บทที่ 60 ให้ร้าย

ทางฝั่งของหลินชิงเหมยนั้นครั้งนี้นางออกหน้าลงมืออย่างไม่กลัวผลกระทบ หากเกิดเรื่องกับเฉินเจียเจียวและน้องสาวทั้งสองแล้วจะต้องมีคนสืบหาต้นตอของบัตรเชิญเป็นแน่ หลินชิงหว่านคือคนแรกที่จะต้องถูกไต่สวน ทั้งลายมือในจดหมายและตราประทับล้วนเป็นของหลินชิงหว่านนางย่อมไม่อาจจะปฏิเสธได้ ที่จริงแล้วเทียบเชิญนี้เป็นเทียบเชิญเก่าที่หลินชิงหว่านเคยเขียนเอาไว้แต่ไม่ได้ส่งไปที่จวนผิงกั๋วกง นางไม่ได้ระบุวันที่อย่างชัดเจนหลินชิงเหมยจึงลักลอบเก็บเอาไว้ เพื่อรอเวลาที่จะได้เอาไว้ใช้ประโยชน์

ที่จริงแล้วหลินชิงเหมยอยากจะจัดการกับเฉินเจียวเจียวเพียงคนเดียว แต่เพราะนางไม่อยากแก้ไขเทียบเชิญที่เชิญเฉินเจียวเหม่ยและเฉินเจียวมี่ด้วย จึงทำให้การลงมือครั้งนี้ของนางมีเฉินเจียวเหม่ยและเฉินเจียวมี่พลอยโดนหางเลขถูกนางเล่นงานไปด้วย

“คุณหนูเจ้าคะ พวกเราตามมาดูเช่นนี้จะไม่โจ่งแจ้งเกินไปหรือเจ้าคะ” เหลียนฮวาเอ่ยถามเจ้านายด้วยความกังวล แม้ว่านางจะคอยเป็นสายให้เฉินเจียวเจียว แต่หากเกิดเรื่องใดขึ้นมาคนลงมือย่อมไม่ใช่เฉินเจียวเจียว นางที่เป็นเพียงสาวใช้ย่อมหวาดกลัวที่จะพลอยโดนหางเลขไปด้วยเช่นเดียวกัน คนใหญ่คนตัวปะทะกันมดปลวกแบบนางหากไม่ระวังให้ดีก็คงจะต้องพลอยรับแรงปะทะไปด้วย

“เจ้าจะกลัวไปทำไม พวกเราก็แค่มาดื่มน้ำชา เรื่องทางนั้นพวกเราไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องสักนิด เป็นพี่ชิงหว่านต่างหากที่ส่งเทียบเชิญไปให้ญาติผู้น้องของนางจนทำให้ญาติผู้น้องของนางต้องถูกผู้อื่นย่ำยี” หลินชิงเหมยเอ่ยพลางหัวเราะออกมาเบาๆ นางยกน้ำชาขึ้นมาจิบแล้วคิดถึงความชิงชังที่นางมีให้แก่หลินชิงหว่าน เดิมทีนางเคยวางแผนว่าจะทำให้หลินชิงหว่านสูญเสียชื่อเสียงจนไม่อาจจะได้แต่งกับคนดีๆ แต่เพราะถูกพระนางเต๋อเฟยกักตัวเอาไว้ในวัง กว่านางจะกลับมาก็เป็นวันที่หลินชิงหว่านสวมชุดเจ้าสาวแต่งเข้าจวนโหวไปแล้ว

“เจ้าออกไปดูสิว่าทางสกุลจ้าวเริ่มลงมือหรือยัง” นางเอ่ยกับเหลียนฮวาเสียงเบาพอเหลียนฮวาเปิดออกก็พอดีกับที่จ้าวซีเฉิงกำลังจะเคาะประตู เขาจึงถือวิสาสะเดินเข้ามาในห้องแล้วจ้องมองโฉมงามอย่างหลินชิงเหมยครู่หนึ่งแล้วส่งยิ้มให้นาง

“คิดไม่ถึงว่าแผนการเช่นนี้จะมาจากเด็กสาวที่ยังไม่โตเช่นเจ้า” เขาเอ่ยพลางนั่งลง หลินชิงเหมยเพียงยิ้มเย็นออกมาแล้วหันไปสั่งให้เหลียนฮวารินน้ำชาให้เขา

