บทที่ 25 ติดค้างน้ำใจ

องค์รัชทายาทหลี่ไท่หลงจ้องมองหญิงชราด้วยสายตาอ่อนโยน เขาเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่แสดงออกถึงความอ่อนโยนและพยายามปลอบประโลมอย่างเต็มที่

“ท่านยายไม่ต้องกังวล อีกสักครู่รถม้าของข้าก็จะตามมาถึงแล้ว พวกเราพาเขากลับไปที่จวนของท่านยายก่อนแล้วข้าจะให้คนไปพาตัวหมอหลงไปสมทบกับพวกเราที่นั่น” เมื่อองค์รัชทายาทเอ่ยเช่นนี้เฉินเจียวเหม่ยก็ลงจากที่นั่งบังคับรถม้าแล้วเปิดผ้าม่านเพื่ออำนวยความสะดวกให้องค์รัชทายาทในทันที เขารีบเข้าไปประคองหญิงชราลงจากรถม้าพลางสำรวจร่างกายของหญิงชราด้วยความเป็นห่วง เมื่อเห็นว่าหญิงชราปลอดภัยดีแล้วจึงได้หันไปมองด้านในรถม้าที่มีบุรุษที่ได้รับบาดเจ็บนอนคว่ำหน้าอยู่และมีเฉินเจียวเจียวนั่งอยู่ข้างกายของบุรุษผู้นั้น

“เขาเป็นอย่างไรบ้าง” องค์รัชทายาทกระแอมพลางถามออกมาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนมากกว่าปกติ

“เลือดหยุดไหลแล้วเพคะ เพียงแต่บาดแผลสาหัสเอาการคงต้องให้ท่านหมอตรวจสอบดูอีกทีเพคะ” เฉินเจียวเจียวเอ่ยตอบด้วยสีหน้าอึดอัด เมื่อดูจากสถานการณ์แล้วหากเมื่อครู่นี้เฉินเจียวเหม่ยไม่เข้าไปช่วย สองย่าหลานคู่นี้ก็น่าจะยังคงปลอดภัยอยู่ในรถม้าจนกว่าองค์รัชทายาทจะไปถึง เพราะฟังจากที่องค์รัชทายาทเอ่ยมาเขากำลังเดินทางไปช่วยอย่างเร่งรีบ อีกทั้งคนขององค์รัชทายาทก็ล้วนมีความสามารถมากกว่าผู้ติดตามในจวนของนาง เรื่องนี้จึงกลายเป็นว่าพวกนางสองพี่น้องยิ่งช่วยก็ยิ่งทำให้เรื่องแย่แต่แน่นอนว่าเรื่องเช่นนี้มีเพียงนางที่คาดเดาสถานการณ์ออกส่วนผู้อื่นนั้นย่อมคิดว่าพวกนางสองพี่น้องนั้นเป็นคนมากน้ำใจ

“ขอบคุณเจ้ามากที่ช่วยท่านยายและญาติผู้พี่ต่างสกุลของข้า” คำพูดขอบคุณจากใจจริงขององค์รัชทายาททำให้เฉินเจียวเจียวรีบหลุบตาลงเพื่อปิดบังแววตาแล้วเอ่ยตอบเขาด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

“ต้องขอบคุณน้องสาวของหม่อมฉันต่างหากเล่าเพคะ เป็นนางที่ตัดสินใจเข้าไปช่วย ส่วนหม่อมฉันก็แค่คอยช่วยสนับสนุนนางเพียงเท่านั้น”

“ขอบคุณเจ้ามาก” องค์รัชทายาทหันไปขอบคุณเฉินเจียวเหม่ยเสียงเบาซึ่งนางก็รีบโบกมือปฏิเสธในทันที

“ช่วยอันใดกันเล่าเพคะ หากเมื่อครู่นี้หม่อมฉันไม่ประเมินตนเองผิดไปและรอให้องค์รัชทายาทออกหน้าช่วยเหลือ คุณชายผู้นั้นก็น่าจะยังคงอยู่รอดปลอดภัย แต่ก็นั่นแหละผู้ใดจะไปล่วงรู้กันเล่าว่าองค์รัชทายาทกำลังจะมาช่วย” เมื่อเฉินเจียวเหม่ยเอ่ยออกมาเช่นนี้เฉินเจียวเจียวก็อยากจะเดินไปบิดเนื้อของเฉินเจียวเหม่ยให้หลุดติดมือมาจริงๆ ยามอยู่ในจวนเวลาปะทะฝีปากกับนาง เฉินเจียวเหม่ยล้วนไม่เคยพลาดพลั้งทั้งยังเฉลียวฉลาดและมีเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวมากอีกด้วย แต่ยามนี้กลับพูดจาตรงโผงผางและตรงไปตรงมาเป็นอย่างยิ่งไม่รู้จักเอาดีเข้าตัวเลยสักนิด เฉินเจียวเหม่ยผู้นี้ช่างยากจะคาดเดาได้จริงๆ

