22: ธุรกิจความงาม [3]

“แม่ค้าเจ้าชื่ออะไรหรือ ข้านามอวิ๋นซี แล้วเครื่องประทินผิวพวกนั้นเจ้าขายชิ้นละเท่าไร ไอ้ชอบข้าก็ชอบแต่เงินข้าไม่มีเยอะน่ะสิ” สตรีชุดแดงลดความหยิ่งยโสไปกว่าครึ่งพร้อมกับแนะนำตัวก่อนใคร ความจริงแล้วนางอยากได้ไว้ทั้งหมด ทว่าตำลึงเงินที่มีก็มิได้มากนัก เสียดายคงไม่สามารถซื้อได้ตามต้องการ

“ข้านามจูถิง” สตรีชุดเขียวแนะนำตัวเป็นคนต่อไป นางติดใจแป้งผัดหน้ายิ่งนัก เนื้อละเอียดถูกใจเมื่อทาบนใบหน้ากลับดูกลืนไปกับผิว ไม่วอกไม่ลอกเหมือนอันเดิมที่เคยใช้

“ส่วนข้านามลู่ฮวา” สตรีชุดส้มแนะนำตัวเป็นคนสุดท้าย ส่วนนางนั้นชอบดินสอเขียนคิ้ว ทั้งยังเพิ่งจะรู้ว่าของสิ่งนี้มิได้มีเพียงแค่สีดำเพียงอย่างเดียว ยังมีสีน้ำตาลอ่อน น้ำตาลเข้ม หากเลือกใช้สีที่เข้ากับตัวเพียงเท่านี้ก็สามารถทำให้ใบหน้าเปลี่ยนได้อย่างน่าเหลือเชื่อ

“ข้าชื่อไป๋เหลียนเจ้าค่ะ ข้าขายให้พวกท่านไม่แพง ถือเสียว่านี่เป็นครั้งแรกที่เราซื้อขายกัน ของทุกอย่างข้าขายให้พี่สาวชิ้นละร้อยอีแปะ นี่ข้าก็ขายขาดทุนมากแล้วนะเจ้าคะ ความจริงแล้วราคาเครื่องประทินผิวพวกนี้ข้าต้องขายชิ้นละหนึ่งตำลึง พี่สาวทั้งสามเป็นลูกค้าคนแรกข้าขายให้ถูกกว่าราคาทุน แต่ครั้งหน้าไม่ได้แล้วนะเจ้าคะ” ความจริงแล้วนางตั้งใจจะขายอย่างละหนึ่งตำลึง ทว่าหากจะให้ลูกค้ากลับมาซื้ออีกครั้ง จึงจงใจลดแลกแจกแถมเพื่อหวังให้ติดใจสินค้าเสียก่อน หลังจากนั้นการค้าก็จะเป็นเรื่องง่าย หากใช้ดีอย่างไรลูกค้าก็จะกลับมาซื้ออีก

“เช่นนั้นข้าเอาขวดนั้น เรียกอะไรนะ รองพื้นใช่หรือไม่ แล้วก็แป้งตลับที่ปัดแก้มด้วย” อวิ๋นซีเลือกซื้อก่อนใคร เอาไว้นางหาเงินได้เพิ่มค่อยซื้ออย่างอื่น

“ข้าสนใจดินสอเขียนคิ้วกับชาดทาปาก แป้งผัดหน้าด้วย” จูถิงเลือกของที่นางชอบมากที่สุด กระนั้นก็อดเสียดายที่ทาเปลือกตาเสียไม่ได้ เพราะเมื่อทาบนผิวแล้วเกิดแสงวิบวับนางชอบนัก

“ส่วนข้าแป้งตลับกับดินสอเขียนคิ้ว” ส่วนลู่ฮวานั่นเลือกเอาเฉพาะที่จำเป็นต้องใช้ก่อน คิ้วนางบางนักหากได้ดินสอเขียนคิ้วไปก็ช่วยแก้ปัญหาได้เยอะทีเดียว

“พี่จูถิงไม่ต้องเสียใจ ที่ทาแก้มสามารถทาเปลือกตาได้ด้วยเช่นกันเจ้าค่ะ เพียงแค่แสงวิบวับที่ท่านชอบจะน้อยกว่าที่ทาตา”

