ผู้ชี้แนะ

“หม่อมฉันไม่เป็นไรแล้ว ถ้าอย่างไรรบกวนอนุเจียวช่วยให้คนไปทำความสะอาดเรือนริมบึงไว้ พรุ่งนี้เช้าจะได้ย้ายไปอยู่ ข้าวของที่เรือนนี้มีไม่มาก ถ้ามีคนมากกว่านี้เพียงชั่วยามเดียวก็คงเสร็จ แต่นี่เรามีกันเพียงสตรีบอบบางสามนางกับหญิงชราอีกสามนาง” จะใช้งานอนุเจียวคงได้แต่อาศัยบารมีองค์ชายรองไปก่อน คนในมือนางตอนนี้มีเพียงปี้หรูนางกำนัลขั้นหนึ่งที่ไม่เคยออกแรงทำงานแบกหาม เสี่ยวมี่สาวใช้ชั้นรองมีหน้าที่ทำความสะอาดเรือนด้านใน กับมามาเฒ่าอีกสามคน สองคนมีหน้าที่ทำความสะอาดด้านนอกเรือนและซักล้าง ส่วนอีกคนหนึ่งมีหน้าที่เฝ้ายามหน้าเรือนตอนกลางคืน ถึงแม้จะร่างใหญ่โตแต่ก็เป็นผู้หญิง จะไปมีเรี่ยวแรงยกหีบเสื้อผ้าและเครื่องครัวที่เป็นสินสมรสที่พระบิดาประทานให้นางมาได้อย่างไร

         “ตุบ องค์ชายรองโปรดประทานอภัยเพคะ เป็นความผิดของบ่าวเอง บ่าวอยากจะพาบ่าวรับใช้และนางกำนัลมาให้พระชายาเลือกด้วยตนเอง แต่เห็นว่าพระชายาทรงประชวรอยู่เกรงว่าจะเป็นการการรบกวนการพักผ่อน จึงทำให้ล่าช้ามาจนตอนนี้เพคะ” อนุเจียวรีบคุกเข่าลงด้วยท่าทางสำนึกผิดแต่ในใจนั้น ‘เฮอะร้ายนักนะ เมื่อกี้ก็ทีนึงแล้ว ดีนะที่ข้าเตรียมข้อแก้ตัวไว้’ อนุเจียวได้แต่บ่นในใจพร้อมลอบมองพระชายาด้วยสายตาขุ่นเคือง

“เอาเถอะ ข้าจะให้หวังซีฉวนมาอยู่ที่เรือนชั้นนอกของเรือนริมบึงพร้อมรถม้า จะได้ไปรับท่านหมอเสี่ยวฮัวมาได้ตลอดเวลา แล้วพรุ่งนี้ข้าจะให้ท่านตาส่งนายหน้าพาคนมาให้เจ้าเลือก คนในจวนคงไม่มีใครอยากย้ายเจ้าก็จะได้มีคนที่เจ้าใช้ได้อย่างสบายใจ เจ้าพักผ่อนเถอะ ท่านตายังรอข้าอยู่ ส่วนท่านหมอเสี่ยวฮัวข้าขอบคุณท่านหมอมาก เดี๋ยวข้าจะให้คนไปส่งท่านกลับจวน ฝากคารวะท่านหมอฮัวผู้เฒ่าด้วย” พูดจบก็ไม่มองอนุเจียวที่ยังคุกเข่าอยู่บนพื้นตรงหน้า ด้วยความไม่พอใจที่นางละเลยชายาเอกเพียงคนเดียวของเขา

“บ่าวจะไปคุมคนทำความสะอาดเรือนริมบึงให้เดี๋ยวนี้เพคะ” อนุเจียวกล่าวพร้อมลุกขึ้นสะบัดชายกระโปรงจากไป แม้คำพูดคำจาจะดูให้เกียรติ ทว่าน้ำเสียงกลับกระด้างแข็ง ทุกคนที่ได้ยินต่างหันมาสบตากันด้วยความหน่ายใจ

“พระชายาเพคะ ดูนางทำสิเพคะ ตอนองค์ชายรองยังอยู่นางยังรู้จักสำรวมบ้าง นี่อะไร” ปี้หรูอดจะบ่นให้พระชายาของนางไม่ได้ ตั้งแต่วันส่งตัวเข้าหอองค์ชายรองก็ไม่เคยเสด็จมาที่จวนนายหญิงของนางเลย ยิ่งทำให้อนุเจียวไม่เห็นหัวพวกนางมากขึ้น ทั้งยังกลั่นแกล้งพวกนางทั้งทางตรงทางอ้อมต่างๆ นานา ดีที่วันนี้พระชายาทูลองค์ชายรองไปบ้าง ไม่อย่างนั้นนางเองก็คงไม่กล้า

