ครอบครัวชินอ๋องยังคงทำตัวกันตามปกติเช่นทุกวัน แม้ว่าวันนี้จะมีคนวางแผนร้ายกับท่านหญิงของจวนก็ตาม ซึ่งมันแตกต่างกับจวนตระกูลอู๋เสียเหลือเกิน ที่นั่นมีแต่เสียงร้องอย่างเจ็บปวดของหลานชายนายท่านอู๋พ่อบ้านตระกูลอู๋ที่ได้รับแจ้งจากบ่าวหน้าประตูจวนว่า มีขอทานคนหนึ่งมาบอกให้ไปเก็บคุณชายของจวนตรงข้างถนน ครา
ทางด้านลู่ชิงหลังจากถูกบิดามารดา ตักเตือนด้วยความเป็นห่วง จึงต้องมีก้งเยว่คอยอยู่ใกล้ ๆ ตลอดเวลา และในคืนวันเดียวกันนั้นเจียวมิ่งกับก้งคุน ออกไปจับตัวคนของแคว้นตงหนาน นำตัวมาขังไว้ในบ้านเช่ารอจนกว่ากองทัพของชินอ๋องมาถึง พวกเขาจะได้นำตัวไปส่งทันที เพราะซื่อจื่อแจ้งมาแล้วว่า จะออกเดินทางอีกสามวันหลัง
“ท่านพี่ข้าเห็นด้วยกับชิงเอ๋อร์ พวกเราไปทำบุญขอพรกันล่วงหน้าย่อมดีกว่า หลังจากนี้พวกเราจะได้เตรียมตัวกันไว้แต่เนิ่น ๆ ถ้าเหตุการณ์ไม่สู้ดีจะได้หลบหลีกได้ทันนะเจ้าคะ” ฟางซินตั้งแต่รู้เรื่องสงครามจิตใจจึงไม่ค่อยสงบเท่าใดนัก นางเห็นด้วยกับบุตรสาวที่จะไปทำบุญ“พวกเราย่อมไม่คัดค้านอยู่แล้วชิงเอ๋อร์ นอกจา
“ทุกท่านหากทำบุญแล้ว แวะมารับอาหารทางนี้ได้นะเจ้าคะ พวกเราทำอาหารอร่อย ๆ มาแจกจ่ายให้ทุกท่านเจ้าค่ะ”“ครอบครัวของเราตั้งใจทำบุญ โดยการตั้งโต๊ะแจกจ่ายอาหาร และยังมีข้าวสารมอบให้อีกคนละหนึ่งชั่งขอรับ” ลู่จื้อช่วยตะโกนอีกคน“ไม่ว่าพวกท่านจะร่ำรวยหรือยากจน ก็สามารถมารับอาหารได้ทุกคนขอรับ พวกเราไม่เลือกท
เมื่อฮูหยินคนนั้นถูกลู่ชิงปฏิเสธ และยังพูดจาดูถูกนางเอาไว้เดินออกไป ครอบครัวสวียังคงแจกจ่ายอาหารกันต่อ เพราะยังมีคนมาต่อแถวกันเรื่อย ๆ จนกระทั่งข้าวถุงสุดท้ายมีคนมารับไปแล้ว พวกเขาจึงช่วยกันเก็บโต๊ะรวมถึงข้าวของอย่างอื่น นำไปวางไว้บนเกวียนเสียก่อน จากนั้นจึงพากันเดินขึ้นบันได เพื่อนำอาหารเจไปถวายไต้
“ขะ ขะ ข้าวิ่งหนีพวกทหารของแคว้นตงหนาน วันนี้ข้าขึ้นเขาไปล่าสัตว์ในป่าลึกกว่าทุกวัน และบังเอิญเห็นกลุ่มคนนับสิบนั่งจับกลุ่มคุยกัน พวกเขาพูดว่าตอนนี้แคว้นตงหนาน ได้จัดกองทัพเอาไว้จำนวนสี่แสนนาย จะแบ่งทหารออกจากทัพใหญ่ห้าหมื่นนายเพื่อข้ามภูเขาของตำบลหย่งฝูเข้ายึดที่นี่ก่อน จากนั้นค่อยยกกำลังทหารเข้าไ
