บทที่ 24 สองย่าหลานสกุลหยวน

ทางฝ่ายของเฉินเจียวเหม่ยนั้นเมื่อได้ประมือกับชายชุดดำเพียงไม่กี่กระบวนท่าก็พอจะรับรู้แล้วว่าคนกลุ่มนี้ไม่ใช่โจรป่าธรรมดาอย่างที่ตนเองเข้าใจ เมื่อรู้ว่าสู้ไม่ได้นางก็คอยมองหาช่องทางที่จะถอนตัว เพียงแต่คนที่นั่งในรถม้ายังมีผู้โดยสารนั่งอยู่ด้านใน หากนางทอดทิ้งแล้วหนีไปพวกเขาก็ย่อมจะต้องตายและนางก็คงจะรู้สึกผิดไปตลอดชีวิตเป็นแน่

‘ในเมื่อคิดจะช่วยแล้วก็ต้องช่วยให้ถึงที่สุด นางเปิดผ้าม่านของรถม้าขึ้นดึงชายหนุ่มผู้หนึ่งออกมาแล้วผลักเขาไปให้ผู้คุ้มกันที่ติดตามอารักขานางมาโดยตลอด สั่งให้ผู้ติดตามคนนั้นรีบพาชายหนุ่มผู้นั้นหนี ส่วนตนเองนั้นก็ประคองหญิงชราออกจากรถม้าด้วยท่าทางคล่องแคล่ว’

“อี้เอ๋อ” หญิงชราผู้นั้นเอ่ยเรียกชายหนุ่มรูปร่างผอมบางด้วยสีหน้าเป็นห่วง แต่เมื่อเห็นว่าเขาปลอดภัยดีแล้วมีเพียงนางและสาวน้อยที่มาช่วยกับสาวใช้อีกหลายคนของตนที่ยังคงติดอยู่ท่ามกลางวงล้อมของชายชุดดำกลุ่มนี้

“ท่านย่า!” บุรุษหนุ่มที่ถูกช่วยเอาไว้ส่งเสียงเรียกหญิงชราด้วยความเป็นห่วง ทำให้กลุ่มชายชุดดำหลายคนพุ่งความสนใจไปทางเขา ทั้งที่ก่อนหน้านี้เขาเกือบจะหนีพ้นและไปจนเกือบถึงรถม้าที่เฉินเจียวเจียวนั่งอยู่แล้ว กลุ่มชายชุดดำหลายคนรีบมุ่งตรงไปยังชายหนุ่มผู้นั้นในทันที แม้ว่าผู้คุ้มกันที่อารักขาและคุมกันชายหนุ่มจะเป็นคนที่มีฝีมือดี แต่เมื่อตกอยู่ท่ามกลางวงล้อมของคู่ต่อสู้ที่มีมากกว่าก็ทำให้เขาไม่อาจจะสู้ได้ เขาจึงรีบพาชายหนุ่มรูปร่างผอมบางผู้นั้นเร่งฝีเท้าวิ่งหนีไปทางรถม้าที่เฉินเจียวเจียวนั่งอยู่

ทางฝ่ายผู้อารักขาของเฉินเจียวเจียวเมื่อเห็นว่ากลุ่มชายชุดดำมุ่งตรงมาทางนี้เขาก็รีบสำแดงฝีมือขว้างอาวุธลับเพื่อช่วยเหลือสหายที่เป็นผู้คุ้มกันด้วยกัน ส่วนเฉินเจียวเจียวเองก็รีบลงจากรถม้าเข้าไปช่วยประคองชายหนุ่มผู้นั้นเอาไว้ เมื่อเห็นว่าที่ด้านหลังของเขาถูกฟันไปหนึ่งแผลนางก็ส่งเสียงเรียกตงผิงในทันที

"ตงผิงเขาถูกฟัน!"

ตงผิงที่ยืนปกป้องเจ้านายอยู่ด้านหน้ารีบหันมามองเจ้านายของตนในทันที เมื่อเห็นว่าบุรุษหนุ่มในอ้อมแขนของเฉินเจียวเจียวหมดสติไปแล้วแถมยังมีบาดแผลอยู่ทางด้านหลังนางก็ร้อนใจจนแทบจะร้องไห้ออกมา

'หากข้ารู้ล่วงหน้าว่าคุณหนูรองจะมุทะลุเช่นนี้ คราวหน้าข้าจะไม่แย่งหน้าที่ติดตามคุณหนูกับตงจื้อแล้ว คราวหน้าข้าจะยอมเฝ้าเรือนอยู่กับตงชิงแต่โดยดีอย่างน้อยหากเป็นตงจื้อที่มีวรยุทธ์ก็น่าจะสามารถคุ้มครองคุณหนูได้' ตงผิงได้แต่คิดอยู่ในใจแล้วรีบไปช่วยคุณหนูประคองชายผู้นั้น ใช้เวลาเพียงไม่นานเฉินเจียวเหม่ยก็สามารถฝ่าวงล้อมและพาหญิงชราหนีออกมาได้สำเร็จ

