วพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ก่อนที่จะทำความสะอาดต่อ

หลังจากทำความสะอาดเสร็จเรียบร้อย ฉันก็ออกมาทำงานต่อ จนกระทั่งเสียงฝีเท้าหนักได้เดินเข้าหยุดยืนอยู่ที่โต๊ะ ฉันค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมองเพราะรู้ว่าเป็นใครตั้งแต่เห็นลำตัวและต้นแขนล่ำ ๆ ของเขาแล้ว.

"กลางวันไปกินข้าวกับฉัน"ใช่แล้ว คนที่พูดนั้นก็คือเทมโปเขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ สีหน้านิ่ง.

"นี่เป็นคำสั่งอีกใช่ไหม"

"ไม่ใช่..."เขาสวนขึ้นทันทีแล้วก้มหน้าลอบหายใจเบา ๆ

"...เป็นคำชวน"นี่ฉันไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม

"ไปทำงานก่อนนะ"เทมโปเงยหน้าแล้วพูดก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง ในขณะที่ฉันยังมีอาการสงสัย และกังวลว่าเขาจะมาไม้ไหนอีก

เวลา 12.00 น.

ระหว่างที่ฉันกำลังเก็บข้าวของปิดคอมพิวเตอร์ดูความเรียบร้อย แอ๊ดดด ประตูห้องก็เปิดออกมา ฉันจึงละสายตาหันไปมอง

"เสร็จหรือยัง"เสียงทุ้มเอ่ยถาม

"อืม"ฉันตอบกลับสั้น ๆ

"งั้นเราไปกันเถอะ"ว่าจบ ชายหนุ่มผมสีทองก็เดินนำฉันไปยังลิฟต์ส่วนตัวสำหรับผู้บริหาร

ในลิฟต์ เทมโปยืนพิงผนังเอามือล้วงกระเป๋าแล้วจ้องมาที่ฉัน

"อยากจะกินอะไรพิเศษไหม"ฉันส่ายหน้า

"ฉันเลี้ยง"เขาเอ่ยพร้อมกับยกยิ้มมุมปาก

"...."ฉันได้แต่มองเขานิ่ง ๆ ไม่ได้ปริปากพูดอะไร เทมโปจึงเดินเข้ามาแล้วยกมือลูบที่หัว ทำให้ฉันผละหัวออกด้วยความตกใจ

"กลัว?"

"เทมโปจะทำอะไรแกน"

"หึ"เขาไม่ตอบได้แต่แค่นหัวเราะออกมาแล้วกลับไปยืนที่เดิม จนกระทั่งลิฟต์เปิด

เทมโปเป็นคนเดินนำออกมาด้วยใบหน้าที่ดูยิ้มแย้ม ตัดมาที่ฉันยังคงมีความคิดกังวลและกลัวว่าเขาจะทำบ้าอะไรกับฉันหรือเปล่า

"ไปรถฉันนะ"ฉันผงกหัวรับ แล้วเดินไปยังรถของเขาก่อนจะเปิดประตูเข้าไปนั่งข้าง ๆ คนขับ.

"กินอะไรดี"ขณะที่เทมโปกำลังขับรถออกมาจากบริษัท อยู่ ๆ เขาก็พึมพำคนเดียวขึ้นมาเบา ๆ พอได้ยิน

"...."ฉันนั่งนิ่งแล้วเบือนหน้าไปมองข้างทางผ่านกระจกใส

"เรียนจบแล้วสนใจไปทำงานที่ผับของฉันไหม.."สิ้นเสียง ฉันก็หันไปที่คนพูด

"...ฉันจะให้ตำแหน่งเธอเป็นผู้ช่วยของฉัน"

"..."ฉันมองไปที่ใบหน้าหล่อนิ่ง ๆ ในใจก็รู้สึกสับสน

"เธอจะได้ใกล้ชิดกับฉันไง"

"เหอะ"คราวนี้ฉันหลุดหัวเราะออกมา ทำให้เทมโปย่นคิ้วจ้องหน้าฉัน

"เธอหัวเราะอะไร"

"แกนแค่รู้สึกขำนิดหน่อย"

"ขำเรื่อง?"ชายหนุ่มย้อนถาม

"ก็ขำที่เทมโปพูด...."ชายหนุ่มยิ่งขมวดคิ้วเข้มจนเป็นปม

"...ก็เทมโปบอกแกนว่าเมื่อเรียนจบจะปล่อยแกนไปไงทำไมถึงยังอยากให้แกนอยู่ต่อล่ะ"

"แล้วเธอจะไปทำงานที่ไหน"

"ทำที่ไหนก็ได้ที่ไม่มีเทมโป"

"ออร์แกน!"เขาตวาดใส่ฉันแล้วเปลี่ยนสีหน้าที่ดูหงุดหงิดขึ้น

"อย่าลืมคำพูดตัวเองสิเทมโป ในเมื่อแกนยอมทำตามข้อตกลงแล้ว เทมโปก็ควรที่จะ..."

