บทที่ 26 ถูกกักบริเวณ

เมื่อเฉินเจียวเจียวและเฉินเจียวเหม่ยนั่งรถม้าย้อนกลับมาทางเดิมก็พบว่าในยามนี้ชายชุดดำถูกจัดการจนหมดแล้ว บรรดาผู้คุ้มกันของพวกนางต่างก็ได้รับบาดเจ็บกันไม่น้อยเลย โชคดีที่ได้คนของเซียวอวิ๋นหยวนช่วยเหลือเอาไว้จึงยังไม่มีผู้ใดสูญเสียชีวิต

“ขอบคุณคุณชายเซียวมากเจ้าค่ะ” ทั้งเฉินเจียวเจียวและเฉินเจียวเหม่ยต่างเอ่ยออกมาพร้อมกัน

“เป็นหน้าที่ของข้าอยู่แล้ว” เซียวอวิ๋นหยวนเอ่ยเพียงเท่านี้แล้วก็ไม่ได้เอ่ยอันใดออกมาอีก

“...” เฉินเจียวเจียวกับเฉินเจียวเหม่ยจ้องมองเขาครู่หนึ่งเมื่อเขาเอ่ยออกมาเช่นนี้พวกนางก็หาถ้อยคำที่จะเอ่ยต่อไม่ถูก พวกนางหันสบตากันแล้วจึงได้เอ่ยอำลาเขาด้วยสีหน้านอบน้อม แล้วจึงส่งคนไปนำรถม้ามารับผู้คุ้มกันที่ได้รับบาดเจ็บเพื่อพาพวกเขาไปหาหมอ หลังจากจัดการเรียบร้อยแล้วพวกนางจึงได้พากันกลับจวนโดยมีองครักษ์ขององค์รัชทายาทติดตามไปส่งจนถึงจวน

“เกิดเรื่องใดขึ้น” ทั้งฮูหยินผู้เฒ่า เฉียวซื่อ หวงซื่อ โม่ซื่อและเฉินเจียวมี่ต่างมารอพวกนางที่หน้าประตูจวน เมื่อเฉียวซื่อเห็นว่าบนชุดกระโปรงของเฉินเจียวเจียวมีเลือดติดอยู่นางก็รีบเดินเข้าไปสำรวจเนื้อตัวของเฉินเจียวเจียวด้วยสีหน้าร้อนใจในทันที

“ข้าไม่เป็นอันใดเจ้าค่ะ” เฉินเจียวเจียวเอ่ยออกมาพลางกุมมือของเฉียวซื่อเอาไว้เพื่อปลอบโยนแล้วจึงได้หันไปเล่าเรื่องที่ประสบในวันนี้ให้ฮูหยินผู้เฒ่าฟังอย่างละเอียด เมื่อได้ยินเรื่องราวแล้วฮูหยินผู้เฒ่าก็ทอดถอนใจออกมา

“ที่แท้ก็เป็นฮูหยินผู้เฒ่าสกุลหยวนนี่เอง นางย้ายออกไปอยู่ต่างเมืองเสียตั้งนานคิดไม่ถึงว่าพึ่งจะกลับเข้ามาก็ถูกผู้อื่นลอบโจมตีเสียแล้ว” ฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าหนักอึ้ง หลานสาวทั้งสองเข้าไปพัวพันกับสกุลหยวนเช่นนี้นางเองก็ไม่แน่ใจว่าเป็นเรื่องดีหรือไม่

“พวกเจ้าแยกย้ายกันไปพักก่อนเถิด” ฮูหยินเอ่ยไล่หลานสาวแล้วจึงได้หันไปสั่งให้เฉียวซื่อ หวงซื่อและโม่ซื่อติดตามนางกลับเรือน ซึ่งคนทั้งหมดก็ต่างปฏิบัติตามคำสั่งของนางแต่โดยดี

“คนสกุลหยวนเข้าเมืองมาในครั้งนี้ ไม่รู้ว่าจะมาพูดคุยเรื่องการหมั้นหมายระหว่างคุณชายหยวนและเจียวเหม่ยหรือไม่” เมื่อฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยเช่นนี้ลูกสะใภ้ทั้งสามก็ต่างมีสีหน้าหนักอึ้ง

“ข้าส่งแม่สื่อไปพูดคุยเรื่องการหมั้นหมายกับพวกเขาตั้งนานแล้วแต่ทางพวกเขาไม่ได้ตอบกลับ อีกทั้งเจียวเจียวเองก็ยกเลิกการหมั้นหมายกับโซ่วอ๋องแล้ว ข้าจึงคิดว่าพวกเราไม่มีความจำเป็นต้องเกี่ยวดองกับคนของรัชทายาทแล้วก็เลยลืมพวกเขาไปเสียสนิท” โม่ซื่อเอ่ยออกมาตามตรง