“เจ้าไม่ต้องไปสนใจนางหรอกปี้หรู คนที่เจ้าควรจะสนใจให้มากก็คือพระชายาของเจ้า ส่วนคนที่พระชายาของเจ้าควรจะสนใจที่สุดก็คือพระสวามีของนาง” ฮัวตั่วเอ๋อดึงความสนใจของปี้หรูกลับมาพร้อมคำแนะนำ

“อย่างไรหรือเจ้าคะท่านหมอ” ปี้หรูสนใจขึ้นมาทันที ส่วนพระชายาของนางได้แต่กระพริบตาปริบๆ แบบไม่รู้สึกเดือดเนื้อร้อนใจ

“เจ้าเอาใจใส่พระชายาของเจ้าให้ดี ให้นางกลับมาแข็งแรงไวๆ ส่วนพระชายาคงต้องใส่ใจองค์ชายรองให้มากกว่านี้หน่อย อย่างน้อยเขาก็เป็นที่พึ่งหนึ่งเดียวของพวกเจ้าในแคว้นนี้ ข้าก็พูดได้แค่นี้แหละเรื่องความสัมพันธ์ชายหญิงข้าก็ไม่เข้าใจนักหรอก” ฮัวตั่วเอ๋อให้คำแนะนำเท่าที่จะทำได้ คำพูดพวกนี้ข้าก็จำเค้ามา ใครกันจะกล้ายุ่งเรื่องในมุ้งของอีกฝ่ายในวันแรกที่ได้พบหน้ากันเล่า

“เอาอย่างนี้สิพระชายา ท่านก็รีบทำตัวให้แข็งแรงไวๆ เมื่อครู่ข้าได้ยินว่าองค์ชายรองจะพาท่านไป สักการะท่านเทพไฉ่ซิงเอี๊ยะบนเขาเทียมเมฆ บนนั้นมีท่านผู้หนึ่งที่อาจชี้ทางสว่างให้ท่านได้” เมื่อสักครูองค์ชายรองพูดถึงเขาเทียมเมฆทำให้นางนึกถึง ไป๋เหลียนฮวา คนที่ชี้ทางสว่างให้นางเช่นกัน

“ขอบใจท่านหมอเสี่ยวฮัวมาก ทั้งรักษาข้าแล้วยังให้คำแนะนำที่มีค่าแก่ข้า” ตู้จินจินได้แต่เอ่ยขอบใจหญิงสาวอายุใกล้เคียงกับนางตรงหน้า เพราะสัมผัสได้ถึงความจริงใจของนาง

“เสี่ยวฮงเสี่ยวฮัวอะไรกัน ถ้าไม่รังเกียจเรียกข้าว่าตั่วเอ๋อก็ได้ ท่านอยู่ที่นี่คงไม่มีสหาย นอกจากจะเป็นหมอให้ท่าน ข้าจะเป็นสหายให้ท่านด้วย พระชายาจะว่าอย่างไร” ฮัวตั่วเอ๋อแสดงความจริงใจให้หญิงสาวตรงหน้าและขอความเห็นจากนาง

“ได้สิ งั้นตั่วเอ๋อเรียกข้าว่าอาจินก็ได้นะ” แววตาพระชายาดูมีความสุขขึ้นบ้าง นอกจากปี้หรูนางก็ไม่มีใครให้พูดคุยได้อีก

“งั้นข้ากลับก่อนนะอาจิน วันมะรืนข้าจะมาตรวจอาการให้เจ้าอีก” ฮัวตั่วเอ๋อกล่าวพร้อมหันไปพยักหน้าให้เสี่ยวม่าน

“ข้าจะไปส่งท่านหมอฮัวเองเจ้าค่ะ” เสี่ยวมี่รีบเดินนำออกจากเรือนเพื่อไปส่งฮัวตั่วเอ๋อที่ประตูข้างซึ่งมีรถม้าที่หวังซีฉวนนำมารออยู่แล้ว อีกทั้งยังมีคนจากห้องบัญชีถือถาดใส่ถุงผ้าสีแดงใบเล็กยืนรอพวกนางอยู่

“เออนี่ เจ้าชื่ออะไรนะ” ฮัวตั่วเอ๋อหันไปถามสาวใช้ที่เดินตามมาส่งนางที่หยุดยืนอยู่ด้านหน้ารถม้าและกำลังยืนมือมาให้นางจับเพื่อพยุงตัวขึ้นรถ

