โรคใจต้องรักษาด้วยใจ

“ฮึก นี่ชั้นเป็นอะไรไป” ร่างผ่ายผอมตรงหน้าผวาลุกขึ้นนั่ง ฮัวตั่วเอ๋อตกใจหงายหลังลงจากเตียง นางมัวแต่คว้าหัวเตียงเพื่อช่วยไม่ให้ล้มจึงมิได้ยินสิ่งที่คนตรงหน้ากล่าว

“เอ่อ ข้าเป็นอะไรไปเหรอแล้วท่านเป็นใครเป็นชายหรือหญิง แต่งกายเป็นชายเหตุใดจึงมีหน้าอก” ตู้จินจินคว้าผ้าห่มมากอดพร้อมหายใจหอบเหนื่อย เนื่องจากนางถามคำถามติดกันจนลืมหายใจ

“ท่านเอ่อ สลบไปน่ะ แล้วข้าก็เป็น เป็นหมอหญิงน่ะ ปี้หรูไปตามข้ามารักษาท่าน อ้อ พวกนางคงได้ยินเสียงท่านแน่ะ เคาะประตูใหญ่แล้ว ข้าไปเปิดประตูให้พวกนางก่อนนะ” กล่าวจบก็หมุนตัวไปเปิดประตูที่กำลังสั่นด้วยแรงเคาะไม่น้อยจากภายนอก

“พระชายาฟื้นแล้ว พระชายาของข้า ฮ่าฮ่า ฮือฮือ” ปี้หรูทั้งหัวเราะทั้งร้องไห้ มือไม้ปาดน้ำตาไม่หยุด ส่วนเสี่ยวมี่รีบไปหาน้ำอุ่นใส่อ่างทองเหลืองพร้อมผ้าเข้ามา หมายจะเช็ดตัวให้พระชายา

“อ้าว เจ้าฟื้นแล้วรึ มันยังไงกันท่านหมอเฉียน” เสียงทุ้มดังขึ้นด้วยความแปลกใจ พร้อมร่างสูงโปร่งที่ก้าวเข้ามาในห้องบรรทมของตู้จินจิน ทั้งยังหันไปถามท่านหมอเฉียน ที่เพิ่งแจ้งข่าวการเสียชีวิตของพระชายาเมื่อหนึ่งเค่อที่ผ่านมา เหตุใดยามที่เขาจะมาพบหน้านางเป็นครั้งสุดท้ายและสั่งการเรื่องงานศพของนาง นางกลับนั่งพิงหัวเตียงอยู่ตรงหน้า แม้จะดูอ่อนแรงแต่ก็ยังหายใจอยู่อย่างชัดเจน

“เอ่อ กระหม่อมอาจจะแก่แล้วพ่ะย่ะค่ะ ขอองค์ชายรองโปรดลงโทษด้วย” ท่านหมอเฉียนก็กำลังงงอยู่เช่นกัน เขาจับชีพจรจนแน่ใจแล้วนี่นา

“พระชายาฟื้นก็ดีแล้วเพคะ เดี๋ยวบ่าวจะให้ห้องครัวจัดน้ำแกงโสมมาบำรุงร่างกาย ท่านก็หมั่นเสวยหน่อยเถิดเพคะพระชายา แม้ที่นี่จะมิใช่บ้านเมืองของท่านแต่อาหารในจวนของพวกเราก็ไม่ด้อยไปกว่ากัน” เสียงแหลมของอนุเจียวคล้ายจะบอกกล่าวแก่องค์ชายรองว่าพระชายาท่านนี้เลือกกินและเอาใจยาก

‘ฮึ น่าจะตายตายไปให้พ้นๆ ขวางหูขวางตาข้าอยู่ได้’ อนุเจียวผู้หมายปองตำแหน่งพระชายาขององค์ชายรองมาแสนนานได้แต่บ่นในใจด้วยความผิดหวัง

“ขอบพระทัยเพคะ หม่อมฉันไม่เป็นอันใดแล้ว น่าจะเป็นเพราะอากาศที่นี่ค่อนข้างอบอ้าวกว่าที่แคว้นสู่ ทำให้หม่อมฉันทานอะไรไม่ค่อยลง อาหารที่ทางห้องครัวส่งมาก็มีแต่มันๆ กว่าจะมาถึงเรือนหม่อมฉัน ก็เย็นชืดจนเป็นไข หน้าตาไม่ชวนกินแล้วเพคะ หากพระองค์จะกรุณา หม่อมฉันขอเปิดครัวเล็กที่เรือน ส่วนวัตถุดิบนั้นหม่อมฉันขอให้คนของหม่อมฉันไปจ่ายตลาดเอง จะได้ลดภาระของอนุเจียวไปในตัวเพคะ แค่ก แค่ก” ร่างบางบนเตียงถือโอกาสตอบโต้อนุเจียวอย่างเรียบๆ แต่ก็ไม่ลดตัวลงไปโต้แย้งกับนางโดยตรง ทั้งยังใช้โอกาสนี้ขออนุญาตจากเจ้าของจวน

