เรื่องไม่คาดคิด

ชัยชนะจากการประลองรสชาติครั้งนั้นสร้างชื่อเสียงให้เหม่ยหลินและตระกูลหลี่อย่างรวดเร็ว เช้าวันรุ่งขึ้น ณ ตลาดในเมือง แผงขายอาหารของพวกเขาคึกคักเป็นพิเศษ ผู้คนต่างมาเข้าคิวรอซื้อ "บะหมี่เจผักรวม" และ "ซุปเห็ดหลินจือดำ" อย่างไม่ขาดสาย กลิ่นหอมฟุ้งของอาหารจีนโบราณที่ปรุงด้วยความพิถีพิถันลอยอบอวลไปทั่วทั้งตลาด

"ท่านแม่เจียง! ข้าขอซุปเห็ดหลินจือดำสองถ้วย!"

"ท่านแม่เจียง! บะหมี่เจของท่านอร่อยจริง ๆ ข้าจะกลับมากินทุกวันเลย!"

เสียงชมเชยและเสียงเงินทองที่ดังกระทบกัน สร้างรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าของเหม่ยหลินและลูก ๆ หลี่เฟยหลงกับหลี่เฟยหานช่วยกันตักอาหารอย่างคล่องแคล่ว ส่วนชิวลี่ฮวากับหลี่เฟยหยางก็ช่วยกันรับเงินและห่ออาหารด้วยความกระตือรือร้น

"วันนี้เราขายดีมากเลยนะขอรับท่านแม่!" หลี่เฟยหยางเอ่ยขึ้นด้วยความดีใจ ใบหน้าเล็ก ๆ ของเขาเปื้อนไปด้วยคราบแป้งเล็กน้อย

เหม่ยหลินยิ้ม "ใช่แล้วลูก วันนี้เราต้องทำอย่างเต็มที่นะ"

ตลอดทั้งวันนั้น อาหารของเหม่ยหลินขายหมดเกลี้ยงตั้งแต่ช่วงบ่าย ผู้คนบางส่วนถึงกับผิดหวังที่มาไม่ทัน พวกเขาก็ต่างสั่งจองอาหารสำหรับวันพรุ่งนี้ล่วงหน้า

"ท่านแม่! วันนี้เราได้เงินเยอะมากเลยขอรับ!" หลี่เฟยหลงถือถุงผ้าที่เต็มไปด้วยเงินเหรียญทองแดงและเงินพดด้วงมาให้เหม่ยหลิน ดวงตาเป็นประกายด้วยความภาคภูมิใจ

เหม่ยหลินรับถุงเงินมา เธอรู้สึกถึงน้ำหนักของมันและรอยยิ้มก็ผุดขึ้นบนใบหน้า "ดีมาก! วันนี้พวกเจ้าทำงานหนักมากเลยนะ"

เมื่อกลับมาถึงบ้าน สิ่งแรกที่เหม่ยหลินทำคือการจัดสรรเงินที่ได้มา เธอแบ่งส่วนหนึ่งไว้สำหรับซื้อวัตถุดิบสำหรับวันพรุ่งนี้ อีกส่วนหนึ่งเก็บไว้สำหรับหนี้ของจางไห่ และส่วนที่เหลือก็แบ่งให้ลูก ๆ และชิวลี่ฮวา เพื่อให้พวกเขานำไปใช้จ่ายส่วนตัว

"แต่ท่านแม่...พวกเราไม่เคยมีเงินเยอะขนาดนี้มาก่อนเลยขอรับ" หลี่เฟยหานเอ่ยขึ้นด้วยความประหลาดใจ

"ต่อไปนี้พวกเจ้าก็จะมีแล้ว" เหม่ยหลินตอบ "แม่จะทำให้พวกเราทุกคนมีชีวิตที่ดีขึ้น"

คืนนั้น ทั้งครอบครัวร่วมกันกินอาหารอย่างมีความสุข อาหารมื้อนี้ไม่ได้หรูหราอะไรนัก แต่เป็นอาหารที่เต็มไปด้วยรสชาติของความพยายามและชัยชนะ มันเป็นมื้ออาหารที่อบอุ่นและเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ

แต่ในขณะที่พวกเขากำลังกินอาหารอยู่นั้น จู่ ๆ ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

ก๊อกๆๆ!

ทุกคนหันไปมองหน้ากันด้วยความสงสัย เหม่ยหลินลุกขึ้นเดินไปเปิดประตู เมื่อประตูเปิดออก เธอก็พบกับชายวัยกลางคนรูปร่างท้วม ใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ เขาคือ จางไห่!

