ไม่มีน้ำยางั้นเหรอ

เขาบ่นงึมงำเป็นหมีกินผึ้ง มองเข้าไปภายในบ้านของเธอ แต่ก็ต้องสะดุดตากับรองเท้าสีชมพูลายการ์ตูนอีกข้างหนึ่งที่ถอดไว้หน้าประตูบ้านของเธอ

“อ้าว...ไอ้แสน มีอะไรรึเปล่า กินข้าวกินปลามารึยังล่ะ มา ๆ มากินด้วยกัน”

ลุงกุ่ยที่กำลังนั่งกินข้าวอยู่ถามไถ่แบบเป็นกันเอง

“ขอบคุณจ้ะลุงกุ่ย ฉันกินมาแล้ว เอ่อลุง นี่รองเท้าใครเหรอ ทำไมมันมีแค่ข้างเดียวล่ะ ดินติดมาเต็มเลย”

“ไหนวะ...อ๋อ ก็ของยัยพิมไม่ใช่เหรอ เห็นตอนบ่ายมันเดินไปตามเอ็งที่บ้านนี่หว่า มันบอกว่าไม่เจอก็เลยกลับ เออ ว่าแต่ทำไมรองเท้ามันเหลือแค่ข้างเดียววะ แล้วอีกข้างมันหายไปไหน สงสัยหมามันคงจะคาบเอาไปเล่นมั้ง”

“คงอย่างนั้นมั้งลุงกุ่ย หมามันคงคาบไปเล่น แต่คาบไกลไปหน่อยนะ”

แสนรักเข้าใจทุกอย่างกระจ่างแจ้งแล้ว ว่ารองเท้าอีกข้างของคุณพิมผกาสุดรั้นมันไปอยู่ที่ใต้ถุนบ้านของเขาได้ยังไง

“ไปแอบดูไอ้แสนบรรเลงเพลงมวยเหรอคุณพิมผกา เงียบหายไปแบบนี้สงสัยไม่กล้าลงมาสู้หน้าไอ้แสนล่ะซิ หรือว่าจะกำลังช่วยตัวเองอยู่ ฮ่า ๆ แบบนี้เริ่มสนุกแล้วซิ”

เขาพึมพำกับตัวเองระหว่างลงนวมชกกระสอบทราย

“ถึงกับหมดเรี่ยวหมดแรงเลยเหรอ ถ้ามันเหนื่อยมากนักก็นอนอยู่ที่บ้านก็ได้นะ ไม่ต้องมาซ้อม เพราะฉันซ้อมคนเดียวเองได้”

เสียงเหน็บแนมของพิมผกาดังขึ้น ขณะที่เธอกำลังเดินมาจากทางด้านหลังของเขา

“แรงผมไม่หมดง่าย ๆ หรอกครับ...คุณพิม ยังได้อยู่เรื่อย ๆ จะให้กระแทกกระทั้นขนาดไหนก็ได้เสมอ ว่าแต่คุณพิมผกาชอบแบบไหนเหรอครับ หนัก เบา ข้างหน้าหรือข้างหลัง จระเข้ฟาดหางหรือไถ่นาดีครับ”

เขาตั้งใจเย้าเธอ

“ไอ้บ้า อย่ามาหื่นกับฉันนะไอ้แสน ลืมไปแล้วเหรอว่าพ่อฉันมีบุญคุณกับนายมากขนาดไหน จำใส่กะลาหัวเอาไว้ด้วย”

“เรื่องนั้นผมรู้ดี และผมจะไม่มีวันลืมอยู่แล้วครับ แต่มันก็คนละเรื่องกับไอ้พวกโรคจิตถ้ำมองแอบดูคนอื่นเขาทำอะไรกัน คนพวกนี้มันเก็บกด ขาดความอบอุ่น กระหายเซ็กส์ เป็นผลมาจากการไม่มีผัวมานาน”

เขาพูดแทงใจดำพิมผกาเข้าอย่างจัง

“เซ็กส์บ้าเซ็กส์บออะไร ส่วนผัวอ่ะ ฉันจะมีเมื่อไหร่ก็ได้ มีพรุ่งนี้ยังได้เลย เพราะเดี๋ยวพี่ทรงกลดลูกน้าชัย ก็จะมารับฉันไปดินเนอร์อยู่แล้ว มันขึ้นอยู่ว่าฉันจะเอาหรือไม่เอาเท่านั้นเอง”

“ไอ้ทรงกลดเนี่ยนะ ไม่มีคนอื่นที่มันดีกว่านี้แล้วเหรอคุณพิม”

“ทำไมเหรอ พี่ทรงกลดเขาไม่ดีตรงไหน คนอย่างนายถึงได้อิจฉาเขาออกนอกหน้าขนาดนี้”

“ผมไม่ได้อิจฉาไอ้เลวอย่างนั้นหรอก ผมแค่ไม่อยากให้คุณพิมไปสนิทกับมัน”

