ทะลุมิติมาเจอครอบครัวประสาท

แคว้นต้าเป่ย

หมู่บ้านชาวประมง

ซูเว่ยหรานที่ตอนนี้พยายามลืมเปลือกตาที่หนักอึ้ง   กำลังจะลุกก็รู้สึกแปลกไป  ลุกไม่ไหวราวกับมีอะไรมาฉุดเอาไว้  ก่อนเอามือกุมขมับสองข้าง  ความทรงจำบางอย่างไหลเข้ามาราวกับเธอกำลังดาวโหลดข้อมูลใส่เมมโมรี่การ์ด

ในความทรงจำภาพสตรีโบราณอ้วนฉุคนหนึ่งที่ถูกวางยาให้หลับนอนผู้ชายคนหนึ่งและหลับนอนกับเขา  จากนั้นเขาก็แต่งงานกับเธอ  ต่อมาไม่นานก็คลอดลูกฝาแฝดชายหญิงออกมา    แต่ยายอ้วนนี่ร้ายกาจมากนัก  ชอบตบตีขโมยของจนเป็นที่รังเกียจและเอือมระอาแก่ชาวบ้านในหมู่บ้าน   แต่ว่าความร้ายกาจของยายนี่ก็มีสาเหตุมีที่มา

เมื่อรวมรวมทุกอย่างเรียบร้อยก็ถึงเวลาสำรวจตัวเอง เธอหยิบกระจกทองเหลือที่เหลือเพียงเศษมาส่องดูใบหน้าถึงรู้ว่า   เธอได้ตื่นขึ้นมาในร่างที่อ้วนฉุ ผิวพรรณหยาบกร้าน และใบหน้าที่เต็มไปด้วยจุดด่างดำของสตรีคนนั้น

จากการประมวลผล นี่คือร่างของ ซูเว่ยหรานที่มีชื่อแซ่เดียวกับเธอ  สตรีอ้วนอัปลักษณ์และร้ายกาจแห่งหมู่บ้านชาวประมง  เธอทะลุมิติมายังโลกอดีต  ซูเว่ยหรานหมดแรงจะถือกระจก  แขนสองข้างทิ้งลงข้างลำตัวอย่างท้อแท้เอ่ยรำพึงรำพัน

"ฮือๆ..พระเจ้าท่านทอดทิ้งลูกช้างหรือเจ้าคะ  ทำไมไม่ไปอยู่จวนขุนนางหรือบ้านเศรษฐี  ทำไมต้องมาอยู่บ้านชาวประมงยากจนที่แทบไม่มีอะไรกินด้วย  อีกทั้งยายนี่อ้วนจนเกือบจะร้อยโลได้กระมัง ฮือๆๆ  สวรรค์ไม่มีจริง  ฉันทำดีมาตลอดเลยนะ ฮือๆๆๆ"

ซูเว่ยหรานโอดครวญอยู่พักใหญ่ก่อนจะพยายามทำความเข้าใจสถานการณ์ของตน   เธอค้นพบว่าร่างเดิมของซูเว่ยหรานคนนี้นั้นไม่ได้เป็นที่รักของใครเลย นอกจากความอัปลักษณ์และนิสัยเกเรแล้ว ซูเว่ยหรานคนนี้ยังก่อเรื่องที่น่าตกใจยิ่งกว่า  

นางกับสามีร่างเดิมมีสัมพันธ์กันเพียงคืนนั้นคืนเดียวกลับมำให้นางกับเขามีบุตรด้วยกันถึงสองคน ซึ่งเด็กทั้งสองคนนี้กลับถูกปฏิบัติอย่างไม่เป็นธรรมและใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก

"โอ๊ย....เจ๊  อยากตายอีกรอบ  ยายหมูตอนเธอนี่มันเกินเยียวยาแล้วจริงๆ  แล้วทำไมฉันต้องมารับกรรมด้วย   แต่ก่อนยายนี่ก็พอดูได้อยู่หรอก  แต่พอคลอดลูกก็เอาแต่ขี้เกียจกินกับนอนเลยอ้วนยังหมูรอเชือดตอนตรุษจีน"

