LOGINShare
บทที่ 5 (2/3) : ขอเป็นเพียงอดีตสหาย (2)
Last Updated:
2025-07-04 01:04:37“พวกเราพักค้างแรมกันที่นี่ดีหรือไม่?” จิงเสี่ยวจางเอ่ยชวนสหายเพราะตอนนี้ได้เข้าต้นยามโหย่วแล้ว (ยามโหย่ว เวลา 17.00 – 18.59 น.) ดังนั้นพวกเขาควรต้องหยุดการเดินทาง เพื่อพักเอาแรงกันเสียก่อน และด้วยเพราะจิงเสี่ยวจางได้ยินเหมือนเสียงน้ำไหล ซึ่งแสดงว่าไม่ไกลจากบริเวณนี้น่าจะมีลำธารหรือแม่น้ำ ดังนั้นพวกเขาควรหาที่พักแถวนี้
เหรินเหยียนชิงเมื่อได้ยินที่จิงเสี่ยวจางถาม เขาจึงหันไปพยักหน้าตอบรับคำชวนของสหาย
เมื่อได้รับคำตอบจิงเสี่ยวจางก็ขี่ม้าไปยังบริเวณที่พวกเขาน่าจะพอใช้พักค้างแรมในคืนนี้ได้ จากนั้นเขาจึงลงมาจากหลังม้าเพื่อเข้าไปช่วยทุกคนจัดเตรียมที่พัก ก่อนจะขอแยกตัวเพื่อออกไปยังบริเวณที่เขาได้ยินเสียงน้ำไหลพร้อมกับเพ่ยฉีและจินเฟยหลงที่ตามออกไปด้วย เพื่อไปตรวจดูความปลอดภัยบริเวณโดยรอบให้กับทุกคน
“เหยียนชิงหลังต้นไม้ใหญ่ตรงนั้นมีลำธารด้วยนะ เจ้าไปล้างหน้าสักหน่อยดีหรือไม่ เดี๋ยวข้าจะช่วยเตรียมของต่อให้เอง” จิงเสี่ยวจางบอกกับสหาย หลังจากที่เขากลับมาจากการเดินสำรวจ
“ได้ขอบใจเจ้ามากนะอาจาง”
จากนั้นเหรินเหยียนชิงจึงเดินออกไปยังลำธารที่จิงเสี่ยวจางบอก
“พี่เหยียนชิงข้า...” เพ่ยหยีรีบพูดขึ้น เมื่อเห็นเหรินเหยียนชิงกำลังจะเดินออกไป แต่เด็กสาวก็ถูกหยงหมินเอ่ยขัดคำพูดของนางขึ้นมาเสียก่อน
“คุณหนูเพ่ยหยีขอรับ เสบียงที่เตรียมมาอยู่ตรงไหนหรือขอรับ?” เมื่อหยงหมินเห็นสัญญาณที่ผู้เป็นนายส่งมา เขาจึงรีบเอ่ยรั้งเด็กสาวเอาไว้ทันที
เพ่ยหยีที่ถูกเรียกตัวเอาไว้นางจึงต้องหันกลับมาช่วยหยงหมินจัดเตรียมเสบียงและที่พักต่อ
จินเฟยหลงแอบเดินตามเหรินเหยียนชิงมาที่ลำธาร เมื่อเขาเห็นว่าอีกฝ่ายล้างหน้าเรียบร้อยแล้ว เขาจึงก้าวออกมาจากที่ซ่อน ก่อนจะเอ่ยทัก
“เหยียนชิง”
“ท่านแม่ทัพใหญ่” เหรินเหยียนชิงเอ่ยเรียกอีกฝ่ายเมื่อหันกลับไปแล้ว เห็นว่าใคร...เป็นผู้เรียกชื่อเขา
“เหตุใดเจ้าถึงเรียกข้าแบบนี้ เจ้าเรียกข้าแบบเดิมได้นะ” จินเฟยหลงรู้สึกปวดใจและแปลกใจกับคำเรียกขานที่ห่างเหินจากคนตรงหน้า
“ไม่ดีกว่าขอรับ ข้าขอเรียกแบบนี้น่าจะสะดวกใจกว่า” เหรินเหยียนชิงเอ่ยปฏิเสธทันที เพราะเขาไม่อยากกลับไปเป็นสหายกับจินเฟยหลงอีก
“แต่ข้าไม่เคยถือยศกับเจ้า เราเป็นสหายกันเรียกชื่อข้าแบบเดิมเถิด ข้าไม่ถือ” จินเฟยหลงก็ไม่คิดจะยอมแพ้ เพราะเขาอยากกลับไปพูดคุยกับคนตรงหน้าได้เหมือนเดิม
“ข้าขอเป็นเพียงแค่อดีตสหายของท่านน่าจะดีกว่านะขอรับ เพราะข้าคงไม่บังอาจกลับไปเป็นสหายกับท่านหรอกขอรับ ท่านแม่ทัพใหญ่”
“แต่สำหรับข้าเจ้ายังเป็น...”