“ทำไม หึงฉันเหรอ”

“โอ๊ย...จะหึงทำไม ผมก็แค่เป็นห่วงเฉย ๆ ยังไงเราก็โตมาด้วยกัน จะหาผัวทั้งทีก็อยากให้ได้คนดี ๆ กว่านี้หน่อย”

ทั้งแสนรักและพิมผกา แม้ว่าภายนอกจะดูแข็งกระด้างต่อกัน พูดจาไม่รักษาน้ำใจซึ่งกันและกัน แต่ภายใน เขาทั้งสองกลับมีความผูกพัน เอื้ออาทรต่อกันไม่น้อย

ช่วงสาย...ของวันต่อมา

“แสน แสน ไอ้แสน...อยู่ไหม”

พิมผกายืนเรียกอยู่นานสองนานก่อนจะตัดสินใจเดินขึ้นไปบนบ้านของแสน เพราะเธอได้ยินเสียงทีวีเปิดอยู่

ตอนสมัยเด็ก ๆ พิมผกาเดินเข้าออกบ้านหลังนี้เป็นว่าเล่น แต่เมื่อเธอโตเป็นสาว เธอก็เริ่มไว้ตัวเพราะเจ้าของบ้านก็เป็นชายหนุ่มวัยเจริญพันธ์

แม้ว่าบริเวณบ้านจะตั้งอยู่กลางทุ่งนาไม่มีใครเห็น แต่เธอก็ยังแคร์สายตาของคนอื่น และรักนวลสงวนตัวอยู่

พิมผกาค่อย ๆ เดินขึ้นบันไดมา พอเข้าไปในบ้านก็ได้เห็นร่างใหญ่สวมกางเกงมวยตัวเดียวนอนพิงหมอนดูทีวี ไขว่ห้างกระดิกเท้าอยู่

“ไอ้แสน...ฉันยืนเรียกอยู่ข้างล่างตั้งนาน ทำไมไม่ตอบ จะกวนประสาทใช่ไหม”

เธอพูดใส่อารมณ์ ควันออกหู

“ก็...ขี้เกียจตอบนี่ ผมกำลังดูทีวีอยู่ คุณพิมอยากมารบกวนผมเอง ช่วยไม่ได้”

เขาตอบด้วยน้ำเสียงยียวนกวนประสาท

พิมผกาเดินไปที่หน้าทีวีแล้วปิดสวิตที่ตัวเครื่องเพื่อปิดการทำงาน

“อะไรกันเนี่ยคุณพิม ผมอยู่ของผมดี ๆ นะ คุณมาหาเรื่องผมถึงบ้าน จะเอายังไง” เขาพูดพลาง เดินไปใกล้เธอ

“นายอยากบังอาจไม่ตอบฉันเอง ปล่อยให้ฉันเรียกอยู่ได้ตั้งนาน”

“หือ...นี่ถ้าเป็นผู้ชายนะ ผมจะชกให้หน้าแหกเลย”

เขากำหมัดขึ้นมา

“เหรอ..จะชกให้หน้าแหกเลยเหรอ แล้วทำไมวันนั้นถึงได้แพ้ล่ะ ไม่เห็นเก่งเหมือนที่พูดเลย นายมันก็ดีแต่ปาก แต่ไร้น้ำยา...หึ”

เธอพูดดูถูกเขาก่อนจะเดินออกไป

แม้เธอจะเป็นลูกสาวของคนที่มีพระคุณต่อเขา แต่ความรู้สึกต่าง ๆ ที่ถูกพิมผกาพูดดูถูกถากถางมานานบัดนี้มันเกินที่จะเก็บไว้ได้อีกต่อไป

เขาทั้งโกธร ทั้งคับแค้นใจ ที่ถูกหญิงสาวเดินเข้ามาต่อว่าถึงบนบ้าน แล้วยังเรื่องที่เธอมาแอบดูเขากับคู่สวาทแสดงบทรักกันเมื่อวานนี้อีก

หลายอารมณ์รวมกันประดังประเด ยังไงวันนี้ก็ต้องคิดบัญชีรวบยอดทีเดียวไปเลย

“ไม่มีน้ำยาเหรอคุณพิมผกา” ร่างใหญ่ล้ำบึกจับข้อมือของเธอไว้แน่น ก่อนจะกระชากดึงกลับเข้ามา ไม่ให้เธอก้าวเท้าพ้นประตูไปได้

“อร๊าย...อะไรเนี่ย ไอ้แสน แกจะทำอะไร!!!!”

เธอพูดเสียงดังหวังให้เขาเกรง แต่นอกจากมันจะไม่ได้ผลแล้ว เขายังดึงประตูไม้บานใหญ่ปิดพร้อมกับลงกลอนล็อคเรียบร้อยอีกด้วย