เมื่อนึกถึงสาเหตที่ทำให้ร่างเดิมตาย  เมื่อวานฝนตกลมแรง  ชาวบ้านออกไปเก็บอวนและทิ้งสมอเรือเพราะกลัวว่าเรือจะลอยออกทะเลไปไกล  เรือคือสมบัติล้ำค่าของชาวประมง   ทุกคนช่วยกันแต่สามีนางยังไม่กลับมา   ทุกคนจึงออกไปตามทว่าซูเว่ยหรานคนนี้กลับขี้เกียจไม่ยอมไปช่วย  

ยายแก่หลิวย่าเลี้ยงของหลลี่จื่อหานเลยเอามาเป็นข้ออ้างหาว่านางเป็นตัวซวยทำให้สามีตายจึงลงมือทุบตีจนนางสลบไป  เพราะน้ำหนักมากจึงทำให้วิ่งหนีไม่ทัน   ร่างเดิมจากไปเพราะถูกตีเข้าจุดสำคัญจนเธอได้เข้ามาอยู่แทน

"ยายหมูตอน  เธอควรตอบแทนอะไรฉันบ้างนะที่ฉันต้องมาลำบากในร่างที่วีรกรรมร้ายกาจสุดแสนจะบรรยายอย่างเธอเนี่ย"

ซูเว่ยหรานยกกระจกทองเหลืองขึ้มาดูตัวเองอีกครั้ง   สายตายังคงจ้องมองภาพสะท้อนในกระจกทองเหลืองด้วยความไม่เชื่อ ร่างอ้วนฉุและใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยด่างดำนี้ทำให้เธอรู้สึกแปลกแยกอย่างรุนแรง เธอพยายามนึกถึงความทรงจำของ ซูเว่ยหราน ร่างเดิมที่เธอเข้ามาสวมรอย 

 ซูเว่ยหรานคนเก่าเป็นสตรีที่เอาแต่ใจและเกียจคร้าน มักจะสร้างเรื่องเดือดร้อนอยู่เสมอ โดยเฉพาะกับครอบครัวของสามีขณะที่กำลังจมอยู่ในห้วงความคิด เสียงเปิดประตูก็ดังขึ้น  ครืดดดด....ร่างอวบอ้วนหันขวับไปมอง   นางพบกับหญิงวัยประมาณห้าสิบปีคนๆหนึ่งที่ส่งเสียงมาก่อนตัวเสียอีก

"ตื่นแล้วหรือนางหมูตอน....เจ้ายังไม่ตายอีกรึ!" 

เสียงแหลมสูงของนางหลิวดังขึ้นอย่างไม่เกรงใจ ซูเว่ยหรานเดาได้ทันทีว่านี่คือนางหลิวซื่อย่าเลี้ยงของสามีร่างเดิม  เสียงแหลมบาดหูนั่นช่างน่ารำคาญยิ่งนัก   นางหลิวยังคงตวาดใส่หลานสะใภ้ไม่หยุด

"ยังจะมานอนเหมือนหมูตายอยู่อีก ไม่ไปหุงหาอาหาร คิดว่านอนอืดอยู่บนเตียงแล้วจะมีข้าวกินเองรึ!"

