บทที่ 4 ปิดปาก

บทที่ 4

ปิดปาก

........................................

 

@มหาวิทยาลัย

 

"ขอล่ะค่ะ ขออย่าให้พลอยต้องเข้าไปพัวพันธ์กับสถานการณ์ยุ่งยากแบบนี้อีกเลย" ฉันยกมือขึ้นมากุมประสานกันราวกับจะภาวนาต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ เพื่อวิงวอนขอว่าอย่าให้ตัวเองต้องเข้าไปอยู่ในสถานการณ์แบบนั้นอีกเลย แต่เหมือนปีนี้จะเป็นปีชงของฉัน อะไรที่ฉันขอถึงได้ตรงข้ามไปซะทุกสิ่งทุกอย่างแบบนี้ ภาพตรงหน้านี้มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย!!!

 

ตุ้บตับ ตุ้บตับ ผลัก!

 

ภาพตรงหน้าของฉันตอนนี้ก็คือกลุ่มนักศึกษาคนดังของมหาวิทยาลัยหลายคนกำลังรุมกระทืบใครบางคนที่กำลังกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนพื้น โดยที่มีใครบางคนนั่งสูบบุหรี่ดูภาพเหล่านั้นอยู่อย่างสบายใจ ซึ่งฉันจำได้ว่าพวกเขาเหล่านั้นก็คือ พวกเพื่อนของพี่เวคิน ที่กำลังกระทืบคนไม่มีทางสู้อยู่ แล้วก็พี่เวคินเองที่กำลังนั่งสูบบุหรี่มองภาพเหล่านั้นด้วยท่าทางนิ่งสงบ ก่อนที่ตัวเขาเองจะลุกขึ้นปิดท้ายด้วยการเตะเสยคางใครคนนั้นจนอีกฝ่ายถึงกับสลบคาเท้าของเขา

ปัก!

"อึ๊ก!" ฉันที่ได้เห็นภาพตรงหน้าเผลอสะอึกออกมาด้วยความตกใจ และ ทำอะไรไม่ถูก จะวิ่งหนีขาก็ไม่ยอมขยับเลยสักนิด

 

"ไอ้คินดูซิใครมาเอ่ย(^_^)" เพื่อนของพี่เวคินนามว่าเวย์เอ่ยขึ้นด้วยท่าทางหยอกล้อ ก่อนที่คนทั้งกลุ่มของเขาจะหันมองมาทางฉันเป็นตาเดียว ร่วมถึงพี่คินด้วย

 

"อึ๊ก! ๆ ๆ" ฉันยังคงมีอาการสะอึกไม่หยุด ยิ่งพี่เวคินเดินเข้ามาใกล้ก็ยิ่งสะอึกหนักขึ้นเรื่อย ๆ

 

"ดูสิสะอึกใหญ่เลย"

"ไปครับ เดี๋ยวพี่พาไปหาน้ำกิน(^_^)" พี่เวคินเอ่ย ก่อนจะคว้ามือฉันมาจับเอาไว้ และ ดึงให้เดินตามเขาไป

 

"เฮ้ยไอ้คิน หญิงมาแล้วทิ้งเพื่อนเลยนะมึง ฮ่า ๆ ๆ" เสียงเพื่อน ๆ ของพี่คินตะโกนตามหลังมา แต่ทว่าก็ดูเหมือนเขาจะไม่ได้สนใจเลยสักนิด ซึ่งฉันที่ได้แต่เดินตามแรงจูงของพี่คินก็ตกอยู่ในสถานะการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

 

"อึ๊ก! ๆ ๆ"

 

"ดูท่า ต่อให้กินน้ำก็คงไม่หายหรอกมั้งเนี่ย(^_^)" พี่คินค้อมตัวลงให้ใบหน้าอยู่ในระดับเดียวกับฉัน ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียง และ รอยยิ้มอ่อนโยน

"ตกใจเรื่องเมื่อกี้มากเลยหรอครับ"

 

"อึ๊ก! ๆ" ฉันรีบพยักหน้าทันที ก็ใครจะไม่ตกใจบ้างล่ะถ้าได้เห็นภาพเมื่อกี้ นั่นมันเกือบจะเรียกว่าเป็นอาชญากรรมได้เลยนะ

 

"ก็แค่มีเรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อยนะครับ"

"ไอ้เวรนั่น.....เอ่อ พี่หมายถึงผู้ชายคนนั้นน่ะ" 

"มันมาพูดถึงของรักของห่วงของพี่ในแง่ไม่ดี พี่ก็เลยรู้สึกระคายหูนิดหน่อย" พี่เวคินเอ่ยยิ้ม ๆ แต่ฉันกลับสัมผัสได้ว่าตอนนี้เขาก็ยังคงโมโหมาก ๆ อยู่ ก็ดูได้จากตอนที่เขาพูดแล้วขบฟันกรามไปด้วยนั่นแหละ

 

"เป็นของหวงมากเลยหรอคะ อึ๊ก! มากขนาดที่ต้องทำแบบนั้นเลยหรอ" ฉันเอ่ยถามออกไปเพราะความอยากรู้ แต่ทว่าเมื่อพี่เวคินจ้องมองเข้ามาในดวงตาของฉัน จู่ ๆ ฉันเองก็เกิดกลัวที่จะรู้ขึ้นมาเสียอย่างนั้น

 

"หวงมากเลยล่ะครับ(^_^)"

 

"คงจะเป็นของมีค่ามากเลยสินะคะ(^_^; )"

