บทที่ 13 ความผิดที่ไม่ได้ก่อ

เจคอปหันมองร่างที่ยังนอนแน่นิ่ง มองท่อนล่างของเธอที่ยังเปลือยเปล่า เกลียดนัก พวกผู้หญิงที่ไม่ยอมทำตามที่เขาสั่ง

“ไม่อยากใส่ก็ไม่ต้องใส่ ลงไปสภาพนี้แหละ” เขากระแทกประตูเสียงดังจนนาเดียสะดุ้งตื่น เธอผวามองประตูฝั่งตนเองถูกกระชากออก เจคอปคว้าแขนนาเดียให้ลงมาจากรถทั้งอย่างนั้น

“โอ๊ยย ผ.อ.ได้โปรด ปล่อยหนูไปเถอะนะ” นาเดียยื้อยุดฉุดกระชากกับแรงของเขา ยิ่งเธอขยับตัว เธอก็ยิ่งปวดร้าวไปทั้งร่างกาย

“อย่ามาสำออย ตกลงจะใส่ไหมกางเกง ไม่ใส่ก็ออกมา!” เขาตะคอกเสียงดังลั่น นาเดียได้แต่พยักหน้ารับพร้อมหยาดน้ำตาที่ไหลออกมาอีกระลอก

“ฮึก ฮือๆๆๆๆ โอ๊ย ฮื่ออออ”

เจคอปมองร่างสะอึกสะอื้นค่อยๆเอื้อมไปหยิบกางเกงอย่างขัดใจ เขาไม่ได้มีความอดทนมากมายขนาดนั้น

“รำคาญโว๊ย ชักช้าอยู่ได้ มานี่!” ร่างบางถูกอุ้มขึ้นพาดบ่า เขาถอดเสื้อเชิ้ตห่อหุ้มท่อนล่างที่เปลือยเปล่าของเธอไว้

“กรี๊ดดดดด หนูเจ็บ จะพาเดียไปไหน ผ.อ. ปล่อยเดียไปเถอะนะ ฮื้อๆๆ คุณทำแบบนี้กับหนูทำไมคะ ผ.อ.! ผ.อ.!” นาเดียมองไปรอบๆด้วยความตื่นกลัว เธอคิดว่าหลังจบบทสวาทป่าเถื่อนแล้ว เขาจะปล่อยเธอไปเสียอีก แต่ที่นี้... มันเหมือนจะเป็นที่พักของเขามากกว่า

เจคอปแบกร่างบอบบางที่ดิ้นพร่านทุบตีแผ่นหลังเขามาจนถึงห้องนอน เขาทุ่มหญิงสาวลงบนเตียงก่อนจะเดินไปลากเก้าอี้มาหยุดอยู่ตรงปลายเตียง นั่งลงพลางจ้องมองเหยื่อสาวกำลังดิ้นทุรนทุรายด้วยความเจ็บปวด

นาเดียค่อยๆพยุงตัวขึ้นนั่งพับเพียบ มองไปรอบๆห้องพร้อมกับเรียกความทรงจำที่อยากจะลืมเลือนกลับเข้ามาในหัวอีกครั้ง

“จำได้แล้วใช่ไหม?” เจคอปจ้องร่างเล็กเขม็ง หากคราวนี้เธอยังแกล้งทำปากแข็งอีก เขาจะไม่ปราณีเธออีกแล้ว “คิดดีๆก่อนตอบ”

นาเดียจำต้องพยักหน้ารับทั้งน้ำตา

“หนูไม่รู้จริงๆ ว่าคุณคือ ผ.อ.ของโรงพยาบาล หนูแค่ไม่อยากจำเรื่องผิดพลาดในคืนนั้น ฮึกก ปล่อยหนูไปเถอะนะ หนูจะไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกใคร” นาเดียร่ำไห้เป็นวักเป็นเวร เจคอปมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยสายตาคมกริบ นี่เธอเสแสร้งเล่นละครหรือเธอไม่รู้ตัวจริงๆว่าเขาพาเธอมาที่นี้ทำไม หากเธอกำลังเล่นละครอยู่ เธอก็ทำได้แนบเนียนจนเขาเกือบจะหลงเชื่ออีกครั้ง

“เธอใช้วิธีนี้ปั่นหัวผู้ชายมาแล้วกี่คน ห๊ะ นาเดีย” เขายังคงจ้องดวงตากลมไม่วางตา หากเธอจะเล่นละครตบตาเขา ย่อมไม่อาจหลอกสายตาของเขาไปได้

“หนูไม่เข้าใจว่าผ.อ.พูดเรื่องอะไร หนูไม่เข้าใจจริงๆ” ดวงตากลมโตของเธอบ่งบอกว่าเธอพูดความจริง มันยิ่งทำให้เขาหัวเสีย

“เธอพยายามจะจับน้องชายฉัน! ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่าเขามีคู่หมั้น แต่เธอก็ยังใช้มารยาสารพัดพิษหลอกจนเขาขอยกเลิกงานหมั้น!” น้ำเสียงเขาดุดันขึ้น แต่ซาตานร้ายยังคงนั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้ เขากำลังพิพากษาจำเลยของเขาอยู่

“ไม่จริงนะ เดียไม่รู้เรื่อง พี่เจมส์บอกว่าคุณมินตรา ว่าที่คู่หมั้นของเขามีคนรักอยู่แล้ว แต่เธอบอกที่บ้านไม่ได้...”

