บทที่ 64 แย่งชิงอำนาจ

การตายของจ้าวซีเฉิงทำให้ทุกคนต่างพากันทอดถอนใจด้วยความเสียดาย โดยเฉพาะองค์รัชทายาทหลี่ไท่หลงที่ได้แต่ทอดถอนใจออกมาด้วยคิดเสียดายต่อการตัดสินใจด้วยอารมณ์ของคุณชายใหญ่ผู้นี้ จ้าวซีเฉิงคงจะคิดว่าขอแค่เพียงเขาตาย บิดาของเขาก็คงจะสามารถโยนความผิดทั้งหมดมาที่เขาถึงยามนั้นคนสกุลจ้างก็คงจะปลอดภัย เพียงแต่โทษกบฏนั้นย่อมไม่สามารถที่จะจบลงที่คนเพียงคนเดียวได้อยู่แล้ว

“สตรีนางนี้ฝากกรมอาญาขังเอาไว้ก่อน อย่างน้อยก็ยังสามารถใช้นางเป็นพยานยืนยันว่าจวนสกุลจ้าววางแผนยุยงให้โซ่วอ๋องมีความแตกแยกกับข้า เจ้ามีความเห็นว่าอย่างไรเล่าน้องรอง” ประโยคสุดท้ายองค์รัชทายาทหันไปเอ่ยกับโซ่วอ๋อง

“เรื่องนี้กระหม่อมไม่มีความเห็นพ่ะย่ะค่ะ ในเมื่อมีพยานหลักฐานยืนยันว่านางทำผิดจริง กระหม่อมเองก็คงไร้หนทางจะช่วยเหลือนางแล้ว” โซ่วอ๋องเอ่ยพลางหลุบตาลง

“ต่อให้เจ้าอยากช่วยก็คงจะไม่ได้ นางไม่ใช่สตรีไร้เดียงสาอย่างที่เจ้าคิดยามนี้เจ้าก็เห็นแล้ว หากปล่อยให้นางอยู่ข้างกายเจ้าชีวิตของเจ้าในวันหน้าคงยากที่จะสงบสุข” องค์รัชทายาทเอ่ยด้วยสีหน้าเคร่งขรึมแล้วจึงได้สั่งให้คนของกรมอาญาพาหลินชิงเหมยไปขังเอาไว้ก่อน ส่วนสาวใช้ของหลินชิงเหมยและที่ปรึกษาสกุลจ้าวในยามนี้ถูกคุมตัวเอาไว้ในฐานะพยานแล้ว

“บุตรชายคนโตของเขาตาย ด้วยนิสัยของจ้าวฉีแล้วยามนี้เขาจะต้องเข้าวังเป็นแน่” เฉินคุนเอ่ยด้วยสีหน้ากังวลใจ แต่องค์รัชทายาทกลับส่ายหน้า

“คราวนี้ข้าทำสุนัขจนตรอกแล้ว เห็นทีว่าคราวนี้สกุลจ้าคงจะมีการเคลื่อนไหวอย่างใหญ่โตเป็นแน่” เขาเอ่ยพลางจ้องมองผิงกั๋วกงด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม

“โชคดีที่ยามนี้มีทัพของผิงกั๋วกง”

“...” คำพูดขององค์รัชทายาททำให้ผิงกั๋วกงจ้องเขาอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงได้แต่ทอดถอนใจออกมา

“เกิดเรื่องวุ่นวายเช่นนี้ท่านอ๋องกับองค์รัชทายาทรีบกลับเถิดพ่ะย่ะค่ะ ส่วนเรื่องที่ว่าสกุลจ้าวจะเคลื่อนไหวหรือไม่ ในฐานะแม่ทัพของแคว้นต้าเยียนทัพสกุลเฉินของกระหม่อมย่อมจะต้องปกป้องบ้านเมืองอยู่แล้ว” คำพูดของผิงกั๋วกงทำให้องค์รัชทายาทยิ้มออกมาด้วยสีหน้านอบน้อม

“มีท่านอยู่นับเป็นความโชคดีของแคว้นต้าเยียน น้องรองพวกเราก็เข้าวังไปด้วยกันเถิดข้าต้องไปรายงานเรื่องนี้กับเสด็จพ่อ ส่วนเจ้าน่าจะต้องไปรายงานเรื่องราวในวันนี้ให้เต๋อเฟยทรงทราบยามนี้พระนางคงร้อนพระทัยอยากจะรู้รายละเอียดของเรื่องในวันนี้แล้ว” องค์รัชทายาทหันไปเอ่ยกับโซ่วอ๋องซึ่งเขาก็พยักหน้ารับในทันที แน่นอนว่าไม่ใช่แค่เพียงรายงานให้พระนางทรงทราบเพียงอย่างเดียวเขาน่าจะต้องแบกรับถ้อยคำตำหนิและคงจะต้องกลายเป็นที่รองรับอารมณ์อันกราดเกรี้ยวของพระนางอย่างแน่นอน

