บทที่ 12 ขอยกเลิกการหมั้นหมาย

โทสะของโซ่วอ๋องทำให้หวังฮุ่ยหลิงรีบเดินไปจับมือของเฉินเจียวเจียวเอาไว้ ไม่ว่าอย่างไรหลี่ถังหรูก็เป็นขนิษฐาร่วมอุทร แต่เฉินเจียวเจียวนั้นไม่ใช่ หากโทสะของโซ่วอ๋องมาลงที่เฉินเจียวเจียวนางในฐานะสหายสนิทย่อมไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้นแน่

“โซ่วอ๋องกับคุณหนูรองสกุลหลินนี่ช่างสนิทสนมกันมากเสียจริงนะเพคะ นางพูดอะไรออกมาท่านอ๋องก็ล้วนเชื่อไปหมด” เฉินเจียวเจียวเอ่ยพลางคิดถึงเรื่องในช่วงชีวิตก่อนของตนเอง หลายครั้งที่นางถูกใส่ความจนต้องคิดหาวิธีแก้ต่างให้ตนเองตั้งมากมาย จนถึงครั้งสุดท้ายแม้แต่ถ้อยคำแก้ตัวเขาก็ยังไม่ได้ให้เวลาแก่นางเลย นางเคยคิดว่าตนเองไม่ได้มีความสามารถอ่อนด้อยไปกว่าหลินชิงเหมย แม้แต่ยามที่รับรู้ถึงบาดแผลอันแสบร้อนบนแผ่นหลังและความเจ็บปวดที่ท้องน้อยของตนเองในยามนั้นนางก็ยังไม่ได้คิดว่าตนเองพ่ายแพ้ แต่สิ่งที่ทำให้นางรู้สึกพ่ายแพ้อย่างราบคาบก็คือนางไม่สามารถเหนี่ยวรั้งความรักและความเชื่อใจจากคนตรงหน้าได้ต่างหาก

“หากเป็นหม่อมฉันพูดท่านอ๋องก็คงจะไม่เชื่อ แต่ไม่ว่าจะเชื่อหรือไม่หม่อมฉันก็ไม่คิดจะสนใจอีกต่อไปแล้ว สำหรับหม่อมแล้วความริษยาหรือความใจแคบย่อมมีดังเช่นคนปกติทั่วไป เพียงแต่หลินชิงเหมยผู้นั้นมีสิ่งใดให้หม่อมฉันต้องริษยาด้วยหรือเพคะ ต่อให้ท่านอ๋องถูกอกถูกใจจริงจนคิดจะรับนางเข้ามานางก็ไม่มีทางเทียบเคียงข้าได้ ที่จริงแล้วเรื่องนี้จะไม่ส่งผลรุนแรงเช่นนี้หากท่านอ๋องยึดมั่นในระเบียบประเพณี ให้เกียรติทั้งหม่อมฉันและคุณหนูรองสกุลหลินเรื่องที่ท่านอ๋องทำก็จะไม่ได้เป็นเรื่องราวใหญ่โตเช่นนี้” คำพูดนี้ของเฉินเจียวเจียวทำให้ทุกคนในห้องต่างนิ่งเงียบ

“ต่อให้นางไม่สามารถเทียบเคียงเจ้าได้ แต่เจ้าก็ไม่มีสิทธิ์จงใจปล่อยข่าวลือทำให้ชื่อเสียงของนางต้องมัวหมอง อีกทั้งยังเป็นสาเหตุให้อี๋เหนียงของนางต้องตายเช่นนี้” เมื่อโซ่วอ๋องเอ่ยเช่นนี้เฉินเจียวเจียวก็หัวเราะออกมาเบาๆ

