บทที่ 19 ร้อนรน

เสียงนาฬิกาดังปลุกร่างที่ยังนอนนิ่งไม่ไหวติง แม้แสงสว่างยามเช้าจะสาดแสงลอดม่านหน้าต่างเข้ามากระทบกับใบหน้าของทั้งคู่แล้วก็ตาม เจคอปเอื้อมมือไปกดปิดเสียงดังน่ารำคาญ เป็นคืนแรกในรอบหลายเดือนที่เขาได้นอนหลับเต็มอิ่มขนาดนี้ และเขารู้ว่าเป็นเพราะสาเหตุใด แขนกำยำสอดแทรกเข้าไปใต้ผ้าห่มเพื่อดึงร่างนุ่มนิ่มที่มอบความสุขให้เขาตลอดทั้งคืนเข้ามาสวมกอด เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขานึกอยากกอดผู้หญิงในยามตื่นนอนแบบนี้ มือหนาสัมผัสเขากับร่างนุ่มนิ่มที่นอนเปลือยกายอยู่ไม่ไกล ร่างกายของนาเดียมีอุณหภูมิร้อนระอุจนเขาต้องชักมือกลับ เจคอปตื่นเต็มตา เขาลุกขึ้นนั่งพลางแตะฝ่ามือลงบนหน้าผากของหญิงสาวที่ยังนอนนิ่งสนิท ร้อนฉ่า...

“แค่นี้ถึงขั้นไข้ขึ้นเลยเหรอ” เขาดีดตัวลงจากเตียง รื้อหาผ้าขนหนูผืนเล็กจากในตู้เสื้อผ้า แม้อาจารย์หมอรุ่นใหญ่อย่างเขาจะรู้วิธีการดูแลคนป่วยเป็นอย่างดี แต่นอกจากเจมส์มาร์กับมินตราแล้ว เขาก็ไม่เคยดูแลคนอื่นมาก่อน จะพาไปโรงพยาบาลก็เสียเวลาเปล่าๆ คิดซะว่าดูแลคนไข้คนหนึ่งก็แล้วกัน

เสียงดังโครมครามในครัวปลุกร่างบางที่ยังสลึมสลือเพราะพิษไข้ให้ตื่นขึ้น นาเดียปวดเวียนศีรษะอย่างหนัก แม้จะอาการดีขึ้นเพราะได้น้ำเย็นลูบตัวไปแล้วก็ตาม เธอก้มมองร่างกายที่เคยเปลือยเปล่า บัดนี้กลับมีเสื้อผ้าห่อหุ้มพร้อมผ้าห่มอุ่นหนา เธอได้กลิ่นยาทาบรรเทาอาการคัดจมูกจากบริเวณหน้าอก สองแก้มพลันขึ้นสีแดงระเรื่อ เผลอตื่นเต้นดีใจกับการกระทำแสนอ่อนโยนจากเขา บางครั้งเขาก็ดีกับเธอจนน่าใจหาย แต่บางครั้ง... เขาก็โหดร้ายทารุณจนเธอนึกขยาดไม่อยากจะอยู่ใกล้ เขาจะเอายังไงกับเธอกันแน่นะ

ในขณะที่กำลังคิดไม่ตก เจคอปก็เปิดประตูเข้ามา หญิงสาวรีบหลับตาลง แกล้งทำเป็นหลับเพราะไม่อยากเผชิญหน้ากับเขา

“ยังไม่ตื่นอีกเหรอ” นาเดียได้ยินเสียงพึมพำหน้าประตู เธอพยายามทำตัวให้นิ่งที่สุดเพื่อไม่ให้เขาสงสัย นาเดียได้ยินเสียงฝีเท้าแผ่วเบาของเจคอปเดินมาหยุดอยู่ข้างเตียง ก่อนเขาจะเอื้อมมือมาเขย่าร่างบางอย่างแรง ...เขาไม่เคยอ่อนโยนกับเธอเลยจริงๆ

“ตื่นๆ ลืมตาขึ้นมา นาเดีย! ตื่น!” นาเดียแกล้งขยับตัวเล็กน้อย พยายามลืมตาเพียงครึ่งตา เธอหรี่ตามองแต่ทว่าภาพของเขากลับพร่าเบลอโดยที่เธอไม่ได้แกล้งแสดงละคร

“ฉันโทรไปลางานให้เธอเรียบร้อยแล้วนะ” ดีจัง อย่างน้อยก็ยังพอมีน้ำใจอยู่บ้าง “ลุกมากินยา! เร็ว อย่ามาทำสำออย” หยาบคาย แถมยังบ้าอำนาจเหมือนเดิม เธอแกล้งอิดออด ไม่ยอมลุกขึ้น

