บทที่ 18 ความรู้สึกบางอย่างที่ก่อตัวขึ้น

หญิงสาวรีบอาบน้ำล้างคราบคาวออก นึกอับอายที่ตัวเองปล่อยตัวปล่อยใจให้เขาขนาดนี้ ไม่รู้ว่าเขาจะนึกดูถูกอะไรเธออีกหรือเปล่า

“ใส่ซะ! แล้วก็ไปเอาอาหารในตู้เย็นมาเวฟ อยากกินอะไรก็เลือกเอา” นาเดียรับเสื้อที่เขาโยนมาให้ ก่อนจะรีบสวมใส่และเดินตามเขาออกไปนอกห้อง

เจคอปหย่อนตัวลงบนโซฟา เปิดโทรทัศน์ดูอย่างสบายอารมณ์ นาเดียมองเรือนร่างกำยำที่เปลือยท่อนบน ซิคแพคของเขาดูเป็นลอนสวยงาม เขามีร่างกายที่เซ็กซี่จริงๆ เธอรีบสลัดความคิดบ้าบอก่อนจะตรงดิ่งเข้าไปในครัว เมื่อมองนาฬิกาถึงรู้ว่าท้องหิวขนาดนี้ อาหารมื้อแรกของวันในเวลาหกโมงเย็น เธอรีบยัดอาหารเข้าไปเติมเต็มพลังงานที่สูญเสียไป ต่างจากเจคอปที่แทบจะไม่แตะอาหารตรงหน้าเลย เขารู้สึกอิ่มหน่ำสำราญดีอยู่แล้ว นาเดียทำให้เขาอิ่มได้อย่างที่ไม่ได้รู้สึกมานาน

“ผ.อ.ไม่หิวเหรอคะ หรือไม่ชอบทานอาหารแช่แข็ง”

คนที่กินหมดก่อนเงยหน้าขึ้นชวนคนที่เอาแต่นั่งจ้องเธอ หวังทำลายบรรยากาศแสนอึดอัด

“อิ่มแล้ว กินเธอไปเมื่อกี้นี้ไง” คำตอบของเขาเล่นเอาคนตัวเล็กหน้าแดงก่ำ เธอรีบหลบสายตาร้อนรุ่ม มองไปรอบๆห้องแทน

“ห้อง ผ.อ.ดูเรียบร้อยดีนะคะ”

“อือ พวกผู้หญิงที่ฉันพามาเขาก็ดูแลจัดการให้บางที”

เขาตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก ร่างใหญ่หันไปสนใจรายการข่าวสดรอบเย็นในโทรทัศน์ โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าคำพูดของเขามันสร้างความปวดร้าวให้คนฟังมากแค่ไหน

“หมายถึงภรรยาของผ.อ.น่ะเหรอคะ” นาเดียชะงักทันทีเมื่อเห็นสายตาคมกริบ เธอพึ่งรู้ว่าไม่ควรยุ่งเรื่องส่วนตัวของเขา คิดว่าจะถูกดุเสียแล้ว แต่ผิดคาด... เจคอปหันกลับไปดูข่าวต่อ เขาตอบคำถามเด็กช่างสงสัย ทั้งๆที่ปกติแล้วเขามักจะรำคาญมาก “ฉันยังไม่ได้แต่งงาน”

คำตอบของเขาทำเอานาเดียเผลอยิ้ม “และไม่เคยคิดอยากแต่ง ไม่รู้จะแต่งทำไม ผู้หญิงก็มีไว้แค่ระบายความใคร่เท่านั้น” สายตายังคงจ้องมองรายการในโทรทัศน์

นาเดียรู้สึกจุกไปทั้งอก เธอไม่เคยเจอผู้ชายคนไหนร้ายกาจเท่านี้มาก่อน เขาคงไม่เคยมีความรักมาก่อนเลยสินะ

“อิ่มแล้วใช่ไหม งั้นก็เอานี่ไปกินซะ” กล่องกระดาษถูกโยนมาตรงหน้า

“อะไรเหรอคะ” นาเดียแกะกล่อง เทของด้านในออกมา เธอมองห่อฟอยที่บรรจุยาเม็ดเล็กๆไว้สองเม็ด

“ยาคุมไง กินซะ กินตอนนี้ 1 เม็ด พรุ่งนี้ 6 โมงเช้าอีก 1 เม็ด ฉันไม่อยากมานั่งรับผิดชอบเรื่องผิดพลาดทีหลัง แล้วก็อย่าคิดว่าจะจับฉันด้วยวิธีนี้” นาเดียนั่งอึ้ง เจ็บร้าวไปทั้งทรวงอก เธอกำแผงยาในมือไว้แน่น นึกอดสูความคิดตัวเองที่หลงคิดไปว่าเขาจะดีกับเธอ

“ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ หนูไม่คิดจะจับผ.อ.แน่นอน พี่เจมส์ก็ด้วย” เขาหันมองตามน้ำเสียงประชดประชัน ผสมความน้อยอกน้อยใจ

หึ ไม่มีผู้หญิงคนไหนไม่คิดจะจับเขา หล่อนก็คงอยากจะโก่งราคาสินะ ก็ไม่ได้เป็นปัญหาอะไร ยังไงมันก็แค่เศษเงินของเขาอยู่แล้ว