“อี๋เหนียงผู้นั้นหากบริสุทธิ์ผุดผ่องจริงเหตุใดจึงต้องตาย พวกนางสองคนแม่ลูกวางแผนอันใดท่านอ๋องยังดูไม่ออกอีกหรือเพคะ หากยังไม่กระจ่างแจ้งท่านอ๋องลองสอบถามไปยังสกุลหลินดูก็ได้ว่าคุณหนูรองจวนสกุลหลินเหตุใดจึงได้บังเอิญพบกับท่านอ๋องเพียงลำพังหลายครั้ง สาวใช้หรือผู้คุ้มกันก็ไม่มี ท่านอ๋องเองก็ทรงมีสายเลือดเดียวกันกับหลินฮูหยินถึงกึ่งหนึ่งจะทรงไม่รู้เชียวหรือว่านางไม่ใช่คนใจร้าย เด็กสาวอายุน้อยอย่างหลินชิงเหมยหากไม่มีผู้ใดยั่วยุนางจะกล้าคิดตีสนิทกับบุรุษแปลกหน้าผู้หนึ่งจนถึงขั้นแตะเนื้อต้องตัวกันอย่างไม่สมควรเช่นนั้นหรือ” คำพูดของเฉินเจียวเจียวทำให้โซ่วอ๋องนิ่งงันไป นางเหลือมองที่หน้าประตูด้วยท่าทางบอบบางและอ่อนแอชี้ให้โซ่วอ๋องหันไปดูว่ายามนี้มีผู้คนมารายล้อมทั้งมองและแอบฟังพวกเขาอยู่หน้าห้องจนเนืองแน่น

“หม่อมฉันพยายามประพฤติตนให้เหมาะสมกับตำแหน่งพระชายาเอกของพระองค์ สิ่งใดควรเรียนรู้หม่อมฉันก็พยายามเรียนรู้ ต้องสำรวมตนอย่างไรท่วงท่ากิริยาเช่นไหนที่นับว่าถูกต้องเหมาะสม หม่อมฉันก็พยายามแล้วพยายามอีกพยายามจนไม่มีสิ่งใดที่จะต้องใช้ความพยายามได้มากกว่านี้อีกแล้ว แต่ท่านอ๋องกลับไม่เคยคิดถึงข้อนี้ ยามนี้หม่อมฉันรู้สึกว่าตนเองเหน็ดเหนื่อยเต็มทีแล้ว ตำแหน่งพระชายาของพระองค์คงจะไม่เหมาะสมกับหม่อมฉัน จริงอยู่เรื่องการหมั้นหมายถูกจัดการขึ้นจากความเห็นชอบของผู้อาวุโส แต่ยามนี้หม่อมฉันขอกลายเป็นบุตรสาวอกตัญญูทำลายความตั้งใจของผู้อาวุโสแล้ว” คำพูดของเฉินเจียวเจียวทำให้ทั้งหลี่ถังหรูและหวังฮุ่ยหลิงพลันหน้าเปลี่ยนสีพร้อมกันในทันที

“เพ้ย! ผู้ใดอกตัญญูกัน หลายปีมานี้สิ่งที่เจ้าทำข้าล้วนมองเห็นเป็นเพราะเสด็จพี่ของข้าตั้งหากที่อกตัญญู” คำพูดของหลี่ถังหรูทำให้เฉินเจียวเจียวหันไปมองนางด้วยความซาบซึ้ง

“เจ้าวางใจเถิด ตามบันทึกโบราณของแคว้นต้าเยียนไม่มีข้อไหนที่บอกว่าขอยกเลิกการแต่งงานนับว่าเป็นความอกตัญญู เจ้าอย่าได้ใช้คำว่าอกตัญญูมาทำลายตนเองเพียงเพราะการปฏิเสธการแต่งงานที่มีวี่แววว่าจะล้มเหลวตั้งแต่ยังไม่ทันเริ่มเช่นนี้เลย” คำพูดของหวังฮุ่ยหลิงทำให้เซียวอวิ๋นหยวนที่ยังคงกำหมากอยู่ในมือยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน ส่วนบุรุษชุดดำที่นั่งอยู่ตำแหน่งตรงข้ามก็ยังคงตั้งอกตั้งใจฟังถ้อยคำของสตรีข้างห้องอยู่

“ดียิ่ง! กล้าเอ่ยปากขอถอนหมั้นต่อหน้าข้าเช่นนี้วันข้างหน้าเจ้าก็ควรจะรอรับผลกระทบต่อการกระทำของเจ้าด้วย” เฉินเจียวเจียวก้มหน้าลงทำพลางย่อกายคารวะ

“ผู้น้อยเช่นหม่อมฉันยินดีรับผลของการกระทำ หม่อมฉันยังมีเรื่องที่ต้องพูดคุยกับสหายรบกวนท่านอ๋องมอบความเป็นส่วนตัวให้หม่อมฉันด้วย … ขอไม่ส่งนะเพคะ” คำพูดนี้ของเฉินเจียวเจียวทำให้โซ่วอ๋องหลี่ไท่หยางแค่นเสียงออกมาอย่างไม่พอใจสะบัดชายแขนเสื้อแล้วเดินออกจากห้องไปในทันที