“บ่าวชื่อเสี่ยวมี่เจ้าค่ะท่านหมอฮัว” เสี่ยวมี่ลดมือลงก่อนตอบคำถามของท่านหมอ ซึ่งนางก็กำลังงงว่าท่านหมอถามชื่อนางด้วยเหตุไร

“ฝากบอกพระชายาของเจ้าด้วยว่าวันมะรืนข้าจะมารับอาหารกลางวันฝีมือนาง หวังว่านางจะรีบลุกขึ้นมาเดินเหินให้คล่องแคล่ว ช่วงนี้ให้นางทานอาหารอ่อนๆ ที่มีฤทธิ์บำรุงกำลังไปก่อน พวกเจ้าอย่าลืมพานางเดินออกกำลังช่วงเช้าและเย็นอย่างน้อยครั้งละครึ่งชั่วโมง ขณะเดินก็ให้ยกแขนทั้งสองข้างขึ้นลงแกว่งไปมาซ้ายขวาบนล่างบ้าง จำที่ข้าบอกได้หรือไม่” เมื่อพูดจบก็ถามเสี่ยวมี่อีกครั้ง เพราะนางคิดว่าตนเองพูดยาวเกินไป

เสี่ยวมี่รีบทวนคำตามที่ท่านหมอสั่ง จากนั้นจึงส่งท่านหมอขึ้นรถ พร้อมรับถุงแดงจากคนของห้องบัญชีมาส่งให้เสี่ยวม่าน สาวใช้ของท่านหมอ เมื่อรถม้าแล่นจากไป คนจากห้องบัญชีจึงกลับไปทำงาน ส่วนนางรีบกลับเรือนเพื่อนำคำสั่งของท่านหมอฮัวไปแจ้งพระชายาของนาง

หลังจากที่ได้ฟังคำนำแนะของฮัวตั่วเอ๋อ หรือตั่วเอ๋อซึ่งเป็นทั้งท่านหมอ และเพื่อนใหม่ของนาง พระชายาจึงสั่งให้บ่าวในเรือนเตรียมน้ำอาบให้นาง และยังได้ให้ปี้หรูไปเบิกอาหารอ่อนบำรุงกำลังจากห้องครัว กว่าจะได้มานางก็อาบน้ำเสร็จและเป็นเวลามื้อเย็นพอดี

“พระชายาเพคะ วันนี้อนุเจียวใจป้ำนัก ให้ห้องครัวตุ๋นนกพิราบใส่น้ำแกงโสม แล้วยังแถมรังนกตุ๋นเป็นของหวานให้ด้วยนะเพคะ” เสี่ยวมี่วางตะกร้าอาหารลงบนโต๊ะข้างเตียง กำลังจะเปิดออกจัดเพื่อให้พระชายาไม่ต้องลุกจากเตียง

“เอาออกไปจัดที่สวนดอกไม้หน้าเรือนเถอะ ปี้หรูมาพยุงข้าที” ตู้จินจินสั่งเสียงเบาด้วยความที่อยากจะลุกขึ้นเดินออกกำลังบ้างตามที่ท่านหมอฮัวได้สั่งไว้

หลังจากรับมื้อเย็นทั้งคาวหวานไปอย่างละครึ่ง ด้วยกระเพาะยังไม่เริ่มทำงานดีนางจึงยังไม่อยากรับประทานมากจนเกินไป ตู้จินจินได้สั่งให้ปี้หรูพยุงนางเดินไปรอบโต๊ะที่นางใช้นั่งรับประทานมื้อเย็นเมื่อครู่ เดินได้เพียงสามรอบนางก็รู้สึกเหนื่อย จึงให้ปี้หรูและเสี่ยวมี่พานางกลับเข้าเรือน เช็ดตัวแล้วพักผ่อนอีกเล็กน้อยจึงค่อยๆ เดินไปยังเตียงนอนซึ่งตอนนี้ถูกรวบม่านมุ้งเก็บไว้ทั้งสี่เสา ใจจริงนางอยากจะอาบน้ำก่อนเข้านอนแต่ปี้หรูเกรงว่านางจะเป็นไข้ จึงได้แต่ใช้น้ำแช่ดอกไม้ที่เสี่ยวมี่นำมาให้เช็ดใบหน้าและแขนขาก่อนล้มตัวลงนอน

‘ท่านเทพไฉ่ซิงเอี๊ยะเจ้าขา เหตุใดกันลูกจึงต้องมาอยู่ในร่างนี้ ท่านเป็นเทพเจ้าองค์สุดท้ายที่ลูกได้สักการะก่อนตาย ได้โปรดไขข้อสงสัยให้ลูกด้วย’ จิน ในร่างตู้จินจินได้แต่อธิษฐานก่อนจะหลับตาลง