“อี้เอ๋อ” หญิงชราที่ถูกช่วยเหลือโดยเฉินเจียวเหม่ยส่งเสียงร้องเรียกหลานชายของตนอีกครั้งในทันทีเมื่อเห็นว่าแผ่นหลังของเขาเต็มไปด้วยเลือด

“พวกเรารีบพาเขาไปหาหมอในตัวเมืองดีกว่า ที่นั่นผู้คนพลุกพล่านชายชุดดำกลุ่มนั้นไม่น่าจะติดตามมา” เฉินเจียวเจียวเอ่ยพลางส่งสัญญาณให้ผู้คุ้มกันใกล้ตัวรีบประคองคนเจ็บขึ้นไปบนรถ

“ขอบคุณคุณหนูทั้งสองมาก” หญิงชราเอ่ยออกมาด้วยน้ำตา พลางหันไปมองสาวใช้หลายคนของนางที่ยังติดอยู่ในวงล้อมของการต่อสู้

“พวกเราต้องรีบไป หากผู้คุ้มกันไม่สามารถเหนี่ยวรั้งพวกเขาได้อีกพวกเราคงต้องตายไปด้วยเป็นแน่” เฉินเจียวเหม่ยเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมพลางดันตัวหญิงชราเข้าไปในรถม้า เฉินเจียวเจียวเองก็รีบติดตามเข้าไปด้านในเช่นกัน ส่วนเฉินเจียวเหม่ยรีบดึงสายบังเหียนควบคุมรถม้าแล้วหันไปสั่งผู้คุ้มเสียงเบา

“พวกเจ้าไปบอกพวกเขาว่าพยายามเหนี่ยวรั้งชายชุดดำเอาไว้ หากเหนี่ยวรั้งไม่ได้ก็ไม่เป็นไรพยายามรักษาชีวิตเอาไว้ก็พอ ส่วนข้าจะรีบพาคนเจ็บไปหาหมอ ไม่ไกลจากตรงนี้จะมีคนพลุกพล่านกองกำลังรักษาเมืองน่าจะลาดตระเวนแถมนั้นข้าจะร้องขอความคุ้มครองจากพวกเขา” เมื่อเอ่ยจบเฉินเจียวเหม่ยก็บังคับรถม้าไว้วิ่งตะบึงไปอีกทางในทันทีโดยมีตงผิงและสาวใช้อีกคนกระโดดขึ้นหลังม้าแล้วขี่มาตามรถม้าไป

ด้านในรถม้าเฉินเจียวเจียวพยายามดึงชายหนุ่มที่ได้รับบาดเจ็บให้นอนคว่ำหน้าในท่าที่สบายขึ้นและไม่กดทับบาดแผล หญิงชราที่นั่งมาด้วยถึงกับหลังน้ำตาแล้วเอ่ยเรียกหลานชายของตนเองอยู่หลายครั้ง

“อี้เอ๋อเจ้าต้องไม่เป็นอันใดนะ” หญิงชราผู้นั้นเอ่ยพลางใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นมาบนใบหน้าของหลานชายอย่างอ่อนโยน ส่วนเฉินเจียวเจียวนั้นจ้องมองบาดแผลสดอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงได้ตัดสินใจฉีกเสื้อผ้าใกล้บาดแผลของคนผู้นั้นให้เปิดกว้างมากขึ้นจนมองเห็นบาดแผล แล้วจึงได้ล้วงเข้าไปในถุงผ้าหายาสำหรับแผลสดมาโรยลงไปบนบาดแผล

“ยานี้จะช่วยห้ามเลือดได้ชั่วคราว เพียงแต่ข้าไม่รู้ว่าบาดแผลที่สาหัสเช่นนี้ยาตัวนี้จะช่วยได้มากน้อยสักเพียงใด” เฉินเจียวเจียวเอ่ยอธิบายด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเมื่อเห็นว่าหญิงชราผู้นั้นจ้องมองการกระทำของนางอยู่