“ตงจื้อไล่คนที่ไม่เกี่ยวข้องออกไปให้หมด” เฉินเจียวเจียวเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเด็ดเดี่ยว

“เจียวเจียวเจ้าทำเช่นนี้คุ้มค่าแล้วหรือ” คำถามของหลี่ถังหรูทำให้เฉินเจียวเจียวยิ้มออกมา

“ตัดไฟเสียแต่ต้นลม แม้ว่าจะทำให้ได้รับบาดเจ็บทางใจอยู่บ้าง แต่ก็ยังดีกว่าสูญเสียมากกว่านี้” คำพูดอันสั่นเครือของเฉินเจียวเจียวทำให้สหายทั้งสองของนางรีบเดินมาโอบกอดนางไว้เพื่อปลอบโยน นางที่ถูกห่อหุ้มด้วยอ้อมกอดของสหายทั้งสองอดยิ้มออกมาทั้งน้ำตามิได้ เป็นสามีภรรยาร่วมผูกผมกันมาชาติหนึ่งใช่ว่าใจนางจะไม่มีเขาแต่ความเลวร้ายในชาติก่อนและความเจ็บช้ำที่ได้รับในวันนี้ มันถึงเวลาแล้วที่นางควรจะต้องตัดใจ

ในขณะที่สตรีทั้งสามกำลังจมอยู่ในความคิดของตนเองแต่บุรุษสองคนที่นั่งอยู่อีกห้องหนึ่งกลับมีความเคลื่อนไหว เซียวอวิ๋นหยวนขยับกายลุกขึ้นแล้วรีบเดินไปปิดหน้าต่างทางฝั่งตนเองอย่างแผ่วเบา

“แอบฟังผู้อื่นพูดคุยกันเช่นนี้ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ใช่เรื่องดี” เมื่อเซียวอวิ๋นหยวนเอ่ยเช่นนี้หลี่ไท่หลงที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามอดหัวเราะออกมาเบาๆ ไม่ได้

“เจ้ายังตามเล่ห์กลของสตรีไม่ทัน ยังคงต้องศึกษาให้มาก เจ้าคิดว่าหากพวกเราไม่แอบฟังถ้อยคำของพวกนางในวันนี้พวกเราก็จะไม่ได้ยินถ้อยคำที่พวกนางใช้ตอนที่เอ่ยปากขอถอนหมั้นเช่นนั้นหรือ” คำพูดของหลี่ไท่หลงทำให้เซียวอวิ๋นหยวนหรี่ตาลง

“พวกนางตั้งใจ เรื่องในวันนี้เป็นความตั้งใจของพวกนาง ไม่รู้ว่าพวกนางรู้หรือไม่ว่าพวกเรานั่งอยู่ที่นี่ แต่เฉินเจียวเจียวผู้นั้นตั้งใจวางกับดักขุดเหยื่อล่อทำให้น้องรองของข้ามาที่นี่” คำพูดขององค์รัชทายาทหลี่ไท่หลงทำให้เซียวอวิ๋นหยวนพลันจ้องมองเขาด้วยความประหลาดใจ

“หากเจ้ายังโง่งมเช่นนี้ มีหวังเจ้าถูกสตรีจากสกุลหวังผู้นั้นปั่นหัวจนโง่งมเหมือนน้องรองของข้าเป็นแน่ หึหึ ไม่มีข้อไหนในบันทึกโบราณระบุไว้ ไม่รู้ว่าพวกนางเตรียมการเอาไว้จนถึงขั้นไหนบันทึกโบราณก็กล้าหยิบยกขึ้นมาอ้าง” องค์รัชทายาทหลี่ไท่หลงเอ่ยพลางปัดเปลือกเมล็ดแตงที่ไม่รู้ว่าแกะตอนไหนออกจากชายชุดคลุม

“พวกเรารีบออกจากที่นี่ดีกว่า ข้าเดาว่าพวกนางไม่น่าจะรู้ว่าพวกเราอยู่นี่ หากพวกนางรู้ไม่แคล้วองค์รัชทายาทเช่นข้าคงได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของการแสดงงิ้วของพวกนางแน่ๆ” เมื่อองค์รัชทายาทตรัสเช่นนี้เซียวอวิ๋นหยวนที่ไม่เคยสงสัยในมันสมองของผู้ที่เป็นทั้งสหายและเจ้านายก็รีบขยับตัวเพื่อลุกขึ้นยืนในทันที