"โอ้! ท่านแม่เจียง!" จางไห่กล่าวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยการเยาะเย้ย "ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ ดูท่าทางสบายดีขึ้นเยอะเลยนี่"

เหม่ยหลินมองจางไห่ด้วยสีหน้าเรียบเฉย เธอรู้ว่าเขามาเพื่ออะไร

"ท่านจางมีอะไรหรือเจ้าคะ?" เหม่ยหลินถาม

"ก็มาทวงหนี้สินที่ท่านแม่ของเจ้าติดค้างข้าไว้น่ะสิ!" จางไห่ตอบ พลางยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งที่ดูเก่าแก่ยับยับมาให้ "สิบตำลึงทอง! เจ้าจำได้ใช่ไหม!"

หลี่เฟยหลงที่เดินเข้ามาใกล้ก็กำมือแน่นด้วยความโกรธ แต่เหม่ยหลินเพียงแค่ยิ้มบาง ๆ

"ข้าจำได้เจ้าค่ะ" เหม่ยหลินตอบ พลางหยิบถุงเงินที่เตรียมไว้จากด้านในเสื้อของเธอ "นี่คือเงินสิบตำลึงทองที่ท่านแม่ของข้าติดค้างท่านไว้"

จางไห่รับถุงเงินมาด้วยความแปลกใจ เขาลองชั่งน้ำหนักของมัน และเมื่อเห็นว่ามันเป็นเงินพดด้วงจริง ๆ ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นซีดเผือด

"นี่...นี่เจ้าไปเอาเงินมาจากไหน!" จางไห่ถามเสียงสั่น "เจ้าขายอาหารได้เงินเยอะขนาดนี้เชียวหรือ!"

"ใช่เจ้าค่ะ" เหม่ยหลินตอบอย่างไม่สะทกสะท้าน "ข้าเป็นเชฟ ข้าบอกท่านแล้วว่าข้าจะหาเงินมาคืนท่าน และข้าก็จะทำให้ท่านต้องเสียใจที่ดูถูกข้า"

จางไห่กัดฟันแน่น ใบหน้าของเขาแดงก่ำด้วยความโกรธและความอับอาย เขากระแทกถุงเงินลงบนโต๊ะไม้ใกล้ ๆ แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความคับแค้นใจ

"หึ! คิดว่าจะจบแค่นี้อย่างนั้นรึ! อย่าฝันไปเลย! ตราบใดที่เจ้ายังอยู่ในตลาดของข้า! เจ้าจะต้องเจอดีแน่!"

จางไห่กล่าวทิ้งท้ายด้วยน้ำเสียงอาฆาต ก่อนจะเดินจากไปอย่างหัวเสีย

ทุกคนในบ้านถอนหายใจอย่างโล่งอก เหม่ยหลินรู้ดีว่านี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของปัญหา และจางไห่จะไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ แน่นอน

เงาอิทธิพลคุกคาม

หลังจากเหตุการณ์กับจางไห่ผ่านไปสองสามวัน ธุรกิจอาหารของเหม่ยหลินก็ยังคงดำเนินไปได้ด้วยดี ชื่อเสียงของ "บะหมี่เจผักรวม" และ "ซุปเห็ดหลินจือดำ" เริ่มเป็นที่รู้จักในวงกว้าง ผู้คนจากหมู่บ้านใกล้เคียงก็เริ่มเดินทางมาที่ตลาดเพื่อลิ้มลองอาหารของเธอ ครอบครัวหลี่มีเงินทองจับจ่ายใช้สอยอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

แต่ความสำเร็จย่อมมาพร้อมกับความริษยาและอุปสรรค

วันหนึ่ง ขณะที่เหม่ยหลินกำลังง่วนอยู่กับการปรุงอาหารที่แผงขายของเธอ จู่ ๆ ก็มีกลุ่มชายฉกรรจ์รูปร่างใหญ่โตราวห้าหกคนเดินเข้ามาล้อมแผงของเธอไว้ หัวหน้าของกลุ่มคือชายร่างใหญ่มีรอยสักเต็มแขน ใบหน้าดุดัน ดวงตาเต็มไปด้วยความอำมหิต

"นี่คือแผงของแม่เจียงอย่างนั้นรึ?" ชายร่างใหญ่เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงห้าวหาญ

เหม่ยหลินเงยหน้าขึ้นมอง สีหน้าของเธอเรียบเฉย แต่ในใจกลับรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดี หลี่เฟยหลงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ รีบขยับเข้ามาบังร่างของเหม่ยหลินไว้เล็กน้อย

"มีอะไรหรือเจ้าคะ?" เหม่ยหลินถาม

"ข้าคือ หัวหน้าหมา ผู้ดูแลความเรียบร้อยของตลาดแห่งนี้" ชายร่างใหญ่ตอบ พลางยิ้มเยาะ "ได้ยินว่าเจ้าทำอาหารอร่อยนักนี่! แถมยังกล้าดีมาท้าประลองกับมาดามหลี่อีก!"