ก่อนหน้านี้เพราะเฉินเจียวเจียวมีสัญญาหมั้นหมายกับโซ่วอ๋อง ฮูหยินผู้เฒ่าหวาดกลัวว่า หากคนสกุลเฉินผูกสัมพันธ์ไปกับอ๋องผู้หนึ่งแล้วก็ควรจะหาทางผูกสัมพันธ์กับพระญาติทางฝ่ายขององค์รัชทายาทเอาไว้ กองกำลังสกุลเฉินนับเป็นกองกำลังขนาดใหญ่หากทำให้ผู้อื่นเข้าใจผิดคิดว่าสกุลเฉินสนับสนุนโซ่วอ๋องขึ้นมา อาจจะเป็นเรื่องที่ทำร้ายจวนสกุลเฉินได้ในอนาคต

นางจึงสั่งให้โม่ซื่อส่งแม่สื่อไปทาบทามพูดคุยเรื่องการแต่งงานของเฉินเจียวเหม่ยกับคุณชายของสกุลหยวน ทางฝ่ายนั้นดูเหมือนว่าจะตอบรับอย่างยินดีแต่พอเวลาผ่านไปกลับไม่มีการดำเนินการต่ออย่างเป็นกิจจะลักษณะ ทางจวนสกุลเฉินก็เลยคิดว่าทางจวนสกุลหยวนอาจจะไม่อยากเกี่ยวดองแล้วจึงได้เงียบหายไปเช่นนี้ ไม่ว่าอย่างไรทางฝ่ายสกุลเฉินเองก็นับว่ามีหน้ามีตาในเมื่ออีกฝ่ายเงียบหายทางสกุลเฉินเองก็ไม่เร่งเร้า อีกทั้งยามนี้ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องเกี่ยวดองกับคนสกุลหยวนแล้ว ฮูหยินผู้เฒ่าจึงสั่งให้โม่ซื่อเลือกเฟ้นคู่ครองให้เฉินเจียวเหม่ยอีกครั้งโดยมีเฉียวซื่อและหวงซื่อคอยให้คำแนะนำ ยามนี้ในหัวของโม่ซื่อมีรายชื่อของคุณชายสกุลใหญ่ในเมืองหลวงอยู่หลายคนทีเดียว

“พวกเขาอาจจะเข้าเมืองหลวงมาเพื่อทำธุระอย่างอื่นก็ได้นะเจ้าคะ ข้าได้ยินมาว่าจวนของพวกเขาก็อยู่ในตรอกสุ่ยอันเช่นเดียวกับพวกเรามิใช่หรือ พวกเขาอาจจะตั้งใจกลับมาดูจวนของพวกเขาก็ได้” เมื่อโม่ซื่อเอ่ยเช่นนี้ฮูหยินผู้เฒ่าก็พยักหน้า

“แต่ไม่ว่าอย่างไรพวกเราก็เป็นฝ่ายทาบทามสกุลหยวนก่อน ยังไม่ทันตกลงกันให้เรียบร้อยพวกเราก็จะหาคู่ครองให้เจียวเหม่ยใหม่เสียแล้ว หากทางจวนสกุลหยวนรู้เข้าคงไม่ดีเป็นแน่ เพราะฉะนั้นเรื่องการหาคู่ครองให้เจียวเหม่ยคงต้องเลื่อนไปก่อน ดูท่าทีจากคนสกุลหยวนอีกสักระยะ หากพวกเขาไม่คิดถึงเรื่องที่เคยตกลงกันเอาไว้ก่อนหน้านี้ พวกเราจึงค่อยหาคู่ครองอีกครั้งก็ยังไม่สาย” เมื่อฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยเช่นนี้ลูกสะใภ้ทั้งสามก็รีบรับคำ

“เช่นนั้นพวกเจ้าก็ไปพักผ่อนเถิด ช่วงนี้ข้าคงจะต้องงดการออกนอกจวนของเจียวเจียวและเจียวเหม่ยชั่วคราว พวกเจ้าก็อย่าได้ตามใจพวกนางนัก โดยเฉพาะเจียวเจียวปีหน้าก็จะปักปิ่นแล้วจะเที่ยววิ่งออกจากจวนทุกวันเช่นนี้ไม่ได้” เมื่อฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยเช่นนี้ลูกสะใภ้ทั้งสามก็ต่างรับคำแล้วแยกย้ายกันหลับไปพักผ่อนที่เรือน

