บทที่ 15 ของปลอบใจ

เมื่อเห็นว่าหลี่เซียวหลงฮ่องเต้เสด็จมาทุกคนต่างมีสีหน้าต่างกันออกไป พระนางเต๋อเฟยและหลี่ไท่หยางนั้นถึงกับหน้าถอดสีพร้อมกัน ส่วนคนอื่นๆ ต่างลอบมองเฉินเจียวเจียวด้วยสายตาระมัดระวังและคิดเหมือนกันว่า คุณหนูใหญ่จวนผิงกั๋วกงผู้นี้ช่างได้รับความสำคัญจากฝ่าบาทอย่างเหนือความคาดหมายของผู้อื่นเสียจริง

“ถวายพระพรฝ่าบาท” ทุกคนในตำหนักต่างย่อกายถวายพระพรพร้อมกัน

“ไม่ต้องมากพิธี” ฮ่องเต้หลี่เซียวหลงตรัสพลางเสด็จไปประทับยังแท่นประทับที่เมื่อครู่นี้พระนางเต๋อเฟยทรงเคยประทับอยู่

“เจียหราน หากเจ้ารองไม่อยากแต่งเจ้าก็ไม่ต้องบังคับเขา คุณหนูจากจวนผิงกั๋วกงไม่ใช่คนที่พวกเจ้าสองแม่ลูกจะจับนางเชิดไปทางนั้นทีทางโน้นทีได้ อีกทั้งวันนี้เจ้ารองยังกล้าหักหน้านางถึงขั้นนั้นอีก ต่อไปหากนางแต่งเข้าจวนโซ่วอ๋องจริงๆ ก็คงจะมีหลายคนลอบหัวเราะเยาะนางอยู่เบื้องหลัง เอาเป็นว่าการหมั้นหมายในครั้งนี้ก็ให้ยกเลิกตามความต้องการของคุณหนูจวนผิงกั๋วกงเถิด” เมื่อหลี่เซียวหลงฮ่องเต้เอ่ยเช่นนี้ เฉินเจียวเจียวก็รีบคุกเข่าคำนับอย่างเต็มพิธีการในทันที

“ขอบพระทัยฝ่าบาทเพคะ” การกระทำของเฉินเจียวเจียวทำให้ทั้งเต๋อเฟยและหลี่ไท่หยางอดต่างมองนางอย่างไม่เข้าใจไม่ได้ ถอนหมั้นกับคนในราชวงศ์ไม่ว่าอย่างไรวันหน้านางก็คงยากจะได้แต่งออกแล้ว

“ส่วนเรื่องคู่ครองของเจ้า วันหน้าข้าจะเป็นคนจัดการให้เจ้าเอง” เมื่อหลี่เซียวหลงฮ่องเต้ทรงตรัสประโยคนี้ออกมาเฉินเจียวเจียวก็รีบหลุบตาลงเพื่อปิดบังแววตาของตนเองในทันที

‘ฮ่องเต้พระองค์นี้เปรียบเสมือนขิงแก่อย่างแท้จริง แค่คำพูดเพียงไม่กี่ประโยคการแต่งงานของคุณหนูใหญ่จวนผิงกั๋วกงก็ตกอยู่ในมือของเขาแล้ว’ แม้ว่าจะรู้สึกเสียใจอยู่บ้างแต่เมื่อมองเห็นสีหน้าตกตะลึงของหลี่ไท่หยางแล้วนางก็วางใจ ไม่ว่าอย่างไรขอแค่นางไม่ต้องแต่งกับเขาให้นางแต่งกับผู้ใดก็ได้ทั้งนั้น ขอแค่เพียงสามีของนางไม่ใช่คนโง่เขลาหูเบาและมีดอกบัวขาวอีกคนเคียงข้างกายนางก็ยินยอมที่จะแต่ง

“ขอบพระทัยเพคะฝ่าบาท” เฉินเจียวเจียวเอ่ยด้วยสีหน้านอบน้อม แต่หลี่เซียวหลงฮ่องเต้กลับหันไปมององค์รัชทายาทด้วยสีพระพักตร์ที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม

“คนที่เจ้าควรจะขอบใจน่าจะเป็นคนผู้นี้มากกว่า หากว่าวันนี้เขาไม่ได้นำเรื่องสนุกข้างนอกมาเล่าให้ข้าฟัง ข้าก็ยังไม่รู้ว่าลูกชายคนรองของข้าทำให้เจ้าต้องเสียหน้าและอับอายเช่นนี้” ประโยคนี้ของหลี่เซียวหลงฮ่องเต้ทำให้สายตาทุกคู่ล้วนมองไปทางองค์รัชทายาทหลี่ไท่หลง เขาหัวเราะออกมาเพียงเบาๆ แล้วก็เอ่ยออกมาด้วยสีหน้าสบายอกสบายใจ

“ก็แค่รู้สึกว่าน่าสนใจ น้องรองของข้าถูกคนหนูคนหนึ่งเอ่ยปากขอถอนสัญญาการหมั้นหมายต่อหน้าผู้คนมากมาย ส่วนตัวเขาเองก็เผ็ดร้อนไม่แพ้กันถึงกับข่มขู่สตรีผู้นั้นว่า ในเมื่อนางกล้าเอ่ยวาจาเช่นนี้กับเขาก็เตรียมตัวรอรับผลกระทบต่อการกระทำของตนเองด้วย คนที่ทำตัวเหลวไหลจนเป็นเรื่องโด่งดังก่อนก็คือเขา คนที่เดินไปหาเรื่องนางในวันนี้ก่อนก็ยังเป็นเขาอีก ข้าก็เลยคิดว่าควรจะเล่าเรื่องนี้ให้เสด็จพ่อฟังเสียหน่อย น้องชายของข้าจะได้รู้ว่าผู้ใดกันแน่ที่ควรจะต้องเตรียมตัวรอรับผลกระทบจากการกระทำของตนเอง” คำพูดของหลี่ไท่หลงทำให้ทั้งเฉินเจียวเจียวและหลี่ไท่หยางต่างหันไปมองเขาพร้อมกัน คนหนึ่งมองเขาด้วยสายตาชื่นชม ส่วนอีกคนกลับมองเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ

หลี่เซียวหลงฮ่องเต้ทอดพระเนตรมองท่าทีของคนในโถงพระตำหนักแห่งนี้ด้วยท่วงท่าสบายอกสบายใจ แต่สายพระเนตรที่ใช้จับจ้องพระโอรสองค์โตกลับมีความคมกริบและมีบางอย่างเคลือบแฝงอยู่ไม่น้อย

“จริงสิเจียหราน ข้าได้ยินมาว่าแม่นางน้อยคนนั้นที่ทำให้เจ้ารองแม้ว่าจะต้องถูกโบยตีแต่ก็ยังไม่ยอมให้เจ้าจัดการผู้นั้นคือสตรีจากสกุลหลินมิใช่หรือ ในเมื่อวันนี้หลินฮูหยินก็อยู่ที่นี่แล้วเหตุใดเจ้าจึงไม่ขอให้นางส่งตัวเด็กสาวคนนั้นมาให้เจ้าอบรมเล่า ไม่ว่าอย่างไรเจ้ารองก็ขาดเด็กคนนั้นมิได้ไม่ใช่หรือเช่นนั้นก็ควรจะถูกบ่มเพราะกิริยาและความประพฤติให้ดีเสียหน่อย วันหน้าเมื่อเข้าไปอยู่ในจวนอ๋องจะได้อยู่ในร่องในรอยและช่วยสนับสนุนความก้าวหน้าให้แก่เจ้ารองได้” คำพูดของหลี่เซียวหลงฮ่องเต้ทำให้ทั้งหลี่ถังหรูและเฉินเจียวเจียวหันไปสบตากันอยู่ครู่หนึ่ง