เจคอปลุกไปหยิบกระดาษสีเทา จรดปากกาลงขีดเขียนหวัดๆไม่กี่นาที ก่อนจะวางมันลงตรงหน้าหญิงสาวที่ยังนั่งทำหน้าบูดบึ้ง

เธอเบิกตากว้าง กำหมัดด้วยความโมโห

“นี่มันอะไรคะ” นาเดียยื่นเช็คจำนวนหนึ่งล้านบาทให้เขาดู ราวกับว่าเขาไม่ได้เป็นคนเขียนมันอย่างนั้นแหละ

“ค่าตัวของเธอไง แล้วก็เลิกยุ่งกับเจมส์มาร์ซะ ยังไงเจมส์มันก็จ่ายให้เธอไม่ได้มากเท่าฉันหรอก”

กระดาษเช็คถูกขยำจนบู้บี้ ก่อนจะถูกปากระทบกับศีรษะของเจคอป กระเด็นลงสู่พื้น “เก็บเงินของผ.อ.ไปเถอะค่ะ หนูไม่ต้องการ แล้วหนูก็จะเลิกยุ่งกับพี่เจมส์ด้วย ผ.อ ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ” ร่างบางสั่นระริกด้วยความโกรธ แววตาดุดันอย่างที่เขาไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนกล้าทำมาก่อน แต่แทนที่เขาจะโกรธ เขากลับนึกขำ

‘ยัยเด็กนี่นึกว่าตัวเองเป็นใคร ดุยังกับแมว ฉันต้องกลัวหรือไงนะ’

เจคอปมองร่างบางเดินย่ำเท้าตึงตังกลับเข้าไปในห้องนอน เธอหายเข้าไปสักพัก ก่อนจะกลับออกมาพร้อมเสื้อผ้าชุดเดิม แต่เบื้องล่างกลับเป็นบล็อคเซอร์ตัวเก่าของเขา

“เดี๋ยว นั้นเธอจะไปไหน! นาเดีย นาเดีย!” เขาตามไปกระชากแขนคนที่ทำท่าจะเดินออกจากห้อง ครั้งแรกที่เจอกัน เธอก็หนีเขาไปโดยไม่ใยดี คราวนี้เธอก็ทำท่าจะหนีไปอีก เธอเป็นผู้หญิงประเภทไหนกันแน่นะ แล้วทำไมคนอย่างเขาต้องสนใจผู้หญิงตัวเล็กๆคนนี้ด้วย เขาควรจะปล่อยมือสิ ในเมื่อเธอก็รับปากแล้วว่าจะเลิกยุ่งกับเจมส์ ก็ไม่น่ามีเหตุผลอะไรให้เขาต้องรั้งเธอไว้

เจคอปคว้าแขนบางให้หันหน้ามามองกัน แต่เขาก็ต้องตกใจกับคราบน้ำตาที่ไหลรินอาบสองแก้ม

“ปล่อยหนูนะ หนูจะกลับบ้าน ปล่อย!” นาเดียพยายามสะบัดแขนออก แต่คราวนี้เขาจะไม่ปล่อยเธอไปอีกแล้ว เขาก็ไม่รู้ว่าทำไม แต่เขาจะไม่ยอมปล่อยเธอไปเด็ดขาด!

“ฉันไม่ได้ใจดีอย่างที่เธอคิดหรอกนะ อย่าดื้อกับฉัน! ฉันไม่ปล่อยให้เธอไปไหนทั้งนั้น มานี่!”

เขาอุ้มร่างบางกลับเข้าไปในห้องนอน ปล่อยเธอลงกับเตียงก่อนจะตามขึ้นไปทาบทับ กักขังเธอไว้ใต้ร่าง

“จะทำอะไรคะ หนูก็สัญญาว่าจะไม่ยุ่งกับพี่เจมส์แล้วไง ปล่อยหนูไปสิ” นาเดียว่าอย่างเหลืออด เธอไม่อยากทนให้เขาดูถูกไปมากกว่านี้ แต่เจคอปไม่ยอมปล่อยมือที่พันธนาการเธอไว้ เขาบดจูบปากบางรุนแรง ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องร้อนรนยามที่ได้ยินว่าเธอไม่ได้อยากอยู่ใกล้เขาเลย ผู้หญิงเป็นร้อยเป็นพันล้วนอยากอยู่ใกล้เขากันทั้งนั้น แล้วทำไม ทำไมเธอต้องทำเป็นเล่นตัวแบบนี้ด้วย

“ยังไงเธอก็ต้องเลิกยุ่งกับเจมส์อยู่แล้ว เพราะเธอเป็นเมียฉัน เข้าใจไหม นาเดีย เธอเป็นเมียฉัน!”

เขาใช้เวลาไม่นานก็ปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกจากร่างบางจนหมดสิ้น เขาดูดจูบเธอเหมือนต้องการจะกลืนกินไว้เพียงคนเดียว นาเดียทั้งหวาดหวั่น ทั้งหวั่นไหวไปกับอารมณ์รุนแรงแต่วาบหวามของเขา เขาทำเหมือนจะรู้สึกอะไรกับเธอ แต่ก็ทำเหมือนกับโกรธแค้นเธอนักหนา เธออยากจะต่อต้านการคุกคามนี้ แต่สุดท้ายก็พ่ายแพ้ให้กับบทรักเร้าร้อนของเขาอีกครั้ง และอีกครั้ง...