“เช่นนั้นพวกข้าต้องขอตัวก่อน” องค์รัชทายาทหันไปเอ่ยกับผิงกั๋วกงและน้องชายด้วยสีหน้าและท่าทางที่เต็มไปด้วยความนอบน้อม แล้วจึงได้เดินนำโซ่วอ๋องออกจากกรมอาญาไป

“พี่เจา!” เฉินเฟิงเอ่ยพลางคารวะทักทายพี่ชายของภรรยาด้วยสีหน้านอบน้อม

“ข้ามีเรื่องเร่งด่วนต้องทำเอาไว้หลังจบเรื่องแล้วเข้าจะไปเยี่ยมเยียนจนถึงจวนผิงกั๋วกงเลยทีเดียว” โม่เจาเอ่ยพลางหันไปสั่งลูกน้องด้วยสีหน้าเคร่งครึ่งแล้วจึงได้หันคารวะอำลาผิงกั๋วกงและน้องชายของเขาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

“เรื่องในวันนี้องค์รัชทายาททรงโยนภาระทั้งหมดมาที่กรมอาญาของข้า ข้าคงต้องเร่งรวบรวมพยานหลักฐานแล้วไปรายงานต่อหน้าพระพักตร์ข้าคงต้องขอตัวก่อน” โม่เจาเอ่ยพลางคารวะอำลาผิงกั๋วกงและเฉินคุนแล้วจึงได้พยักหน้ารับการคารวะจากเฉินฟางแล้วก็รีบร้อนเดินจากไปในทันที

“ข้าขอถอนคำพูด องค์รัชทายาทผู้นี้ไม่อาจจะดูแคลนได้จริงๆ” เฉินคุนเอ่ยกับพี่ชายด้วยเสียงกระซิบแผ่วเบาซึ่งผิงกั๋วกงเองก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วย อย่างน้อยก็ดีกว่าว่าที่บุตรเขยคนเก่า เห็นคนงามหลั่งน้ำตาก็แทบจะถลาไปปลอบโยนนางแล้ว ช่างไม่คิดเสียบ้างเลยว่าเด็กสาวคนนั้นเกือบจะยัดเยียดข้อหากบฏให้เขาแล้ว โชคดีที่องค์รัชทายาทมีน้ำพระทัยกว้างขวาง หากเป็นองค์รัชทายาทจากราชวงศ์อื่นหากมีน้องชายเช่นนี้คงจะรีบกำจัดทิ้งไปนานแล้ว

ทางฝั่งเฉินเจียวเจียวที่ได้รับรายงานจากตงจื้อแล้วก็พยักหน้าเป็นเชิงว่ารับรู้แล้ว นางตกรางวัลให้ตงจื้อเป็นเงินก้อนใหญ่ แล้วจึงได้โบกมือไล่ตงจื้อให้ออกไป ส่วนตนเองก็นั่งครุ่นคิดว่ายามนี้นับว่าแผนการของนางบรรลุผล ต่อไปหากนางจะคิดทรมานหลินชิงเหมยอีกสักหน่อยก็ย่อมได้ กลัวเพียงแต่หลินชิงเหมยจะรีบชิงฆ่าตัวตายแบบจ้าวซีเฉิงไปเสียก่อนถึงยามนั้นหลินชิงเหมยก็คงจะนับว่าหลีกหนีเคราะห์กรรมได้สำเร็จแล้ว

แต่สิ่งที่นางกำลังกังวลอยู่ในยามนี้ไม่ใช่เรื่องของหลินชิงเหมยและการแก้แค้นขอบตนเองแล้ว จ้าวซีเฉิงตายบิดาของเขาจ้าวฉีย่อมไม่มีทางปล่อยองค์รัชทายาทเป็นแน่ ส่วนองค์รัชทายาทก็คงคิดจะแตกหักกับสกุลจ้าวแล้ว นางที่เคยประสบกับเหตุการณ์นี้มาก่อนอดจะหวาดหวั่นไม่ได้

ชาตินี้เป็นเพราะนางเข้ามาข้องเกี่ยวจึงทำให้สกุลจ้าวกับองค์รัชทายาทต้องปะทะกันก่อนเวลาอันควร นางก็ได้แต่หวังว่าองค์รัชทายาทหลี่ไท่หลงจะสามารถกำจัดสกุลจ้าวอย่างรวบรัดและรวดเร็วอย่างที่เขาเคยส่งข่าวมาให้นางผ่านทางหอเมฆา ไม่เช่นนั้นคนที่จะต้องรับผลกรรมต่อการปะทะกันในครั้งนี้ก็คงจะเป็นชาวบ้านที่ไม่ได้รู้เรื่องและไม่ได้มีผลประโยชน์กับการแย่งชิงอำนาจระหว่างพวกเขาเลยสักนิด

