ตอนที่ 7 สนิทกันมากขึ้น

หลังจากวันที่ไปเที่ยวด้วยกันครั้งนั้นน่านน้ำก็เริ่มสนิทกับคินทร์มากขึ้น ระยะเวลาประมาณหกเดือนที่คินทร์พยายามทำลายกำแพงในใจน่านน้ำที่มีต่อตนเองสำเร็จเป็นที่เรียบร้อย

แม้ว่าเด็กคนนี้จะยังพูดน้อย แต่ดูเหมือนจะสดใสขึ้นมาบ้าง ทั้งยังกล้าพูดกล้าคุยกว่าเมื่อก่อนเยอะมาก

วันแรกของการเปิดเรียนเทอมสองน่านน้ำลุกขึ้นมาช่วยทำอาหารพร้อมแม่บ้านสาวอย่างเช่นทุกวัน ทว่าวันนี้เขาตั้งใจจะทำอาหารใส่กล่องไปให้เฮียคินทร์ก่อนไปโรงเรียน เพราะยังไงก็เป็นทางผ่านอยู่แล้ว เมื่อคืนนี้คนพี่นอนที่เพนท์เฮาส์ชั้นบนสุดของตึกบริษัท เช้านี้เลยไม่ได้อยู่ทานข้าวเช้าพร้อมทุกคน

“พี่ว่าคุณคินทร์ต้องดีใจมากแน่ ๆ ที่น่านตั้งใจทำอาหารเอาไปฝาก”

นิ่มเอ่ยพูดกับเด็กหนุ่มด้วยท่าทางสนิทสนม แม้ตนจะเป็นสาวใช้คนหนึ่งในบ้านหลังนี้ แต่น่านน้ำไม่เคยถือตัวเลยแม้แต่น้อย ทั้งยังมองว่าพวกเราสาวใช้ทุกคนเป็นเหมือนเพื่อน เหมือนพี่ เมื่อก่อนอาจจะยังเกร็งใส่กันอยู่บ้าง แต่เมื่อเวลาผ่านไปการได้รู้จักและเจอกันทุกวันก็ทำให้ลดความอึดอัด กลายเป็นสนิทกันไปโดยปริยาย

“เดี๋ยวน่านขอฝากเอาไว้ก่อนนะครับ หลังทานข้าวเสร็จจะมาเอา”

“ได้ค่ะ” หญิงสาวรับคำดูแลกล่องอาหารที่จะเอาไปให้คุณคินทร์เป็นอย่างดี

เปิดเทอมวันแรกน่านน้ำมาพร้อมเคนกับคีนโดยมีลุงแช่มขับรถมาส่ง ทว่าเขาขอแวะที่บริษัททรีเคไดมอนด์ก่อนไปโรงเรียน ซึ่งทั้งสามคนไม่มีใครว่าอะไร

เป็นครั้งแรกที่น่านน้ำมาเหยียบภายในบริษัท ปกติแค่นั่งรถผ่านเท่านั้น

“สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่ามาติดต่อเรื่องอะไรคะ?” พนักงานต้อนรับเอ่ยถาม เพราะหากไม่ใช่พนักงานบริษัทหรือลูกค้าคนสำคัญที่นัดไว้จะไม่มีสิทธิ์ผ่านล็อบบี้ด้านหน้าไปได้

“ผมมาหาคุณคินทร์ครับ”

“ได้นัดไว้หรือเปล่าคะ?”

“ไม่ได้นัดครับ”

“ถ้าอย่างนั้นดิฉันคงไม่สามารถให้คุณขึ้นไปได้”

ได้ยินอย่างนั้นใบหน้าจิ้มลิ้มเซื่องซึมลงเล็กน้อย ก่อนจะยกยิ้มบาง ๆ ให้พนักงานสาว เขาเข้าใจว่าเป็นหน้าที่ของเธอ อีกอย่างไม่มีใครรู้จักเขา หากเป็นเคนหรือคีนคงไม่มีพนักงานคนไหนต้องถามแต่ปล่อยให้ขึ้นไปโดยง่าย ซึ่งนั้นก็ถูกต้องแล้ว

“ไม่เป็นไรครับ ถ้าอย่างนั้นผมแค่ฝากอันนี้ให้คุณคินทร์หน่อยนะครับ”

“ให้แจ้งว่าใครเป็นคนฝากคะ”

“น่านน้ำครับ”

