สิ่งที่ไม่เคยได้รับ (NC)

[ถิงถึงบ้านแล้วค่ะลุงเจมส์]

ทันทีที่กลับเข้าห้องปรมาก็ส่งข้อความบอกตามคำขอ

[นี่เพิ่งถึงเหรอคะ เกือบสามทุ่มจะครึ่งเลยนะเนี่ย]

ยังไม่ทันจะตอบกลับก็ว่ามีปรากฏสายเรียกเข้า เธอรับสายด้วยมือสั่นเทา หัวใจเต้นแรงระรัวตลอดเวลา

“ค่ะลุงเจมส์”

“ทำไมถึงบ้านดึกจังคะ ปกติถึงบ้านดึกอย่างนี้เหรือเปล่า” น้ำเสียงจริงจังเจือความห่วงใยจนคนฟังรับรู้ได้

“ปกติถึงไม่เกินหนึ่งทุ่มค่ะ แค่วันนี้เป็นวันศุกร์แล้วฝนตกด้วย รถเลยติดนานหน่อยค่ะ ถิงมาถึงพังงาฝนยังตกพรำ ๆ เลยค่ะ” ปรมาเปิดลำโพงเพื่อถอดเสื้อผ้าที่เปียกชื้นออกจนเหลือแต่ชุดชั้นใน

บรรยากาศแบบนี้น่าเปิดวิดีโอคอลให้เห็น

“ทั้งฝนทั้งมืด วันหลังโทรให้คนที่บ้านมารับด้วยนะคะ เป็นผู้หญิงมันอันตราย” เจมีไนน์พูด ปลายสายเงียบไปชั่วครู่แล้วตอบรับตามมารยาท

อันที่จริงคือไม่มีและไม่เคยมีเลยทั้งชีวิต

“นี่ลุงเจมส์มาทำงานเหรอคะ” มีเสียงเพลงบรรเลงจะเสียงคุยกันแทรกมาเป็นระยะ

“ลุงมาดื่มกับคนรู้จักน่ะ เขาเป็นผู้ชายนะ ถิงสบายใจได้นะ ฮ่า ๆ” ทั้งคู่พูดคุยกันต่อสักครู่หนึ่งก่อนวางสาย

“สระผมด้วยนะเดี๋ยวจะเป็นหวัด ลุงไม่รบกวนแล้วฝันดีนะคะถิงถิง” คำพูดแสดงความเอาใจใส่เช่นนี้ก็ไม่เคยมีมา