“งั้นก็ตามใจ กลับมาฉันต้องเห็นว่าเธอนอนอยู่ที่นี่ ห้ามออกไปไหนทั้งนั้น! เข้าใจนะ ฉันไปล่ะ”

คนอะไร เผด็จการที่สุด

นาเดียค่อยๆผงกศีรษะขึ้นเพื่อดูให้แน่ใจว่าเจคอปออกจากห้องไปแล้ว เธอเห็นแก้วน้ำพร้อมยาวางอยู่บนโต๊ะเหนือหัวเตียง พร้อมเช็คเงินสดยับยู่ยี่ หญิงสาวขมวดคิ้วทันที จากที่คิดจะกินยาในตอนแรกก็เกิดอาการหงุดหงิดขึ้นมาเสียเฉยๆ เธอฟรุบหน้าลงกับหมอน ก่อนจะผล็อยหลับไปเพราะพิษไข้

“อาจารย์คะ สวมถุงมือผ่าตัดค่ะ” เสียงพยาบาลดึงสติของนายแพทย์ใหญ่ให้กลับมาสนใจฟิวผ่าตัดอีกครั้ง วันนี้เขารู้สึกเหมือนไม่ค่อยมีสมาธิสักเท่าไหร่ หัวใจมันร้อนรน คอยแต่จะนึกถึงคนที่นอนซมอยู่บนเตียง “อาจารย์คะ มีดค่ะ”

เป็นอีกครั้งที่เจคอปยืนเหม่อลอยทั้งๆที่คนไข้กำลังเสียเลือดมาก เจคอปหันมาเพ่งสมาธิอยู่กับชีวิตที่อยู่ในมือ พยายามสลัดภาพของผู้หญิงอีกคนที่คอยกวนใจให้ออกไปจากความคิด

การผ่าตัดสำเร็จลุล่วงไปด้วยดี เป็นอีกครั้งที่เขาได้รับรอยยิ้มทั้งน้ำตาจากญาติคนไข้ที่มารอคอยด้วยความหวัง

“เฮ้อ...” เขามองนาฬิกา พึ่งจะ 11 โมง ไม่รู้ว่าป่านนี้ยัยเด็กตัวดีจะลุกขึ้นมาทานข้าวทานยาหรือยัง กลัวว่าจะเอาแต่นอนซมทั้งวันเสียมากกว่า ยิ่งดูเป็นคนโง่ออกอย่างนั้น นึกไปก็อดเป็นห่วงไม่ได้ หรือจะกลับไปดูอาการเสียหน่อย แต่เขาติดประชุมตอนเที่ยง จะเอายังไงดีนะ

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อโทรหาคนป่วย แต่ก็พึ่งนึกได้ว่าเขาไม่มีเบอร์โทรศัพท์ของหล่อน ซ้ำโทรศัพท์เธอยังพังยับเยินเพราะตัวเขาเองที่ปามันลงพื้นจนแตกละเอียด “ทำไมถึงมีแต่เรื่องยุ่งยากแบบนี้วะ”

คนอารมณ์ร้อนสบถอย่างหัวเสีย เขาพยายามสลัดตัวปัญหาออกจากสมอง ย้ำกับตัวเองว่าควรเลิกนึกถึงผู้หญิงคนนั้นเสียที

เจคอปกลับมาที่ห้องทำงาน เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็พบกับหญิงสาวในชุดชั้นในเพียงตัวเดียว เธอนอนคอยเขาอยู่บนโซฟา เจคอปชะงักไป ...เป็นวาววานั่นเอง

เขาปิดประตูลงแผ่วเบา ก่อนจะเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ เมื่อเขาไม่ได้ออกปากไล่ วาววาก็รีบเดินไปนั่งลงบนตักของชายหนุ่มทันที เจคอปขยับตัวเล็กน้อยเพื่อให้หญิงสาวนั่งได้ถนัด

“ผ.อ.มีประชุมตอนเที่ยงใช่ไหมคะ” วาววากระซิบถามเสียงอ่อนเสียงหวาน เธอซุกไซร้ซอกคอหนาพลางปลดเน็คไทออกอย่างคล่องแคล่ว

“อืม...” คนตัวใหญ่ครางตอบในลำคอด้วยความร้อนรุ่มจากริมฝีปากเล็ก เธอจูบเม้นลงบนแผงอกไต่ลงไปหาอาวุธใหญ่เบื้องล่างที่ค่อยๆตื่นตัว