แม้ว่าตู้จินจินเจ้าของร่างคนเดิมไม่คิดตอบโต้และไม่เห็นคุณค่าของชีวิตตัวเองแต่จินไม่ใช่ เมื่ออยู่ดี ๆ มาฟื้นในร่างเดิมของตู้จินจินนั้น ก่อนที่จะจากไปตู้จินจินขอร้องให้นางช่วยแก้แค้นแทนและช่วยใช้ร่างนี้ให้ดี ส่วนจะแก้แค้นใครนั้นนางคงต้องค่อยๆ สืบไปก่อน แม้ว่าจะมีความทรงจำเดิมที่ตู้จินจินมอบให้ แต่นางก็หาสลักสำคัญอันใดไม่เจอ

“เอาเถอะ ต่อไปนี้อนุเจียวส่งเบี้ยหวัดเพิ่มให้พระชายาอีกห้าสิบตำลึงเงิน แล้วข้าก็คิดว่าเจ้าน่าจะย้ายไปเรือนริมบึง เรือนนั้นมีครัวเล็กอยู่แล้วไม่ต้องเสียเวลาสร้างใหม่

ต้นฤดูคิมหันต์เช่นนี้ บัวในบึงน่าจะเริ่มมีดอกบ้างแล้วอีกทั้งตรงนั้นยังมีลมโชยอยู่ตลอด น่าจะช่วยให้เจ้าเย็นขึ้นบ้าง” โดยไม่คิดให้มากความ องค์ชายรองก็เพิ่มเบี้ยเลี้ยงให้พระชายาอีกห้าสิบตำลึงเงินและสั่งให้ย้ายไปเรือนริมบึงที่มีลมโชยตลอดเวลาทันที

“จะดีหรือเพคะองค์ชาย เรือนนั้นเป็นเรือนลำลองไว้สำหรับรับแขกของจวน อีกทั้งยังห่างไกลผู้คน หากพระชายาเป็นอะไรขึ้นมาอีกจะแย่เอานะเพคะ” อนุเจียวแสดงความห่วงใยแม้ในใจจะหงุดหงิดแทบตาย เรือนนั้นนางหมายปองมานาน มีเรือนบริวารเพียบพร้อมใกล้ประตูหลังห่างไกลหูไกลตาคนนอก แถมยังมีลมโชยตลอดเวลา เคยทูลขอกับองค์ชายรองก็ทรงตอบแต่เพียงว่าอยากให้นางอยู่ใกล้ๆ แต่จริงๆ เรือนที่นางอยู่ปัจจุบันนั้นมิได้ใกล้องค์ชายเท่าใดเลย

“หม่อมฉันเห็นด้วยกับดำริขององค์ชายเพคะ ตอนนี้อาการของพระชายาต้องการการพักฟื้น สถานที่ที่มีอากาศถ่ายเท อาหารปรุงใหม่ๆ และทิวทัศน์ที่สวยงามจะช่วยให้พระชายาฟื้นตัวได้ดีขึ้นเพคะ” ฮัวตั่วเอ๋อซึ่งยืนฟังอยู่นานแต่ก็ไม่มีใครสังเกตการมีอยู่ของเธอสักทีจำต้องทะลุกลางปล้องขึ้นมาด้วยความหมั่นไส้อนุเจียว

“เจ้าคือ?” องค์ชายรองแสดงสีหน้าตกใจ คนที่สวมชุดบุรุษกลับมีเสียงใส มิหนำซ้ำยังมีหน้าอกหน้าใจ เอ่อ จะแต่งกายเป็นชายไปทำไมกันนะ

“ฮัวตั่วเอ๋อ ถวายพระพรองค์ชายรองเพคะ ท่านหมอฮัวผู้เฒ่าคือบิดาหม่อมฉันเพคะ” ฮัวตั่วเอ๋อตอบกลับโดยไม่หลบสายตา ผิดวิสัยผู้หญิงส่วนใหญ่ที่องค์ชายรองเคยพบมา

