ตอนที่7 ข้าผิดคิว

ข้าผิดคิว

‘องค์รัชทายาท!…’

ภาพใบหน้านี้ ตรงกับคำบรรยายในนิยายของนางทุกประการ ตั้งแต่โครงหน้าคมเข้ม ดวงตาเฉียบคมดุจพยัคฆ์ ไปจนถึงรอยแผลเป็นจาง ๆ บริเวณไหล่ซซ้าย ‘ใช่หากเป็นเขาจริง ย่อมต้องมีป้ายหยก!’

เซี่ยเหมยลี่รีบกวาดสายตามอง ก่อนจะพบว่าบริเวณเอวของบุรุษนั้นมีป้ายหยกชิ้นหนึ่งห้อยอยู่

นี่มัน…ผิดไปจากนิยายที่นางเขียน!

ตามเนื้อเรื่อง ผู้ช่วยชีวิตองค์รัชทายาทควรเป็นไป๋ซินอวี้ นางเอกของเรื่อง ไม่ใช่นางร้ายอย่างนาง! อีกทั้งเหตุการณ์นี้ควรจะเกิดขึ้นในอีกหลายเดือนข้างหน้า มิใช่ตอนนี้

ทำไมทุกอย่างถึงเปลี่ยนไป?

นางตกอยู่ในห้วงความคิดอยู่ชั่วขณะ ก่อนจะสลัดความคิดทิ้งไป

‘ช่างเถอะ! อย่างไรเขาก็ยังไม่ได้พบกับนางเอกที่แท้จริง จะปล่อยให้เขาตายไม่ได้’

เมื่อตัดสินใจเช่นนั้น นางก็ลุกขึ้นยืน ก้าวเดินเข้าไปในส่วนลึกของถ้ำเพื่อหาน้ำมาเช็ดตัวลดความร้อนให้เขา

ไม่นานนักนางก็เข้าไปใกล้ แอ่งน้ำขนาดเล็กในถ้ำ ก่อนจะนั่งลงคุกเข่าแนบชิดกับผืนน้ำ ก่อนใช้มือน้อย ๆ วักน้ำขึ้นมาล้างคราบฝุ่นละอองที่เกาะอยู่บนใบหน้า ความเย็นของสายน้ำช่วยปลอบประโลมความเหนื่อยล้าให้นางได้บ้าง

เมื่อนางรู้สึกสดชื่นขึ้นแล้ว จึงหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาชุบน้ำ จากนั้นจึงลุกขึ้นหมุนกายเดินกลับไปหา องค์รัชทายาทที่กำลังรอคอยความช่วยเหลือจากนางอยู่

เซี่ยเหมยลี่เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขาก่อนจะนั่งลงข้าง ๆ นางจ้องมองใบหน้าอันหล่อเหลา แม้ซีดเซียว แต่ยังคงเปี่ยมไปด้วยอำนาจ นางค่อย ๆ เอื้อมมือไปถอดเสื้อที่เต็มไปด้วยคราบเลือคออก เผยให้เห็นแผ่นอกที่เต็มไปด้วยบาดแผล นางสูดลมหายใจเข้าลึก ใช้ผ้าที่ชุบน้ำหมาด ๆ ลูบไล้ไปตามผิวกายของเขา ก่อนจะเร่งมือเช็ดตัวให้เขา หวังให้ไข้ลดโดยเร็วที่สุด

หลังจากเช็ดตัวจนไข้เริ่มลดแล้วนางก็เดินไปเอนตัวลงนอนด้วยความเหนื่อยล้าอยู่ไม่ไกลจากเขานัก ไม่นานนางก็เผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว

เสียงพร่ำเพ้อแผ่วเบาดังขึ้น นำพาสติของเซี่ยเหมยลี่คืนกลับมา

“หนาว…”

เสียงแผ่วเบานั้นเจือไปด้วยความทรมาน นางขมวดคิ้วลืมตาขึ้นมองร่างบุรุษ ที่นอนอยู่ไม่ไกลนัก ดวงหน้าของเขานั้นซีดเซียว เนื้อตัวสั่น นางรีบลุกขึ้นไปหาเขา ก่อนจะสะดุ้งเมื่อพบว่า ผิวกายเย็นเฉียบ ลมหายใจแผ่วเบา

“เหตุใดจึงเย็นเฉียบเพียงนี้”

นางกวาดสายตามองไปรอบ ๆ หวังหาฟื้นมาจุดไฟ แต่ในถ้ำนั้นดูเปียกชื้นแล้วอีกทั้งนางก็ไม่รู้วิธีจุดไฟแบบโบราณเสียด้วย

กระแสลมเย็นจากปากถ้ำพัดเข้ามาเป็นระลอก สั่นสะเทือนผิวกายของบุรุษตรงหน้า เซี่ยเหมยลี่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ถึงอย่างไรเสียนางก็ไม่ใช่คนในยุคนี้ เพื่อช่วยชีวิตเขา คงต้องยอมเสียสละร่างกายของนางเพื่อมอบความอบอุ่นให้เขา นางสูดลมหายใจก่อนจะปลดอาภรณ์ชั้นนอกของตนเองออก ก่อนจะเอื้อมมือไปปลดอาภรณ์ของบุรุษตรงหน้าด้วยมือสั่น ก่อนจะก้าวเข้าสู่อ้อมกอดของบุรุษตรงหน้า เนินอกอวบอิ่มแนบชิดกับแผงอกกว้าง สองมือใหญ่กระชับโอบกอดร่างบางเพื่อบรรเทาความหนาวเย็น