ในขณะที่เฉินเจียวเจียวกำลังนั่งกังวลกับสถานการณ์ยามนี้องค์รัชทายาทหลี่ไท่หลงก็กำลังรองรับโทสะของพระราชบิดาด้วยสีหน้าราบเรียบ หลี่เซียวหลงฮ่องเต้ทรงต้องใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อประคับประคองราชบัลลังก์และถ่วงดุลอำนาจภายในวังมาเกือบทั้งชีวิต แม้จะรู้ว่าสักวันโอรสองค์นี้จะต้องหาทางกำจัดสกุลจ้าวให้ได้ในที่สุด แต่ก็ทรงคิดไม่ถึงว่าจะเป็นยามนี้

“เจ้ารีบร้อนเช่นนี้ ใช่อยากจะทำให้ข้าโมโหตายใช่หรือไม่ ให้แต่งงานเชื่อมสัมพันธ์หาสกุลใหญ่มาหนุนหลังก็ไม่ยอมทำเสียที สั่งให้อยู่อย่างสงบเสงี่ยมเพื่อรอวันลงมือก็ไม่เคยเชื่อฟัง เจ้าคิดว่าต่อให้มีหลักฐานเหล่านี้แต่คนของตนเองกลับไม่มี แล้วเจ้าจะยังสามารถเอาชนะเขาได้หรือ” คำพูดของหลี่เซียวหลงฮ่องเต้ทำให้หลี่ไท่หลงอดเอ่ยวาจาคัดค้านไม่ได้

“ไม่ใช่เพราะหวังใช้การแต่งงานของสกุลใหญ่มาช่วยหนุนหลังหรือเสด็จพ่อจึงต้องอยู่ภายใต้อำนาจสกุลของจ้าวไทเฮาจนถึงป่านนี้ ไม่ใช่เพราะเสด็จพ่อหวังใช้อำนาจของสกุลหยวนของเสด็จแม่หรือ สกุลหยวนของเสด็จแม่จึงได้เหลือเพียงพี่อี้เป็นผู้สืบทอดเพียงคนเดียว เสด็จพ่อพ่ะย่ะค่ะถึงเวลาแล้วที่สกุลหลี่ของพวกเราจะต้องทวงคืนพระราชอำนาจมาเป็นของตนเอง สกุลใหญ่อย่างสกุลจ้าวและอีกหลายสกุลควรจะต้องกลับไปอยู่ในที่ทางของตนเองเสียที” คำพูดขององค์รัชทายาทหลี่ไท่หลงทำให้หลี่เซียวหลงฮ่องเต้ทรงนิ่งงันไป

“ยามนี้เจ้ามีคนเท่าไหร่ คนของพ่อในราชสำนักก็พอมีอยู่บ้าง” เมื่อเห็นว่าหลี่เซียวหลงฮ่องเต้ทรงเริ่มคลายโทสะแล้วองค์รัชทายาทจึงได้นำม้วนเอกสารไปวางลงตรงหน้าพระพักตร์

“ต่อให้มีคนของเขาในราชสำนัก แต่พวกเขาทำความผิดจริงนี่คือสิ่งที่พวกเขาไม่อาจจะหลีกเลี่ยง หลายปีมานี้ลูกเสี่ยงอันตรายออกไปหาหลักฐานมารวบรวมไว้จนได้มากมายถึงเพียงนี้ย่อมไม่เสียเปล่า แม้จะบอกว่าลูกต้องการทวงคืนพระราชอำนาจมาเป็นของสกุลหลี่ แต่เป้าหมายที่แท้จริงก็เพื่อปวงประชา ไม่ผิดต่อปวงประชาย่อมไม่ผิดต่อใต้หล้า คนสกุลจ้าวทำความผิดจะต้องถูกลงโทษ สกุลที่ร่วมมือกับสกุลจ้าวก็เช่นกัน” คำพูดขององค์รัชทายาทหลี่ไท่หลงทำให้หลี่เซียวหลงฮ่องเต้ทรงระงับโทสะได้ในที่สุด

“ดี! เช่นนั้นก็ว่ากันตามนี้ มาจนถึงขั้นนี้แล้วก็คงถึงเวลาที่จะต้องแตกหักแล้ว” หลี่เซียวหลงฮ่องเต้ทรงเอ่ยด้วยสีพระพักตร์จริงจังพลางทอดพระเนตรมองโอรสองค์โตด้วยสายพระเนตรที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น