ตอนที่ 6 ทำสินค้าขายในตลาดมืด

หลังทานมื้อค่ำและอยู่คุยกับทุกคนในครอบครัวอีกพักหนึ่งหนิงเฉินก็ขอตัวกลับขึ้นห้องไปเพื่อพักผ่อน แต่ความจริงแล้วเธอมาคิดแผนการหาเงินต่อ รวมทั้งคิดปรับปรุงการเพาะปลูกพืชผักของที่บ้านด้วย เธอคิดเอาไว้ว่าเธอจะนำปุ๋ยคุณภาพเยี่ยมในโลกก่อนหน้านี้ของเธอมาใช้กับพืชพันธุ์ของที่นี่ รับรองว่าต้องได้ผลดกงามมากเป็นแน่

ต่อจากนั้นเธอจะขอใช้ที่ดินบางส่วนของพ่อมาเพาะปลูกพืชผักผลไม้หายาก เอาเงินที่หามาได้จ้างคนมาสร้างโรงเพาะพืชผักสมุนไพรที่ต้องการการดูแลเป็นพิเศษ รวมทั้งต้นกล้าที่ต้องเฝ้าระวังเป็นอย่างดีด้วย

ส่วนทางด้านของที่เธอจะนำไปขายต่อไปในตลาดมืดนั้นเธอคิดเอาไว้แล้วว่าจะใช้พืชผักผลไม้ในสวนที่บ้านมาแปรรูปซึ่งเป็นหนึ่งในสิ่งที่เธอเรียนรู้มาจากโลกก่อนหน้านี้เช่นกัน

หนิงเฉินคิดว่าจะทำผักดองสามรสชาติ มีแตงกวาแครอทหัวไชเท้าหั่นเป็นท่อนยาวพอประมาณใส่รวมเอาไว้ด้วยกันพร้อมหั่นพริกสดใส่ลงไปตัดรสชาติให้อร่อยมากยิ่งขึ้นกินแล้วเจริญอาหารดี

นอกนั้นเธอก็จะทำผักดองซีเซ็กฉ่ายซึ่งมีผักหลายชนิดมาดองรวมกันออกรสชาติเค็มๆเผ็ดๆกินกับข้าวสวยร้อนๆหรือข้าวต้มหรือนำไปทำกับข้าวอย่างอื่นก็อร่อย

ในส่วนของผลไม้เธอจะนำมาทำเป็นแยมผลไม้เอาไว้กินกับเซาปิ่งไม่ใส่ไส้ ขนมปัง หรือแครกเกอร์ขนมปังกรอบก็ได้ ซึ่งหากนำไปขายในตลาดมืดต้องได้ราคาสูงมากแน่ เพราะยุคสมัยนี้ส่วนมากสินค้าพวกนี้มักจะนำเข้ามาจากต่างประเทศซึ่งมีราคาแพง

หลังจากรวบรวมความคิดได้แล้วเธอก็เตรียมบอกกับที่บ้านว่าเธอจะทำอะไรบ้างเพื่อไปขายในตลาด

“นี่ลูกคิดจะแปรรูปพืชผักพวกนั้นงั้นเหรอ อืมน่าสนใจจริงๆ ปกติแม่ของลูกก็มักจะทำเก็บเอาไว้กินเองในครอบครัวเราเท่านั้น พอคิดดูหากนำไปขายก็น่าจะได้อยู่นะ เพราะฝีมือแม่เราน่ะอร่อยแค่ไหนลูกก็รู้นี่” อี้เฉินเอ่ยขึ้นเมื่อได้รับรู้ความคิดของบุตรสาว

“แม่เห็นด้วย แม่จะช่วยลูกทำเองเสร็จแล้วลูกจะได้เอาไปขายพร้อมกับสินค้าของเพื่อนลูกอย่างไรล่ะ” เย่าหลินก็สนับสนุน

“ผมช่วยด้วย เราจะได้เพิ่มรายได้กันเยอะๆยังไงล่ะครับ” ห่าวเยว่ก็อาสาช่วยเต็มที่ งานนี้หนิงเฉินจึงยิ้มออกมาแก้มแทบปริเลยทีเดียวที่ได้รับความเห็นชอบกับทุกคน อีกทั้งยังร่วมมือร่วมใจกันดีขนาดนี้

