ตอนที่6บังคับ

บังคับ

ดวงตาสีดำขลับคู่นั้น …จ้องตรงมาที่นางไม่มีแม้แต่จะกะพริบ

งูเห่าตัวใหญ่ นอนขดตัวอยู่บนกองใบไม้ ลำตัวของมันดำมันวาว นัยน์ตาดุร้ายจับจ้องมายังผู้บุกรุกที่บุ่มบ่ามเข้ามาในอาณาเขตของมัน

ลมหายใจของเซี่ยเหมยลี่เริ่มติดขัด นางรู้ดีว่าหากแม้แต่นางขยับเพียงปลายนิ้ว เจ้าอสรพิษตรงหน้าคงไม่รีรอที่จะฉกกัดนางในทันที

แต่เสี้ยวนาทีต่อมา…

ฉึก!

มีดสั้นปักเข้าที่ลำคอของงูเห่าอย่างแม่นยำ ร่างของงูเห่าล่วงลงก่อนจะกระตุกเกร็งและแน่นิ่งไป

เซี่ยเหมยลี่เบิกตากว้าง มองซากงูเห่าที่บัดนี้แน่นิ่งไปแล้ว ก่อนจะเหลือบมองมีดสั้นเล่มนั้นที่ยังคงปักคาอยู่บนร่างของมัน

ผู้ใดกัน…

นางกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ก่อนจะหันไปยังทิศทางที่มีดถูกขว้างมา ท่ามกลางเงาไม้ที่พลิ้วไหวจากสายลม เงาร่างของบุรุษในชุดสีดำทั้งชุดราวนักฆ่าใบหน้าถูกปิดไว้ครึ่งหนึ่ง

เซี่ยเหมยลี่จ้องมองเขาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะสังเกตเห็นร่องรอยบาดแผลที่มีเลือดซึมผ่านอาภรณ์สีดำนั้น แม้จะไม่แน่ใจว่าเขาเป็นมิตรหรือศัตรู แต่ในยามนี้เขาดูบอบช้ำเกินกว่าจะเป็นภัยต่อนาง

นางลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจก้าวเดินไปหาเขาอย่างระมัดระวัง

บุรุษชุดดำปรายตามองร่างบางที่ค่อย ๆ เข้ามาใกล้ดวงตาล้ำลึกของเขาทอดมองนางนิ่ง แต่เพียงไม่กี่อึดใจ ร่างสูงสง่าก็ค่อย ๆ ทรุดลงนั่งกับพื้น หอบหายใจแผ่ว เบื้องหลังความแข็งแกร่งคือร่างกายที่กำลังฝืนทนต่อความเจ็บปวด

เซี่ยเหมยลี่เร่งฝีเท้าเข้าไปหาเขามากขึ้น ทว่าเมื่อก้าวเข้าไปใกล้จนได้กลิ่นคาวเลือดจาง ๆ มือแกร่งพลันตวัดออกมาเร็วดุจสายลม

ฉึก!

ความเย็นฉียบของใบมีดสัมผัสลำคอขาวเนียนโดยไม่ทันตั้งตัว

ดวงตาของนางเบิกกว้าง ขณะที่มือหยาบกร้านของบุรุษตรงหน้าจับแขนนางไว้แน่น ประหนึ่งกลัวว่านางจะหนีไป

“เจ้าชื่ออะไร”

เสียงแหบต่ำเปล่งถาม ดวงตาคมดุดันสั่นไหวเล็กน้อย เพราะความอ่อนล้า แต่กระนั้น แรงกดของคมมีดที่แนบติดผิวกายก็มิได้ลดลง

“ข้า…ข้าชื่อเซี่ยเหมยลี่”

นางตอบเสียงแผ่ว พลางข่มกลั้นความกลัว

บุรุษชุดดำมองนางครู่หนึ่ง ก่อนจะกล่าวเสียงเรียบ แต่เต็มไปด้วยแรงกดดัน

“เจ้าต้องช่วยข้า…มิฉะนั้นเจ้าจะเป็นศพก่อนข้า”