หากหลินชิงเหมยเข้าวังมิเท่ากับการส่งเนื้อเข้าปากเสือหรือ แน่นอนว่าในกรณีนี้หลินชิงเหมยย่อมจะต้องเป็นเนื้อส่วนพระนางเต๋อเฟยย่อมจะต้องเป็นเสือ พระนางถูกขัดพระทัยเช่นนี้ย่อมจะต้องหาคนมาคอยรองรับโทสะของพระนางอยู่แล้ว ขิงแก่อย่างหลี่เซียวหลงฮ่องเต้ย่อมจะต้องทรงคำนวณเอาไว้แล้วว่าคนที่จะต้องคอยรองรับโทสะของพระสนมคนโปรดไม่มีทางเป็นเขาแน่

“เช่นนั้นก็ดีเพคะ ในเมื่อวันหน้าหยางเอ๋อคิดจะรับนางเข้าจวนก็ควรจะเป็นหม่อมฉันที่จะต้องคอยให้การดูแลและคอยสั่งสอนนางด้วยตนเอง ว่าอย่างไรเล่าเจียอี บุตรสาวที่เกิดจากอนุของสามีของเจ้าผู้นั้นเจ้าจะยินดีให้ข้าอบรมสั่งสอนหรือไม่” เมื่อพระนางเต๋อเฟยเอ่ยเช่นนี้มีหรือที่ฟางเจียอีจะกล้าขัดพระทัย

“หม่อมฉันย่อมยินดีเพคะ”

“ดีในเมื่อตกลงกันได้เช่นนี้ก็นับว่าเป็นเรื่องดี หลีกงกงเจ้าจงไปดูที่พระคลังส่วนตัวของเราว่ามีสิ่งใดบ้างที่พอจะมอบให้เด็กสาวผู้หนึ่งได้เจ้าก็รีบจัดหามามอบให้คุณหนูใหญ่จวนผิงกั๋วกงเถิด เลือกสิ่งของที่หายากและมีราคาแพงมากสักหน่อย เวลาที่ผู้คนในวังเอาไปเล่าลือจะได้ไม่ทำให้คุณหนูจวนผิงกั๋วกงต้องเสียหน้า พ่อทำเช่นนี้เจ้าว่าดีหรือไม่ลูกหญิงเก้า” เมื่อหลี่เซียวหลงฮ่องเต้ทรงตรัสเช่นนี้หลี่ถังหรูก็รีบตอบรับในทันที

“เสด็จพ่อทรงพระปรีชาเป็นอย่างยิ่งเพคะ” หลี่ถังหรูรีบเอ่ยวาจาเห็นดีด้วยในทันที ประโยคนี้ของหลี่เซียวหลงฮ่องเต้ทำให้นางอดรู้สึกร้อนตัวไม่ได้ ว่าข่าวลือเกี่ยวกับในวังที่นางจงใจแพร่ออกไปอาจจะอยู่ในพระเนตรพระกรรณของพระราชบิดา

"เอาเถิดเช่นนั้นก็ตกลงตามนี้ เจียหรานในเมื่อเจ้าเป็นคนเชิญคุณหนูใหญ่จวนผิงกั๋วกงมาเจ้าก็ควรจะต้องรับหน้าที่ส่งตัวนางกลับ อย่าลืมของปลอบใจสำหรับคนในจวนผิงกั๋วกงด้วยเล่า ในจวนมีแต่สตรีและคนชราได้รับเรื่องราวกระทบจิตใจเช่นนี้เจ้าก็ควรจะใจกว้างมากสักหน่อย"

“เพคะฝ่าบาท หม่อมฉันย่อมจะต้องจัดการเรื่องนี้อย่างเหมาะสมแน่นอนเพคะ” เมื่อเต๋อเฟยทรงตรัสเช่นนี้หินที่ถ่วงอยู่ในใจของเฉินเจียวเจียวก็พลันหลุดพ้นออกไปในทันที หลังจากนั้นนางก็ถูกส่งตัวขึ้นรถม้ากลับจวนอย่างยิ่งใหญ่ พร้อมด้วยของขวัญที่ได้รับพระราชทานจากหลี่เซียวหลงฮ่องเต้และของปลอบใจที่พระนางเต๋อเฟยทรงประทานมาให้ ทำให้ทุกคนในจวนต่างพากันถอดถอนใจออกมาพร้อมกันอย่างโล่งอก