หลังจากนั้นราวสามวันต่อมาหนิงเฉินก็กลับมาบ้านพร้อมขวดโหลแก้วที่ซื้อเตรียมมาไว้บรรจุสินค้าโฮมเมดของเธอโดยบอกกับที่บ้านว่าหลังจากช่วยเพื่อนขายของได้ไม่กี่วันเธอก็ได้รับเงินส่วนของเธอมาแล้วจึงมีเงินลงทุนพอจะมาทำสินค้าที่กล่าวถึงก่อนหน้านี้เองได้ พ่อกับแม่และน้องชายเธอก็ยินดียิ่งนักที่หนิงเฉินเก่งพอที่จะทำความฝันของตัวเองให้เป็นจริงได้ทีละขั้นแบบนี้

“เฉินเอ๋อ ลูกเก่งมาเลย ไปช่วยเพื่อนขายของไม่กี่วันได้เงินมาหลายร้อยหยวนเลยทีเดียว” เย่าหลินเอ่ยด้วยความยินดีที่หนิงเฉินเอาเงินมาให้เธอเก็บไว้ใช้จ่ายในบ้านด้วย แต่เธอไม่รับเอาไว้ ให้หนิงเฉินเก็บเป็นทุนเรียนต่อตามความตั้งใจเดิมของบุตรสาว

“เพื่อนของหนูเขาหาวัตถุดิบเก่งเพราะมีคนรู้จักเยอะน่ะค่ะ เลยมีของดีๆไปขายในตลาดได้กำไรมาเยอะมาก” หนิงเฉินตอบ ทั้งที่ความจริงสินค้าเหล่านั้นเธอนำมาจากห้วงมิติเวลาในกำไลนั่นเอง ซึ่งหลังจากที่นำสมุนไพรล้ำค่าไปขายในตลาดมืดแล้ววันต่อๆมาหนิงเฉินก็นำพวกชาชั้นดี อย่างชาเห็ดหลินจือ ชาโสม ชาแดง ชาเขียว ชาดอกไม้ ชาผลไม้ไปขายในตลาดมืดจนได้เงินมาอีกสามสี่หมื่นหยวน ทำให้ตอนนี้เธอมีเงินเก็บรวมๆนับแสนหยวนแล้ว โดยมีลูกค้าประจำเป็นป้าลู่คุณป้าขายผลไม้แผงติดกับเธอนั่นเอง

นอกจากนี้ยังมีลูกค้าที่เคยซื้อสมุนไพรที่เธอนำไปขายครั้งแรกในตลาดมืดมาคอยถามไถ่รวมทั้งแนะนำสหายให้มาซื้อสมุนไพรล้ำค่ากับเธอด้วย หนิงเฉินจึงคิดว่าจะนำสมุนไพรล้ำค่าเหล่านั้นออกมาขายอีกแต่คงไม่บ่อยนักรอทิ้งช่วงไปสักเดือนสองเดือนค่อยว่ากัน ตอนนี้ก็ขายพวกชาพวกพืชผักผลไม้แปรรูปธรรมดาไปก่อน

วันนี้เป็นวันที่หนิงเฉินนำผลิตภัณฑ์แปรรูปจากพืชผักผลไม้ของครอบครัวเธอมาขายในตลาดมืดซึ่งเป็นที่นิยมกันมาก โดยเธอตั้งราคาพวกผักดองเอาไว้ที่ราคากระปุกละ 35 หยวน แยมผลไม้กระปุกละ 50 หยวน

ครั้งแรกที่ช่วยกันทำกับคนในครอบครัวหนิงเฉินก็มีของไปขายชนิดละยี่สิบกระปุก ได้เงินมา 4200 หยวน นับว่าคุ้มค่ามากทีเดียว โดยเธอแบ่งกำไรหลังหักค่าใช้จ่ายรวมถึงค่าผลผลิตในสวนให้พ่อของเธอด้วยทั้งหมดแล้วยังเหลือกำไรประมาณสี่พันหยวน เธอจึงแบ่งเงินไปให้ห่าวเยว่ 1200 หยวน ให้แม่ของเธออีก 1400 หยวนแต่แม่ของเธอไม่รับ บอกว่าให้เธอเก็บไว้เป็นทุนเรียนต่อมหาลัยซึ่งเธอเองก็ยินดี เพราะพ่อกับแม่ของเธอรู้สึกเบาใจและดีใจมากที่ได้ช่วยหนิงเฉินให้มีรายได้เรียนต่อสำเร็จมากกว่าเห็นรายได้เป็นกอบเป็นกำเสียอีก