เซี่ยเหมยลี่สูดลมหายใจลึก นางมิมีทางเลือกอื่นใด จึงพยักหน้าตอบรับ

บุรุษชุดดำจ้องมองนางครู่หนึ่ง ก่อนจะคลายมือออกจากแขนนางเล็กน้อย แต่กระนั้นมืออีกข้างที่จับมีดสั้นยังคงแนบอยู่ข้างกายราวกับมิยอมวางใจ

“พยุงข้าไป”

เสียงของเขาแหบต่ำ ทว่าแฝงไว้ด้วยอำนาจที่มิอาจขัดขืน

“เบื้องหน้ามีถ้ำอยู่…พาข้าไปที่นั่น”

เซี่ยเหมยลี่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะค่อย ๆ ยื่นมือไปประคองเขา มือเรียวแตะลงบนท่อนแขนแข็งแกร่ง แม้บุรุษตรงหน้าจะอ่อนแอเพียงใด ทว่าความเย็นยะเยือกที่แผ่ออกมาจากตัวเขา กลับทำให้นางรู้สึกถึงแรงกดดันบางอย่าง

สายลมยามเย็นพัดต้องร่าง เสียงแมลงเริ่มดังแว่วขึ้นมา

ยิ่งเดินลึกเข้าไปในป่า เสียงฝีเท้าของทั้งสองก็ยิ่งแผ่วเบา ไม่นานนักสายตาของเซี่ยเหมยลี่ก็เหลือบไปเห็นเงาราง ๆ ของปากถ้ำที่ซ่อนตัวอยู่ท่ามกลางเงาไม้หนาทึบ

“ถึงแล้ว”

นางเอ่ยขึ้นเบา ๆ

บุรุษในชุดดำพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะออกแรงเฮือกสุดท้ายประคองร่างของตนเองเข้าไปยังถ้ำอันเย็นเยียบ

เซี่ยเหมยลี่พยุงร่างสูงของบุรุษชุดดำเข้าไปภายในถ้ำ พลางกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ภายในมีเพียงหินเย็นชืดและความเงียบสงัด กลิ่นอับชื้นของไอดินลอยคลุ้ง แต่ยังดีกว่าต้องนอนตากลมหนาวอยู่ด้านนอก

นางค่อย ๆ ประคองเขานั่งลงพิงผนังถ้ำ ทันทีที่ร่างสูงหย่อนกายลงนั่ง เขาควักเอาขวดยาสีขาวหย็กเล็ก ๆ ออกมาจากอกเสื้อแล้วส่งให้

“ใส่ยานี้”

เสียงของเขาแม้แผ่วเบา แต่ยังคงหนักแน่น

เซี่ยเหมยลี่รับขวดยามาถือไว้ มือเรียวเปิดจุกออก กลิ่นสมุนไพรเข้มข้นลอยแตะจมูก นางเงยหน้ามองเขาอีกครั้ง เห็นเพียงดวงตาคมลึกที่ทอดมองมาอย่างแน่วแน่

“เร็วเข้า”

เขากล่าวเสียงต่ำ ราวกับหมดสิ้นเรี่ยวแรง

เซี่ยเหมยลี่สะดุ้งเล็กน้อย ก่อนค่อย ๆ ฉีกชายอาภรณ์ที่เปียกชุ่มด้วยเลือดออก เผยให้เห็นบาดแผลลึกบนลาดไหล่ ใต้แสงสลัวของถ้ำ นางเห็นรอยเลือดแหงเกาะติดกับอาภรณ์ บ่งบอกว่าเขาคงบาดเจ็บมานานแล้ว

เซี่ยเหมยลี่รีบแตะปลายนิ้วลงบนยาในขวด ก่อนทาลงบนแผลเขาอย่างเบามือ ยามสัมผัสถูกผิวกาย นางรู้สึกถึงไอร้อนจากตัวเขา เห็นได้ชัดว่าเสีเลือดไปมาก