เหมือนไป๋เหลียนเข้าไปนั่งอยู่ภายในใจคณิกาสาวสวย เพียงแค่มองตามสายตาก็รู้แล้วว่าพวกนางต้องการสิ่งใด มีหรือนางจะไม่รีบแนะนำลูกค้า แม้จะขายพาเลตต์ตาไม่ได้ แต่นางก็ทำให้อีกสองคนซื้อพาเลตต์แก้มได้ไม่ยาก

“ข้าเอาเพิ่มที่ปัดแก้มด้วย”

เมื่อรู้เช่นนั้นคณิกาอีกสองคนมีหรือจะไม่เลือกซื้อที่ปัดแก้ม แม้จะเสียดายที่ความวิบวับไม่เท่าที่ทาตาทว่าที่ปัดแก้มมีให้เลือกหลากสีมากกว่า พวกนางจึงเลือกสิ่งที่เอาไปใช้งานได้หลายอย่าง กระนั้นก็ใช่ว่าเมื่อมีโอกาสจะไม่ซื้อมันเลย

“ได้เลยเจ้าค่ะ พี่สาวข้าแถมครีมน้ำหอมให้พวกท่านคนละขวดนะเจ้าคะ เป็นสินค้าใหม่ที่ข้าจะนำมาขายครั้งหน้า ให้พวกท่านไปลองใช้ก่อน ข้าขายขวดละห้าร้อยอีแปะถ้าชอบครั้งหน้าเตรียมเงินไว้ได้เลย”

“ได้ แล้วพวกเราจะติดต่อเจ้าได้อย่างไร” ลู่ฮวาถามเผื่อไว้หากนางต้องการของเพิ่ม จะได้ตามหาตัวไป๋เหลียนถูก

“อีกเจ็ดวันข้าจะเข้าเมืองเอาพวกของป่ามาขาย แล้วข้าจะแวะมาหานะเจ้าคะ”

“ดี ขอบคุณเจ้ามากนะ วันนี้ข้าถูกใจการแต่งหน้าของเจ้ามากเลย ไม่คิดว่าจะมีฝีมือดีถึงเพียงนี้” จูถิงอดชื่นชมฝีมืออีกฝ่ายเสียมิได้ นางเอาแต่ส่องกระจกแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ หากเป็นไปได้นางก็ไม่อยากจะล้างหน้าอีกเลย

“ถ้าคืนนี้ข้าได้ลูกค้าเงินหนา ครั้งหน้าเจ้ามาข้าจะอุดหนุนเจ้าทุกชิ้นเลย” อวิ๋นซีหมายมาดอยากได้ของทุกชิ้น หวังว่าจะมีเถ้าแก่เงินหนาถูกใจนางสักคน

“อย่าลืมแนะนำเพื่อน ๆ พี่สาวมาอุดหนุนข้าด้วยเล่า ถ้าแนะนำมาได้มากข้ามีของตอบแทนให้อีกเพียบเชียวล่ะ”

“ไว้ใจพวกเราได้ เรื่องแบบนี้พวกเราถนัด”

สตรีทั้งสาวพึงพอใจทั้งบริการและสินค้าของไป๋เหลียนเป็นอย่างมาก เครื่องประทินผิวจากร้านด้านนอกราคาไม่ต่างกัน ทว่าคุณภาพต่ำกว่าเป็นไหน ๆ เห็นทีพวกนางจะกลายเป็นลูกค้าประจำเสียแล้ว

กระนั้นเวลาจะให้พูดคุยกันมีไม่มากนัก พวกนางจึงรีบจ่ายเงินแล้วออกไปทำงาน ทว่าใครเลยจะรู้เมื่อคืนนั้นคณิกาเก่าเก็บทั้งสาม ที่เคยถูกเหล่าเด็กใหม่พูดล้อเลียนกันสนุกปากเป็นป้าค้างปีขายไม่ออก กลับมีบุรุษแย่งกันจ่ายค่าตัวเพื่อให้ได้พวกนางมาคอยปรนนิบัติให้พวกเขาทั้งคืน

มิหนำซ้ำหลังจากคืนนั้นค่าตัวของพวกนางก็พุ่งสูงเสียจนบุรุษทั่วไปต่างก็คว้าไม่ถึง กระโดดขึ้นมาเป็นดาวเด่นประจำหอฮวาเหมยในชั่วข้ามคืน