หลักฐาน

น้ำใส.....

"โย ต้องรับผิดชอบเรา"

"รับผิดชอบ??? "

เธอกับเขาจ้องตากัน ดูก็รู้ว่าเขาไม่โอเคกับสิ่งที่เธอบอก ใครมันจะไปโอเคล่ะ ในเมื่อเขาโดนบังคับให้รับผิดชอบในสิ่งที่เกิดขึ้น ถามว่าเธอรู้สึกผิดมั้ยกับสิ่งที่ทำลงไป รู้สึกสิ เธอรู้ดีทุกอย่างแล่ะ แต่เธอไม่มีทางเลือกแล้วจริงๆ จะว่าเธอเลวก็แล้วแต่ใครจะมอง แต่ที่เธอทำเพราะเธอมีเหตุผล แม้จะเป็นเหตุผลที่โคตรเห็นแก่ตัวก็ตาม....

วาโย....

เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับน้ำใสมันเป็นสิ่งที่เขาไม่อยากให้เกิด แต่ในเมื่อมันเกิดขึ้นแล้ว เขาจะทำอะไรได้นอกจากยอมรับมัน ในตอนนั้นเขาคิดว่ามันเป็นความผิดของเขาเองทั้งหมดที่ไปล่วงเกินน้ำใส แต่.....ผ่านไปไม่นาน เขาก็ได้รู้ความจริง ว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันคืออะไร

น้ำใส....

หลังจากเกิดเรื่องในวันนั้น เขาก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอคิดว่าจะมาคุยกับเขาให้รู้เรื่อง และในเวลาต่อมาเธอเลยตัดสินใจมาหาเขาที่บ้านแม่บ้านบอกว่าเขายังไม่กลับมาเลยให้เธอไปนั่งรอข้างในและเมื่อเข้าไปเธอก็เจอกับอาของเขา

"หนูน้ำ??"

"อาดา!!!"

...............

เวลาต่อมา....

"แกทำแบบนั้นได้ยังไงตาโย ยังไงแกต้องรับผิดชอบหนูน้ำ" อาของเขาพูดขึ้นทันทีเมื่อเห็นเขาเดินเข้ามาในบ้านเขามองมาที่เธอเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อเมื่อเห็นเธอนั่งอยู่กับอาของเขาที่ห้องรับแขก

"ไม่ครับ จะไม่มีการรับผิดชอบอะไรทั้งนั้น"

"แกจะไม่รับผิดชอบได้ยังไง แกเป็นลูกผู้ชายรึเปล่า ความรับผิดชอบมีมั้ย อาไม่เคยสอนให้เราเป็นคนแบบนี้นะตาโย" ตอนนี้เธอได้แต่นั่งก้มหน้า บีบมือตัวเองที่วางอยู่บนหน้าตัก เหงื่อเริ่มไหลซึมออกมาทีละนิดเธอไม่อาจเงยหน้ามองเขาได้เลย มันรู้สึกผิดและละอายใจ

"ยังไงๆ แกก็ต้องรับผิดชอบกับการกระทำของแก" นั่นคือสิ่งที่อาของเขาพูดกับเขาหลังจากที่เธอมาพูดเรื่องราวต่างๆ ให้ท่านได้รับรู้

"ผมขอคุยอะไรกับยัยนี่หน่อยนะครับ"พูดเสร็จเขาก็ลากแขนเธอออกมาจากห้องทันที เขาพาเธอออกมาคุยที่ริมสระน้ำหลังบ้านของเขา

"ใครอนุญาตให้เธอมาวุ่นวายที่บ้านของฉัน ห๊ะ!!!! "

"ความจริงเราไม่อยากมาหรอกนะ แต่โยไม่ทำอะไรเลย เจอหน้ากันที่มหาลัยโยก็คอยแต่หลบหน้าเรา โยจะให้เราทำยังไงล่ะ ในเมื่อโยทำเฉยกับสิ่งที่เกิดขึ้น เราก็ต้องมาเรียกร้องสิทธิ์ที่เราควรจะได้รับสิ"

