บทที่ 14 หนูจะทำทุกอย่าง NC

เจคอปค่อยๆถอดกางเกงออก ท่าทางเชื่องช้าของเขาทำให้นาเดียแทบขาดใจ เธอถอยร่นไปจนสุดหัวเตียง พยายามมองหาทางหนีทีไล่ แต่สายตาของผู้ล่าสะกดให้เธออยู่กับที่

หากเธอขยับตัวหนี เขาต้องขย้ำเธอจนไม่เหลือชิ้นดีแน่

“ผ.อ.จะให้หนูทำอะไรก็ได้ หนูยอมทุกอย่าง แต่อย่าทำแบบนี้เลยนะคะ หนูเจ็บจนทนไม่ไหวแล้ว” นาเดียลองเปลี่ยนวิธี สถานการณ์แบบนี้ต้องยอมอ่อนข้อให้เขาก่อน

ได้ผล... เจคอปค่อยๆคลายอารมณ์เดือดดาลลง เขาไม่รู้ตัวมาก่อนว่าคนโหดเหี้ยมไร้หัวใจอย่างเขา จะแพ้ลูกอ้อนของเด็กผู้หญิง

เป็นที่รู้กันว่าผู้ล่าอย่างเช่นเสือ มักจะเล่นจนเหยื่อใกล้จะขาดใจตาย ถึงจะเขมือบกิน เขาเปลี่ยนใจเดินมานั่งลงบนเก้าอี้ หลอกล่อให้หญิงสาวตายใจ แล้วค่อยขย้ำทีหลังก็ยังไม่สาย

นาเดียกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ เธอกระชับเสื้อเชิ้ตเข้ามาปกปิดท่อนล่างให้พ้นจากสายตาเร้าร้อนของชายตรงหน้า เจคอปมองท่าทางไม่ประสาราวกับจงใจจะยั่วให้เขาคลั่ง เล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวแบบนี้นี่เอง เจมส์ถึงได้หลงนัก

“แน่ใจนะ ว่าทำได้ทุกอย่าง” เขาใช้สายตาโลมเลียไปตามเรียวขาขาวเนียน นาเดียสั่นสะท้าน ทั้งที่เขายังไม่ได้แตะต้องตัวเธอ

“ค่ะ แต่...”

“ไม่มีแต่!”

นาเดียจำต้องพยักหน้ารับอย่างเลี่ยงไม่ได้ อย่างไรก็ต้องหาทางเอาตัวรอดจากวันนี้ไปให้ได้ก่อน

“ดี งั้นเธอก็นอนลงไป” หญิงสาวมีท่าทางลังเลเหมือนต้องการจะพูดอะไร “เอาไง จะทำตามที่ฉันสั่งหรือจะยอมโดนฉันข่มขืนอีกรอบ” เขาขู่เสียงแข็ง

นาเดียจำใจนอนลงช้าๆ ในขณะที่ร่างบางเริ่มเหยียดตัวลงนอน เสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนของเขาก็เลิกขึ้นไปหมิ่นเหม่อยู่บริเวณของสงวน ทำให้เขามองเห็นไรขนดกดำรำไรอย่างน่าหวาดเสียว นาเดียนอนหนีบขาไว้แน่น ท่าทางเคอะเขินของเธอทำเอาเจคอปหายใจไม่ทั่วท้อง เขาไม่เคยตื่นเต้นขนาดนี้มาก่อน เจคอปพยายามปรับน้ำเสียงให้ดุดันเหมือนเดิม

“เอามือออก! แล้วอ้าขากว้างๆ” คำสั่งประหลาดทำเอาเด็กน้อยผงกศีรษะขึ้นมอง เจคอปแทบจะปรับสีหน้าให้กลับมาเหี้ยมเกียมไม่ทัน

“ตกลงจะทำไหม ลีลามาก ฉันไม่ชอบ” เขาแกล้งโมโหกลบเกลื่อนอาการตื่นเต้น

“คือหนู ผ.อ.ต้องสัญญากับหนูนะคะ ว่าผ.อ.จะไม่ล่วงเกินหนู” คำอ้อนวอนไร้เดียงสาของนาเดียทำเอาเจคอปแทบจะกระโดดเข้าไปหาเธอเสียเดี๋ยวนั้น

“ถ้ายังไม่ทำตามที่ฉันบอก ฉันจะปล้ำเธอเดี๋ยวนี้แหละ” เจคอปเริ่มหายใจฟึดฟัด ทำไมเขาต้องมาอดทนอดกลั้นกับผู้หญิงตัวเล็กๆคนเดียว ทำไมเขาถึงต้องยอมใจอ่อนกับเธอ นาเดีย… ทำไม!