“เช่นนั้นก็แยกย้ายกันไปจัดการเถิด หากชักช้าจะไม่ทันการณ์เอาได้” ลู่เวินจึงสั่งให้ทุกคนแยกย้ายกันไปจัดการตามที่ได้พูดคุยกันเจียวมิ่งแยกกลับไปที่บ้านเช่า รีบเขียนจดหมายผูกด้ายสีแดง ส่งให้เซียวหนิงหลงอย่างเร่งด่วน และเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ให้ก้งเยว่ได้ฟัง ก่อนจะมีความคิดว่าเชลยสามคนนี้คงไม่ต้อง
ความโกลาหลนี้ยังส่งผลให้ซื่อจื่อแห่งจวนชินอ๋อง ที่มีเวลาอีกสองวันจะออกเดินทางไปยังชายแดน ไม่อาจรีรอได้อีกต่อไปเมื่อยามเฉินที่ผ่านมามีจดหมายผูกด้ายสีแดง ซึ่งมาจากตำบลหย่งฝู เนื้อหาด้านในบอกถึงอันตราย ที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่ช้า กว่ากองทัพหลายแสนนายจะเดินทางไปถึงอาจไม่ทันการณ์ ในยามนี้เขาอยากจะมีปีก
เป๊าะ!! “ยินดีต้อนรับแขกที่มาเยือนยามวิกาล ไม่ทราบว่าพวกเจ้ามีกิจธุระอันใดที่นี่หรือ ถึงได้พาคนมาเยอะแยะถึงเพียงนี้”“พวกข้าจะมีกิจธุระหรือไม่ไม่เกี่ยวกับพวกเจ้า หลีกไปถ้าไม่อยากเจ็บตัว พวกข้าแค่ต้องการพาคนไปจากที่นี่เท่านั้น ไม่ต้องการทำร้ายใคร”“อ้ออ คนที่เจ้าต้องการคงจะเป็นเยี่ยเกาจงนั่นกระมัง คน
“ท่านแม่ทัพข้าน้อยเสียงอวิ๋นขอรับ”“เสียงอวิ๋น เข้ามาแล้วปิดประตูซะ”“ขอรับ” แอ๊ดด กึก“มีเรื่องอันใด ยามนี้เจ้าต้องดูแลการฝึกอยู่ที่ค่ายทหารมิใช่หรือ ถ้าเกิดปัญหาแค่ส่งทหารมาแจ้งให้ข้าทราบก็พอกระมัง”“เมื่อยามเว่ยข้าน้อยได้รับจดหมายที่มาจากใต้เท้าเยี่ย จึงนำมันมาให้ท่านแม่ทัพโดยตรง เรื่องนี้ข้าน้อย
ขุนนางฉ้อฉลถูกกำจัดไปอีกหนึ่ง ซึ่งเป็นตำแหน่งขุนนางขั้นสูง ขุนนางบางกลุ่มที่เพิ่งจะรวมตัว และคิดจะสร้างอำนาจให้ตนเอง จำต้องหยุดความคิดนั้นเอาไว้ทันที เมื่อการประหารเจ็ดชั่วโคตรของตระกูลฉุนเกิดขึ้นต่อจากตระกูลเหลียวกลุ่มอำนาจตระกูลใหญ่ยังถูกตรวจสอบ เพื่อค้นหาหลักฐานที่ซุกซ่อนไว้ออกมาจนได้ แล้วพวกตนท
