บทที่ 9

“ไม่เป็นไรลูกมีเรื่องอะไร” 

“เรื่อง คือ...”

“เอ่อ ทุกคนไปพักผ่อนนะ เพราะถึงยังไงคุณรันเขาจัดการไปแล้ว เดี๋ยวเราค่อยคุยกันอีกที” เหมือนเป็นการไล่ทางอ้อม ผู้บริหารก็พากันออกไปทันที แม้กระทั่งชรัน 

“มีอะไรก็ว่ามาลูก” 

“คือ บัตรเครดิตใช้ไม่ได้อ่ะค่ะ เกิดอะไรขึ้นคะ ขวัญกับเพื่อนกำลังซื้อของอยู่เลย นี่ต้องเอาเงินยัยเกี้ยวจ่าย” 

“ยืมเกี้ยวจ่ายไปเท่าไหร่เดี๋ยวพ่อโอนให้” 

“สองแสนค่ะ” 

“สองแสน! ซื้ออะไรอ่ะลูก ทำไมแพงขนาดนั้น” นี่น่าจะเป็นครั้งแรกที่บิดาบอกว่าแพง

“ก็กระเป๋ารุ่นใหม่ที่ดาราเขาใช้กันอ่ะค่ะพ่อ เรื่องนี้ขวัญเคยขอพ่อแล้ว ถ้าเรียนจบก็ขอซื้อ นี่ก็จบมาสักพักแล้วพึ่งซื้อนะเนี่ย” 

“กระเป๋าอะไรทำไมแพงจัง” 

“ก็แบรนด์มันก็ราคานี้แหละ ทีแม่ใช้ใบละห้าแสนยังไม่มีใครว่าเลย”

“ก็ลูกยังเด็ก แล้วอีกอย่างที่บัตรใช้ไม่ได้เพราะพ่อบอกเขาระงับเองแหละ ประหยัดค่าใช้จ่าย แต่ละเดือนค่าช้อปปิ้งเราหมดไปตั้งเยอะ”

“อะไรนะ ระงับบัตรขวัญเหรอคะ แล้วขวัญจะใช้อะไรล่ะคะ” 

“ฟังนะลูก ตัวเลขรายได้โรงแรมเราไม่เหมือนกันก่อน สุรุ่ยสุร่ายไม่ได้อีกแล้ว พ่อไม่มีเงินมาแบกรับรายจ่ายทั้งหมดนี้โดยที่ไม่มีรายได้” 

“ไม่มีรายได้เหรอคะ” เธอถามด้วยความตกใจ

“ตั้งแต่เรียนจบมา เคยเข้ามาดูดำดูดีโรงแรมไหมล่ะว่าผลประกอบการเป็นยังไง ตั้งแต่ปีใหม่แล้ว” 

“ขวัญไม่ทราบ รู้แต่ว่าอะไรๆ ก็ปิดไปหมด” 

“เราก็ยังไปช้อปปิ้งได้เนอะ”

“ก็แหม ไม่เห็นเป็นไรนี่คะ เราไม่ได้จนขนาดนั้นซะหน่อย”

“แต่โรงแรมเรากำลังจะไปไม่รอด ถ้าลูกจะเถียง โรงแรมเราขาดทุนมานานแล้ว นักท่องเที่ยวหนีไปเที่ยวประเทศอื่น รายได้ของเราชักหน้าไม่ถึงหลัง ไหนจะจ่ายค่าจ้างพนักงาน ค่าน้ำค่าไฟ แล้วจะต้องมาจ่ายค่าบัตรเครดิตแม่ลูกเดือนละเป็นล้านอีก หนี้ธนาคารก็ต้องจ่าย ลูกก็ไม่เป็นโล้เป็นพาย” คำต่อว่าของบิดาทำให้เธอถึงกับยืนอึ้งไปเลย

“มะ หมายความว่ายังไงคะ ขวัญไม่เข้าใจ”