เช้าวันรุ่งขึ้นเมื่อรู้ว่าจะไม่ได้ออกจากจวนอีกเฉินเจียวเจียวก็ไม่ได้มีปฏิกิริยาต่อต้านอันใด ด้วยคาดเดาเอาไว้อยู่แล้วว่านับจากนี้คงยากจะได้ออกจากจวนอีก มีเพียงเฉินเจียวเหม่ยที่เอะอะโวยวายและมีท่าทีต่อต้าน นางพึ่งจะได้ออกไปเที่ยวเล่น แต่ยามนี้เมื่อรู้ว่าออกไปข้างนอกไม่ได้แล้วจะรู้สึกไม่พอใจก็เป็นเรื่องธรรมดา

“หากรู้เช่นนี้ข้าไม่น่าออกหน้าหาเรื่องใส่ตัวเลย” เมื่อเฉินเจียวเหม่ยเอ่ยเช่นนี้เฉินเจียวเจียวก็หัวเราะออกมาเบาๆ

“รู้ตัวตอนนี้ก็สายไปเสียแล้ว เจ้าน่ะเวลาอยู่ในจวนก็ดูสงบนิ่งวางตัวดีบางครั้งข้ายังหลงคิดว่าเจ้าต่างหากที่เป็นบุตรสาวแท้ๆ ของท่านอาสะใภ้รอง แต่เพราะเหตุใดเมื่อวานจึงได้ฮึกเหิมและขาดสติเช่นนั้นกันเล่า” เมื่อเฉินเจียวเหม่ยได้ยินเช่นนั้นก็ยกมือขึ้นมาเกาแก้มด้วยความเก้อเขิน

“น่าจะเป็นเพราะช่วงนี้ข้ารู้สึกซึมซับความเป็นจอมยุทธ์หญิงจากท่านแม่มากไปหน่อย อีกทั้งยังได้อ่านหนังสือของเจียวมี่มากไปหน่อยโดยเฉพาะเรื่องบุรุษช่วยสาวงามข้ารู้สึกชื่นชอบมากเป็นพิเศษก็เลย…” เมื่อเฉินเจียวเหม่ยเอ่ยเช่นนี้เฉินเจียวเจียวก็ได้แต่ส่ายหน้า

“เอาเป็นว่าวันหน้าอย่าได้ทำเรื่องมุทะลุเช่นนั้นอีก โจรป่าที่ไหนจะกล้าก่อเรื่องในเมืองหลวง สถานที่แห่งนี้มีกองกำลังรักษาเมืองคอยดูแลอยู่อีกทั้งผู้คุ้มกันของสกุลใหญ่แต่ละสกุลก็ล้วนเป็นยอดฝีมือ หากข้าเป็นโจรป่าก็ไม่มีทางเอาชีวิตตนเองมาเสี่ยงที่นี่หรอก”

“นั่นน่ะสิ เจียวเจียวข้าผิดไปแล้ววันหน้าข้าจะไม่ทำเช่นนี้อีก” เมื่อญาติผู้น้องเอ่ยด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิดเช่นนี้มีหรือที่เฉินเจียวเจียวจะกล้าตำหนินางต่อ

“ว่าแต่เจ้าออกไปข้างนอกไม่ได้แล้ว เช่นนี้ต่อไปองค์หญิงเก้าและฮุ่ยหลิงก็คงจะเหงาน่ะสิ” เมื่อเฉินเจียวเหม่ยเอ่ยเช่นนี้เฉินเจียวเจียวก็หัวเราะออกมาเบาๆ

“ข้าออกไปไม่ได้ แต่ก็ใช่ว่าพวกนางจะเข้ามาไม่ได้นี่ ข้าส่งจดหมายไปให้พวกนางแล้ว ระยะนี้คงต้องงดเรื่องสังสรรค์กันไปก่อนแต่ถ้าหากพวกนางอยากสังสรรค์จวนผิงกั๋วกงแห่งนี้ย่อมต้อนรับพวกนางอยู่แล้ว” เมื่อเฉินเจียวเจียวเอ่ยเช่นนี้เฉินเจียวเหม่ยก็หัวเราะออกมาอย่างพึงพอใจ มีสหายเข้ามาสังสรรค์บ้างย่อมเป็นเรื่องดีนางจะได้มีเรื่องอื่นให้ทำนอกจากการฝึกยุทธ์ แม้ว่านางจะชื่นชอบเรื่องวีรบุรุษช่วยสาวงาม แต่หากอยากเป็นวีรบุรุษหรือวีรสตรีที่แท้จริงนางต้องฝึกฝนให้มากกว่านี้ ซึ่งยามนี้นางก็ฝึกหนักมากอยู่แล้ว หากฝึกมากกว่านี้นางก็คงจะต้องตายก่อนที่จะได้เป็นวีรสตรีอย่างแน่นอน