ฉุนจิ้งหานและคนในตระกูลเดินพ้นประตูมาได้ไม่เท่าไหร่ ทั้งก้อนหิน ผักเน่า ๆ ต่างลอยมากระทบตามร่างกายทันที เพราะชาวบ้านที่ได้ยินการประกาศถึงความผิดของฉุนจิ้งหาน ทำให้พวกเขารับไม่ได้กับเรื่องที่สนับสนุนให้มีการก่อกบฏโป๊ะ โป๊กก โอ๊ยยย“ขุนนางชั่วคิดจะทำให้พวกเราต้องเดือดร้อนกันหมด แต่ตนเองกับครอบครัวอยู
“กระหม่อมรับพระบัญชาพ่ะย่ะค่ะ”“อืม ไปจัดการเรื่องนี้ให้เสร็จเถิด ในที่สุดขุนนางชั่วในราชสำนักก็ถูกกำจัดไปอีกหนึ่ง เจ้าเองก็อย่าลืมดูแลสุขภาพด้วยเล่า เกิดเจ็บป่วยขึ้นมาประเดี๋ยวงานที่ยังค้างอยู่จะไม่เสร็จเอาได้”“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมทูลลา”ซ่งจูเก๋อที่ถูกคนสนิทปลุกขึ้นมากลางดึก ย่อมตกใจระคนแปลกใจที่ชิ
“ขอรับท่านพ่อ”“รับบัญชาพ่ะย่ะค่ะ”“ฉุนจิ้งหาน เจ้ามันร้ายเงียบจริง ๆ แม้แต่เปิ่นหวางยังมองข้ามเจ้า หลังจากนี้คงต้องตรวจสอบให้ถี่ถ้วนมากกว่าเดิมเสียแล้ว”ชุนชานกับปาเซี่ยไม่อยู่เฝ้าเฉย ๆ พวกเขาช่วยกันแยกของมีค่า ที่เป็นของเก่าแก่ของราชวงศ์แยกไว้ต่างหากกับทองคำแท่ง เซียวหนิงหลงไปพบแม่ทัพเสวี่ยบอกเล่า
จนสะดุดตาเข้ากับกล่องไม้ใบที่วางอยู่บนชั้นข้างผนังห้อง มันมีแม่กุญแจล็อคไว้อย่างดี ชุนชานจึงถือออกมารอให้ชินอ๋องมาถึง ค่อยให้เจ้านายเปิดด้วยตนเอง จากนั้นจึงได้สำรวจดูเครื่องประดับและของตกแต่งอีกหลายอย่าง ที่ควรจะอยู่ในวังหลวงมากกว่าอยู่ที่นี่อีกหลายชิ้น ปาเซี่ยที่ใช้ความเร็วจนรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย
ชุนชานกับปาเซี่ยคอยติดตามจับตาดู การกระทำในแต่ละวันของฉุนจิ้งหาน ว่าไปที่ใด นัดเจอกับผู้ใดบ้างหรือไม่ หรือแม้กระทั่งยามที่ทำงานอยู่ ได้เรียกใครเข้าไปพบเป็นการส่วนตัวไหม ตลอดหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมาฉุนจิ้งหานยังคงทำเช่นเดิมไม่มีสิ่งใดผิดปกติแต่ในเย็นวันหนึ่งในยามซวี ฉุนจิ้งหานได้ออกจากจวนตรงไปยังร้านขา
“ลูกพี่ท่านจะเสียงสั่นไปทำไม ก็แค่เด็กหนุ่มหน้านิ่งเพิ่งจะเริ่มฝึกวรยุทธ์กระมัง ที่แม่ทัพหลู่พูดเช่นนั้นเพราะเกรงใจ ที่เป็นบุตรชายของชินอ๋องก็เท่านั้น ถ้าอายุน้อยเท่านี้ฝีมือเก่งกว่าระดับแม่ทัพ คงสังหารคนได้มากมายแค่เพียงกระพริบตาแล้วล่ะ ลูกพี่อย่าไปเชื่อข่าวลือให้มากจะดะ ฉัวะ!! อ่ะ มะ ไม่จริง ตุบ”