“โรงแรมเรากำลังจะปิดตัว รับรู้บ้างสิลูก แล้วเลิกซะนะไอ้ซื้อของแพงๆ น่ะ ครั้งนี้พ่อจะจ่ายให้ แต่ครั้งหน้าไม่มีให้แล้ว” 

“เรา เรารวยไม่ใช่เหรอคะ จะปิดตัวได้ยังไงล่ะ” 

“โรงแรมระดับสามดาวของเรา มูลค่าไม่กี่ร้อยล้าน ไหนจะหนี้อีก ไม่มีคนมาซื้อบริการเ ราจะมีรายได้ได้ยังไงยัยขวัญ ถ้าโรงแรมปิดแกก็ต้องหางานทำได้แล้ว” 

“เศรษฐกิจแบบนี้หางานยากมากค่ะพ่อ” 

“พ่อไม่มีงานให้แกทำ ไม่มีงานให้ใครทำแล้ว จ่ายทุกสิ่งทุกอย่างก็หมดแล้ว ต้องกินบุญเก่า ถ้าไม่อยากอดตายเตรียมตัวไปหางานทำ ที่ที่เขามีเงินจ้างแก หนูเกี้ยวเอาบัญชีมาไว้ให้อานะ เดี๋ยวอาโอนให้” 

“ได้ค่ะคุณอา” พูดจบเกี้ยวซ่าเพื่อนสนิทของขวัญก็เอาบัญชีให้บิดา 

“กลับบ้านไปได้แล้วไปขวัญ” คราวนี้บิดาออกปากไล่ตรงๆ พลางถอนใจ ขวัญกับเพื่อนจึงได้ออกไปแต่โดยดี มาตอนนี้ของขวัญถึงกับเศร้า ปรับอารมณ์ไม่ทัน วันนี้เธอไปช้อปปิ้งคือยังรวยอยู่เลย และเมื่อกลับมาหาบิดาเธอกลับกายเป็นคนที่ไม่มีเงินหรือเนี่ย  

“อย่าคิดมากสิแก” เกี้ยวซ่าปลอบใจ

“บ้านฉัน กำลังประสบปัญหาเหรอเนี่ย ทำไมฉันไม่รับรู้อะไรเลย” 

“มันไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้นหรอกมั้ง” 

“ถึงขั้นพ่อไม่มีเงิน ต้องปิดโรงแรม มันต้องเลวร้ายสิ ถ้าฉันจนขึ้นมาแกจะยังเป็นเพื่อนฉันหรือเปล่า” 

“ก็ต้องเป็นเพื่อนกันสิวะ แต่เรากลับบ้านก่อนดีกว่า ทำใจเย็นๆ” 

“อื้อๆ” ของขวัญตอบแบบขอไปที จากนั้นจึงได้พากันออกจากโรงแรม มาบัดนี้ชรันออกมาจากที่ซ่อนและยิ้มเยาะอย่างสะใจ อยากจะดูน้ำหน้าคนจองหองก่อนหน้านี้เสียเหลือเกิน

กริ้ง! กริ้ง! กริ้ง! เสียงโทรศัพท์ของชรันดังขึ้น

“ครับท่าน”

“มาหาผมที่ห้องทำงานหน่อยนะคุณรัน” 

“ครับ” รับสายเสร็จชรันก็ไปที่ห้องทำงานของท่านประธานขจรทันที คราวแรกว่าจะไม่พูดอะไรซ้ำซาก แต่ดูเหมือนท่านอยากมีที่ปรึกษา

“ครับท่าน” มาถึงชรันก็ขานรับทันที

“ผมคุยกับกรรมการ เห็นว่าเราควรประกาศขายที่นี่ ดีกว่าปล่อยให้มันรกร้าง อย่างน้อยเราจะได้มีเงิน ผมจะได้มีเงินก้อนมาเก็บไว้ใช้จ่ายในบั้นปลายชีวิต” 

“ประกาศขายเหรอครับ มันไม่ได้ขายง่ายขนาดนั้นนะครับ”