อืม นางไม่หลบสายตาของข้า รึไม่หลบสายตาของผู้ใดเลยกันนะ ไม่สิ เมื่อครู่พระชายาของเขาก็ไม่หลบสายตาเขาในขณะที่เจรจาด้วยเช่นกัน นางกล้าสบตาเขาตั้งแต่เมื่อใดกัน รึว่าเขาไม่เคยสังเกตนางเลย องค์ชายรองได้แต่สงสัยอยู่ในใจ

“ขอบใจท่านหมอ เอ่อ” เขาจะเรียกนางว่าท่านหมอฮัวก็ยังเกรงว่าจะสับสนกับท่านหมอฮัวผู้พ่อ

“เรียกหม่อมฉันหมอเสี่ยวฮัวเถิดเพคะ จะได้มิสับสน” ฮัวตั่วเอ๋อเข้าใจทันทีที่เห็นสีหน้าและท่าทางตะกุกตะกักของเขา

“ขอบใจท่านหมอเสี่ยวฮัว ว่าแต่พระชายาเป็นโรคอะไรรึ มียาหรืออะไรที่ช่วยให้นางหายได้โดยเร็ววันบ้าง อีกไม่ถึงสองเดือนจะถึงงานพระราชสมภพของเสด็จย่า ราชวงศ์ทุกคนต้องเข้าร่วมพิธี” องค์ชายรองทั้งสอบถามทั้งแจ้งความสำคัญของอาการพระชายาให้ท่านหมอเสี่ยวฮัวทราบทันที

“โรคที่เกิดจากใจนั้น สิ่งที่จะรักษาได้ก็คือใจเพคะ ส่วนเรื่องสุขภาพกายนั้นหม่อมฉันจะคอยมาตรวจดูอาการให้ทุกสามวัน คาดว่าคงจะกลับมาแข็งแรงทันวันพระราชสมภพเพคะ”

“โรคทางใจคือสิ่งใดหรือ ข้าไม่เคยได้ยินมาก่อน” องค์ชายรองซักถามด้วยความแปลกใจ ด้วยตั้งแต่เกิดมายังมิเคยได้ยินโรคนี้มาก่อน

“โรคทางใจก็คือโรคที่เกิดจากจิตใจ พระชายาต้องจากบ้านเมืองมาไกลแล้วยังไม่มีญาติมิตรใด ๆ ให้พบปะพูดคุย ส่วนพระสวามีนั้น เอิ่ม ขออภัยที่หม่อมฉันต้องกล่าวตามตรง ตัวพระองค์เองนั้นก็คงจะทรงยุ่งอยู่กับกิจการจนมิมีเวลาที่จะมาพูดคุยเป็นเพื่อนนาง อีกทั้งมาเจออาหารไม่คุ้นปาก อากาศก็แตกต่างจากบ้านเดิม ที่สำคัญนางน่าจะไม่เคยออกจากห้องบรรทมเลยด้วยซ้ำ” ฮัวตั่วเอ๋อตอบคำถามองค์ชายรองทั้งยังแถมวิจารณ์องค์ชายไปตามที่ตนคิด แม้ว่าจะเกรงกลัวอยู่บ้างก็ตาม แต่เท่าที่นางทราบมาองค์ชายรองนั้นใจดีและไม่เคยอารมณ์เสียใส่ใครง่ายๆ

“ถ้าอย่างนั้นต่อไปข้าจะไปร่วมมื้อเย็นกับเจ้าทุกวัน หลังจากเจ้าย้ายไปเรือนริมบึงก็แล้วกัน ไว้เจ้าแข็งแรงมากกว่านี้ค่อยพาเจ้าไปไหว้ท่านเทพไฉ่ซิงเอี๊ยะบนเขาเทียมเมฆจะได้สูดอากาศ และชมทิวทัศน์ไปในตัว” พูดพร้อมพิจารณาร่างบางตรงหน้า เขาคงละเลยนางไปจริงๆ ผมแห้งแตก ริมฝีปากบางแตกจนเป็นสะเก็ด แถมผิวยังซีดจนน่าตกใจ นี่นางคงไม่เคยออกจากห้องไปรับแสงแดดดังท่านหมอเสี่ยวฮัวว่าจริงๆ สินะคงต้องใส่ใจนางให้มากขึ้นแล้ว จะอย่างไรนางก็เป็นพระชายาของเขาแม้ตอนนี้จะเป็นเพียงในนามก็ตาม