"คือพอดีตอนนี้พลอยหายสะอึกแล้ว เดี๋ยวพลอยขอตัวกลับหอพักก่อนนะคะ" คนอย่างฉันจะไปทำอะไรได้นอกจากหนีกันล่ะ คนที่สามารถซ้อมคนอื่นด้วยท่าทางสบายใจพร้อมกับสูบบุหรี่ไปด้วยยังไงฉันก็ไม่มีวันชนะหรอก

 

หมับ

ในขณะที่ฉันกำลังจะเดินหนี จู่ ๆ พี่คินก็จับข้อมือฉันเอาไว้แน่น

 

"เดี๋ยวสิพลอย พี่มีเรื่องจะคุยกับพลอยอีกเยอะเลยนะครับ(^_^)" พี่คินมีเรื่องคุยกับพลอย แต่พลอยไม่มีเรื่องจะคุยกับพี่นี่ ปล่อยพลอยเดี๋ยวนี้เลยน๊า(︸~︸) แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ได้แต่คร่ำครวญในใจ และ เดินตามเขาไปโดยไม่รู้จุดหมาย เพราะถ้าขัดขืนแล้วเขาเกิดโมโหแล้วเตะหน้าฉันขึ้นมา เกิดดั้งหักฉันก็คงไม่มีปัญญาหาตังค์มาทำดั้งแน่ ๆ

 

 

@คอนโดเวคิน

ฉันที่เพิ่งจะได้สติได้แต่กวาดตามองคอนโดพี่คินงง ๆ ถึงแม้จะอยากถามว่าทำไมถึงต้องพาฉันมาถึงที่นี่ แต่ก็เลือกที่จะเงียบเอาไว้ดีกว่า

 

"พลอยไม่มีอะไรจะถามพี่บ้างเลยหรอ" พี่คินใช้มือกดไหล่ฉันให้นั่งลงบนโซฟา ก่อนที่เขาจะทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาฝั่งตรงข้าม ซึ่งฉันก็ได้แต่ส่ายหน้าไปมา เพราะไม่ได้อยากรู้เลยจริง ๆ หากจะให้พูดตามตรงก็คงต้องบอกว่าฉันเบื่อที่จะเข้าไปวุ่นวายกับทั้งยัยฟ้าใส และ กับคนตรงหน้าเป็นที่สุด

 

"อย่างที่พลอยเคยบอกนะคะพี่คิน พลอยไม่รู้ไม่เห็นอะไรเลยค่ะ แล้วพลอยก็ไม่คิดจะบอกอะไรกับใครด้วย"

"พี่คินสบายใจได้เลยนะคะ"

 

"ไม่รู้ ไม่เห็น แต่บอกว่าจะไม่บอก"

"พี่ว่ามันดูย้อนแย้งยังไงไม่รู้นะครับ(^_^)" 

 

"อึก!" ไอ้คนหน้าหล่อแต่ใจร้ายเอ๊ย จะมาคาดคั้นอะไรกับพลอยเล่า

 

“รู้ใช่ไหมว่าถ้าปากโป้งแล้วจะเจอกับอะไร” จู่ ๆ พี่เวคินก็เอ่ยขึ้น ซึ่งนั่นก็ทำเอาฉันรู้สึกหงุดหงิดหน่อย ๆ ทั้ง ๆ ที่ตัวเองทำความผิดเองแท้ ๆ แต่กลับมาข่มขู่ฉันซะอย่างนั้น

 

"ทำไมพี่คินต้องมาขู่พลอยด้วยคะ" 

“พลอยก็บอกพี่ไปตั้งหลายรอบแล้วไง ว่าพลอยไม่อยากยุ่งเรื่องของพวกพี่”

 

"เพราะพลอยรู้ความลับของพี่เยอะเกินไปแล้ว"

“และเหมือนว่าพี่ก็เคยถามไปหลายรอบแล้วเหมือนกัน ว่าพี่จะเชื่อใจเธอได้ยังไง”

“การจะสามารถเชื่อใจใครบางคนได้ ว่าจะไม่กล้าเปิดเผยความลับของเรา”

“หนึ่ง คือต้องมีผลประโยชน์ร่วมกัน”

“ส่วนสอง คือต้องมีความลับร่วมกัน มันถึงจะเป็นการรักษาความลับที่สมน้ำสมเนื้อ”

“แล้วเธอจะทำข้อไหนให้พี่ล่ะ พริ้งพลอยคนสวย(^_^)”

 

“!?” นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย ฉันไม่เข้าใจสถานการณ์ตอนนี้เลยสักนิดจริง ๆ ทั้ง ๆ ที่พยายามจะลืม และ ไม่คิดถึงมันอีก ไม่อยากวุ่นวายกับใคร แต่ทว่าความซวยของฉันยังไม่จบแต่เพียงเท่านั้น นอกจากดันไปเห็นเข้าว่าแฟนเพื่อนมีกิ๊ก ยังเผลอไปรู้เข้าอีกว่าเขาไม่ใช่คนดีอะไร ทั้งหัวรุนแรง และ หยาบคาย ไม่เหมือนภาพลักษณ์ที่แสดงออกที่มหาลัยเลยสักนิด ก็เลยต้องมาตกระกำลำบากโดนข่มขู่อยู่แบบนี้ แฟนเพื่อนพยายามจะปิดปากฉัน ส่วนเพื่อนก็ใช้ฉันเป็นนกต่อ ทั้ง ๆ ที่ฉันไม่ได้อยากจะเข้าไปพัวพันกับความสัมพันธ์ที่แสนประหลาดของพวกเขาเลย ชีวิตของฉันหลังจากนี้จะเป็นยังไงกัน ทำไมฉันต้องตกมาอยู่กลางความสัมพันธ์ที่แสนยุ่งเหยิงของพวกเขาด้วยเนี่ย!