"หึ เรียกร้องสิทธิ์งั้นเหรอ???? " เขาบีบแขนเธอจนเธอปวดร้าวไปถึงกระดูก

"อ๊ะ เราเจ็บนะ"

"หึ เจ็บงั้นเหรอ เธออย่ามาเสแสร้ง!!! " เขายังไม่ได้ปล่อยแขนเธอเลยยังคงบีบอยู่อย่างงั้น และเริ่มแรงขึ้นๆ จนเธอร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวด

"เราเจ็บจริงๆ นะ ปล่อยเราก่อน"

เธอพูดจบเขาก็ผลักเธอออกจนเธอล้มลงไปกองกับพื้น

"คิดว่าฉันอยากแตะเนื้อต้องตัวเธอมากนักรึไงวะ แม่งโคตรขยะแขยงเลยเอาตรงๆ "

คำพูดร้ายกาจยังคงถูกพ่นออกมาจากปากของเขา

"ถ้าไม่อยากแตะ โยมาข่มขืนเราทำไม"

"เหอะ ข่มขืนงั้นเหรอ เธอบอกว่าฉันข่มขืนเธองั้นเหรอ"

"........."

เอาตรงๆ เธอไม่กล้าสู้หน้าเขาเลยตอนนี้ มันเหมือนคนมีชนักติดหลังอยู่ เพราะเธอรู้อยู่แก่ใจว่าความจริงคืออะไร

"เอาไปดูให้เต็มตา"

เขาโยนโทรศัพท์ลงมาบนตักเธอ เธอค่อยๆ เอื้อมมือไปหยิบมันขึ้นมาอย่างช้าๆ ตอนนี้หน้าจอของเขามันอยู่ตรงหน้าวีดีโอที่รอให้เธอกดเล่นวีดีโอ

และเมื่อเธอกดเข้าไปดู สิ่งที่เธอเห็นก็ทำให้เธอพูดไม่ออก..........

มันเป็นคลิปจากกล้องวงจรปิดในคืนนั้น มันเริ่มตั้งแต่ที่เธอนั่งอยู่ไม่ไกลจากเขา หลังจากนั้นเธอก็เดินไปหาเขาที่โต๊ะในขณะที่เขาเมามายแทบจะไม่ได้สติ และตัดมาที่คลิปอีกตัวมันเป็นคลิปที่อยู่ตรงทางเดินไปยังหน้าห้องพักของเธอ เธอกำลังพยุงเขาเดินไปตามทางเดินเพื่อไปยังห้องพักของเธอ และประตูห้องก็ปิดลง คลิปตัดจบถึงแค่ตรงนั้น เธอมองดูคลิปนั้นด้วยความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย เธอเงยหน้ามองเขา สายตาที่เขามองมามันมีแต่ความเกลียดชังอย่างเห็นได้ชัด

"หึ เธอวางแผนไว้ตั้งแต่แรก"

"ตะ แต่ถึงยังไงเรื่องจริงที่ปฏิเสธไม่ได้คือโยมีอะไรกับเราทั้งคืน"

"เพราะเธอเองไม่ใช่รึไงที่ต้องการให้มันเป็นแบบนั้น แล้วจะมาเรียกร้องให้ฉันรับผิดชอบทำไมวะ"

เขาเดินมากระชากโทรศัพท์ของเขาออกจากมือเธอ และมืออีกข้างก็กระชากเธอให้ลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับเขา

"ฉันจะไม่มีวันรับผิดชอบอะไรทั้งนั้น ไม่มีวัน"

" ถ้าเกิดเราท้องขึ้นมาล่ะ โยจะทำยังไง อย่าลืมสิว่าคืนนั้นโยไม่ได้ป้องกันอะไรเลย ยังไงโยก็ต้องรับผิดชอบ"