"หุบปาก"ยังพูดไม่จบประโยคเทมโปก็ตวาดขึ้นด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ แล้วเหยียบคันเร่งให้เร็วขึ้นจนน่ากลัวฉันต้องกำสายเบลล์ไว้แน่น

พอมาถึงร้านอาหารท่าทีของชายหนุ่มที่เปลี่ยนไป ไม่เหมือนตอนออกมาจากบริษัทที่ดูอารมณ์ดี แต่ตอนนี้เขากลับดูขึงขัง.หลังจากสั่งอาหารเสร็จเรียบร้อย ระหว่างรอ..

"เธอต้องไปทำงานกับฉัน"อยู่ ๆ ปากหนาก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวแฝงบังคับ

"เทมโป ไหนนายบอกว่า..."

"ฉันไม่ปล่อย!"เขาตวาดด้วยใบหน้าที่เอาแต่ใจ ทำให้นึกถึงคำพูดที่ภิสิงห์และหว่าหวาเคยพูดไว้

"เทมโปจะรังแกแกนไปถึงเมื่อไหร่"ฉันพูดด้วยน้ำเสียงสั่นราวจะร้องไห้

"ฉันไม่ได้จะรังแกเธอ...ฉันแค่อยากให้เธอมาทำงานกับฉัน"เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนลง

"แกนไม่อยากไป"

"แต่เธอต้องไป"เทมโปยังคงบังคับฉัน โดยที่เขายังไม่รู้ว่าหลังจากเรียนจบฉันจะไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ และเรื่องนี้ฉันจะไม่มีทางให้เขารู้แน่

"อย่าลืมว่าฉันมีคลิป..."ฉันเบิกตาโตด้วยความตกใจและกังวลใจมาก

"...ถ้าเธอไม่ยอมมาทำงานกับฉัน คลิปนั้นได้แชร์บนโซเซียลแน่

"ทะ เทมโป..."ฉันเอ่ยน้ำเสียงสั่นพร้อมกับน้ำตาที่รินไหลลงมา

"ทำตามที่ฉันสั่ง"คนเลว ฉันได้แต่คิดในใจจ้องมองเขาแล้วกัดกราม กำหมัดไว้แน่น

ตอนนี้ฉันรู้สึกเกลียด โกรธแค้นมากกว่าความรู้สึกรักไปซะแล้ว ทำไมเขาถึงเลวได้ขนาดนี้ ไม่คิดเลยว่าเขาจะถ่ายคลิปบ้า ๆ นั้นเพื่อมาข่มขู่ฉัน

หลังจากทานมื้อกลางวันเรียบร้อยเทมโปก็ขับรถพาฉันกลับยังบริษัท ระหว่างเราสองคนไม่ได้สนทนาอะไรกันเลย นั่งเงียบกริบมาตลอดทางจนถึงบริษัท ก็แยกย้ายทำงาน

เลิกงานพ่อโทรมาบอกว่าอาจจะกลับช้าเพราะติดลูกค้า ระหว่างคุยโทรศัพท์อยู่กับพ่อ เทมโปก็ออกมาจากห้อง

"ขับรถดี ๆ นะคะ"สิ้นเสียง ฉันก็กดวางสาย ชายหนุ่มผมทองก็เดินมาที่โต๊ะฉันพอดี

"วันนี้ฉันจะไปดื่มกับไอ้เจมส์ ไอ้ดีแลน เธอจะไปด้วยไหม"