“ท่านแม่ทัพเรียกข้าต้องการจะสอบถามหรือมีอะไรจะให้ข้าช่วยหรือไม่ขอรับ? เพราะถ้าหากไม่มีข้าขอตัวเลยนะขอรับ” เหรินเหยียนชิงเอ่ยตัดบททันทีเพราะไม่อยากยืดเยื้อ ยามนี้เขาอยากรู้ว่าจินเฟยหลงต้องการอะไรจากเขา
“ข้า...”
“เหยียนชิง อ้าว...เฟยหลงเจ้าก็อยู่ที่นี่ด้วยหรือ?” จิงเสี่ยวจางเดินออกมาตามเหรินเหยียนชิง เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายหายออกมานาน แล้วก็ต้องแปลกใจเมื่อเจอจินเฟยหลงมาอยู่ที่นี่กับเหรินเหยียนชิงด้วย
“ท่านแม่ทัพมาล้างหน้าน่ะ อาจางเจ้ามาตามข้าหรือ?”
“อืม...ข้าเห็นเจ้าหายออกมานาน” จิงเสี่ยวจางตอบกลับคำพูดของเหรินเหยียนชิงไปพร้อมกับความรู้สึกแปลกใจกับคำเรียกขานจินเฟยหลงของสหายตรงหน้า
“เช่นนั้นพวกเราก็ไปกันเถอะ” พูดจบ เหรินเหยียนชิงก็เดินเข้าไปจับชายเสื้อคลุมของจิงเสี่ยวจาง เพื่อให้อีกฝ่ายเดินตามเขากลับไปหาคนอื่น ๆ
จิงเสี่ยวจางยอมเดินตามแรงดึงของเหรินเหยียนชิง แม้เขาจะยังติดใจกับการกระทำยามนี้ของอีกฝ่าย
‘เหยียนชิงที่เป็นแบบนี้...มันก็ดีแล้วไม่ใช่หรือ? แล้วเจ้ายังจะต้องการอะไรอีกเฟยหลง!’ จินเฟยหลงถามตัวเองในใจขณะยืนมองคนทั้งสองเดินห่างออกไปจากเขาเรื่อย ๆ
จินเฟยหลงเมื่อเห็นสหายทั้งสองคนของเขาเดินห่างออกไปจนลับสายตาแล้ว เขาจึงลงไปนั่งข้างลำธาร แล้วมองไปยังสายน้ำที่กำลังไหลตามกระแส จากนั้นเขาจึงนึกย้อนไปถึงงานเลี้ยงฉลองการเรียนจบจากสำนักศึกษาหลวงของพวกเขาทั้งสี่คน...
งานเลี้ยงฉลองการเรียนจบจากสำนักศึกษาหลวงถูกจัดขึ้นในวันสอบวันสุดท้ายของพวกระดับสูงก่อนที่ทุกคนจะต้องแยกย้ายกันในเช้าวันรุ่งขึ้น แต่ก็จะมีเพียงจินเฟยหลงเท่านั้นที่ในเช้าวันถัดไปยังจะต้องไปตามสอบอีกหนึ่งวิชา เนื่องจากคนอื่น ๆ ได้สอบวิชานี้กันหมดแล้วในช่วงที่เขาไปออกรบ
ในวันนั้นหลังจากที่จินเฟยหลงสอบเสร็จเขาก็ต้องออกไปฝึกวรยุทธและศึกษาเรื่องกลศึกที่จวนของตนเองต่อ แล้วเมื่อฝึกเสร็จเขาก็ยังต้องออกไปรับสำรับเย็นร่วมกับครอบครัวของหนิงฮุ่ยหลิงที่โรงเตี๊ยมตามความต้องการของผู้เป็นบิดา
กว่าที่จินเฟยหลงจะได้กลับเข้ามาร่วมงานเลี้ยงฉลองกับพวกสหายของเขา ก็ได้ผ่านล่วงเลยเข้าสู่ช่วงค่ำของวันแล้ว
.......................................................................