‘คงเป็นเพราะเมื่อครู่นี้นางออกแรงมากไปหน่อยกล้ามเนื้อสมองก็เลยไม่ทำงาน’ เฉินเจียวเจียวได้แต่นินทาญาติผู้น้องของตนอยู่ในใจไม่ได้สังเกตเลยสักนิดว่ายามนี้มีสายตาของคนผู้หนึ่งที่กำลังมองนางด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป

“รถม้ามาแล้ว” หลี่ไท่หลงเอ่ยออกมาเมื่อมองเห็นรถม้าของตนเอง

“ไม่ทราบว่าคุณหนูสองคนนี้คือคุณหนูจากจวนใดหรือหากอี้เอ๋อของข้าปลอดภัยดีแล้วข้าจะรีบพาเขาไปขอบคุณพวกเจ้าจนถึงจวน” ฮูหยินผู้เฒ่าสกุลหยวนเอ่ยถามออกมาพลางจ้องมองสองสาวด้วยสายตาที่เอ่อคลอไปด้วยน้ำตา

“พวกข้ามาจากจวนผิงกั๋วกงเจ้าค่ะ คนที่นั่งอยู่ในรถม้าคือญาติผู้พี่ของข้าเฉินเจียวเจียว นางคือบุตรสาวคนโตของผิงกั๋วกง ส่วนข้าคือเฉินเจียวเหม่ยบิดาของข้าคือน้องชายคนที่สามของผิงกั๋วกงเจ้าค่ะ” เฉินเจียวเจียวเอ่ยด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม

“ที่แท้ก็คือคุณหนูจากจวนผิงกั๋วกง วันหน้ายายแก่จากสกุลหยวนเช่นข้าและหลานชายจะต้องนำข้าวของไปขอบคุณคุณหนูทั้งสองจนถึงจวนอย่างแน่นอน”

“ไม่ต้องๆ พวกข้าก็แค่ชอบช่วยเหลือผู้อื่นเพียงเท่านั้น ต่อให้เป็นผู้อื่นพวกข้าก็ออกหน้าช่วยอยู่ดี ฮูหยินผู้เฒ่าไม่ต้องคิดมากหรอกเจ้าค่ะ” พลางมองคนขององค์รัชทายาทช่วยกันหามคนเจ็บออกจากรถม้า

‘ที่แท้บุรุษก็สามารถมีรูปโฉมที่งดงามเช่นนี้ได้ด้วย’ เฉินเจียวเหม่ยจ้องมองคนงามที่ยังคงไม่ได้สติอยู่ด้วยสายตาหลงใหล จนเฉินเจียวเจียวต้องส่งเสียงกระแอมออกมาเพื่อตักเตือนญาติผู้น้องของตนเอง

“เจียวเหม่ยมาช่วยพยุงข้าหน่อย” เมื่อนางเอ่ยเช่นนี้เฉินเจียวเหม่ยก็เดินเข้าไปในรถม้าแล้วดึงนางขึ้นมาในทันที

“เจ้าช่วยสำรวมสักหน่อยจะได้ไหม” นางกระซิบกับเฉินเจียวเหม่ยเสียงเบา แต่ดูเหมือนว่าเฉินเจียวเหม่ยจะไม่ได้ให้ความสนใจเท่าใดนัก เมื่อเห็นว่าเฉินเจียวเจียวสามารถทรงตัวได้แล้วนางก็กระโดดลงไปจากรถม้าแล้วติดตามฮูหยินผู้เฒ่าสกุลหยวนไปดูคนงามที่ถูกพาไปวางไว้ในรถม้าคันโตขององค์รัชทายาทแล้ว โดยไม่สนใจเฉินเจียวเจียวที่ยามนี้มีตงผิงเข้าไปช่วยประคองนางลงจากรถม้า