“ก็ได้ค่ะ ตะ แต่... ผ.อ. เอ่อ ผ.อ.อย่าจ้องได้ไหม” นาเดียหลบตาด้วยความขัดเขิน ใบหน้าแดงก่ำยิ่งกว่าลูกตำลึง

ใจเขาเต้นโครมครามอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“อืมมม เร็ว!” เขาระบายลมหายใจหนักหน่วง พยายามสงบสติอารมณ์ มองสาวน้อยค่อยๆนอนแผ่หลาลง เธอชันเข่าขึ้นพอให้มองเห็นสามเหลี่ยมสวาทสลัวๆอยู่ตรงหน้า เขาขบฟันกราม รู้สึกปวดหนึบหนับที่ท่อนเอ็นใหญ่

“อ้าขาออก เร็ว!” แทบจะอดใจไว้ไม่ไหว ขาสั่นไหวของหญิงสาวถ่างออกจากกันช้าๆ เผยให้เห็นร่องสาวเบ่งบานอยู่ตรงหน้า เขามองกลีบเนื้อบวมช้ำจนห้อเลือด เกิดความกระอักกระอวนขึ้นภายในใจ เขาไม่อยากใช้คำว่ารู้สึกผิด เพราะมันจะทำให้เขาเสียฟอร์ม

“เอ่ออ หนู หนูหุบขาได้หรือยังคะ” เสียงใสของเด็กน้อยเรียกสติ เขาต้องวางฟอร์มเข้มเพื่อไม่ให้เด็กมันสงสัยเอาได้

“ยัง คราวนี้ ถอดเสื้อผ้าออกให้หมด” เขาทำเสียงเข้มกลบความหื่นภายใน แต่นาเดียเริ่มรู้สึกประหลาดใจกับคำสั่งของเขาเข้าไปทุกที เธอผงกศีรษะขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้หญิงสาวมีท่าทางขัดเขินหนักเป็นเท่าตัว เธอทำหน้าเอียงอาย “คือ... หนู... หนูหนาวค่ะ”

หัวใจของเจคอปแทบหยุดเต้น เธอจะทำตัวไร้เดียงสาไปถึงไหน นี่เขากำลังจะหลอกกินเด็กอายุต่ำกว่าสิบแปดหรือยังไง ให้ตายเถอะ!

เจคอปจำใจลุกขึ้นไปปรับอุณหภูมิให้อุ่นขึ้น เธอจะหนาวได้ยังไง ในเมื่อเขาเองก็ใส่แค่บล็อคเซอร์ตัวเดียว แต่ตัวเขาออกจะร้อนรุ่มขนาดนี้

นาเดียไม่มีข้ออ้างจะใช้บ่ายเบี่ยงได้อีก เธอหลับตาแนบสนิท ค่อยๆปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกทีละชิ้น ทีละชิ้น เจคอปเฝ้ามองด้วยความอดกลั้น เขาเผลอลูบไล้แก่นกายที่ผงาดอยู่ภายใต้กางเกงอย่างลืมตัว ภาพสาวน้อยเปลือยกาย นอนถ่างขาอล่างฉ่างอยู่ตรงหน้า ทำเขาเลือดกำเดาแทบกระฉูด พึ่งรู้ว่ามีเมียเด็กแล้วมันกระชุ่มกระชวยแบบนี้นี่เอง

“ผะ ผ.อ...” เสียงสั่นเครือแหบแห้งของนาเดียเอ่ยเรียกชายหนุ่ม ทั้งที่ยังหลับตาสนิท

“ว่าไง” เจคอปเค้นเสียงตอบ จ้องมองกายสาวพลางสอดมือเข้าไปใต้กางเกง ลูบคลำเจ้าโลกที่ยิ่งใหญ่

นาเดียค่อยๆหุบเข่าเข้าหากันด้วยความเหนียมอาย ใช้ฝ่ามือทั้งสองข้างปิดบังเต้าใหญ่เอาไว้ จากที่เธอเคยปวดแสบปวดร้อนที่กลางหว่างขา บัดนี้มันกลับแปรเปลี่ยนเป็นความรู้สึกสุดสยิว ร่องรักผลิตน้ำหวานออกมาชะโลมหล่อลื่นเพื่อบรรเทาอาการเจ็บปวด มันเป็นความรู้สึกแปลกใหม่ที่เธอพึ่งเคยสัมผัส