“ได้ค่ะ”

“ขอบคุณครับ”

เด็กมารยาทดียกมือไหว้ขอบคุณพนักงานสาวก่อนจะรีบกลับมาที่รถ เพื่อเดินทางไปโรงเรียน

เย็นนี้เขาตั้งใจว่าจะนั่งรถเมล์กลับด้วยตัวเอง ซึ่งจริง ๆ ก็อยากจะลองไปกลับด้วยตัวเองตลอดเทอมนี้ เป็นการทดลองว่าทำได้หรือเปล่า จะได้ไม่ต้องรบกวนเฮียคินทร์หรือลุงแช่มมากเกินไป

Rrrrr…

มาถึงโรงเรียนก่อนเรียกแถวประมาณสิบนาที ระหว่างเข้าโรงเรียนไปพร้อมกับคีนเสียงมือถือดังขึ้น น่านน้ำจึงต้องหยุดเดินเพื่อรับสาย

“ฮัลโหลครับเฮีย”

[ถึงโรงเรียนหรือยัง]

“ถึงแล้วครับ กำลังจะเดินไปใต้โดม”

[เฮียได้รับข้าวที่น่านฝากไว้แล้วนะ ขอบคุณนะครับ]

“ยินดีครับ” ปากบางยกยิ้มน้อย ๆ ราวกับคนที่อยู่ในสายยืนอยู่ตรงหน้า

เด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เบิกคิวขึ้นด้วยความสงสัย เมื่อสังเกตเห็นท่าทีที่เปลี่ยนไปของน่านน้ำ จริงอยู่ที่ช่วงนี้คนพี่ดูสดใสขึ้น แต่ไอ้อาการหน้าแดงยืนอมยิ้มคนเดียวแบบนี้เขาไม่ชินจริง ๆ

[ไปเข้าแถวเถอะ เฮียไม่กวนแล้ว เจอกันตอนเย็นครับ]

“ครับ”

น่านน้ำกดวางสายเก็บมือถือเข้ากระเป๋ากางเกงตามเดิม ก่อนจะหันมาเห็นใบหน้าขาวของคีนที่ยื่นเข้ามาหรี่ตามองเขาราวกับจับผิด

“คุยกับเฮียคินทร์เหรอ?”

“อา.. อืม ใช่” ยิ่งตอบกลับด้วยน้ำเสียกอึกอักยิ่งทำให้คีนสงสัยเพิ่มขึ้น

“แค่คุยกับเฮียพี่น่านต้องหน้าแดงด้วยเหรอ”

“!!!”

สองมือเล็กยกขึ้นประกบแก้มตัวเองสองข้าง กลอกตาไปมาอย่างเลิ่กลั่ก ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องเดินนำไปที่โดมโดยไม่รอให้คีนได้ถามอะไรต่อ

“ไปกันเถอะ ใกล้จะเข้าแถวแล้ว”

“เดี๋ยวสิพี่น่าน! รีบเดินไปไหน รอคีนด้วย”

เสียงดังไล่หลังมาติด ๆ ก่อนจะมาเดินอยู่ข้าง ๆ เมื่อไล่ตามทัน กระนั้นได้ยินเสียงขำเบา ๆ จากเด็กมอหนึ่ง น่านน้ำเม้มปากราวกับคนเก็บอาการไม่อยู่

ทั้งที่ไม่ได้มีอะไรแต่เขากลับทำตัวมีพิรุธเหมือนคนปิดบังหรือทำอะไรผิดอยู่อย่างไรอย่างนั้น

.

.

ระหว่างเช็กเอกสารรองผู้บริหารเอาแต่มองนาฬิกาอยู่บ่อยครั้ง ตั้งใจจะไปรับน้องชายทั้งสามคน ทว่าคนกลางบอกจะไปเที่ยวกับเพื่อนต่อ ส่วนคนเล็กกับน่านน้ำจะนั่งรถเมล์กลับกันเอง

อย่างที่เคยรับปากกับน่านน้ำเอาไว้เมื่อเทอมที่แล้วว่าจะยอมปล่อยให้กลับบ้านเองตามที่ต้องการ แม้จะนึกเป็นห่วงแต่ไม่อยากขัดใจน้องสักเท่าไร ถึงอย่างนั้นมีคีนอยู่ด้วยก็พอจะเบาใจลงบ้าง

“คุณคินทร์มีธุระอะไรต่อหรือเปล่าค่ะ”

