บทที่ 21 องค์รัชทายาท

เมื่อหลี่ไท่หลงลงจากรถม้ามาแล้วได้พบกับรถม้าของจวนสกุลเฉินก็พลันชะงักไปครู่หนึ่งเช่นกันยิ่งเมื่อสายตาของเขาปะทะเข้ากับสาวน้อยสกุลเฉินคนนั้นก็อดส่งยิ้มให้นางอย่างฝืดเฝื่อนมิได้ ยิ่งเมื่อได้เห็นหลี่ถังหรูผู้เป็นน้องสาวต่างมารดาและคุณหนูสกุลหวังแล้วเขาก็อดหันไปมองสหายที่ชอบทำสีหน้าเคร่งขรึมอยู่เป็นนิจมิได้

“เจ้าคงรู้ว่านางมาที่นี่กระมัง จึงได้พยายามชักชวนข้ามาที่นี่” เมื่อเห็นสหายไม่ตอบหลี่ไท่หลงก็เดาะลิ้นออกมาแล้วเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“นางยังไม่ถึงวัยปักปิ่นเสียด้วยซ้ำ จะรีบร้อนสายสัมพันธ์ไปไย” แม้ว่าคนข้างหลังจะไม่ตอบแต่หลี่ไท่หลงผู้เห็นอกเห็นใจสหายเป็นอย่างยิ่งก็อดไม่ได้ที่จะเดินตรงไปหากลุ่มสตรีที่ยืนพูดคุยกันอยู่ตรงหน้า

“ข้าเห็นแก่เจ้าหรอกนะ หากข้าไม่ช่วยเจ้าด้วยท่าทีแข็งทื่อเช่นนี้ของเจ้าต่อให้วันหน้าเจ้าได้แต่งกับคุณหนูสกุลหวังแล้วก็ไม่แน่ว่าเจ้าจะสามารถสานสัมพันธ์กับนางได้อย่างราบรื่น” หลี่ไท่หลงเอ่ยออกมาเสียงเบาดุจกระซิบพลางคิดถึงสิ่งที่พวกนางพูดคุยกันในครั้งก่อน ทั้งที่หวังฮุ่ยหลิงรู้ว่าเซียวอวิ๋นหยวนนั่งฟังอยู่แต่นางกลับเอ่ยถ้อยคำเหล่านั้นออกมา นับว่าว่าที่ภรรยาของเซียวอวิ๋นหยวนผู้นี้เป็นคนที่ไม่ธรรมดาเลย

‘จะธรรมดาได้อย่างไร นางคบหาอยู่กับเฉินเจียวเจียวได้อย่าสนิทชิดเชื้อเช่นนี้ย่อมยากที่จะธรรมดา ใกล้ชาดย่อมเปื้อนแดงแม้แต่สตรีเบาปัญญาอย่างน้องเก้ายังได้เปลี่ยนไปทำให้ข้าไม่อาจจะดูแคลนได้อย่างแท้จริง’ หลี่ไท่หลงคิดในใจพลางเดินเข้าไปหาสตรีกลุ่มนั้นด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม

“ถวายพระพรเสด็จพี่รัชทายาท คิดไม่ถึงว่าจะได้พบกับท่านที่นี่นะเพคะ” หลี่ถังหรูเอ่ยพลางย่อกายคารวะทักทาย บรรดาสตรีที่ยืนอยู่ทางด้านหลังของพวกนางก็ต่างพากันย่อกายถวายพระพรเช่นเดียวกัน

“คนเช่นข้าอยากไปก็ไปอยากมาก็มา เป็นเช่นนี้มาเนิ่นนานแล้วเจ้ายังไม่ชินอีกหรือ” หลี่ไท่หลงเอ่ยพลางหันไปมองสหายของตนแล้วก็ขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าเซียวอวิ๋นหยวนยังคงทำสีหน้าไร้อารมณ์อยู่เช่นเดิมเขาจึงได้ลอบทอดถอนใจออกมา

“หม่อมฉันก็หลงคิดว่าเสด็จพี่จะไปนั่งจิบน้ำชาชื่นชมคนงามขับขานบทกวีที่หอหลิงฟางเสียอีก คนเขาอุตส่าห์สร้างสถานการณ์เสียใหญ่โตเช่นนั้นแต่กลับไม่เสด็จไปช่างไร้น้ำพระทัยเสียจริง” เมื่อหลี่ถังหรูเอ่ยเช่นนี้หลี่ไท่หลงก็แค่นหัวเราะออกมา เขาไม่ได้เอ่ยอันใดนอกจากปรายสายตาไปมองเฉินเจียวเจียวครู่หนึ่งแล้วจึงได้หันไปเอ่ยกับเซียวอวิ๋นหยวนให้เข้าไปด้านในของโรงน้ำชาด้วยกัน

“เหตุใดองค์รัชทายาทจึงได้ทอดพระเนตรเจ้าด้วยสายตาไม่พอพระทัยเช่นนั้นเล่า” เฉินเจียวเหม่ยเอ่ยถามเฉินเจียวเจียวด้วยสีหน้าสงสัยแต่เฉินเจียวเจียวกลับหัวเราะออกมาแล้วหันไปเอ่ยอธิบายว่า