ผู้เขียนขอขอบคุณทุกยอดวิว ยอดกดหัวใจ ยอดกดติดตาม และทุกข้อความของผู้อ่านทุกท่านมาก ๆ นะคะ ทุกยอดคือกำลังใจที่ดีมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆของผู้เขียนเลยค่ะ
Latest chapter
ข้าไม่ใช่แบบที่เจ้าคิด บทพิเศษที่ 4 (1/2) : สามีในห้องหอ (1) (มี nc นะเจ้าคะ)
หลังจากพิธีการต่าง ๆ ในงานมงคลสมรสจบลง เหรินเหยียนชิงก็ถูกพาตัวเข้าไปนั่งรอเขาอยู่ในห้องหอ ส่วนตัวจินเฟยหลงก็ทำได้เพียงนั่งอยู่ในห้องโถงแล้วยกสุราขึ้นดื่ม เนื่องจากยามนี้มีผู้คนตรงเข้ามาชนสุราเพื่อแสดงความยินดีกับเขาอย่างไม่ขาดสาย โดยคนกลุ่มนี้ส่วนใหญ่ก็เพียงต้องการกลั่นแกล้งเขาในคืนเข้าหอเท่านั้น ซึ่งตัวจินเฟยหลงเองได้กินยาแก้อาการเมาสุราที่ได้รับจากผู้เป็นพี่ชายมาแล้ว เขาจึงไม่เกรงกลัวต่อฤทธิ์สุราที่ต้องดื่มในตอนนี้มากนัก จินเฟยเทียนนั่งมองสีหน้าของจินเฟยหลงแล้วอดที่จะสงสารไม่ได้ แต่เพราะในวันส่งตัวของเขากับหยางหมิงเซียน ผู้เป็นน้องชายได้ร่วมมือกับชิงหลวนคุนทำกับเจ้าลูกกวางไว้แสบ โดยหยางหมิงเซียนมาเล่าให้เขาฟังว่า...จินเฟยหลงกับชิงหลวนคุนได้พาทหารในกองทัพแวะเวียนเข้ามาชนสุรากับเจ้าตัวก่อน วันนี้เจ้าลูกกวางก็เลยขอเอาคืนด้วยการชวนทั้งคู่ค้า คนที่เจ้าตัวรู้จัก หรือแม้แต่คนป่วยที่เขาเคยทำการรักษา เข้ามาร่วมแสดงความยินดีกับผู้เป็นน้องชายของเขาแบบจัดเต็ม
ข้าไม่ใช่แบบที่เจ้าคิด บทพิเศษที่ 3 (2/2) : เรื่องในวัยเยาว์ : เพียงผู้เดียวเท่านั้น (2)
หลังจากผ่านเหตุการณ์การสูญเสีย จินเฟยหลงก็เริ่มใช้ชีวิตให้ผ่านไปเป็นวัน ๆ โดยแต่ละวันของเขาก็แทบจะไม่พูดคุยกับผู้ใดอีกเลย แม้แต่สหายร่วมเรือนอย่างเหรินเหยียนชิง ยามนี้จินเฟยหลงหมดกำลังใจที่จะก้าวเดินหรือใช้ชีวิตต่อไปอีกแล้ว ซึ่งมีอยู่ครั้งหนึ่งที่เขาคิดจะจบชีวิตของตนเองลง แต่เหรินเหยียนชิงก็ดันเข้ามาเจอตอนที่เขากำลังจะลงมือทำเสียก่อน “เฟยหลงลุกขึ้น...ได้ยินหรือไม่! ข้าบอกให้เจ้าลุกขึ้น!!” จินเฟยหลงหันมามองเหรินเหยียนชิงที่เข้ามาตวาด และกระชากแขนของเขาให้ลุกขึ้นจากเตียงด้วยความแปลกใจ เพราะที่ผ่านมาอีกฝ่ายไม่เคยแสดงท่าทางแบบนี้กับเขาเลยสักครั้ง“ไม่...ข้าจะนอน” “ข้าบอกให้เจ้าลุกขึ้นมา!!” จินเฟยหลงถูกเหรินเหยียนชิงกระชากแขนจนต้องลุกขึ้นนั่งบนเตียง ยามนี้เขารู้สึกว่าคนตรงหน้าเข้ามาล้ำเส้นในชีวิตของเขามากจนเกินไปเสียแล้ว!&nb
ข้าไม่ใช่แบบที่เจ้าคิด บทพิเศษที่ 3 (1/2) : เรื่องในวัยเยาว์ : เพียงผู้เดียวเท่านั้น (1)
