บทที่ 10

“ผมรู้ว่ามันค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไปหนึ่งปี สองปี หรือสามปี ก็ไม่ว่ากัน แต่คงไม่มีเงินอีกแล้ว” 

“ท่านแน่ใจนะครับ” 

“แน่ใจ ทำเรื่องประกาศขายทีนะ” 

“ครับท่าน” 

“คุณช่วยผมมาตลอดเลยคุณรัน ว่าแต่ผู้ใหญ่ใจดีของคุณจะช่วยเรื่องนี้ได้ไหม” 

“เอ่อ ผมไม่ทราบครับ หากเงินไม่มากท่านช่วยได้ แต่ถ้าถึงขั้นให้เทคโอเวอร์นี่ ก็ท่าจะยาก ท่านชอบสะสมอสังหาริมทรัพย์ตามต่างจังหวัดมากกว่า แล้วท่านเป็นนักสะสมของเก่ามีราคาด้วย” 

“อืมๆ ก็ค่อยๆ ดูกันไป ผมไม่อยากสติแตก เอาเป็นว่าลองแหย่ๆ ท่านดูก็แล้วกันเผื่อท่านจะสนใจ” 

“ครับ ผมจะลองดู” 

“ว่าแต่ท่านเป็นเศรษฐีอยู่แถวไหน” 

“ท่านอยู่โคราชครับ ผมขอตัวนะครับ เดี๋ยวจะจัดการเรื่องนี้ให้”

“อืม ไปเถอะ” ว่าแล้วชรันก็ออกไปจากห้องทำงานอีกครั้ง ทิ้งให้เจ้านายหรือรู้จักกันในชื่อขจร ประสิทธิเวช เจ้าของโรงแรมวัย 68 ปี เขาต้องมานั่งถอนใจกับปัญหาที่เกิด คิดไม่ตกกับหนี้สินหลายสิบล้าน ไหนจะค่าใช้จ่ายพนักงานอีก หรือต้องขนสมบัติเก่าออกมาขายประทังชีวิต เขาคิดอย่างเครียดๆ 

ต่อมา โรงแรมสยามวลัยได้ปิดกิจการอย่างเป็นทางการ หลังจากจ่ายค่าจ้างพนักงานและผู้บริหาร รวมถึงค่าน้ำค่าไฟต่างๆ หมดสิ้น มองเงินในบัญชีก็แทบจะกุมขมับ ท้ายที่สุดขจรให้ชรันจัดการเรื่องประกาศขายโรงแรมระดับ 3 ดาวจำนวน 78 ห้อง ในราคา 350 ล้านบาท 

ซึ่งเชื่อแน่ว่าขายออกยากในเศรษฐกิจแบบนี้ ใครจะมาเสียสละเงินตั้งหลายร้อยล้านซื้อเอาไว้ สู้เก็บเงินไว้ไม่ดีกว่าหรือ และหลังจากโรงแรมปิดตัวครอบครัวของขจรกลายเป็นคนหมดตัวทันที เหลือเพียงเงินเก็บในธนาคารที่เอาไว้ใช้ได้แบบไม่ขัดสนเท่านั้น แต่ก็คงได้อีกไม่นานหากจะใช้สุรุ่ยสุร่ายแบบเมื่อก่อนเห็นทีคงต้องสิ้นเนื้อประดาตัว

 

“กรี๊ด! ว๊าย!” เสียงกรีดร้องลั่นบ้านพร้อมกับหญิงสาวคนหนึ่ง วิ่งแจ้นออกมาจากห้องนอน เสื้อผ้าหลุดลุ่ยด้วยความที่ยังใส่ไม่เสร็จ 

“ออกไปให้พ้นเลยไป ออกไป๊!” เสียงดุกร้าวดังไล่หลังหญิงสาวที่วิ่งออกมาราวกับหนีตาย

“คุณปราชญ์! เป็นบ้าอะไรเนี่ย” เธอวิ่งหนีก่อนจะตะคอกขึ้น 

“อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีกนะ!” เสียงตวาดลั่นยังคงดังก้อง จนคนรับใช้ในบ้านวิ่งแตกตื่น ทว่ามีเพียงคนสนิทที่เดินดุ่มๆ มาดักทางหญิงสาวเอาไว้ก่อน 

“เดี๋ยวนะคุณหนูเนตร มีเรื่องอะไรกันอีกล่ะครับเนี่ย แต่งตัวให้เรียบร้อยก่อน” ชายหนุ่มบอก ขณะที่เธอใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย ก่อนจะหันหน้าไปมองทางห้องนอน ซึ่งเจ้าของห้องไม่ได้ออกมาด้วยหรอก

“เป็นบ้าอะไรก็ไม่รู้ค่ะ อยู่ๆ ก็ไล่เนตรเฉยเลย” งามเนตรว่าน้ำเสียงสั่นๆ 

“คงไม่อยู่เฉยๆ แล้วไล่หรอกครับ พูดอะไรไม่เข้าหูหรือเปล่า” ชายหนุ่มถามอย่างรู้ทัน

“ก็... พูดเรื่องจริงจัง อยากจริงจัง ไม่ได้อยากเป็นอีหนู รับค่าตัวแล้วก็ไปอีกแล้วอ่ะ เนตรไม่ชอบ แล้วไหนจะมีผู้หญิงอีกตั้งเยอะแยะไม่แคร์เนตรเลย พอพูดเสร็จเฉยเมยมาก”

“ก็ตกลงกันแล้วไม่ใช่เหรอครับว่า นายไม่ชอบผูกมัดกับใคร และไม่ต้องพูดถึงใคร แล้วริอ่านจะเป็นหนึ่งในผู้หญิงของนายก็ต้องยอมเขาล่ะ” 

“ก็เขาไม่ยุติธรรมนี่คะ”

“พูดไม่เข้าหูก็ถูกไล่ออกมางี้แหละ กลับไปก่อนเถอะครับ เดี๋ยวค่อยกลับมาง้อ” 

“อารมณ์ร้ายเหลือเกิน หึ๋ย” เธอว่าอย่างหงุดหงิดก่อนจะเดินกระทืบเท้าลงไปจากบ้าน 

“ร้ายก็ยังมาชอบ เฮ้อ” คนสนิทก็ได้แต่ส่ายหน้าถอนหายใจ แล้วเดินตรงไปยังห้องนอนของเจ้านาย พอเข้าไปถึงก็เห็นแต่ยืนสูบบุหรี่พ่นควันออกมาเหมือนกำลังหงุดหงิด เสื้อคลุมใส่แบบหลุดลุ่ย หันหน้าออกไปทางหน้าต่าง คนสนิทมองไล่ตั้งแต่เท้ายันไรผมที่ยาวๆ แต่รวบเอาไว้ลวกๆ เจ้านายเขาเป็นไอ้หนุ่มเซอร์ผมยาวที่ดุดันแข็งกระด้างดีๆ นี่เอง แล้วไหงสาวแยะเสียจริง

“ไปหรือยัง” เสียงดุกร้าวดังออกมาอย่างหงุดหงิดใจ 

“ไปแล้วครับ” ผู้ช่วยตอบเสียงเรียบ พลางก้มหน้าแล้วเดินเข้ามาใกล้ๆ 

“นั่นลูกสาวกำนันนะ ใจเย็นหน่อยสิครับ เตลิดหนีไปซะหมด” 

“ไปให้หมดรำคาญ ผู้หญิงอะไร ย้ำคิดย้ำทำพูดมากอะไรขนาดนั้น”