“โกหก! เธอคิดว่าฉันจะเชื่อที่เธอพูดรึไง เจมส์กับมินตราหมั้นหมายกันมาตั้งแต่เด็ก พึ่งจะห่างกันไม่ถึงเดือน แล้วมินตราจะไปมีผู้ชายคนอื่นได้ยังไง ห๊ะ!”

​         เจคอปลุกขึ้นมากระชากร่างบางจนตัวลอยขึ้นกลางอากาศ เขามองดวงตาใสซื่อ ไม่มีวี่แววว่าเธอจะโกหก เขากำลังสับสนอย่างหนัก

“แล้วผู้หญิงที่เจมส์คุยไลน์ด้วยตลอดเวลาที่ผ่านมา มันไม่ใช่เธอหรือไง? ผู้หญิงแรดร่านที่อ่อยน้องชายฉัน อ้อนให้เขาพาไปซื้อข้าวของเครื่องใช้มาประเคนให้ ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่เธอรึไง นาเดีย!?” แววตาของนาเดียวูบไหวในทันที ไม่ใช่… ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่เธอ

เธอส่ายหน้าเป็นเชิงปฏิเสธ มันยิ่งทำให้เจคอปสับสน ความคิดความอ่านของเขากำลังรวน เขาอยากจะเชื่อคำพูดและแววตาของเธอ แต่หลักฐานที่เขาเห็นมันก็แน่นหนาจนดิ้นไม่หลุด

“เธอจะบอกว่าเธอไม่ได้เป็นคนส่งข้อความพวกนี้ให้เจมส์สินะ งั้นก็ดูให้เต็มๆตาก่อนคิดที่จะแก้ตัว”

เขาควักโทรศัพท์ออกมากดเปิดรูปภาพที่เขาแคปหน้าจอไลน์ในเครื่องเจมส์ให้นาเดียดู ข้อความที่เธอได้เห็น ทำให้นาเดียถึงกับตกตะลึง

...ญาดา ทำไมแกถึงทำกับฉันแบบนี้

เขามองใบหน้าจำเลยที่จนด้วยหลักฐาน ร่างบางถูกเหวี่ยงลงบนเตียงนอนอย่างแรง

“หมดข้อแก้ตัวสินะ หึหึ ลงทุนอ่อยผู้ชายขนาดนี้ แต่ได้ไปแค่กระเป๋ากับข้าวของราคาไม่กี่หมื่น”

เจคอปมองนาเดียด้วยแววตาเหยียดหยาม

“ไม่ใช่นะคะ มีคนปลอมไลน์เดีย เดียไม่เคยคุยไลน์กับพี่เจมส์เลยจริงๆนะคะ”

“ยังไม่หยุดตอแหลอีกเหรอห๊ะ หน้าด้าน!”

เรียวแขนเล็กถูกบีบด้วยความโมโห หากเขาออกแรงเต็มที่ ท่อนแขนเล็กๆของเธอคงหักคามือเขาได้ไม่ยาก

นาเดียหวาดกลัวจนต้องยกมือไหว้ขอความปราณีจากเขา เธอจะทำอย่างไรกับความผิดที่เธอไม่ได้เป็นคนก่อ หากจะให้เอ่ยชื่อเพื่อนรัก เธอก็ไม่สามารถทำได้ แต่จะให้ยอมรับว่าเธอเป็นคนส่งข้อความทุเรศๆแบบนั้น เธอก็ทำไม่ได้จริงๆ

“สมมติว่าฉันเชื่อเธอ งั้นเธอก็บอกฉันมา ว่าใครเป็นคนทำ”

เจคอปเฝ้ารอคำตอบด้วยความหวัง เขาไม่อยากปักใจเชื่อว่านาเดียจะเป็นผู้หญิงแบบนั้นจริงๆ แต่สิ่งที่เขาได้รับ มีเพียงแววตาสิ้นหวังจากคนตรงหน้า เจคอปเริ่มจะหมดความอดทนเต็มที

“ฉันจะให้โอกาสเธอเป็นครั้งสุดท้าย” เขาย่างสามขุมไปที่กระเป๋าถือของนาเดีย ข้าวของในกระเป๋าถูกเทกระจาดลงพื้น

“นั้น… นั้นผ.อ.จะทำอะไรคะ” นาเดียมองโทรศัพท์มือถือที่อยู่ในมือเจคอปด้วยหัวใจสั่นไหว เธอไม่อาจรู้ได้ว่าเขากำลังจะทำอะไรกันแน่

มือหนาสั่นระริกด้วยความเคียดแค้น นี่เป็นหนที่สองแล้วที่เขาถูกเด็กผู้หญิงหน้าซื่อแต่ใจคดอย่างเธอหลอก เธอเป็นเด็กร้ายกาจยิ่งกว่าที่เขาคิด นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันเชื่อคำพูดเธอ...นาเดีย!

เจคอปโชว์ข้อความในแชทไลน์หวานแหววที่เธอคุยกับเจมส์เมื่อคืน นาเดียถึงกับสะอึก เธอจะอธิบายอย่างไร ในเมื่อสัญญากับเจมส์ไว้แล้วว่าจะช่วยเขาเล่นละครตบตาครอบครัวของเขา

“คือ... นั้นมัน... คือ...”

นาเดียสิ้นไร้หนทางจะหนีเอาตัวรอด เธอมองร่างกายกำยำเต็มไปด้วยมัดกล้ามค่อยๆถอดกางเกงออก ใบหน้าของเจคอปโหดเหี้ยมไร้ซึ่งความปราณี เขากำลังจะพิพากษาจำเลยสวาท ในความผิดที่เธอไม่ได้เป็นคนก่อ..