- 3 -

ปราย

เลขาฯ หน้าห้องท่านประธานลุกขึ้นมองเหมือนจะถามเมื่อเห็นว่าจู่ ๆ ฉันก็รีบวิ่งหน้าตาตื่นออกมา แต่ฉันไม่ได้หยุดคุยกับหล่อน ได้แต่คิดในใจว่าคราวนี้ซวยแน่แล้ว จึงรีบจ้ำเท้ากลับไปยังห้องจดหมายก่อนที่จะก่อเรื่องให้กับตัวเองมากไปกว่านี้

นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้รับมอบหมายให้นำจดหมายมาส่งให้ท่านประธาน ฉันได้ยินเรื่องเกี่ยวกับเขามามากพอสมควร ซึ่งออกไปในทางค่อนข้างน่าหวาดกลัว คนในบริษัทต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าท่านประธานเขี้ยวมาก ถ้าใครทำงานพลาดอาจถูกไล่ออกในทันที ฉันเคยคิดว่านี่ออกจะเกินจริงไปซะหน่อย ท่านประธานคงไม่ได้เลวร้ายขนาดที่คนเขาพูดกันหรอก เขาเป็นทั้งมหาเศรษฐี ดารา และโปรดิวเซอร์รายการดังที่เขาเป็นผู้ดำเนินรายการเอง แถมรายการนั้นเป็นรายการโปรดของฉันด้วย เขาจะไปตามสถานที่ต่าง ๆ เพื่อช่วยเหลือกลุ่มคนด้อยโอกาสทางสังคม แล้วยังโครงการให้โอกาสฝึกงานกับผู้พิการอีก

สำหรับฉันที่หูหนวก ใช้วิธีการสื่อสารด้วยการพิมพ์ใส่มือถือแล้วให้แอพฯ ออกเสียงแทน ฉันทำอย่างนี้กับเพื่อนร่วมงานในแผนก แต่ว่าฉันไม่ได้หยิบมือถือติดตัวมาด้วยเพราะนอกแผนกไม่มีใครพูดอะไรกับฉันนอกจากคุณลภกับคุณชาร์มเท่านั้น แต่ถึงฉันจะพกมือถือไปด้วยตอนที่เจอท่านประธานเขาดูไม่คิดจะทนรอให้ฉันพิมพ์ข้อความให้เสร็จ เขาแทบจะกินหัวฉันเลยทีเดียวที่จู่ ๆ ก็เดินเข้าไปโดยไม่ได้รับอนุญาต

พอมาถึงห้องจดหมายฉันรีบหยิบมือถือแล้วตรงไปหาพี่จุ๋ม หัวหน้าห้องจดหมายเพื่อรายงาน

“พี่จุ๋มคะพอดีว่ามีปัญหานิดหน่อยตอนที่ปรายเอาจดหมายท่านประธานไปส่ง”

ฉันพิมพ์ข้อความแรก รอจนกระทั่งคำสุดท้ายขยายขึ้นเพื่อบอกว่าประโยคที่ฉันพิมพ์ได้ถูกพูดจบแล้วจึงเริ่มพิมพ์ประโยคถัดไป

“ท่านประธานน่าจะกำลังคุยเรื่องสำคัญเป็นการส่วนตัวกับคุณลภอยู่ แล้วปรายก็เดินเข้าไป สีหน้าท่านดูโมโหไม่พอใจมาก ปรายส่งจดหมายให้ท่านแล้วแต่ว่าไม่ได้ให้ท่านลงชื่อ”

พี่จุ๋มรอจนกระทั่งฉันพิมพ์เสร็จแล้วค่อยถาม “แล้วก่อนที่จะเข้าไปเธอได้ถามคุณชาร์มรึยัง”

“คุณชาร์มไม่อยู่ค่ะ แต่คุณปลาบอกว่าให้เข้าไปได้”

“อ้อ เข้าใจแล้ว ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่จัดการเอง”

ฉันยิ้มเจื่อนก่อนที่จะกลับไปยังโต๊ะตัวเอง นั่งอยู่อย่างนั้นเพราะไม่มีงานอะไรให้ทำมาก ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปเท่าไหร่แล้ว พอหันไปดูเวลา เพิ่งจะผ่านไปแค่ยี่สิบนาทีแต่เหมือนกับนานทั้งวัน ยังเหลืออีกตั้งสามชั่วโมงกว่าจะเลิกงาน

“น้องถูกขึ้นบัญชีดำของบอสแล้วละ “พี่บีมแผนกไอทีมานั่งข้าง ๆ หน้าตาเห็นใจสุด ๆ

ฉันพยักหน้าอย่างจนปัญญา แต่แอบสงสัยว่าเขารู้เรื่องเร็วขนาดนี้ได้ยังไง มันคงไม่ได้แย่ขนาดนั้นหรอกมั้งในเมื่อหลังจากรายงานพี่จุ๋มแล้วก็ไม่เห็นว่าอะไร

“ท่านประธานเพิ่งสั่งให้เอารายงานประวัติน้องไปให้น่ะ” พี่บีมบอก ชูแฟ้มสีดำในมือให้ดู ฉันพยายามจะหยิบมาดูแต่เขาชักหนี “หยุด! อย่าแม้แต่จะคิด นี่สำหรับบอสเท่านั้น” พูดพลางถอนหายใจส่ายหน้า ตบไหล่ให้กำลังใจ “เตรียมตัวหางานใหม่ได้เลยคราวนี้”

ฉันกรอกตาใส่คนที่จู่ ๆ จะมาก็มาจะไปก็ไป แล้วครุ่นคิดกับตัวเองว่าจะมาถูกไล่ออกเพียงแค่เรื่องเล็กน้อยแค่นี้เองหรือ