หลังจากทายาเรียบร้อยแล้ว บุรุษชุดดำจึงขยับกายเอนหลังพิงกับผนังถ้ำ ลมหายใจของเขาหนักขึ้นเรื่อย ๆ ก่อนจะปิดเปลือกตาลง

เซี่ยเหมยลี่ทอดมองบุรุษชุดดำที่เอนกายพิงผนังถ้ำ ลมหายใจของเขาสม่ำเสมอ ดวงหน้าที่เคยเคร่งขรึมใต้เงามืด บัดนี้ดูอ่อนลงเล็กน้อยในยามหลับใหล

นางเม้มริมฝีปากแน่น ลังเลอยู่ชั่วขณะ ก่อนจะค่อย ๆ ขยับกายลุกขึ้นยืน ก้าวเท้าแผ่วเบาราวขนนก มิส่งเสียงใด ๆ แม้แต่น้อย นางได้แต่คิดในใจว่าหากนางอยู่กับ บุรุษที่ไม่รู้ที่มาเช่นนี้ เกิดเขาฟื้นขึ้นมาแล้วคิดร้าย นางมิกลายเป็นหมูในอวยหรอกหรือ

เซี่ยเหมยลี่ก้าวออกจากถ้ำโดยมิรีรอ ทว่าทันทีที่ย่างเท้าออกไป กลับพบเพียงความมืดมิดที่ปกคลุมทั่วทั้งป่า เสียงลมพัดหวีดหวิวแผ่วผ่านราวต้นไม้ เงากิ่งไม้ไหววูบไหวใต้แสงจันทร์เสี้ยว ราวกับเหล่าปีศาจที่ซ่อนกายอยู่ในรัตติกาล

นางยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ความเงียบงันรอบกายทำให้หัวใจของนางเต้นระรัว นัยน์ตาคู่งามกวาดมองไปโดยรอบ ความหวาดระแวงเริ่มก่อตัวขึ้น ‘ยามวิกาลเช่นนี้ มิรู้ว่ามีอันใดซ่อนเร้นอยู่บ้าง’

นางกัดริมฝีปาก ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจหมุนกายกลับเข้าไปในถ้ำเช่นเดิม แม้ไม่รู้ว่าเขาเป็นมิตรหรือศัตรู ทว่าอย่างน้อยในค่ำคืนนี้ อยู่ใกล้บุรุษผู้หนึ่งยังดีกว่าเผชิญสัตว์ร้ายตามลำพัง

เซี่ยเหมยลี่ก้าวกลับเข้ามาในถ้ำ บรรยากาศภายในเงียบสงัด มีเพียงเสียงลมพัดแผ่วผ่านปากถ้ำ และเสียงลมหายใจ ของบุรุษชุดดำที่นอนพิงผนังถ้ำอยู่

นางเดินมานั่งอยู่ไกล ๆ จากเขาดวงตาคู่งามทอดมองบุรุษตรงหน้าด้วยความครุ่นคิด

แต่ไม่นานนักร่างใหญ่พลันสั่นสะท้านอย่างเห็นได้ชัด เซี่ยเหมยลี่มองเห็นถึงความผิดปกตินั้น นางลุกขึ้นก่อนจะค่อย ๆ เดินเข้าไปหาร่างของบุรุษผู้นั้น ก่อนจะเอื้อมมือแตะลงบนหน้าผากของเขา ความร้อนที่แผ่ซ่านออกมาทำให้นางชะงัก นางถอนหายใจแผ่วเบา ‘ไข้ขึ้นถึงเพียงนี้ เกรงว่าหากปล่อยไว้เช่นนี้ มีหวังอาการทรุดเป็นแน่’

นางลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจยื่นมือไปแกะผ้าคลุมหน้าของเขาออก หวังให้เขาได้หายใจได้สะดวกขึ้น

แต่ทันทีที่เห็นใบหน้านั้นชัดเจน ดวงตาของนางก็เบิกกว้าง

….

sds