“ไม่ว่าจะเป็นผู้ใดก็ย่อมไม่พึงพอใจคนที่กล้าพูดจาข่มขู่เพื่อผลประโยชน์ของตนเองทั้งนั้นแหละ แม้แต่องค์รัชทายาทเองก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น” เมื่อเฉินเจียวเจียวเอ่ยเช่นนี้เฉินเจียวเหม่ยก็ยังคงมีสีหน้าสงสัยอยู่ดี หลี่ถังหรูที่ยื่นหน้ามาฟังพวกนางพูดคุยกันก็หัวเราะออกมาเบาๆ

“เจ้าเอาแต่หมกตัวฝึกวิชายุทธ์กับท่านแม่ของเจ้าเลยทำให้พลาดเรื่องสนุกไปมากมาย มาเถอะเข้าไปดื่มชาด้วยกันแล้วข้ากับฮุ่ยหลิงจะเล่าเรื่องที่พวกเราลงมือทำก่อนหน้านี้ให้เจ้าฟัง” หลี่ถังหรูเอ่ยพลางคล้องแขนเฉินเจียวเหม่ยให้เดินเข้าด้านในของโรงน้ำชาด้วยกันโดยมีเฉินเจียวเจียวและหวังฮุ่ยหลิงเดินติดตามเข้าไปด้านในด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม

เป็นเพราะนานๆ ครั้งเฉินเจียวเหม่ยจะได้ออกมาข้างนอก ยามนี้เมื่อนางได้รับอนุญาตให้ออกนอกจวนย่อมจะมีเรื่องให้ได้พูดคุยกับสหายทั้งสองมากกว่าปกติ เฉินเจียวเจียวนั่งฟังด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม แต่แล้วเมื่อเห็นว่าด้านหลังของโรงน้ำชามีสระน้ำขนาดใหญ่ไม่รู้ว่าจะยังมีปลาอยู่หรือไม่นางจึงคิดอยากจะไปสำรวจดูสักหน่อย

“ข้าลงไปเดินเล่นสักครู่ พวกเจ้าพูดคุยกันไปก่อนนะ” เมื่อเฉินเจียวเจียวเอ่ยเช่นนี้บรรดาสหายก็ไม่มีผู้ใดเหนี่ยวรั้งนางเพราะรู้ดีว่าแท้จริงแล้วเฉินเจียวเจียวนั้นไม่ใช่คนที่ชอบอยู่นิ่ง

สายลมอันเหน็บหนาวพัดพาไอเย็นมากระทบใบหน้า ทำให้คนที่ชื่นชอบอากาศเย็นแบบเฉินเจียวเจียวรู้สึกสดชื่นยิ่งนัก แม้ว่าอากาศจะหนาวเย็นแต่น้ำในสระกลับยังไม่แข็งตัว เฉินเจียวเจียวชะโงกไปสำรวจอยู่ครู่หนึ่งเมื่อไม่เห็นวี่แววของสิ่งมีชีวิตนางก็ทอดถอนใจออกมาพลางถอยหลังกลับ

นางจดจำได้ว่าครั้งก่อนที่นางมาที่นี่คือหน้าร้อน ยามนั้นพี่ชายทั้งสามของนางยังอยู่ในเมืองหลวงพวกเขาเห็นปลาแหวกว่ายอยู่ในสระต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าหากมาครั้งหน้าจะลองมานั่งตกปลาที่นี่ นางยังเคยหัวเราะและเอ่ยว่าคิดจะตกปลาได้ถามเจ้าของหอหรือยังว่าเขาจะยินยอมให้ตกปลาที่นี่หรือไม่ พี่ชายทั้งสามถึงกับหัวเราะออกมาแล้วท้าทายกันว่าผู้ใดจะเป็นคนไปเอ่ยปากกับเจ้าของหอว่าอยากจะมาตกปลาที่ เวลาผ่านไปเพียงพริบตากลับกลายเป็นว่าคนก็ไม่อยู่ส่วนปลาก็ไม่มีไปเสียแล้ว

“อย่าได้เข้าใกล้สระมากนัก พื้นตรงนั้นลื่นมากหากเจ้าตกลงไปคงจะเป็นเรื่องใหญ่” หลี่ไท่หลงเอ่ยเตือนออกมาเสียงเบา เหล่าสาวใช้และผู้ติดตามรีบคารวะเขาแล้วถอยหลังออกไปในระยะที่เหมาะสม

“ขอบพระทัยที่ทรงเอ่ยเตือนเพคะ” เฉินเจียวเจียวเอ่ยพลางจ้องมองเขาครู่หนึ่งแล้วจึงได้เอ่ยออกมาตามตรง

“ในครั้งนั้นหม่อมฉันต้องขออภัยด้วยนะเพคะที่ใช้ถ้อยคำและการกระทำบีบบังคับพระองค์เช่นนั้น” เมื่อเฉินเจียวเจียวเอ่ยเช่นนี้หลี่ไม่หลงก็หัวเราะออกมาเบาๆ