นางหลิวส่งเสียงตวาดลั่นบ้าน  ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความโมโห สายตาที่มองมาที่ซูเว่ยหรานเต็มไปด้วย ความรังเกียจอย่างชัดเจน    ซูเว่ยหรานอึ้งไปชั่วขณะ  เธอไม่เคยเจอสถานการณ์แบบนี้มาก่อนในชีวิตอยู่ๆมีคนมาตวาดใส่ด่าหยาบคาย  และการถูกด่าทอด้วยคำพูดที่รุนแรงเช่นนี้   แต่ด้วยนิสัยที่ไม่ยอมคน อีกทั้งยังมีประสบการณ์จากการเป็นเจ้าของมินิมาร์ทที่ต้องรับมือกับลูกค้าสารพัดแบบมาก่อน ทำให้เธอตั้งสติได้อย่างรวดเร็ว

ร่างเดิมตอนที่แต่งงานมาใหม่ๆก็ไม่ได้ร้ายกาจ  จนกระทั่งนางคลอดคู่แฝดนางหลิวอาศัยตอนที่หลี่จื่อหานไม่อยู่บังคับให้นางออกเดือนมาทำงานบ้าน  ซูเว่ยหรานที่แต่เดิมบิดารัดดุจแก้วตาดวงใจ  ถูกวางยาจนเสื่อมเสียและต้องมาแต่งงานกับชาวประมง    จนวันหนึ่งบังเอิญได้เห็นหลี่ถงหรือหลิวถงลูกติดนางหลิวพูดคยกับบัณฑิตคนหนึ่งซูเว่ยหรานจึงรู้ว่าคนที่วางยาหลี่จื่อไหานทำให้นางต้องมาตกอยู่ในสภาพนี้คือหลิวถง

ใบหน้าที่อัปลักษณ์อาจเพราะนางไม่ได้อยู่เดือนเต็มที่  คลอดบุตรออกมาได้ไม่ถึงครึ่งเดือนก็ถูกยายแก่นี่ลากออกมาบังคับให้ทำงาน   ซูเว่ยหรานจึงเริ่มต่อต้านและร้ายกาจขึ้นเรื่อยๆ  นางร้ายกาจจนไม่มีใครกล้าเข้าใหล้  บางครั้งก็ตบตีกับหลี่ถงที่ชอบยั่วยุและถากถาง   บางครั้งก็ตบตีกับแม่เฒ่าหลิวแต่นยางไม่ค่อยชนะเท่าไหร่เพราะอ้วนเกินไปมักเสียเปรียบ

  ซูเว่ยหรานตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงด้วยความไม่พอใจ ดวงตาเรียวเล็กภายใต้ใบหน้าอวบอ้วนจ้องกลับไปที่ย่าสามีอย่างไม่ยอมแพ้  ร้ายมาร้ายกลับสิไหนๆยายเจ้าของร่างนี่ก็ไม่ใช่คนดีแต่แรกอยู่แล้ว   ส่วนยายแก่นี้ก็แค่ย่าเลี้ยงไม่ใช่ย่าจริงๆเสียหน่อย  เธอจึงเอ่ยตอกกลับไปอีกอย่างไม่หวั่นเกรง

"เจ้าไม่เห็นรึว่าข้ากำลังป่วยอยู่ เงินที่สามีข้าหามาก็ถูกยายแก่อย่างเจ้ายึดเอาไป แม้แต่จะซื้อยาให้ข้ายังไม่มี นี่ยายเฒ่าจะใช้งานคนอื่นก็หัดใช้คำพูดกับน้ำเสียงให้มันดีๆ”

"นางขี้ครอก  แต่งากินอยู่บ้านคนอื่นมือไม่พาย  งานการไม่ขยับสักนิด  แกมันนางตัวไร้ค่า"

ซูเว่ยหรานที่ไม่จำเป็นต้องทำดีกับยายแก่นี่แต่อย่างใด  เพราะปกติร่างเดิมก็ไม่ได้เคาระยายแก่นี่อยู่แล้วจึงเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงบ่งบอกถึงความรำคาญ

"ยายแก่หลิว...คนป่วยน่ะนะ ควรจะได้พักผ่อนนอนให้เพียงพอ  ไม่ใช่มานั่งฟังคนแก่ไม่มีมารยาทคอยโหวกเหวกโวยวายข้างหูน่ารำคาญ"