“เจ้าได้รับบาดเจ็บหรือไม่” องค์รัชทายาทหลี่ไท่หลงเอ่ยถามนางเสียงเบาเมื่อเห็นว่าชุดกระโปรงของนางเปรอะเปื้อนเลือดอยู่ไม่น้อย

“ไม่ได้รับบาดเจ็บเพคะ …นี่ล้วนเป็นเลือดของคุณชายหยวน” เฉินเจียวเจียวเอ่ยพลางขมวดคิ้วหากนางกลับไปถึงจวนด้วยสภาพเช่นนี้ท่านย่าของนางจะต้องตกอกตกใจยกใหญ่แน่ แต่เมื่อคิดว่าเหล่าผู้คุ้มกันของนางในยามนี้ยังไม่ติดตามมานางก็อดหันไปมองทางทิศทางที่พวกนางหนีมาไม่ได้

“ยามนี้ผู้คุ้มกันของเจ้าน่าจะได้รับการช่วยเหลือจากอวิ๋นหยวนแล้ว และยามนี้น่าจะกำลังติดตามมาที่นี่” เมื่อเขาเอ่ยเช่นนี้นางก็เบาใจ คนทั้งคู่ต่างนิ่งเงียบใส่กันครู่หนึ่งแล้วเฉินเจียวเหม่ยก็เดินเข้ามาแล้วเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเป็นงานเป็นการ

“เจียวเจียว พวกเราย้อนกลับไปดูผู้คุ้มกันของพวกเรากันเถิด อีกทั้งยามนี้ฟ้าก็ใกล้จะมืดแล้วหากพวกเราไม่รีบวันหน้าคงยากแล้วที่ข้าจะได้ออกจากจวน” เมื่อเฉินเจียวเหม่ยเอ่ยเช่นนี้เฉินเจียวเจียวก็รับคำ

“เช่นนั้นพวกเรารีบไปกันเถิด”

“ข้าจะให้คนไปส่งพวกเจ้า” เมื่อองค์รัชทายาทเอ่ยเช่นนี้พวกนางก็ย่อกายคารวะแล้วเอ่ยขอบคุณเขาพร้อมกัน

“ขอบพระทัยองค์รัชทายาทมากเพคะ ต้องรบกวนพระองค์แล้ว” เมื่อได้ยินเช่นนั้นเขาก็หันไปสั่งการกับคนของตนในทันที

“พวกเจ้าคุ้มครองคุณหนูทั้งสองไปส่งจนถึงจวนผิงกั๋วกงด้วย” เมื่อเขาเอ่ยจบก็หันมาเอ่ยกับเฉินเจียวเจียวและเฉินเจียวเหม่ยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง

“หากพวกเจ้าถูกฮูหยินผู้เฒ่าสกุลเฉินตำหนิก็ให้เอ่ยถึงข้า เรื่องในวันนี้พวกเจ้าล้วนทำถูกต้อง หากพวกเจ้าไม่เข้าไปช่วยก็ไม่แน่ว่าข้าจะไปช่วยท่านยายและญาติผู้พี่ต่างสกุลของข้าทัน” เมื่อเขาเอ่ยเช่นนี้ทั้งเฉินเจียวเจียวและเฉินเจียวเหม่ยก็ต่างรีบรับคำในทันที

“ขอบพระทัยองค์รัชทายาทมากเพคะ” หลังจากถูกเฉินเจียวเจียวเอ่ยเตือนสติยามนี้เฉินเจียวเหม่ยก็เริ่มจะคิดได้แล้วว่าการที่ทำให้องค์รัชทายาทติดค้างน้ำใจย่อมเป็นการดีต่อพวกนางในภายภาคหน้า ยิ่งญาติผู้พี่ต่างสกุลของเขาหน้าตาดีเช่นนี้ก็ไม่ควรจะผิดใจและทำให้องค์รัชทายาทไม่พอพระทัย เฉินเจียวเหม่ยได้แต่คิดอยู่ในใจว่า

‘ข้าจะต้องไม่ทำให้องค์รัชทายาททรงล่วงรู้ว่าข้านั้นรู้เรื่องที่เจียวเจียวพบกับเขาที่วัดต้าฝูแล้วอย่างเด็ดขาด’ นี่คือความคิดของเฉินเจียวเหม่ยส่วนเฉินเจียวเจียวนั้นเอาแต่รู้สึกยินดีที่ญาติผู้น้องของตนยามนี้ได้สติและการทำงานของเส้นสมองเริ่มกลับมาเป็นปกติแล้ว