…

แสงอรุณแรกของยามอุษาเล็ดลอดผ่านซอกหิน เข้ามาส่องประกายภายในถ้ำ ส่องต้องใบหน้าบุรุษผู้หลับใหลมาทั้งคืน

เปลือกตาหนาเริ่มขยับ ริมฝีปากแห้งผากเผยอขึ้นเล็กน้อย ก่อนนัยน์ตาคมจะค่อย ๆ เปิดขึ้นเผยให้เห็นดวงตาสีดำดุจรัตติกาล

ความรู้สึกแรกที่รับรู้ คือไออุ่นที่แนบชิดอยู่ในอ้อมกอด กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของกายสาวติดปลายจมูก

องค์รัชทายาทหลี่หานเซียนกะพริบตาเล็กน้อย พยายามรวบรวมสติ ทบทวนเรื่องเมื่อคืนที่ผ่านมา ก่อนจะก้มลงทอดสายตามองร่างอรชรของสตรีที่ช่วยชีวิตเขาเอาไว้

เส้นผมดำขลับแผ่กระจายเต็มแผ่นอกของเขา ลมหายใจแผ่วเบาสม่ำเสมอบ่งบอกว่านางยังคงหลับใหล ดวงหน้าหวานที่เขาไม่คุ้นเคยเผยให้เห็นความอ่อนโยนยามสงบ ลำแขนเรียวเล็กโอบกอดเข้าไว้แน่น

ดวงตาคมจับจ้องที่สตรีในอ้อมแขน ใบหน้าอันงดงามนั้นต้องตาเขาดั่งมนต์สะกด แม้จะเคยได้ยินชื่อเสียงของนางมาบ้าง และตลอดทั้งคืนที่อยู่ร่วมกับนางนั้นเขารู้สึกว่า ข่าวลือนั้นไม่ตรงเลยสักอย่าง แต่มีอย่างหนึ่งที่ไม่ค่อยมั่นใจยิ่งนัก แต่บัดนี้นางนั้นสู่อ้อมกอดของเขาแล้ว จะยอมปล่อยนางไปง่าย ๆ อย่างนี้ได้เช่นไร

องค์รัชทายาทหลี่หานเซียนค่อย ๆ คลายวงแขนออกอย่างระมัดระวัง ไม่ให้นางตื่นจากนิทราโดยไม่จำเป็น

องค์รัชทายาทหลี่หานเซียนก้าวออกมาจากถ้ำ แสงอรุณแรกฉาบไล้ทั่วพื้นป่า เผยให้เห็นบุรุษในอาภรณ์สีดำที่ยังคงแฝงรัสมีองอาจ เขาชักพลุสัญญาณออกมา จุดประกายสีแดงฉานพุ่งทะยานขึ้นสู่ฟากฟ้า

ท่ามกลางแสงอรุณอ่อน เงาขององค์รักษ์ทั้งสองพลันปรากฏขึ้นจากม่านหมอกแห่งยามเช้า ทั้งคู่ทรุดกายลงคุกเข่า ประสานมือคำนับด้วยความเคารพ ก่อนจะเอ่ยเสียงหนักแน่น

“ขอองค์รัชทายาทโปรดอภัย กระหม่อมล่ะเลยต่อหน้าที่ มิได้อยู่ปกป้อง จึงสมควรแก่การลงโทษ”

หลี่หานเซียนปรายตามอง องค์รักษ์ทั้งสอง ด้วยใบหน้าเรียบนิ่งหาได้แสดงอารมณ์ใดไม่ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ

“ลุกขึ้น”

องค์รักษ์ทั้งสองลุกขึ้นยืนทันที

“เรื่องที่ให้ไปสืบ ได้ความหรือไม่”

องค์รักษ์ฝ้าขวานามเซี่ยหู่รีบยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งออกมา หลี่หานเซียนรับมา ก่อนดวงตาคมกริบจะกวาดมองตัวอักษรบนกระดาษอยู่ครู่หนึ่ง ด้วยสีหน้าเรียบเฉย ก่อนจะเก็บกระดาษแผ่นนั้นไว้ในอาภรณ์ ก่อนจะกล่าวเสียงเรียบ

“พวกเจ้ารออยู่ด้านนอก”

หลี่หานเซียนก้าวเดินเข้าไปในถ้ำ ทว่าทันทีที่ทอดสายตามองดูรอบด้าน กลับพบว่าภายในนั้นว่างเปล่า ปราศจากเงาของสตรีนางนั้น มีเพียงผืนผ้าสีขาวเล็กปักลายดอกเหมยสีแดงเอาไว้เท่านั้น

เขาเดินตรงไปก่อนจะก้มลงหยิบขึ้นมาอย่างแช่มช้า เนื้อผ้านุ่มละมุนยังเจือกลิ่นหอมจางของเจ้าของ

……….

sds