ทางด้านห่าวเยว่เองที่ไม่เคยได้รับเงินมากขนาดนี้มาก่อนก็ดีใจมากเช่นกัน เพราะแม้นแต่นักศึกษาจบจากมหาลัยในยุคสมัยนี้ก็ใช่ว่าจะได้เงินเดือนสูงมากนัก

“พี่หนิงเฉิน มีอะไรให้ผมช่วยทำอีกบอกมาได้เลยนะ ผมพร้อมช่วยทุกอย่าง เงินที่ได้มานี้ ผมเองก็จะเก็บเอาไว้ใช้เรียนต่อด้วย พ่อกับแม่จะได้ไม่ต้องเหนื่อยเกินไป” ห่าวเยว่เอ่ยอย่างรู้จักคิด

“ได้สิ พี่จะหาอะไรมาให้เธอทำไม่หยุดแน่ รับรองเลย” หนิงเฉินกล่าวยิ้มแย้มพร้อมตบบ่าน้องชายที่เป็นเด็กดีน่าภาคภูมิใจยิ่งนัก

วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วเมื่อครอบครัวของเธอมีอะไรให้ทำเพื่อการค้าขายแทบทุกวันจนเกือบจะลืมวันนัดหมายกับครอบครัวสหายคุณปู่ไปเสียแล้วหากท่านไม่มาเตือนถึงบ้าน

“พรุ่งนี้อู่จิ้ง สหายของปู่จะส่งรถมารับพวกเราไปกินเลี้ยงด้วยกันในเมืองนะ พวกเธอก็เตรียมตัวกันให้พร้อมล่ะ” คุณปู่ซูเอ่ยขณะยืนมองดูทุกคนยุ่งอยู่กับการตักผักดองและแยมผลไม้ลงขวดโหลแก้ว ทุกคนที่ยุ่งจนแทบลืมนัดหมายนี้รีบพากันตอบรับทันที คุณปู่ซูจึงยิ้มออกมาได้และเดินกลับบ้านไป

วันรุ่งขึ้นเมื่อถึงเวลานัดหมายประมาณบ่ายสามโมงกว่าก็มีรถของบ้านสกุลโจวสหายของคุณปู่ส่งมารับทุกคนเดินทางเข้าไปในเมืองซึ่งใช้เวลาเดินทางราวหนึ่งชั่วโมงครึ่ง โดยวันนี้คุณย่าซู เย่าหลินกับหนิงเฉินใส่ชุดกี่เพ้าที่เย่าหลินตัดเย็บขึ้นด้วยตัวเองดูเรียบร้อยสวยงามเหมาะสมกับทั้งสามคนยิ่งนัก ส่วนทางด้านคุณปู่ซู อี้เฉินและห่าวเยว่ก็สวมเสื้อเชิ้ตกางเกงผ้ากับใส่สูทที่เย่าหลินเป็นคนตัดเย็บให้ทุกคน ซึ่งดูดีมีสง่าราศีไม่น้อยเลยทีเดียว

เมื่อมาถึงภัตตาคารหย่งอันซึ่งเป็นสถานที่นัดหมายและเป็นกิจการภายใต้ครอบครัวสกุลโจว สหายของคุณปู่โจวอู๋จิ้งพร้อมกับบุตรชายนามโจวจื่อหลงและสะใภ้โจวลี่จือก็มารอรับทุกคนอย่างพร้อมหน้า จะมีก็แต่หลานชายของสกุลโจวนายโจวหลี่จวินตัวเด่นของงานที่ไม่ได้มารอต้อนรับด้วย โดยคุณปู่โจวบอกว่าเขากำลังดูแลความเรียบร้อยเพื่อเตรียมต้อนรับทุกคนอยู่ด้านในภัตตาคารนั่นเอง