“เฟยหลง หยุดฝึกดาบแล้วมาอ่านหนังสือกับข้าก่อน พรุ่งนี้จะมีสอบศาสตร์ด้านการคำนวณกับบทกวี ส่วนนี้เป็นส่วนที่ข้าจดแยกหัวข้อเอาไว้แล้ว ข้าคิดว่าท่านอาจารย์น่าจะ...” “อืม...ได้” จินเฟยหลงตอบรับคำสั่งของสหาย ตั้งแต่ที่เจ้าตัวบอกกับเขาว่าจะมีสอบ จากนั้นเขาจึงเดินไปล้างหน้าล้างตาเล็กน้อย แล้วพอกลับมาเขาก็ได้รับสายตาคาดโทษจากคนตัวเล็ก ดูท่าคงจะโมโหที่เขาเดินออกไปก่อนที่เจ้าตัวจะพูดจบเป็นแน่ เมื่อเห็นเช่นนั้นจินเฟยหลงจึงเลือกเดินเลยโต๊ะไม้ที่เหรินเหยียนชิงกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ แล้วตรงไปยังห้องพักของเขาเพื่อเข้าไปหยิบขนม จากนั้นเขาจึงเดินกลับมาแล้ววางขนมในมือลงที่กลางโต๊ะไม้ ก่อนที่ตัวเขาจะเดินอ้อมไปนั่งเก้าอี้ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับเหรินเหยียนชิง แล้วหยิบสมุดที่เจ้าตัวจดแยกหัวข้อที่จะสอบขึ้นมาอ่าน และเพียงไม่นานเขาก็เห็นคนตรงหน้าเอื้อมมือมาหยิบขนมของเขาขึ้นไปกิน แล้วหลังจากที่เหรินเหยียนชิงได้กินขนมสีหน้าของเจ้าตัวก็ดูเหมือนจะเริ่มดีขึ้น และเพียงไม่นานอีกฝ่า
ข้าไม่ใช่แบบที่เจ้าคิด บทพิเศษที่ 2 (2/2) : เรื่องในวัยเยาว์ : สหายคนแรก (2)
“กลับมาแล้วหรือ?” พูดจบ เหรินเหยียนชิงก็มองตามหลังจินเฟยหลงที่เดินผ่านหน้าเขาเข้าไปในห้องพัก โดยที่เจ้าตัวไม่แม้แต่จะหันกลับมองหรือสนใจที่เขาเอ่ยทักเลยด้วยซ้ำ เมื่อเห็นเช่นนั้นเขาจึงตัดสินใจปิดหนังสือในมือ ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินตามจินเฟยหลงเข้าไปในห้องพักของเจ้าตัว เหรินเหยียนชิงเมื่อก้าวเท้าเข้าไปในห้องพักของจินเฟยหลง เขาก็เห็นเจ้าตัวกำลังนั่งกอดเข่าซุกตัวอยู่ตรงมุมห้อง เขาจึงค่อย ๆ เดินเข้าไปนั่งข้างอีกฝ่าย จากนั้นเขาจึงลองเอ่ยถามคนตรงหน้าอีกครั้ง “เฟยหลง...เจ้าเป็นอะไร? หรือที่จวนมีอะไรเกิดขึ้น?” “เหยียนชิงคือข้า...ข้าเพิ่งได้รู้สิ่งที่มารดาของข้าทำในอดีต...” จากนั้นจินเฟยหลงจึงเล่าเรื่องที่เขาเพิ่งได้รับรู้มาให้คนตรงหน้าฟัง เกี่ยวกับเรื่องที่มารดาของเขาทำ...ก่อนที่เจ้าตัวจะลงมือจบชีวิตของตนเองลง และก็ด้วยเพราะสิ่งที่นางทำมันได้ส่งผลให้จินเฟยเทียน พี่ชายของเขาต้องเกิดมาพร้อมกับร่างกายที่อ่อนแอและป่วยง่าย แล้วก็ด้ว
ข้าไม่ใช่แบบที่เจ้าคิด บทพิเศษที่ 2 (1/2) : เรื่องในวัยเยาว์ : สหายคนแรก (1)