"ไม่อ่ะ แกนอยากกลับไปพัก"ฉันปฏิเสธทันที

"ตามใจ...แต่อย่าให้รู้นะว่าเธอแอบไปเจอไอ้สิงห์"เขาขบกรามแน่น

"...."ฉันเบือนหน้าหนี

"ฉันไม่ชอบมัน เพราะฉะนั้นเธอก็ห้ามยุ่งกับมัน"พูดจบ คนชอบออกคำสั่งก็เดินไป

"เฮ้อ"ฉันพ่นลมหายใจอย่างหนักอย่างเอือมระอา

ฉันขับรถกลับมาที่บ้านก็พบกับรถยนต์คันหรูที่คุ้นเคย จึงเดินเข้าไปในบ้าน

"พี่สิงห์ หว่าหวา"ทั้งคู่คลี่ยิ้ม ขณะที่ฉันเดินเข้าไปนั่งด้วยความดีใจ

"พี่สิงห์ แกนต้องขอโทษด้วยนะ"ฉันบอกกับเขาอย่างรู้สึกผิด

"พี่ไม่เป็นไร ไม่ต้องขอโทษหรอก"

"แกนเป็นยังไงบ้าง ไอ้หมาบ้านั้นทำอะไรแกนหรือเปล่า"ฉันหันไปที่หว่าหวาที่เอ่ยถามฉันด้วยใบหน้าเป็นห่วง

"เอ่อ..."ฉันลังเลอยู่ว่าจะเล่าทุกอย่างให้ทั้งคู่ฟังดีไหม เพราะฉันทนเก็บมันไว้คนเดียวไม่ไหวแล้ว

"แกน มีอะไรก็เล่าให้พวกเราฟังเถอะ เผื่อมีอะไรจะได้ช่วยกันได้"นั่นเป็นคำพูดของภิสิงห์เขามองฉันด้วยสายตาที่จริงใจไม่ต่างกับหว่าหวาน้องสาวของเขาเลย

"เล่ามาเถอะ หว่าหวาสัญญาว่าจะไม่พูดให้ใครฟังต่อแน่"

จากนั้นฉันจึงตัดสินใจเล่าทุกอย่างให้ทั้งคู่ฟัง รวมถึงณ.ปัจจุบันที่เขาถ่ายคลิปฉันเพื่อข่มขู่ให้ไปทำงานกับเขาหลังเรียนจบ

"ทำไมเลวได้ขนาดนี้นะ"หว่าหวาพูดขึ้นหลังจากที่ฉันเล่าทุกอย่างจบ ด้วยสีหน้าโกรธแค้น

"เฮ้อ..."ภิสิงห์พ่นลมหายใจออกมาด้วยใบหน้าที่สงสารฉันมาก ๆ

"....คนอย่างเทมโปไม่รู้จักคำว่ารักเอาซะเลย"เขาพึมพำเบา ๆ

"แกนจะเอายังไงต่อ จะไปทำงานกับเทมโปไม่ ถ้าไม่อยากไป...."คนเป็นน้องหันไปที่พี่ชาย

"...เราสองคนจะช่วยแกนเอง"พูดจบ ภิสิงห์ก็ผงกหัวพร้อมกับคลี่ยิ้มบาง ๆ

"เทมโปไม่กล้าทำแบบนั้นหรอก..แกนไม่ต้องกลัว"แล้วพูดขึ้น ทำให้ฉันไม่เข้าใจทำไมภิสิงห์ถึงคิดแบบนั้น ทั้ง ๆ ที่เทมโปรังแกฉันมาตลอด

"...."ฉันขมวดคิ้วจนเป็นปมมองไปที่เขา

"เชื่อพี่ เทมโปไม่ทำหรอกแต่ถ้าคลิปนั้นหลุดก็คงไม่ใช่ฝีมือของเขา"

"พี่สิงห์ทำไมอยู่ ๆ เข้าข้างคนเลวแบบนั้นล่ะ"หว่าหวาทักท้วงขึ้น

"หึ...แต่ถึงยังไงเราต้องหาวิธีทำร้ายคลิปนั้นก่อน"ภิสิงห์ไม่ตอบน้องสาว เลือกที่จะหันมาพูดกับฉันด้วยสีหน้าจริงจัง.

"เรียนจบแกนอยากไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ"ฉันบอกกับสองพี่น้องตามความตั้งใจของตัวเอง ทำให้หว่าหวาฉีกยิ้มด้วยความดีใจแล้วเอื้อมมากุมมือฉันก่อนที่จะพูดขึ้น

"หว่าหวาก็คิดว่าจะไปเหมือนกัน เราไปด้วยกันนะ"

"อืม ได้สิแกนจะได้มีเพื่อนเหมือนกัน"หว่าหวาคลี่ยิ้มตาหยีอย่างดีใจ