“คิดไม่ถึงว่าเจ้าจะรู้จักขออภัยด้วย” เมื่อเขาเอ่ยเช่นนี้เฉินเจียวเจียวก็ขมวดคิ้ว

“พระองค์ทรงยังคงไม่พอพระทัยในตัวของในเรื่องที่หม่อมฉันเคยล่วงเกินพระองค์ใช่หรือไม่เพคะ” เมื่อเฉินเจียวเจียวเอ่ยถามตามตรงเช่นนี้หลี่ไท่หลงก็พยักหน้า

“เจ้าเคยรับปากกับข้าว่าจะไม่พูดเรื่องที่พบกับข้าที่วัดต้าฝู แต่ต่อมาทั้งน้องเก้าทั้งหวังฮุ่ยหลิงต่างก็รู้กันเรื่องนี้กันหมด” เมื่อเขาเอ่ยเช่นนี้เฉินเจียวเจียวก็มีสีหน้าไม่สบายใจ นางจะเอ่ยปากขออภัยอีกครั้งแต่เขากลับยกมือขึ้นเพื่อห้ามปราม

“ช่างเถิดข้าเองก็ไม่ได้คาดหวังว่าสตรีเช่นเจ้าจะรักษาสัจจะอยู่แล้ว เพียงแต่ทางที่ดีอย่าลืมกำชับทั้งน้องเก้าและหวังฮุ่ยหลิงให้ดีไม่เช่นนั้นไม่เพียงข้าที่จะเกิดอันตราย แม้แต่กับพวกเจ้าเองก็ยากจะหนีพ้น” เมื่อเขาเอ่ยเช่นนี้เฉินเจียวเจียวก็พลันขมวดคิ้ว

“พระองค์ทรงไม่พอพระทัยในตัวหม่อมฉัน ไม่ใช่สิที่จริงแล้วคงจะทรงไม่พอใจสตรีทุกคนเลยต่างหาก” เฉินเจียวเจียวเอ่ยถามพลางคิดถึงชาติที่แล้ว

หลังจากปราบปรามกบฏ สกุลจ้าวได้หลี่ไท่หลงก็บีบบังคับให้หลี่เซียวหลงฮ่องเต้สละราชบัลลังก์ แล้วแต่งตั้งหลี่เซียวหลงเป็นไท่ซ่างหวงย้ายออกไปอยู่พระราชวังฤดูร้อนที่ตั้งอยู่นอกเมือง ส่วนจ้าวซีอินอดีตชายาองค์รัชทายาทผู้ล่วงลับก็ถูกแต่งตั้งให้เป็นจ้าวฮองเฮา  ยามนั้นวังหลังของหลี่ไท่หลงฮ่องเต้ไม่มีสตรีที่เป็นเจ้านายอย่างแท้จริงอยู่เลยสักคน มีเพียงบรรดาไท่เฟยที่ไม่ได้ติดตามไท่ซ่างหวงออกไปอยู่พระราชวังฤดูร้อนเพียงเท่านั้นที่อาศัยอยู่

เมื่อคิดย้อนกลับไปแล้วอันที่จริงหลี่ไท่หลงเองก็มีส่วนที่ทำให้นางและหลินชิงเหมยต่อสู้กันอย่างดุเดือดในระยะหลัง ในบรรดาอ๋องที่เหลืออยู่ในยามนั้นโซ่วอ๋องนับว่าใกล้ชิดกับเขามากที่สุด เขาจึงได้บอกกับโซ่วอ๋องเป็นการส่วนตัวว่าหากบุตรชายคนแรกของโซ่วอ๋องเป็นชาย เขายินดีจะรับเป็นบุตรบุญธรรมและอบรมเลี้ยงดูเพื่อให้เป็นรัชทายาทในอนาคต ผู้ใดบ้างจะไม่อยากให้บุตรชายของตนได้เป็นใหญ่หลินชิงเหมยจึงทำทุกวิถีทางแย่งชิงการได้ปรนนิบัติสามีกับเฉินเจียวเจียวเพื่อที่ตนเองจะได้มีโอกาสที่จะตั้งครรภ์ก่อน ต่อสู้กันอย่ายากลำบากตั้งหลายปีสุดท้ายหลินชิงเหมยที่มีความมุ่งมั่นและตั้งใจกว่าก็สามารถเอาชนะไปได้

เพียงแต่ไม่รู้ว่าในยามนั้นบุตรที่แท้งไปของหลินชิงเหมยนั้นเป็นการแท้งบุตรจริงๆ หรือแค่เพียงแผนการที่กุขึ้นมาเพื่อที่จะกำจัดเฉินเจียวเจียวกันแน่ ยังไม่ทันได้ตรวจสอบนางก็ถูกหลี่ไท่หยางสั่งโบยจนตายไปพร้อมกับลูกในท้องของนางที่ถือกำเนิดโดยที่นางไม่รู้ตัวไปเสียแล้ว