“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับอายุหรอก ข้าก็แค่เติบโตมากับการแย่งชิงและใช้เล่ห์เหลี่ยมช่วงชิงความโปรดปรานภายในจวน ลูกอนุเช่นข้าหากไม่คิดจะต่อสู้แย่งชิงก็อย่าหวังเลยว่าจะได้มีชีวิตดีๆ” คำพูดของนางทำให้จ้าวซีเฉิงที่พึ่งจะยกถ้วยชาขึ้นมาดื่มยังต้องพยักหน้าอย่างเห็นด้วย

“ในฐานะลูกอนุคนหนึ่งแต่กลับผลักดันจนตนเองได้มีชื่อเป็นบุตรสาวของภรรยาเอก แถมยามนี้ยังถูกกำหนดเอาไว้แล้วว่าจะได้แต่งเข้าวังอ๋อง ข้าเองก็พอจะคาดเดาได้ว่าเจ้าไม่ธรรมดา แต่คิดไม่ถึงว่าจะยังเด็กถึงเพียงนี้” เขาเอ่ยพลางจ้องมองเด็กสาวที่อายุน่าจะยังไม่ถึงสิบสามปีดีเสียด้วยซ้ำ รูปโฉมงดงามแม้ว่ายังจะไม่เติบโตเต็มที่ กิริยาและท่าทางก็ชวนให้ผู้อื่นหลงใหลไม่น่าประหลาดใจเลยว่าเพราะเหตุใดโซ่วอ๋องจึงได้ลุ่มหลงเด็กสาวผู้นี้ ความรู้สึกที่โซ่วอ๋องมอบให้นางน่าจะไม่ใช่แค่เพียงความรักใคร่ชอบพอธรรมดาแต่น่าจะมีความเอ็นดูและสงสารปะปนมาด้วย

“คนของท่านทางนั้นเป็นอย่างไรบ้าง” หลินชิงเหมยเอ่ยถามพลางยกถ้วยชาขึ้นมาดื่มอีกครั้ง

“เรียบร้อยดี ข้าเกรงว่าเรื่องราวจะพลิกผันข้าจึงได้ส่งลูกน้องฝีมือดีเอาไว้คอยผลักดันให้พวกนางเข้าไปในห้องนั้น ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่อาจจะดูถูกวรยุทธ์ของคุณหนูรองจวนผิงกั๋วกงได้ ข้าจึงพยายามคัดเลือกคนที่มากฝีมือสักหน่อยส่งไปคอยควบคุมสถานการณ์ รอเพียงโซ่วอ๋องของเจ้าพาองค์รัชทายาทมาก็เป็นอันเรียบร้อย” จ้าวซีเฉิงเอ่ยพลางหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อคิดว่าองค์รัชทายาทหลี่ไท่หลงกำลังจะได้เห็นว่าที่พระชายาของตนกำลังมั่วโลกีย์กับชายอื่น

“ว่าแต่โซ่วอ๋องของเจ้าจะสามารถเชิญองค์รัชทายาทมาได้จริงหรือ”

“คนของโซ่วอ๋องส่งข่าวมาแล้วว่าองค์รัชทายาทกำลังเดินทางมากับโซ่วอ๋อง” หลินชิงเหมยเอ่ยพลางหลุบตาลง โซ่วอ๋องคือคนโง่คนหนึ่งที่ไร้ความทะเยอทะยาน นางพยายามพูดจากชักจูงให้โซ่วอ๋องหาหนทางให้ตนเองในอนาคตแต่เขากลับไว้เนื้อเชื่อใจพี่ชายของตนเองยิ่งนัก นางจึงไม่กล้าดึงดันและเอ่ยสนับสนุนให้เขาพยายามกระชับความสัมพันธ์กับองค์รัชทายาทแทน

การดื่มน้ำชาร่วมกันก็นับว่าเป็นการกระชับความสัมพันธ์รูปแบบหนึ่ง นางมั่นใจว่าในเมื่อโซ่วอ๋องเป็นคนพาองค์รัชทายาทมาพบกับเรื่องราวคาวโลกีย์ของว่าที่พระชายา ต่อให้โซ่วอ๋องอยากจะกระชับความสัมพันธ์เช่นไรก็คงไม่อาจจะทำให้องค์รัชทายาทละวางความแคลงใจที่มีต่อโซ่วอ๋องได้ ถึงยามนั้นแค่เพียงเป่าหูอีกเล็กน้อยสร้างเรื่องกระทบกระทั่งอีกสักหน่อย โซ่วอ๋องก็คงจะถูกนางชักจูงได้ง่ายแล้ว เดิมทีความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องในราชวงศ์ก็เปราะบางมากอยู่แล้ว กระตุ้นอีกเล็กน้อยโซ่วอ๋องย่อมมีจิตคิดแย่งชิงอำนาจจากองค์รัชทายาทเป็นแน่