“วาคิดถึงผ.อ.จังเลยค่ะ ผ.อ.ของวา” วาววาปลดเปลื้องมังกรร้ายออกมาผงาดอยู่ตรงหน้า ไม่รอช้า เธอรีบแลบลิ้นออกไปทักทายหัวเห็ดบานใหญ่แผ่วเบา สร้างความกระสันให้ร่างใหญ่ไม่น้อย

“อมให้หมด!” เขากดศีรษะวาววาลงกับมังกรยักษ์ของเขา หลับตาซึมซับสัมผัสอ่อนนุ่มจากโพรงปากและปลายลิ้นชุ่มฉ่ำ ในใจกลับจินตนาการถึงปากเรียวเล็กของผู้หญิงอีกคน ทำไมเธอถึงไม่ว่าง่ายแบบนี้บ้างนะ ทำไมต้องคอยขัดใจเขาอยู่เรื่อย

“อ๊าา เมียจ๋าา ดูดแรงๆ ซี๊ดดด ผัวขอแรงๆ” คำเรียกขานที่ไม่เคยได้ยินจากปากเขามาก่อนทำให้หัวใจของวาววาลิงโลดด้วยความดีใจ เธอออกแรงดูดเลียด้วยลีลาร้อนแรงและเมามันส์ เจคอปเกร็งตัวเสียวซ่านจนต้องซูดปากร้องครางอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขาใช้มือบังคับศีรษะวาววาให้รูดขึ้นรูดลงเร็วขึ้น

“ซี๊ดด สุดยอดเลย อ๊าา เร็วอีก” เขาละเมอพูดกับหญิงสาวในจินตนาการ นาเดียกำลังใช้ลิ้นโลมเลียไปตามลำเอ็นที่มีเส้นเลือดปูดโปน เขาจับศีรษะเธอให้รูดขึ้นรูดลงในจังหวะเร็วขึ้น เด็กน้อยแทบจะสำลักเพราะความใหญ่โตจนคับแน่นไปทั้งปาก

“อ้าาาา เก่งมาก ผัวจะเสร็จแล้ว อืมม เร็วอีก” เธอรีบเร่งความเร็วเอาใจชายหนุ่ม ปากเล็กรูดขึ้นรูดลงระรัว เสียงดูดเม้มพร้อมๆกับเสียงน้ำลายดังจ๊วบจ๊าบลั่นห้อง ปากเล็กของนาเดียช่างสร้างความสุขสมให้จนถึงใจเขาจริงๆ

“อ๊ะ! อ๊ะ! ที่รัก อ๊าาาา!” เจคอปกระตุกเกร็งปลดปล่อยน้ำเชื้อขาวขุ่นออกมาเต็มปาก เขามองดูเธอค่อยๆกลืนมันลงคอ ก่อนจะรีบเลียเช็ดทำความสะอาดให้กับอาวุธร้ายที่ยังไม่ยอมอ่อนกำลังลง

ถ้าหากผู้หญิงตรงหน้าเขาเป็นนาเดียจริงๆ ก็คงจะดีไม่น้อย

“พอ กลับไปทำงานได้แล้ว” เจคอปรีบจัดการสวมใส่กางเกงให้เรียบร้อย ทิ้งให้อีกคนอารมณ์ค้างเติ่งอยู่อย่างนั้น

“เอ่อ ผ.อ. จะไม่ จะไม่...” วาววาเอ่ยถามตะกุกตะกัก เมื่อกี้ยังเรียกเธอเสียงอ่อนเสียงหวานอยู่เลย แล้วอยู่ๆทำไมถึงเปลี่ยนท่าทีเป็นหลังมือแบบนี้ ซ้ำเขายังไม่มีทีท่าว่าอยากจะแตะต้องเธอสักนิด

“ฉันบอกให้ออก ก็ออกไปสิ หูหนวกหรือไง”

เสียงตะคอกของเจคอปทำเอาวาววารีบร้อนใส่เสื้อผ้า วิ่งแจ้นออกจากห้องแทบไม่ทัน ทันทีที่ตัวน่ารำคาญออกไปพ้นหน้า เขาก็ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ มองนาฬิกาในข้อมืออีกครั้ง ทำไมวันนี้เวลามันผ่านไปช้าเหลือเกินนะ เขาแทบจะอดทนรอไม่ไหว หัวใจของเขามันกลับไปถึงคอนโดเรียบร้อยแล้ว