จินเฟยหลงในวัยแปดหนาวยืนอยู่หน้าเรือนพักหลังหนึ่งในสำนักศึกษาหลวง พร้อมกับห่อผ้าใส่สัมภาระของเขาจำนวนสามห่อ ‘นี่คงเป็นเรือนที่ข้าต้องใช้พักยามอยู่ที่นี่สินะ’ จินเฟยหลงกล่าวกับตนเองในใจ หลังจากที่ผู้เป็นอาจารย์เดินมาส่งเขาที่หน้าเรือนพักแล้วก็เดินจากไปโดยไม่พูด ไม่บอก และไม่แนะนำอะไรกับเขาเลยสักคำ จินเฟยหลงยังคงยืนมองเรือนพักอยู่แบบนั้น เพราะในตอนนี้ตัวเขาเองก็ยังไม่อยากรับความจริง เพราะเพิ่งจะเมื่อวานที่ผู้เป็นบิดาเดินเข้ามาบอกกับเขาว่า ให้เตรียมตัวเข้าไปเรียนในสำนักศึกษาหลวงพร้อมกับต้องย้ายเข้าไปพักอาศัยอยู่ที่นั่นห้าวันต่อสัปดาห์ ทั้งที่ความจริงแล้วเขาสามารถเดินทางไปกลับระหว่างจวนแม่ทัพกับสำนักศึกษาหลวงได้ เหมือนกับเด็กคนอื่น ๆ ที่มีจวนอยู่ในเมืองหลวง แต่เมื่อผู้เป็นบิดาได้ให้เหตุผลกับเขาว่า เพราะในภายภาคหน้าจินเฟยหลงจะต้องสืบทอดตำแหน่งแม่ทัพใหญ่ รวมไปถึงตำแหน่งผู้นำตระกูลจินต่อจากบิดา ยามนี้เขาจึงจำเป็นต้องเริ่มฝึกความอดทน ฝึกการอยู่ด้วยต
ข้าไม่ใช่แบบที่เจ้าคิด บทพิเศษที่ 1 (2/2) : กระชับความสัมพันธ์ (2)
เหรินเหยียนชิงนั่งรับสำรับเย็นด้วยความรู้สึกมึนงง อยู่ดี ๆ เขาก็กำลังจะแต่งเข้าไปเป็นฮูหยินให้กับจินเฟยหลง เพราะยังไม่ทันที่เขาจะได้แก้ความเข้าใจผิดของอีกฝ่าย ยามนี้เจ้าตัวก็กำลังนั่งพูดคุยเรื่องงานมงคลสมรสระหว่างพวกเขากับท่านตาและท่านแม่ของเขาแล้ว โดยจินเฟยหลงได้บอกกับท่านทั้งสองว่า...ยามนี้เจ้าตัวได้ส่งสารไปแจ้งบิดาของตนเองเรียบร้อยแล้ว และบิดาของเจ้าตัวก็น่าจะพาแม่สื่อเข้ามาพูดคุยกับพวกท่านทั้งสองที่นี่ในเร็ววัน “เหยียนชิง เจ้าไม่อยากแต่งให้ข้าหรือ?” จินเฟยหลงเอ่ยถาม หลังจากพาคนตัวเล็กกลับเข้ามานั่งในห้องพักของเจ้าตัว แม้เขาจะรู้ว่าสิ่งที่ตนกำลังทำอยู่มันไม่ต่างอะไรเลยกับการบังคับคนตรงหน้า แต่หากไม่ทำเช่นนี้เขาก็ไม่รู้แล้วว่าเมื่อใดอีกฝ่ายถึงจะยอมแต่งให้เขา “ไม่ใช่! ข้าก็แค่ตั้งตัวไม่ทัน แต่เจ้า...ไม่คิดว่ามันเร็วเกินไปหรือเฟยหลง?” “ช้าไปเสียด้วยซ้ำ เหยียนชิงเจ้าก็รู้ว่าด้วยตำแหน่ง หน้าที่ และงานที่
You may also like
![What is a divorce? [Mpreg]](https://acfs1.goodnovel.com/dist/src/assets/images/book/43949cad-default_cover.png)
What is a divorce? [Mpreg]
ดองกี้4.3K viewsผมเป็นผู้ชายนะครับ
สตอเบอรี่สีชมพู665 viewsพี่เขยครับผมรับไม่ไหว
กาสะลอง4.4K viewsอุบัติรักฟีโรโมน [Omagaverse]
Gukak2.5K viewsPerfume's love โอเมก้าของเจ้าพ่อน้ำหอม (PWP)
โฉมจันทรา383 viewsWorkout Challenge ออกกำลังอย่างได้(ผัว)
BiBiBuulee370 viewsหนึ่งนิรันดร์กาลพานพบ
ปีกปักษา229 viewsคำขอจากเฮียคินทร์ (mpreg)
Chenaimei283 views
