ท้าประลอง

คำพูดของเหม่ยหลินทำให้ทุกคนในตลาดถึงกับตกตะลึง รวมถึงหัวหน้าหมาและลูกน้องของเขาด้วย

"ประลองฝีมืออย่างนั้นรึ! เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใครกัน!" หัวหน้าหมาหัวเราะเยาะ "เจ้าเป็นแค่แม่ครัวอ่อนแอคนหนึ่งเท่านั้น! จะเอาอะไรมาสู้กับพวกข้า!"

"ข้าไม่ได้ท้าเจ้าประลองกำลัง" เหม่ยหลินตอบ "ข้าขอท้าเจ้าประลอง...ปัญญา!"

คำว่า 'ประลองปัญญา' ยิ่งทำให้ทุกคนงงไปกันใหญ่

"ประลองปัญญาอย่างนั้นรึ! ตลกสิ้นดี!" หัวหน้าหมากล่าวอย่างเยาะเย้ย "เจ้าจะประลองปัญญาอะไรกับข้า!?"

"ข้าจะท้าเจ้าให้ตอบคำถามของข้าสามข้อ" เหม่ยหลินตอบอย่างมั่นใจ "หากเจ้าตอบได้ทั้งสามข้อ...ข้าจะยอมออกจากตลาดแห่งนี้ไปตลอดกาล และจะไม่กลับมาค้าขายอีก! แต่หากเจ้าตอบไม่ได้...เจ้าต้องเลิกยุ่งเกี่ยวกับครอบครัวของข้า และห้ามมารังแกพวกเราอีกตลอดไป!"

ข้อเสนอของเหม่ยหลินทำให้ผู้คนในตลาดต่างมองหน้ากันด้วยความสงสัย พวกเขาไม่เคยเห็นการประลองแบบนี้มาก่อน

หัวหน้าหมาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขามองไปที่เหม่ยหลินด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความดูถูก เขาไม่คิดว่าแม่ครัวธรรมดา ๆ คนหนึ่งจะมีความรู้หรือปัญญาอะไรมากมายนัก

"ได้! ข้ารับคำท้า!" หัวหน้าหมากล่าวอย่างลำพองใจ "เอาเลย! เจ้าจะถามอะไรก็ถามมา! ข้าจะตอบให้หมดทุกข้อเลย!"

เหม่ยหลินยิ้มบาง ๆ เธอหันไปมองลูก ๆ ของเธอที่กำลังมองเธอด้วยความหวัง เธอรู้ว่าเธอต้องชนะการประลองครั้งนี้ให้ได้ เพื่ออนาคตของพวกเขา

"คำถามข้อแรก..." เหม่ยหลินเริ่มต้นด้วยน้ำเสียงที่ชัดเจน "ในยุคสมัยนี้ ผู้คนส่วนใหญ่ในหมู่บ้านของเราหารายได้หลักมาจากอะไร?"

หัวหน้าหมาหัวเราะเยาะ "ฮ่า ๆ ๆ! คำถามง่าย ๆ แบบนี้ใครก็ตอบได้! ก็ทำนาทำไร่ไงเล่า! ปลูกข้าว ปลูกผัก!"

"ถูกต้อง" เหม่ยหลินตอบ พลางพยักหน้าเล็กน้อย "แล้วคำถามข้อที่สอง...ในหมู่บ้านของเรา มีใครบ้างที่ประสบปัญหาในการหาอาหารกินในแต่ละวัน?"

คราวนี้หัวหน้าหมาเริ่มลังเลเล็กน้อย เขาหันไปมองลูกน้องของเขาที่กำลังสบตากัน เขาคิดว่าคำถามนี้ง่ายเกินไป

"ก็คนจนไงเล่า! คนที่ไม่มีที่ดินทำกิน! คนที่ขี้เกียจทำงาน!" หัวหน้าหมาตอบอย่างไม่ใส่ใจ

"ถูกต้อง" เหม่ยหลินตอบอีกครั้ง "แล้วคำถามข้อสุดท้าย...ถ้าเจ้าต้องการให้ผู้คนในหมู่บ้านของเรามีชีวิตที่ดีขึ้น มีอาหารกินอย่างเพียงพอ และมีเงินใช้จ่าย...เจ้าจะทำอย่างไร?"

คราวนี้หัวหน้าหมาถึงกับนิ่งไป ใบหน้าของเขาเริ่มซีดเผือด เขาไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อน เขาเป็นเพียงคนใช้กำลังและรีดไถ เขาไม่เคยสนใจความเป็นอยู่ของผู้อื่นเลย

เขาพยายามคิด พยายามหาคำตอบ แต่สมองของเขากลับว่างเปล่า

"เอ่อ...ข้า...ข้าไม่รู้..." หัวหน้าหมาตอบด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก

เสียงฮือฮาดังขึ้นทั่วตลาด ผู้คนต่างมองมาที่หัวหน้าหมาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความผิดหวังและดูถูก

"ท่านตอบไม่ได้อย่างนั้นรึ!" เหม่ยหลินกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น "ท่านเป็นผู้ดูแลตลาดแห่งนี้ แต่ท่านกลับไม่รู้ปัญหาของประชาชน และไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรให้พวกเขาดีขึ้น!"

หัวหน้าหมาถึงกับหน้าแดงก่ำด้วยความอับอาย ลูกน้องของเขาก็พากันก้มหน้าหลบสายตาผู้คน

"เจ้า...เจ้ามันเจ้าเล่ห์!" หัวหน้าหมาตะโกนขึ้นอย่างโมโห "เจ้าเล่นไม่ซื่อ!"

"ข้าไม่ได้เล่นไม่ซื่อ" เหม่ยหลินตอบอย่างใจเย็น "ข้าเพียงแค่ถามในสิ่งที่ท่านควรจะรู้ และในสิ่งที่ท่านควรจะทำในฐานะผู้ดูแล"

หัวหน้าหมู่บ้านที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่ห่าง ๆ ก็เดินเข้ามากลางลานตลาด

"ในเมื่อหัวหน้าหมาตอบไม่ได้" หัวหน้าหมู่บ้านกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น "ก็ถือว่าแม่เจียงเป็นผู้ชนะ! และหัวหน้าหมาต้องทำตามที่ตกลงกันไว้!"

หัวหน้าหมาได้แต่กัดฟันแน่น เขาก้มหน้าลงด้วยความอับอาย ก่อนจะสั่งให้ลูกน้องของเขาเก็บข้าวของที่ทำลายไป และเดินจากไปอย่างเงียบ ๆ

เสียงปรบมือดังสนั่นไปทั่วตลาด ผู้คนต่างเข้ามาแสดงความยินดีกับเหม่ยหลิน พวกเขาชื่นชมในความเฉลียวฉลาดและความกล้าหาญของเธอ

"ท่านแม่เจียง! ท่านสุดยอดมากเลยขอรับ!" หลี่เฟยหยางตะโกนด้วยความดีใจ เขากระโดดเข้ามากอดเหม่ยหลี่แน่น

"ท่านแม่...ท่านแม่เก่งที่สุดเลยขอรับ!" หลี่เฟยหลงและหลี่เฟยหานก็เข้ามาโอบกอดเธอเช่นกัน ชิวลี่ฮวาก็เข้ามาจับมือเธอด้วยความดีใจ

เหม่ยหลินยิ้มอย่างมีความสุข เธอรู้ว่าเธอได้ชนะใจผู้คนในตลาดแล้ว และที่สำคัญที่สุดคือ...เธอได้สร้างความเชื่อมั่นให้กับลูก ๆ ของเธอ