เลขาสาวเอ่ยถามเจ้านายตัวเองระหว่างรอเอกสาร ครั้นเห็นอีกฝ่ายเอาแต่มองนาฬิกาบ่อยจนเกินไป

“เปล่าครับ คุณปาริตามีอะไรหรือเปล่า”

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ตาแค่เห็นว่าคุณคินทร์เอาแต่มองนาฬิกา เลยคิดว่ามีธุระต้องไปทำต่อ”

“อ๋อ.. ไม่มีครับ” เมื่อถูกจับได้ก็รีบอ่านเอกสารเช็กความเรียบร้อย เซ็นเสร็จก็ยื่นให้เลขาที่ยืนรออยู่ “นี่ครับ”

“ขอบคุณค่ะคุณคินทร์”

พลันในห้องเหลือเพียงตนเองคนเดียวก็ยกยิ้มขึ้นมา นึกขำกับพฤติกรรมน่าแปลกของตัวเอง หากไม่ถูกเลขาถามเขาก็ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ

เวลาล่วงเลยมาถึงหกโมงเย็น เจ้าน้องชายตัวดีโทรมาบอกให้ไปรับ เพราะเดินเล่นจนเหนื่อย ขี้เกียจรอรอบรถ จะขึ้นแท็กซี่น่านน้ำก็กลัวเปลืองเงิน

คินทร์เองไม่มีงานอะไรต้องทำแล้วในวันนี้ จึงไม่ลำบากที่จะออกไปรับ ใช้เวลาเพียงไม่นานเจ้าตัวก็มาถึงที่ที่เด็กสองคนยืนรออยู่

น่านน้ำเลือกที่จะนั่งเบาะหลัง ส่วนคีนนั่งเบาะด้านหน้าข้างคนขับ

“เฮ้อ! เหนื่อยมาก” ทันทีที่ทิ้งหลังพิงเบาะคีนก็ถอนหายใจออกมาอย่างคนหมดแรง

“ทานอะไรกันมาหรือยัง”

“แค่ของทานกินครับ”

“แวะหาอะไรทานก่อนเข้าบ้านไหม”

“พี่น่านโอเคหรือเปล่า” คีนเลือกที่จะถามน่านน้ำแทนที่จะตัดสินใจเอง

“พี่แล้วแต่คีนกับเฮีย” แน่นอนว่าน่านน้ำไม่ตัดสินใจเองอยู่ดี

“เฮียเลี้ยงนะ”

“ปกติเฮียก็เลี้ยงอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง”

เด็กหนุ่มหัวเราะคิกคักกับคำพูดของพี่ชาย จริงทุกคำเถียงไม่ได้ พลันคนขับตวัดสายตามองกระจกหลังเอ่ยถามคนที่เอาแต่นั่งฟังเงียบ ๆ

“น่านมีอะไรที่อยากทานเป็นพิเศษหรือเปล่า”

“น่านทานอะไรก็ได้ครับ แล้วแต่เฮียกับคีนเลย”

รู้อยู่แล้วว่ายังไงน่านน้ำก็ไม่เลือก ถึงอย่างนั้นเขาก็แค่อยากชวนคุยดีกว่าปล่อยให้นั่งอยู่คนเดียว

“คีนอยากกินชาบู”

“น่านโอเคไหม”

“โอเคครับ”

คินทร์พยักหน้ารับอย่างเข้าใจ เลือกที่จะตามใจน้องชาย เพราะเขาเองทานอะไรก็ได้เหมือนกัน

น่านน้ำได้แต่นึกคิดอยู่คนเดียวว่านี่อาจเป็นโชคดีของตนที่ได้เจอครอบครัวของคุณรังสรรค์ โชคดีที่ได้เจอกับทุกคนในตระกูลนี้ อย่างน้อยช่วงเวลาที่เลวร้ายที่เคยเกิดขึ้นกับเขา ก็ถูกเยี่ยวยาได้ด้วยช่วงเวลาดี ๆ ที่ทุกคนมอบให้

ในเมื่อเขาไม่สามารถย้อนกลับไปแก้ไขเรื่องราวในอดีตได้ งั้นหลังจากนี้เขาจะพยายามรักษาช่วงเวลาดี ๆ และคนดี ๆ ให้อยู่ในชีวิตได้นานที่สุด

เท่าที่เด็กคนหนึ่งจะทำได้...