“เจ้ารู้วิชาแพทย์หรือ” เมื่อหญิงชราเอ่ยถามเช่นนี้เฉินเจียวเจียวก็ส่ายหน้า

“รู้เพียงงูๆ ปลาๆ เจ้าค่ะ พี่ชายของข้ามักจะได้รับบาดเจ็บเป็นประจำ ข้าก็เลยพอจะรู้วิธีรักษาแผลเบื้องต้นและมักจะพกพวกยาห้ามเลือดและยาสมานแผลมาด้วย” เมื่อเฉินเจียวเจียวเอ่ยเช่นนี้หญิงชราก็วางใจ ส่วนเฉินเจียวเจียวรีบมองออกไปด้านนอกของรถม้าเมื่อเห็นว่าชายชุดดำยังไม่ได้ติดตามมานางก็ทอดถอนใจออกมาด้วยความโล่งใจ

นางเหลือบสายตาไปมองชายหนุ่มที่สลบไสลไปอีกครั้งแล้วก็หรี่ตาจ้องมองแผ่นหลังของเฉินเจียวเหม่ยที่มองเห็นผ่านผ้าม่านที่ปลิวไสว ในใจก็ได้แต่คิดว่าโชคดีที่ข้าไม่ได้ห้ามปรามนาง ไม่เช่นนั้นว่าที่สามีของนางคงจะต้องได้รับอันตรายมากไปกว่านี้เป็นแน่ เพียงแต่เหตุใดเรื่องราวจึงได้เป็นเช่นนี้ จากการโจมตีเมื่อครู่นี้หากพวกนางไม่เข้าไปช่วยสองย่าหลานสกุลหยวนอาจจะต้องตายไปแล้ว แต่ชาติก่อนไม่ได้เกิดเหตุการณ์เช่นนี้นี่ หรือว่าอาจจะเกิดแต่นางกลับไม่ไม่รู้เฉินเจียวเจียวคิดด้วยความสงสัยแต่ไม่ได้เอ่ยอันใดออกมา

เฉินเจียวเจียวครุ่นคิดด้วยสีหน้ากังวลใจ เมื่อเห็นว่ามีชายหนุ่มชุดดำมานางก็นิ่งขึงไปพลางล้วงมือในถุงผ้าด้วยความระมัดระวัง พลางสั่งเปิดผ้าม่านไปส่งสัญญาณให้ตงผิงหลบให้พ้นจากผงยาสลบของนาง ในขณะที่นางจะโปรยาชายชุดดำก็มาถึงระยะสายตา เฉินเจียวเจียวรีบเก็บขวดยากลับเข้ามาในรถม้าแล้วหย่อนขวดยาลงไปในถุงผ้าตามเดิมด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหวาดหวั่น หากนางโปรยผงยาออกไปไม่รู้ว่าจะเกิดเรื่องใดขึ้นต่อจากนี้ สกุลเฉินของนางจะถูกลากเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยหรือไม่...

'โชคดีที่ยั้งมือทัน' เฉินเจียวเจียวได้แต่คิดอยู่ในใจพลางสังเกตท่าทีขององค์รัชทายาทด้วยสีหน้าสงบ

“ท่านยาย!” เสียงเรียกขององค์รัชทายาททำให้เฉินเจียวเจียวทอดถอนใจออกมาแล้วเปิดผ้าม่านออกไปส่งเสียงบอกเฉินเจียวเหม่ยเสียงเบา

“เจียวเหม่ย เจ้าหยุดรถม้าก่อน” เมื่อได้ยินเช่นนั้นแม้ว่าจะรู้สึกประหลาดใจแต่นางก็ชะลอรถม้าลง

“องค์รัชทายาท” หญิงชราเอ่ยออกมาเมื่อเห็นใบหน้าร้อนใจของชายหนุ่มบนหลังม้า

“ท่านยายเป็นอย่างไรบ้าง ต้องโทษข้าที่ไปช่วยเหลือพวกท่านไม่ทัน” องค์รัชทายาทเอ่ยพลางมองเข้าไปในรถม้าผ่านทางหน้าต่าง เห็นเฉินเจียวเจียวกำลังนั่งอยู่บนพื้นของรถม้า เส้นผมกรุยกรายและยุ่งเหยิงบนเสื้อผ้าของนางเต็มไปด้วยเลือด ส่วนข้างกายของนางก็มีบุรุษผู้หนึ่งนอนคว่ำหน้าอยู่บาดแผลที่กระทบสายตาของเขาทำให้เขาเม้มริมฝีปากแน่น เมื่อเห็นว่าท่านยายของเขายังอยู่ในสภาพที่ดีและไม่น่าจะได้รับบาดเจ็บอันใดเขาก็พลันทอดถอนใจออกมาแล้วลงจากหลังม้า

“องค์รัชทายาท พระองค์ได้โปรดช่วยอี้เอ๋อด้วยเพคะ” หญิงชราเอ่ยขอร้องพลางร่ำไห้ออกมาเสียงดัง