เหม่ยหลินรู้ทันทีว่าชายคนนี้ต้องเป็นคนของมาดามหลี่หรือจางไห่แน่ ๆ

"แล้วท่านต้องการอะไรจากข้าหรือเจ้าคะ?" เหม่ยหลินถามอย่างใจเย็น

หัวหน้าหมาหัวเราะในลำคอ "ข้าต้องการอะไรอย่างนั้นรึ! ก็ต้องการส่วนแบ่งจากกำไรของเจ้าน่ะสิ!"

คำพูดของหัวหน้าหมาทำให้ผู้คนที่กำลังซื้อของอยู่รอบ ๆ ต่างถอยห่างออกไป สายตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวต่อชายกลุ่มนี้

"ส่วนแบ่งอย่างนั้นหรือเจ้าคะ?" เหม่ยหลินทวนคำ "ข้าไม่เคยได้ยินว่าต้องจ่ายค่าส่วนแบ่งให้ใคร"

"หึ! เจ้าคงจะยังไม่รู้สินะว่าใครเป็นเจ้าของตลาดแห่งนี้!" หัวหน้าหมากล่าวด้วยน้ำเสียงคุกคาม "มาดามหลี่เป็นผู้มีอิทธิพลในตลาดแห่งนี้ หากเจ้าไม่อยากมีปัญหา...ก็จ่ายค่าคุ้มครองให้ข้าทุกเดือน! ไม่เช่นนั้น...แผงของเจ้าอาจจะไม่เหลือแม้แต่ซาก!"

คำพูดของหัวหน้าหมาทำให้หลี่เฟยหลงถึงกับกำมือแน่น ดวงตาของเขาฉายแววโกรธเคือง แต่เหม่ยหลินเพียงแค่ยิ้มบาง ๆ

"ข้าไม่มีเงินจะให้ท่านหรอกเจ้าค่ะ" เหม่ยหลินตอบอย่างเด็ดเดี่ยว "ข้าเป็นคนทำมาหากินสุจริต และข้าจะไม่ยอมจ่ายค่าคุ้มครองให้ใครหน้าไหนทั้งนั้น!"

คำตอบของเหม่ยหลินสร้างความประหลาดใจให้แก่หัวหน้าหมา เขามองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ

"โอ้โห! กล้าดียังไงมาพูดจาแบบนี้กับข้า!" หัวหน้าหมาตะโกนเสียงดัง "เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใครกัน!"

"ข้าคือเหม่ยหลิน" เหม่ยหลินตอบอย่างชัดถ้อยชัดคำ "และข้าจะไม่ยอมให้ใครมารังแกครอบครัวของข้าเด็ดขาด!"

"หึ! ปากดีนัก!" หัวหน้าหมากล่าว "ในเมื่อเจ้าไม่ยอมจ่าย...ก็อย่าหาว่าข้าไม่เตือนแล้วกัน!"

หัวหน้าหมากล่าวทิ้งท้ายด้วยรอยยิ้มเยาะ ก่อนจะสั่งให้ลูกน้องของเขาทำลายแผงขายของเหม่ยหลิน

"พวกแก! ทุบแผงนี่ให้เละเลย!" หัวหน้าหมาออกคำสั่ง

ลูกน้องของหัวหน้าหมาพุ่งเข้าใส่แผงของเหม่ยหลินทันที พวกเขาเริ่มทุบทำลายโต๊ะ เก้าอี้ และภาชนะใส่อาหาร ข้าวของกระจัดกระจายไปทั่วพื้น อาหารที่ปรุงไว้ก็หกเลอะเทอะ

"หยุดนะ! พวกเจ้าทำอะไรกัน!" หลี่เฟยหลงตะโกนขึ้นอย่างโมโห เขารีบเข้าไปขวาง แต่ก็ถูกลูกน้องของหัวหน้าหมาผลักกระเด็นออกไป

"พี่ใหญ่!" หลี่เฟยหานและหลี่เฟยหยางร้องขึ้นด้วยความตกใจ ชิวลี่ฮวาก็เข้ามาประคองหลี่เฟยหลงไว้

เหม่ยหลินมองดูแผงขายของเธอที่กำลังถูกทำลายด้วยความรู้สึกเจ็บปวด แต่ในแววตาของเธอกลับไม่มีความหวาดกลัว มีเพียงความโกรธที่กำลังคุกรุ่น

"หยุดเดี๋ยวนี้!" เหม่ยหลินตะโกนขึ้นเสียงดัง เสียงของเธอเต็มไปด้วยพลังอำนาจที่ทำให้ทุกคนถึงกับชะงัก

"เจ้ามีอะไรจะพูดอีกอย่างนั้นรึ!" หัวหน้าหมากล่าวอย่างดูถูก

"ข้าขอท้าเจ้า!" เหม่ยหลินกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น "ข้าขอท้าเจ้าประลองฝีมือ!"