“...” หลังจากตกอยู่ในภวังค์ความคิดอยู่ครู่หนึ่งหลินชิงเหมยก็พลันมีความรู้สึกแปลกประหลาดรุมเร้าร่างกายของตนเอง นางหันไปมองจ้าวซีเฉิงที่ยามนี้เริ่มมีอาการแปลกประหลาด แล้วก็พลันอุทานออกมา

“แย่แล้ว” นางเอ่ยพลางขยับกายลูกขึ้นแต่แล้วกลับทรงตัวไม่อยู่ล้มลงไปโดยมีจ้าวซีเฉิงขยับมารับร่างของนางเอาไว้ เมื่อร่างกายอันร้อนระอุของนางตกอยู่ในอ้อมแขนของจ้าวซีเฉิง หลินชิงเหมยพลันรู้สึกสั่นสะท้านขึ้นมาในทันที นางรีบหันไปหาสาวใช้ของตนเพื่อจะขอความช่วยเหลือแต่ยามนี้สาวใช้ของนางกลับนอนหมดสติอยู่บนพ้นไปเสียแล้ว

“ท่านปล่อยข้า พวกเราถูกเล่นงานแล้ว” หลินชิงเหมยเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นสะท้าน แต่แล้วก็พลันสะท้านเยือกขึ้นมาเมื่อยามนี้จ้าวซีเฉิงเหมือนจะไม่ได้สติแล้ว เขาก้มหน้าลงมาสูดดมกลิ่นกายของนางอย่างจาบจ้วงและบ้าคลั่ง มือไม้ของเขาก็เริ่มดึงทึ้งเสื้อผ้าของนางจนหลุดร่วง แม้ว่าในใจของหลินชิงเหมยจะอยากคัดค้าน แต่ยามนี้คลื่นอารมณ์บางอย่างกลับทำให้นางอยากจะใกล้ชิดเขาให้แนบสนิทมากกว่านี้

เพียงหนึ่งก้านธูปเสื้อผ้าของคนทั้งสองก็พลันกระจัดกระจาย เสียงหอบหายใจดังขึ้นประสานเสียงกัน หลินชิงเหมยกำลังมัวแต่หมกมุ่นอยู่ในคลื่นอารมณ์ของตนเองจนไม่ได้ยินเลยสักนิดว่าในยามนี้มีคนกลุ่มหนึ่งกำลังพูดคุยกันอยู่หน้าห้อง แต่แล้วก็มีเสียงเปิดประตูและเสียงคนเดินเข้ามาด้านใน เสียงอุทานด้วยความประหลาดใจและเสียงอุทานด้วยความโมโห

“เจ้าคนบัดซบ!” เสียงของโซ่วอ๋องหลี่ไท่หยางดังขึ้นด้วยความโกรธเกรี้ยว เขารีบเดินเข้ามาดึงร่างของจ้าวซีเฉิงออกจากตัวนาง หลินชิงเหมยสั่นสะท้านพลางผวาเข้าไปโอบกอดเขาเอาไว้แล้วร้องไห้ออกมา ส่วนจ้าวซีเฉิงนั้นยามนี้แววตาอันมืดมัวของเขาเริ่มแจ่มใสขึ้นมาบ้างแล้ว เขาหันไปมององค์รัชทายาทด้วยความประหลาดใจแล้วก็หันไปมองโซ่วอ๋องที่ในยามนี้ถอดเสื้อคลุมของตนเองออกเพื่อคลุมทับร่างกายอันเปลือยเปล่าของหลินชิงเหมย

“ท่านอ๋อง อาเหมยถูกวางยา อาเหมยถูกคนให้ร้าย ท่านอ๋องจะต้องคืนความเป็นธรรมให้แก่อาเหมยนะเพคะ” คำพูดของหลินชิงเหมยทำให้ พวกเฉินเจียวเจียว เฉินเจียวเหม่ยและเฉินเจียวมี่ถึงกับหันไปมองหน้ากันด้วยความรังเกียจสตรีที่ร่ำร้องอยู่ภายในห้อง